«وقتی که سرمای زمستون سروکله‌اش پیدا میشه، آدم متوجه میشه که سرو و کاج دیرتر از درخت‌های دیگه از برگ لخت میشن»


اشمیت دیوونه‌ست. نه؟!


و به راستی صداقت در حقیقته یا واقعیت؟
و ما با کدوم‌شون حاضریم کنار بیایم؟


نشر کتابستان، چندین جلد از کتاب‌های اشمیت رو ترجمه کرده. پیشنهادش می‌کنم.
        

          من ترجمه ی فارسی رو خوندم، ترجمه ی معصومه صفایی راد از انتشارات کتابستان
کتاب روانی بود برای مطالعه در زمانهایی که خیلی تمرکز نداری، اینقدر جذاب هست که شما رو از مشغولیت های ذهنیتون جدا کنه و با خودش همراه کنه، داستان هم به جز موضوع بچه که به عنوان محور انتخاب شده، شرح حالی از روزگار نا خوش ماست...
        

          کتابی کوتاه و خواندنی که میشه باصرف وقت کم خوندش
        

          کتاب کوتاهی و روونی بود که در یک سفر چند ساعته جاده‌ای تموم شد.
داستان حول محور خانمیه که مسئول سرویس بهداشتی یک هتل در ژاپنه و تاجری که در طی سفرهاش و بستن قراردادهای تجاری در این هتل اقامت داره به طور اتفاقی با اون آشنا میشه و گفت و گویی حول محور بچه‌های خانم مینگ صورت می‌گیره.
هر کدوم از بچه‌ها روایت مربوط به خودشون رو دارن و در بین این روایت‌ها جمله‌های کوتاه و تاثیرگذار زیادی رو قراره از زبون خانم مینگ بشنوید.

به طور کل جالب بود.
        

          قلم نویسنده روان هست  و حجم کتابم کم
ولی انچنان به دلم نشست.. 
انتظار بهتری داشتم در کل
        

          
آدم همیشه باید رویا پردازی کنه تا بتونه به زندگی ادامه بده 
        

          یک تاجر فرانسوی در چین در ورودی دستشویی هتل با زنی که مامور دستشویی هست طی مدت اقامتش در چین آشنا و هم صحبت میشه. و طی این صحبت ها خانم مینگ که همون مامور دستشوییه براش از ده فرزندش تعریف میکنه اون هم در حالی که در چین داشتن بیش از یک فرزند جرم به حساب میاد. در بین صحبت از فرزندانش خانوم مینگ توصیه های اخلاقی و نصیحت هایی هم میکنه که بعضا میتونه قابل توجه باشه. در مجموع داستان جمع و جور و جالبیه.ه
        

          داستان روایت خوب و ساده ای داره و در همین حین جملات قصاری که از زبان خانم مینگ روایت میشه و در نهایت پایان بندی داستان، خوندن داستان  رو لذت بخش میکنه.
        

          مادام مینگ و ده بچه نداشه‌اش، کتابی به شیرینی شخصیت خانم مینگ. به راستی که از خوشمزه‌ترین کتاب‌هایی بود که اخیراً مطالعه کرده‌ام.

در روند کتاب (که به دلیل جذابیت احتمالا در ساعتی مطالعه آن را به اتمام می‌رسانید) شخصیت اصلی داستان با خانمی باوقار، مهربان و خوشحال آشنا می‌شود و گوش به داستان زندگانی او و ده بچه‌اش می‌دهد. داستان‌هایی که نکات مهم زندگی را به ما گوشزد می‌کنند.

کتاب فوق از نظر روایی جذاب است و هم از بابت پند آموزی! شاید در باب پرورش فرزند نیز مناسب باشد.
حتما بخوانیدش. :)
        

          کتاب #مادام_مینگ_و_ده_بچه_نداشته_اش داستانی است کم‌حجم که بی ارتباط با امروز خانواده‌های ایرانی نیست.
داستانی زنی چینی که قوانین چین، غریزه پاک مادری‌اش را به چالش کشیده اند!
پرداختن به خانواده و ارتباط مادر و فرزندان در دنیایی که جریان‌هایی می‌خواهند اصالت فطری گرایش به خانواده را زیر سوال ببرند؛ مهم‌تر شده است!
در دنیایی که ازدواج همجنس را به رسمیت می‌شناسد و تا سطح وزیر دولت جو بایدن حالا کرسی دارند و  مهرورزی به حیوانات خانگی در جاهایی جایگزین مهر به فرزند شده؛ این دست تولیدات ارزشمند است
        

          چون تمام مراحل خرید و خوانش این کتاب برام پر از خاطره‌ست.
        

          یه جایی در پایان کتاب نوشته شده که: «اگر کسی را از دروغی محروم کنیم که حیاتش را حفظ می‌کند، نابود می‌شود» و من فکر می‌کنم خود اریک امانوئل اشمیت هم قائل بر همین اصل تموم قصه‌هاش رو به وجود می‌آره. 

شخصیت‌های داستان امانوئل اشمیت شبیه خالقشون، از نوعی زیرکی پنهان رنج می‌برن که بهشون کمک می‌کنه تا به حقایق زودتر از دیگران پی ببرن اما این فهمیدنِ سریع واقعیتی که اغلب سخت و دردناکه باعث نمی‌شه سریع‌تر بپذیرنش؛ پس ازش فرار می‌کنن؛ یه جور دیگه می‌سازنش؛ و مهم‌تر از همه، در موردش به همدیگه دروغ می‌گن.
 
