همان که در انتها نوشته
بی پایان.......
        

                از اون  دسته کتاب هایی بود که نمیدونم راجع بهش چی بگم. هم داستان رو دوست داشتم و هم یه جاهایی حرص میخوردم و حس میکردم نویسنده حوصله نکرده و فقط خواسته رد بشه در حالی که می‌شد شیوا تر بیان کرد. یه جاهایی از زندگی رافت الهجان  گم بود.... 
        

                شیرین و ملموس. خندیدم، گریه کردم، آه کشیدم. چقدر سمیه را می‌فهمیدم، کابوس از دست دادن که ذره ذره وجود آدمی را میبلعد، آنقدر که می‌خواهی فقط باشد، حتی قطع نخاع، حتی بدنی بیحرکت و فقط دو چشم باز ،فقط باشد....
        

                فکر کنم من تنها کسی هستم که نه تنها از این کتاب خوشم نیومد بلکه به شدت بدم هم اومد و از خدا طلب بخشش کردم برای وقتی که برای خوندن این متن بی سر و ته گذاشتم.🙄
        

                در ۱۸ سالگی این رمان رو خوندم و اولین رمانی بود که از خوندنش به معنای واقعی کلمه کیف کردم. 
عاشق اون فصلی از کتاب شدم که از خجالت گوینده سفید بود...