این داستان فرقی که با بقیه زندگینامه های شهدا داشت، این بود که  از خشم و ناراحتی شهید و خیلی موضوعات دیگه هم نوشته بود، به همین خاطر احساس کردم برای من ملموس تر، واقعی تر و نزدیک تر هست. 
این شهید هم زندگیش بالا پایین داشته، شهیدی که سپاهی نبوده، بلکه مثل خیلی افراد جامعه مغازه دار و دامدار بوده و حتی در مقطعی استخر داشته.
صبر همسر شهید، سمیه خانم خیلی خیلی زیاد به چشمم اومد. در توصیفشون باید بگم زنی صبور و قانع
        

          نکته ی جالب توجه این کتاب برای من در این بود که راوی و نویسنده، بعد شخصیتی ملموسی رو از شهید به نمایش گذاشتند .
        

          به گفته ی آقا مصطفی :(همه ی خانواده ام فدای یک کاشی حرم حضرت زینب )
        

          مطالعه این کتاب در تاریخ ۱۳۹۹/۰۱/۱۳ به پایان رسیده است. 
        

          این کتاب رو خوندم تا بتونم دلیل محبوبیتش رو درک کنم اما بعد از به انتها رسوندنش همچنان نتونستم خودم رو قانع کنم که کتاب ارزش این همه توجه و محبوبیت رو داره 
کتاب از یه لحاظ‌هایی خوب بود برای مثل از شخصیت شهید بت نمی‌ساخت و روون بود به قدری که گاهی فراموش میکردم در حال خوندن کتابم گاهی انگار خود سمیه خانم جلوم نشسته و از خاطراتش می‌گه فرای صفحات و کلمات 
شخصیت خود مصطفی صدر زاده هم شخصیت جالبی بود 
جسور ، مهربون ، گاهی رفیق باز 
ولی من نتونستم ارتباط برقرار کنم 
نه از لحاظ ادبی تو سطح بالایی بود نه از لحاظ محتوا 
موضوع ، موضوع خوبی بود ولی اگه بخوایم واقع‌بینانه نگاه کنیم سطح کتاب پایین بود و چیزی برای ارائه نداشت 
        

          برشی از کتاب: به کرمان که رسیدیم، رفتیم خانهٔ حاج حسین بادپا. خانواده های دو تن از دوستانت همراهمان شدند و حالا شده بودیم سه ماشین. از خانهٔ آقای بادپا شب راه افتادیم برای دیدن #حاج_قاسم_سلیمانی. باورم نمیشد. گفتی: « حاجی هیئت داره. »
_ جدی میگی؟ اصلا باورم نمیشه از نزدیک بشه دیدش! اگه ببینمش شکایتت رو بهش میکنم!
_ تو رو خدا عزیز، آبروم رو نبری!
‌وقتی رسیدیم هیئت، سفره پهن بود: مردانه و زنانه. #حاج_قاسم به استقبالمان آمد. حرفهایتان را که زدید رفتم جلو. دویدی کنار حاج قاسم ایستادی و با دست کشیدن به محاسن و چشم و اَبرو آمدن، از من خواستی که چیزی نگویم. دلم برایت سوخت و سکوت کردم.وقتی حاج قاسم تعریفت را میکرد، احساس کردم چقدر خوشحال شدی......
‌این کتاب سرشار از احساسات،عواطف، معرفت، غیرت و همه ی عشق و امیدی است که سمیه خانم و آقا مصطفی به هم داشتند و دارند. البته وقتی این کتاب رو میخونید گاهی گریه میکنید گاهی بغض دارید. گاهی وقتها ممکنه شما هم از دست آقا مصطفی عصبانی بشید و از دست صبوری سمیه خانم حرصتون در بیاد. ولی بعد که محبت های آقا مصطفی رو میبینید از خودتون خجالت میکشید. چقدر این کتاب به دلم نشست . از نویسنده ی محترم خانم #راضیه_تجار عزیز بسیار سپاسگزارم. امیدوارم خداوند به شما جزای خیر عنایت بفرماید.
        

          نویسنده کتاب حاضر ،سعی کرده تا زندگی شهید را متفاوت از روند سایر کتاب های این چنینی، به تصویر بکشد.روایت عاشقانه ای از زبان همسر شهید که دائما به زمان گذشته و حال بر می‌گشت. این رفت و برگشت خاطرات زیاد مورد سلیقه من نبود و الا جزء ضعف کتاب به حساب نمی آید. به اضافه اینکه می‌توانست نکات آموزنده بیشتری از زندگی شهید بزرگوار بازگو شود. این هم فک میکنم به خاطر سبک انتخابی نویسنده جهت نگارش کتاب بوده است. اما به هرحال کتاب خوب و آموزنده ای بود.
        

          شیرین و ملموس. خندیدم، گریه کردم، آه کشیدم. چقدر سمیه را می‌فهمیدم، کابوس از دست دادن که ذره ذره وجود آدمی را میبلعد، آنقدر که می‌خواهی فقط باشد، حتی قطع نخاع، حتی بدنی بیحرکت و فقط دو چشم باز ،فقط باشد....
        

          ✨ کتاب اسم تو مصطفاست به روزهای زندگی #شهید_مصطفی_صدرزاده از زبان همسر و همسنگرش  خانم سمیه ابراهیم پور می پردازد.