شخصیت‌های زیرک کتاب اشمیت خوب می‌دونن که در حال گفتن چجور دروغی‌ان و از دیگران چه دروغایی می‌شنون اما برای خراب نشدن این بازیِ مرموزانه یا با خوبی و‌ خوشی تموم شدن نمایش، ابداً چنین حقیقتی و به روی هم نمی‌آرن. اونا تظاهر می‌کنن که واقعیت همون چیزیه که گفته شده چون نیاز دارن تا بعضی دروغای شیرین رو که از ‌‌تلخی زندگی نجاتشون می‌ده انقدر از زبون بقیه بشنون تا باور کنن. 

از نمایشنامه بی‌نظیر خرده جنایت‌های زن و شوهری گرفته تا داستان‌های‌ کوتاه و داستانکای پراکنده‌ی اشمیت، آدما مدام روی مرز باریک اخلاق و وجدان و انسانیت راه می‌رن و گاهی این مرزها رو رد می‌کنن تا به شکلی نشون بدن اگر چه دروغ گفتن خطاست و جزء ناپسندیده‌ترین اعمال انسانیه ولی در موقعیتی که یقین داریم یک نفر نه با دونستن واقعیت حالش بهتر می‌شه نه تحمل و کنار اومدن باهاشو داره چی؟ درسته که دروغ در هر حال امر نکوهش شده‌ای به شمار می‌آد اما زندگی ما رو در نقطه‌ای قرار می‌ده که می‌دونیم دیگری با فهمیدن واقعیت از پا در می‌آد و حال برای جلوگیری از خطر نابودیِ همان دیگری، ناگزیریم «حقیقتِ ساخته شده»‌‌ای رو از نو خلق کنیم.
        

          بسم‌ الله

بریده‌ای از کتاب:
در چین، نیاز پدر و مادرها را به یک بچه کاهش داده‌اند. ولی این نه وضع والدین را بهتر کرده و نه بچه‌ها را. الآن میلیون‌ها والد خشمگین وجود دارد که مضطرب و هیستریک پشت سر یک پسر می‌دوند که خودش را امپراطور تصور می‌کند. کشور به سازنده متکبران تحت مراقبت روان پریشان تبدیل خواهد شد.

مادام مینگ مادر ده فرزندی است، که دولت تنها تولد یکی از آن‌ها را به شهروندانش اجازه می‌دهد. اما او...
حقیقتا چگونه ممکن است در کشوری که تولد بیش از یک فرزند، جرم است، او ده فرزند زاییده باشد؟

فکر می‌کنم، در کشور چین، تنها یک انسان خوشبخت وجود دارد و او مادام مینگ است. اما در کل دنیا چطور؟
مادام مینگ آنقدر وجوه انسانی دارد که آرزو می‌کنی ای کاش مانند او در زندگیت بسیار ببینی و دقیقاً همین ویژگی‌ها است که داستان را پیش می‌برد. زنی هزاران کیلومتر آن‌طرف تر که تو را مسحور خودش و داستان زندگیش می‌کند...

داستان تنهایی بشر، تنهایی خودخواسته‌ای که، خود، به جبر بر خود تحمیل کرده است... داستان سلسله‌واری که داخل در دوری باطل شده است، انسان‌هایی که خود را امپراطور تصور می‌کنند و متکبرانه، خود را می‌بینند و سال‌ها بعد پدر یا مادر می‌شوند و مجدداً امپراطوری جدید می‌زایند. بدون اینکه از این دور باطل، تناقضش را فهم کنند.
تناقضی که نتیجه‌اش جز تنهایی بشر نیست، تنهایی و شاید روزی انتحار...

پ.ن: اریک امانوئل اشمیت، نویسنده‌ای که او را با «اسکار و خانم صورتی» می‌شناختم. از این به بعد با «مادام مینگ و ده بچه نداشته‌اش» می‌شناسمش.
        

          اشمیت این بار توسط تاجری که به نقاط مختلف دنیا سفر می‌کند، مفاهیم ناب و بکرش را منتقل می‌کند. تاجری که این‌بار سر از چین - کشوری که در آن همه خانواده‌ها بالاجبار تنها یک فرزند دارد - در می‌آورد و در این حین با خانمِ مینگ آشنا می‌شود که تمام فکر و ذکرش ده فرزندش و آنچه بر آن‌ها گذشته می‌باشد. اما مگر می‌شود؟ چین و ده فرزند؟ خانمِ مینگ دروغ می‌گوید، خیالبافی می‌کند یا قانون را دور زده است؟ 
        

          کتاب رو دوست داشتم. هرچند زبان به شیرینی و روانی کتاب اسباب خوشبختی نبود.
این هم یک پاراگراف از کتاب در راستای سیاست افزایش جمعیت


در چین نیاز پدر و مادرها را به یک بچه کاهش داده‌اند ولی این نه وضع والدین را بهتر کرده و نه بچه ها را. الان میلیون‌ها والد خشمگین وجود دارد که مضطرب و هیستریک پست سر یک پسر می دوند که خودش را امپراطور تصور می کند. کشور به سازنده متکبران تحت مراقبت روان پریشان تبدیل خواهد شد.