تورگنیف و روس‌ها یه مشخصه خاص دارن و اون هم نبوغه. 
داستانی جذاب و خوندنی که بعد از پایان هم آدم رو ول نمیکنه...
مخصوصا صفحه آخر رمان.
        

          عالیههههههه
        

          اصلا ادبیات روسیه همیشه من رو شیفته خودش میکنه، یکی از یکی بهتر. تورگنیف هم به جمع نویسنده‌های محبوبم اضافه شد.
خیلییی لذت بردم از خوندنش.
        

          «روسیه بدون هریک از ما هم ممکن است باشد، ولی هیچ‌یک از ما بدون آن نمی‌توانیم باشیم. وای بر کسی که جز این فکرکند و دو چندان وای بر کسی که حقیقتاً بدون آن زندگی می‌کند! جهان‌وطنی حرف پوچی است، شخص بی‌وطن صفر است، پایین‌تر از صفر. در خارج از چارچوب ملیت، نه هنر، نه حقیقت و نه زندگی، هیچ‌چیز وجود ندارد.»

یک مواجهه‌ی آشنا و کلاسیک با زندگی و آدم‌ها که بیشتر در خلال گفت‌وگو صورت می‌گیره.
به‌نظرم خوش‌خوان بود و توی مدت کوتاهی می‌شه خوندش. دقیقاً یک رمان کلاسیک که وقتی بخواید یه چیز کلاسیک بخونید می‌تونید به سراغش برید.
علی‌رغم آشنابودن روند اتفاقات، نقطه‌نظرهای مخصوص به خودش رو داشت که به‌طور ناگهانی خودشون رو نشون می‌دادن، وسط گفت‌وگویی که فکر می‌کردی قراره خیلی ساده‌تر به پایان برسه. 
گاهی در نکوهش بی‌ارادگی، و گاهی از نگاه دیگری دوگانگی‌ای نسبت‌به شخصیتی بی‌اراده‌ و بی‌تعلق که خوب حرف می‌زنه، به‌طوری که هم موردسرزنش واقع می‌شه و هم باعث انگیختگی شوق در آدم‌های اطرافش می‌شه.
در نهایت به‌نظرم ۳.۵ از ۵.
        

          «رودین» 

″وطن بدون هر یک از ما هم ممکن است باشد ولی هیچ یک از ما بدون آن نمیتوانیم باشیم وای بر کسی که جز این فکر میکند و دوچندان وای بر کسی که حقیقتاً بدون آن زندگی میکند جهان وطنی حرف پوچی است شخص بی وطن صفر است پایین تر از صفر خارج از چارچوب ملیت هیچ چیز وجود ندارد؛ نه هنر نه حقیقت و نه زندگی″


داستان مردی کاریزماتیک و خوش‌سخن که وارد یه روستا می‌شه و تو خونه‌ی یکی از زنان اشرافی اونجا ساکن می‌شه.

اولای کتاب واقعا برام جذابیتی نداشت و برای همین چهار پنج روز طول کشید تا این کتاب رو تموم کنم.

ولی خب کتاب خیلی عمیقی بود و مثل همه‌ی کتاب‌های ادبیات روسیه پر از چالش‌های فکری برای ذهن آدمیزاد بود..

شصت‌ویکمین #کتاب۱۴۰۳
        

          من این نویسنده رو نه می‌شناختم نه اسم ش رو شنیده بودم 
معرفی کتاب رو دیده بودم و با توجه به این که کلاسیک ، عاشقانه و یک رمان کوتاه بود ، خریدم ش  .
قلم نویسنده روان و بدون پیچیدگی بود ، سیر  زمانی خطی داشت
داستان هم ساده و یکنواخت بود و هیچ اتفاق هیجان انگیز و خارق العاده ای نداشت. پر از شخصیت های مختلف و در عین حال شخصیت پردازی خوبی بود .
ترجمه ی خوبی هم داشت .
ماجرای یک جوان تحصیلکرده و با استعداد که بلد نبود از دانسته هاش درست استفاده کنه و اهل کار و زندگی هم نبود ......
و همچنین داستان عشقی تلخ و بی سرانجام .
اگر این رو در نظر بگیریم که اولین رمان نویسنده ست به نظرم بهتره باز هم کتاب ها و داستان های بیشتری ازش بخونم  .

