کاشوب با همه ی روایت های دوست داشتنی ش انتظارم را برده بود بالا و این کتاب نا امیدم کرد. چون کلی روایت در این کتاب بود که انگار چون کلمه ی هیئت و محرم درشان زیاد به کار رفته بود انتخاب شده بودند و فقط صفحات را پر می کردند.
سه امتیاز دادم فقط به خاطر روایت فوق العاده ی اول و غمم تو بودی و زشت گریه کردن آقای عبدی پور و همین طور چند تا روایت مرتبط دیگرش.
+مرد کویر کجا گریه می کند و نذر کردن نبض دوم

نمی دانم چرا حسین فکر کرد نقل کنکور است که همان سال قبول شدم. باید پیش بیاید که ببینمش و بگویمش به خاطر هیچ چیز نبود که دیوار را گرفته بودم گریه می کردم و می رفتم سمت خانه مان. من دلم برای تو سوخته بود. غمم تو بودی.
        

          این کتاب ماجرایی داره برای خودش.
به محض اینکه از منتشر شدن این کتاب مطلع شدم و از نشر اطراف -اینترنتی- خریدمش، هوس کردم چند تا از روایت های جلد اولش رو بخونم. مشکل اینجا بود که قرض داده بودمش به دوست عزیزی. به فکر چاره بودم که متوجه شدم کاشوب در کتابخانه ی طاقچه هست و فاجعه از اینجا آغاز شد: عضویت ماهانه گرفتم! نتیجتا در هجده روز، دوازده کتاب خوندم -که بیشترشون مناسب میدل اسکولرها بودن- و رستخیز چندین ماه نیمه تمام رها شد.
به علت فاصله ای که بین خوندن روایت ها وجود داشت، نمی تونم دقیق در مورد این کتاب اظهار نظر کنم. اما کلا احساس می کنم روایت های این کتاب، نسبت به کاشوب، بسیار معمولی تر بودن. شروع و پایان کاشوب بسیار درخشان و تکان دهنده بود. اما رستخیز کلا روایت درخشانی -برای من- نداشت. حداقل نه در حد کهنه شرم یا گیسوی حور در امین حضور و نه در این حد که چاپ کاشوب سوم وادارم کنه رستخیزو بردارم و مرور کنم.
        

          کتاب رو به همراه ۲ جلد دیگه از این مجموعه چند ماه پیش خریدم ولی خوندنش رو گذاشتم برای محرم که در این حال پ هوا بخونمش.  چون جلد اولش دست داداشم بود از دو شرپع کردم. کتاب من رو یاد مجموعه همشهری داستان در زمان خانم مرشد زاده میاندازه. داستانهای کوتاه با محوریت عزاداری و محرم و امام حسین ع
خوب و روان بود. البته همه داستانها در یک سطح نبود. فکر کنم نویسندگان خانم بهتر از پس کار برامده بودند
        

          کتاب رستخیز روایت‌هایی از ۲۴ روایت‌گر و نویسنده است که بر اساسِ نوشته‌ی اولِ کتاب «بیست و چهار روایت از روضه‌هایی که زندگی می‌کنیم» می‌باشد و در واقع کتاب همان جلد دوم کتاب «کاشوب» است که با نام جدید منتشر شده است.
روایت‌هایی که وقتی می‌خواندم برایِ منی که به نوشتن علاقه‌مندم حس‌‌های متفاوتی را ایجاد می‌کرد. بعضی از روایت‌ها بسیار ساده نوشته شده بودند که بعضا برایِ انتخاب کلمات، ابتدایی و ساده به نظر می‌رسیدند که همین باعثِ دلگرمیِ توانستنِ نوشتن برای منِ آماتور و غیرِ حرفه‌ای می‌شد. در بعضی از روایت‌هایِ دیگر هم آن‌قدر کلمات از دیدگاهِ روایت‌گر حولِ موضوع می‌چرخیدن و از دید نوشتن برایم پیچیده می‌شد که گاهی من را به نامیدی برایِ نوشتن می‌کشاند.

ولی در آخر به این نتیجه رسیدم که شبیهِ همان فوتبالی که بازی می‌کنم برایِ نوشتن هم باید هر کسی خودش باشد نه سعی به شبیه به کسی بودن. هر چند استفاده از تجربیات موفق‌ها  قطعا بی‌تاثیر نمی‌تواند باشد.