🔸 سبک نگارشی کتاب جالب و نو بود در زمان حال بودن و به گذشته برگشتن و مرور خاطرات همراه با همسر شهید و شیوایی متن باعث می شه از خوندن کتاب لذت ببری و پس از پایان کتاب یک خاطره خوش از خوانش یک کتاب خوب داشته باشی.

🔸درود و رحمت خداوند بر شما خانم تجّار چه زیبا از عشق، تعهد و باور گفتید و قلم زدید🥺

🔸اخلاص و رضای خداوند همراه با عزم و اراده راسخ در برابرهر چیز در خط به خط زندگی شهید دیده و به زندگی شهید رنگ بخشیده است.

💠 در اولین فرصت کتاب رو تهیه و مطالعه کنید...من خودم مشتاق مطالعه کتاب سرباز روز نهم هستم.

#لبیک_یا_زینب‌(س)
        

          این کتاب اصلا شبیه کتاب های صورتی ای نبود که باعث جوگیر شدن نوجوونا بشه و برن تو فاز فانتزی های همسر شهید بودن و این حرفا
کاملا واقع بینانه بود و صرفا براساس خاطراتی بود که خود همسر شهید بیان کردن
و ادم با تمام وجودش این اذیت شدنه رو حس میکرد
مثلا یه بار که شهید از سوریه برمیگردن به همسرشون میگن که ترسیدم بغلت کنم انقدر که لاغر و ضعیف شدی، چیکار کردی با خودت؟
ایشون حتی قبل از شهادت همسرشون هم قلبشون ضعیف شده بوده💔
میخوام بگم سختیه صرفا دست تنها بودن نبوده و فارغ از هرنوع نگاه دینی و سیاسی ای،حتی اگر کسی قبول نداره لزوم دفاع از سوریه رو و حس دِینی نداره نسبت به خانواده شهدا، بازم موظفه به احترام گذاشتن بهشون به خاطر سختی هایی که تو زندگیشون کشیدن...
        

          - قبول میکنی من سوریه برم و تو اسمت سمیه باشه و اسم من مصطفى و اسم دخترم فاطمه و پسرم محمد علی؟ در آن صورت هیئت و نماز و مسجد هم میری
+ من رو با هیئت تهدید میکنی؟
- بله یا رومی روم یا زنگی زنگ
+ کمی فکر کردم و گفتم قبول اسم تو مصطفاست.»
- با لذت خندیدی و گفتی: بله، اسم من مصطفاست مصطفی اسم من و پرچم منه
        

          زندگی با آدمای خاص سخته..
با آدمایی که جسم و روحشون برای خودشون نیست..
آدمایی که به افق های بلاتری فکر می کنند و مال این زندگی و دنیا نیستند :)
ولی من فکر می کنم سمیه خوب از پسش براومد!
رنج داشت ، حرص میخورد..ولی عشقش به آقا مصطفی بیشتر از این حرفا بود :) آقا مصطفی سمیه رو هم بزرگ کرده بود!
و مطمئنم الان دستش خیلی باز تره..
هم تو تربیت فرزند ، هم توی کمک و اثر گذاری روی بقیه.
آقا مصطفی خیلی مردی (:

دعـا بخوانید بـرای عاقبت بخیریِ ما... 
شمایی که ختم به خیر شد عاقبتتان !
        

          یک مجاهد و مبارز و یک مربی و راهنمای حقیقی 

یعنی انسان آرمانی که میخوام باشم انسانی درست شبیه مصطفی صدر زاده است حتما کتاب در مکتب مصطفی رو هم بخونید تا بیشتر با کارهای ایشون آشنا بشید 
        

          زندگی مثل صدرزاده ها آروزی ماست 
        

          ..... وَلا تَحسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلوا في سَبيلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحياءٌ عِندَ رَبِّهِم يُرزَقونَ..... آل عمران (١۶٩)
        

          مصطفی و سمیه جزء معمولی ترین خانوادهء شهدا بودن،قصهء زندگیشون شبیه خیلی از ماها بود و  علیه السلام مطلق نبودن...برعکس ضعف هایی مثل همهء ما داشتند و این زندگیشون رو باور پذیر تر میکرد ولی نقطهء عطف زندگیشون ایمان به اون چیزی بود که بهش باور داشتند
اونجایی که شهید برای راضی کردن همسرش بهش میگه:من عاشق توام،اما قبول کن که آرمان و هدفم رو میپرستم»
تمام این کتاب تو این جمله خلاصه میشه،اگر همینقدر محکم پای باور و آرمان مون بمونین شهید میشیم
        

          نوع روایت داستان جالب و بدیع بود برام. اینکه خطاب همسر شهید به خود شهید بود و حالت تجدید خاطرات داشت.
        

          اسپویل شدن خیلی بده، حس میکنی تمام مزه داستان از دستت رفته و حس هایی که میتونستی تجربه کنی رو دیگه نداری
ولی بعضی داستان ها انقدر روند قشنگی دارند که با اینکه پایان داستان رو میدونی باز هم لذت میبری
استعداد خاص نحوه نگاه و بیان همسر شهید فوق العاده بود و قلم نویسنده زیباترش کرده بود
من با دنیای کلاسیک ها غریبه نیستم و مطمئنم این داستان قابلیت جهانی شدن را دارد اگر محدودیت های این زمان نبود:)