        

          «رودین»  داستانی که فاصله ی حرف تا عمل رو نشون می ده. 
فقط حرف خوب زدن و خوب حرف زدن کافی نیست، گوینده باید عمل هم داشته باشه. 
«رودین»  شگفت انگیز بود. داستانی که همه چیز در خودش داره. عشق، غم، مرگ، تولد، حسد، حماقت، دانش، فلسفه، زشتی، زیبایی و... 
این اولین باری بود که نتونستم تصمیم بگیرم احساسم نسبت به یک شخصیت مثبت باشه یا منفی. در این مورد مدام در حال نوسان بودم. 
به طور کل نتیجه گیری من از داستان این بود که بعضی ها با هوش سرشار و پتناسیل رهبری به دنیا میان. مثل رودین.
 اما دنیا مگه به چندتا رهبر نیاز داره؟!، پس طبیعتاً و معمولاً اونی رهبر میشه که قدرتمندترباشه، نه اونیکه شایسته تره؛ ولی خب گاهی هم به ندرت پیش میاد که فرد شایسته به درجه رهبری جامعه برسه. 

پایان حماسی کتاب هم دوست داشتم، اما شیوه پایان زندگی رودین رو نه!. 
        

          عالی بود این کتاب، عالی. این کتاب را پیش‌تر خوانده بودم اما برای بار دوم بعد از سالیان، ناخواسته و ناگهانی خواندنش لطف دیگری داشت. 
رودین درواقع نمونه‌ی تیپ یا شخصیتی‌ست که همیشه و همه جا یافت می‌شود، چون همواره مردم عادی با صداقت‌ورزی و گناهان عرفی، با افکار و عادات عرفی وجود خواهند داشت و در نتیجه‌اش گروهی متمایزنمایِ لاف‌زنِ ساده‌دل بیچاره اما پرشور هم خواهند بود که به تقلید از اندیشمندان واقعی، اما نه از روی اندیشه‌ورزی حقیقی که از طبع نژند به ایده‌های بزرگ می‌اندیشند، اما عمل هرگز. 
پرشوری، مبهم و کلی‌گویی، زیبانمایی و ظاهرسازی ویژگی‌شان، و ناکامی حاصلشان. البته تورگنیف به ظرافت اشاره می‌کند که اینها همه از بداندیشی نیست، شاید نباشد، اما هر چه هست خطراتی دارد، و بیش از همه برای خودشان. واقعا تلنگر!
ترجمه هم خیلی خوب بود، روان، شاعرانه و متناسب با فضای داستان. 

        

          آقای رودین حرف،حرف،حرف تا کی...مردِ عمل باش!!!

این رمان  شرح حال زندگی و ماجرای عاشقانۀ فردی به نام دیمیتری نیکلایویچ رودین و دختری به نام ناتالیا می باشد. رودین نمونه ای بارز از مفهومِ «بزرگی سراسر به گفتار نیست  دوصدکرده چون نیم کردار نیست»  
وی فردی است خوش صحبت وباسواد وخوش قریحه که از توانایی های فکری بالایی برخوردار است اما، در جامعه و محیط زندگی اش جایی ندارد.رودین ۳۵ساله فردی فقیر و روستایی است که برای اقامت به مسکو مهاجرت کرده و در خانۀ روستایی مادر ناتالیا(داریا)مستقر می شود. داریا زنی ثروتمند که خانه اش، محل رفت و آمد اشراف و بزرگان است وگاهی جای مباحثات علمی سیاسی اقتصادی میشود در خلال داستان از خرده روایت هایی بین رودین ودیگر اشخاص بزرگ می خوانیم اما، داستان اصلی وقتی شروع می شود که ناتالیای 17 ساله عاشق او می شود. همه چیز به نظر خوب پیش می رود تا زمانی که راز رودین برملا شده و  تصمیمی برای احیای  آزادی شخصی اش می گیرد.و درادامه.......
در واقع رودین، نمایندهٔ افراد تحصیل‌کرده و نخبه‌ایست که دانش و آگاهی‌اش در حد نظری و تئوریک باقی می‌ماند و هرگز به نیرویی سازنده و کنشگر بدل نمی‌شود؛ زیرا  فاقد اراده و مسئولیت پذیری وتوانایی لازم برای عملی کردن افکارِخود و ایجاد تغییرات و اصلاحات هستند.آرمان‌خواهی‌اش به جایی نمی‌رسد.چون وقتی پای عمل میرسد، نمی‌تواند مثل حرف‌هایش رفتار کند،در انتها او فقط و فقط یک  بازنده است.حتی ارادهٔ ایستادن پای دختری که به او علاقه مند است را ندارد و نمیتواند بماند.
رودین بیل زنی است که توان بیل زدنِ باغچه خود را ندارد.