روایت‌های کتاب بعضا متاثر کننده بود و در کل خواندن کتاب خالی از لطف نمی‌باشد.

کتاب رستخیز اولین کتابی بود که در تمام عمرم از کتاب‌خانه قرض گرفته بودم و برای همین بر خلاف کتاب‌هایی که متعلق به خودم بوده، نتوانستم خط‌خطی‌اش کنم.

۳ مهر ۱۴۰۲
فروشگاه کاشی و سرامیک مرجان
        

          جلد دوی کآشوب. با کآشوب بیشتر ارتباط گرفتم اما روایت های رست خیز هم عالی و تاثیر گذار بودند. بنظرم روایت های پاتیل ها را بت میزنم احسان عبدی پور، جهت خواب دیدن رفتگان خانم شاهی، آتش و موی رکنی زاده، گوشه حسین خانم ابراهیم زاده بهتر از بقیه بودند. البته که این انتخاب وابسته به سلیقه و نوستالژی ها و تجربه های مشابه شخصی است. در رده بعد شیشه شمر طریقی، نذر کردن نبض دوم خانم علوی، مرد کویر کجا گریه می کند خانم کاردانی، للحروب رجالا کریمی راد و دم دیگ های سیاه علی رمضان برایم قرار دارند. اما دو روایت بودند که حقیقتا اضطرار و خواستن جالبی در آن ها تجلی داشت، مقام مضطر خانم پور آذر و سیتارابین خانم حسینی.
رست خیز را بخوانید تا ارتباط و گره خوردن زندگی های افراد مختلف را که خودمان هم مشمول شان هستیم، با روضه و هیئت و امام حسین ببینید.
        

          ببین اینا روایت نبود. تلاشی بود برای نزدیک کردن متن به روضه که اشک دربیاره که موفق نبود. ولی داستان احسان عبدی‌پور خیلی خوب بود.
        

          کتاب رست خیز، ادامه کتاب کاشوب است -به تعبیری روضه هایی ست که ما زندگی می کنیم- نویسنده های این کتاب و داستان روضه هاشون به نسبت کاشوب، بنظرم ضیعف تر بودن. کلیت کتاب به دلم ننشست . با این حال داستان «گوشه ی حسین از خانم زینب ابراهیم زاده »و«نذر کردن نبض دوم از خانم فاطمه علوی یگانه» فوق العاده بود و باعث شد خیلی پشیمون نباشم از خوندن این کتاب!
        

          چقدر روایت نذر کردنِ نبض دوم زیبا بود
چقدر من با این روایت گریه کردم😭
        

          بنظرم خیلی عالی و تاثیرگذار بود.
        

          دلم‌ برای روضه ها  در دوران قدیم تنگ شده ...
        

          كتاب در ميان روايت هاي خوبش، چند روايت تكان دهنده دارد كه به تمام كتاب و خيلي كتابهاي ديگر مي ارزد. 
روايت اول كتاب، هم ميخنداند و هم ميگرياند. نميشود بدون لهجه جنوبي خواندش. آنقدر عسل است كه قند و شكر باقي  روايتها جلوش رنگي ندارد. 
روايتهاي ديگرش هم خوبند البته. امسال روضه خانگي من با اين كتاب بود. 
اين مجموعه تا حالا اينقدر خوب بوده كه منتظر جلد سومش باشيم. منتظريم
#حب_الحسين_يجمعنا
        

          چندان دوست‌داشتنی نبود، منهای دو سه روایت. در بعضی‌ روایت‌ها دنبال ارتباط با روضه گشتم و پیدا نکردم...
روایت اول و بیست‌و‌سوم شیرین بودند.
        

          بعضی از روایتها خیلی قشنگ و حرفه‌ای و جون‌دار بودن و بعضیا خیلی بی‌ربط یا کم‌مایه.
با نذر نبض دوم به عنوان یه مادر خیلی حس خوبی گرفتم.
        