با همین اولین کتابی که از ایوان تورگنیف خواندم پی به قدرت وفنِ داستان نویسی بالای  این نویسندهٔ روسی تبار بردم.روایت داستان روان وملموس وخواندنی بود وپراز دیالوگهای پربار وحرفه ای .کتابی پرحجم نیست ولی تاثیر بسزایی در فکرواندیشه خواننده میگذارد.کتاب را از نشرماهی مطالعه کردم ترجمه وویراستاری خوب وقابل قبولی داشت.کتابی که اولین بار نامش رادر برنامه کتاب باز توسط مهران مدیری شنیدم،ولی تا به امروز موفق به خواندن آن نشده بودم.

بریده هایی زیبا از کتاب :
هیچ چیز ممکن نیست بدتر و زننده ‌تر از خوشبختی باشد که دیر نصیب آدم می‌ شود؛ لذتی ندارد که هیچ، به علاوه حق لعنت فرستادن بر سرنوشت را هم از شما سلب می‌ کند

همیشه هم اشک‌ها مایه‌ی خیر نمی‌شوند. آن‌ها وقتی شفابخش و سرورانگیزند که قبل از فرو ریختن مدت زیادی در سینه بجوشند و سپس فرو ریزند. اول بسیار شدیدند، ولی رفته‌رفته آرام‌تر و شیرین‌تر می‌شوند و خستگی گنگ و ملال‌آور ما را می‌زدایند
        

          کتاب خیلی خوبی بود من واقعا دوستش داشتم و پیشنهاد میکنم بخونیدش داستان شخصی بود که آگاهی خیلی زیادی داشت  و سخنور فوق العاده ای بود که به واسطه این ویژگی آدم های زیادی رو جذب خودش می‌کنه ولی افسوس که عالم بدون بود 
        

          این کتاب منو با شخصیت خاصی رو به رو کرد که درک متفاوتی ازش داشتم...!
.
اول کتاب گفته میشه:« وطن بدون هریک از ما هم ممکن است باشد، ولی هیچ‌یک از ما بدون آن نمی‌توانیم باشیم. وای بر کسی که جز این فکر می‌کند و دوچندان وای بر کسی که حقیقتا بدون آن زندگی می‌کند!
جهان وطنی حرف پوچی است، شخص بی‌وطن صفر است، پایین‌تر از صفر. خارج از چارچوب ملیت هیچ‌چیز وجود ندارد؛ نه هنر، نه حقیقت و نه زندگی.»
و اصلی‌ترین دلیل خوندن این کتاب برام همین بخش بود.🌱

داستان درمورد مردم دهکده‌ایه که با ورود فرد جدیدی به نام رودین، زندگی‌شون کمی دچار تلاطم میشه...
.
در مورد کتاب بگم که، داستانِ اونقدر خاصی نداشت ولی شخصیت‌ها خوب به تصویر کشیده شده بودن و «رودین» گل سرسبد کتاب بود...!
از اون‌جایی که چپ و راست با رودین‌نماها مواجه می‌شدم و با نگاه « عالم بی عمل، زنبور بی عسل» برندازشون می‌کردم؛ این کتاب من رو مجاب کرد که از زاویه دیگه‌ای نگاه کنم و این باعث شد خیلی از خوندنش خوشحال باشم.
جز کتاب‌هاییه که به هرکسی پیشنهاد می‌کنم.🌱
.
📗از متن کتاب:
«کسی که صرفا خودش را دوست دارد مثل تک‌درخت بی‌ثمری خشک می‌شود.»

«انسان باید با مردم زندگی کند. این چه میلی است که آدم بخواهد مثل دیوژن توی خم زندگی کند؟
اولا توی خم به دیوژن خیلی خوش می‌گذشت. در ثانی شما از کجا می‌دانید که من با مردم زندگی نمی‌کنم؟»

«یادم می‌آید که من هم مثل خیلی‌ها اصرار داشتم حرف‌های رودین ممکن نیست در مردم اثر کند. ولی من در آن موقع از مردمی مثل خودم صحبت می‌کردم، از مردمی که به سن و سال فعلی من هستند، زیاد زندگی کرده‌اند و زندگی خُردشان کرده است. برای چنین مردمی یک نت خارج در کلام کافی است تا کل آن را ناساز کند و آن را بی‌اثر سازد. ولی خوشبختانه قوه شنوایی اشخاص جوان آن اندازه رشد و تکامل نیافته و آنقدر‌ها نازپرورده نشده است. 
اگر ماهیت و واقعیت آنچه می‌شنود در نظرش خوب بیاید، دیگر کاری به آهنگ آن ندارد! آهنگش را در وجود خود می‌یابد.»
.
۱۲ تیر ۳