          بیش از هر چیزی فرم این مجموعه برای من جذابیت دارد و همین هم مرا به پیگیری جلد های بعدش راغب می کند
مجموعه کاشوب صرفا یک اثر روایی نیست
می تواند یک منبع شناختی باشد از رابطه یک عده مأموم با امامشان
این که نسبت آدم ها با امام حسین (علیه السلام) و عاشورا چیست؟
وقتی از یک عده خواستند که چیزی در این رابطه بنویسند چه نوشته اند؟ ذهنشان به کجای ماجرا رفته؟ حسین (علیه السلام) را کجای زندگیشان می بینند؟ 
بعد از هر روایت می نشینم نسبت خودم را با امام می سنجم، یک بازبینی و بازخوانی رابطه ی امام و مأموم
نسبت به کاشوب 1، روایت های کمتری را از این کتاب دوست داشتم اما حتی همان روایت هایی که چنگی هم به دل نمی زدند برایم مهم بودند، یک جور تلنگر...
        

           اولین جلد از این مجموعه ۵ جلدی‌ست که می‌خوانم.
نمی‌دانم قبلی یا بعدی‌ها بهترند یا ضعیف‌تر.

چندتایی از روایت‌ها را انگار به زور چسبانده بودند به محرم و حسین (ع) . این زورکی بودن توی ذوق می‌زد. 
اگر متوسط‌های کتاب را کنار بگذاریم بعضی روایت‌ها درخشان بود. مثل خوردن چای بعد از روضه به جانت می‌نشست.
کتاب را در کل دوست داشتم.
از آن‌هایی‌ست که دلم می‌خواهد بعضی از روایت‌هایش را دوباره بخوانم.

کتاب شانزدهم ۱۴۰۳

        

          "کآشوب - رست خیز"
مثل مجلس هایی که این حاج آقای می آید پایین و آن یکی می رود بالا. بعضی از حاج آقاها، حاج آقا که می گویم اسم جنس منظور است. بعضی از این حاج آقاها و حاج خانم ها پامنیری را می خندانند. سر روایت «حاج آقاها دو بار نمی آیند» ریسه رفتم. پسرم که داشت چَپَندَر قیچی لباس مهدش را می پوشید، فکر کرد به او می خندم.
بعضی روایی ها مات و حیرانت می کنند. بعضی اشکت را در می آورند، حسابی.
لا به لای روضه ها دنبال خودت می گردی. گویی داری فیلمی را می بینی که می دانی در بخش هایش تو هم حضور داری.
 آنجاهایی که روضه ی زیسته تو است و کسی آن را تالیف نکرده، دست به قلم می شوی و خودت را روایت می کنی. تا دیگرانی که در روایت تو حکایت می شوند خودشان را ببنند.
.
این بار روضه ها دلی هستند. زیسته شده. از دل روایتی که آن را زندگی کرده.
.
پ.ن: با خیال راحت و قلبی آرام دو کتاب خوب را معرفی می کنم: #کآشوب و #رست_خیز از #انتشارات-اطراف
        

          بسیار شیرین
مانند این شیرینی در عالم نیست.
        

          این کتاب این مجموعه را هنوز از مابقی دوست‌تر دارم. 
        

          می‌توانید هر بار سراغ یک روایت بروید. عنوان و نویسنده‌ی هر روایت ممکن است اشتیاق برانگیز باشد. برای مثال برای منی که فهمیدم روایت هفتم از میان دستنوشته‌های شهید بهروز مرادی پیدا شده خیلی جذاب بود. روایت اول از احسان عبدی‌پور و روایت دهم از معین ابطحی کمی ته‌مایه‌ی طنز داشت. روایت‌ چهارم معنای نزدیکی با جستار داشت و روایت‌های ششم، نهم، دوازدهم، چهاردهم، شانزدهم، هجدهم، بیستم و بیست و دوم بسیار زیبا بود. اما در نهایت با روایت بیست و سوم بود که اشک امانم را برید و هق و هق گریه قابل کنترل نبود.
        

          چون روایت عبدی‌پور رو جای دیگری و به مناسبت دیگری با صدای خودش گوش داده بودم، کتاب برایم روایت درخشانی نداشت که بتواند معدل کل را بالا بیاورد. 
ساعت اسارت و کاکلی زند حد و حدود طنز را نمی‌دانستند و حاج‌آقاها دوبار نمی‌آیند انگار تعمدا برای جریحه‌دار کردن مخاطب در آن بین گنجانده شده بود!
للحروب رجالا و تراژدی شخصی  با اینکه روایت پرخونی نداشتند اما مرا جذب کردند.
مرشد و اشقیا بار درام بیشتری از مابقی داشت.