کاشوب با همه ی روایت های دوست داشتنی ش انتظارم را برده بود بالا و این کتاب نا امیدم کرد. چون کلی روایت در این کتاب بود که انگار چون کلمه ی هیئت و محرم درشان زیاد به کار رفته بود انتخاب شده بودند و فقط صفحات را پر می کردند.
سه امتیاز دادم فقط به خاطر روایت فوق العاده ی اول و غمم تو بودی و زشت گریه کردن آقای عبدی پور و همین طور چند تا روایت مرتبط دیگرش.
+مرد کویر کجا گریه می کند و نذر کردن نبض دوم

نمی دانم چرا حسین فکر کرد نقل کنکور است که همان سال قبول شدم. باید پیش بیاید که ببینمش و بگویمش به خاطر هیچ چیز نبود که دیوار را گرفته بودم گریه می کردم و می رفتم سمت خانه مان. من دلم برای تو سوخته بود. غمم تو بودی.
        

          این کتاب ماجرایی داره برای خودش.
به محض اینکه از منتشر شدن این کتاب مطلع شدم و از نشر اطراف -اینترنتی- خریدمش، هوس کردم چند تا از روایت های جلد اولش رو بخونم. مشکل اینجا بود که قرض داده بودمش به دوست عزیزی. به فکر چاره بودم که متوجه شدم کاشوب در کتابخانه ی طاقچه هست و فاجعه از اینجا آغاز شد: عضویت ماهانه گرفتم! نتیجتا در هجده روز، دوازده کتاب خوندم -که بیشترشون مناسب میدل اسکولرها بودن- و رستخیز چندین ماه نیمه تمام رها شد.
به علت فاصله ای که بین خوندن روایت ها وجود داشت، نمی تونم دقیق در مورد این کتاب اظهار نظر کنم. اما کلا احساس می کنم روایت های این کتاب، نسبت به کاشوب، بسیار معمولی تر بودن. شروع و پایان کاشوب بسیار درخشان و تکان دهنده بود. اما رستخیز کلا روایت درخشانی -برای من- نداشت. حداقل نه در حد کهنه شرم یا گیسوی حور در امین حضور و نه در این حد که چاپ کاشوب سوم وادارم کنه رستخیزو بردارم و مرور کنم.
        

          کتاب رو به همراه ۲ جلد دیگه از این مجموعه چند ماه پیش خریدم ولی خوندنش رو گذاشتم برای محرم که در این حال پ هوا بخونمش.  چون جلد اولش دست داداشم بود از دو شرپع کردم. کتاب من رو یاد مجموعه همشهری داستان در زمان خانم مرشد زاده میاندازه. داستانهای کوتاه با محوریت عزاداری و محرم و امام حسین ع
خوب و روان بود. البته همه داستانها در یک سطح نبود. فکر کنم نویسندگان خانم بهتر از پس کار برامده بودند
        

          این کتاب این مجموعه را هنوز از مابقی دوست‌تر دارم. 
        

          کشکولی بود در نوع خودش! به نظرم کاشوب از رستخیز بهتر بود
رستخیز روایت‌های ضعیفش بیشتر بود
بعضی‌هاشون که شبه داستان بود و خواننده بیشتر احساس میکرد داره داستان میخونه تا روایت مثل سیتارابین
بعضی‌هاش روایت رو با مجلس روضه اشتباه گرفته بودن و برای خواننده روضه میخوندن!نه که با قلم و داستان خودشون برای مخاطب روضه تداعی کنن! خیر. رسما روضه. مثل اینکه بگی علی اصغر رو اورد تو میدون امام و فلان شد و بهمان شد! مثل گوشه‌ی حسین
بعضی روایت‌ها هم یه داستان و اتفاق شخصی بود که مخاطب نمیتونه مثل نویسنده باهاش ارتباط بگیره و نویسنده هم این هنر رو نداشته که مخاطب رو با خودش همراه کنه  مثل تراژدی شخصی

روایت‌های عالی هم کم نبود البته مثل شیشه شمر. نابازیگری. نذر کردن نبض دوم

بعضی روایت‌ها  هم بودن که خواننده احساس میکرد نویسنده کلی به خودش فشار اورده و فکر کرده تا بتونه یه روایت محرمی که براش اتفاق افتاده بنویسه! و بیربط و باربط رو به هم وصل کرده که ... بگذریم
        

          می‌توانید هر بار سراغ یک روایت بروید. عنوان و نویسنده‌ی هر روایت ممکن است اشتیاق برانگیز باشد. برای مثال برای منی که فهمیدم روایت هفتم از میان دستنوشته‌های شهید بهروز مرادی پیدا شده خیلی جذاب بود. روایت اول از احسان عبدی‌پور و روایت دهم از معین ابطحی کمی ته‌مایه‌ی طنز داشت. روایت‌ چهارم معنای نزدیکی با جستار داشت و روایت‌های ششم، نهم، دوازدهم، چهاردهم، شانزدهم، هجدهم، بیستم و بیست و دوم بسیار زیبا بود. اما در نهایت با روایت بیست و سوم بود که اشک امانم را برید و هق و هق گریه قابل کنترل نبود.
        

          چون روایت عبدی‌پور رو جای دیگری و به مناسبت دیگری با صدای خودش گوش داده بودم، کتاب برایم روایت درخشانی نداشت که بتواند معدل کل را بالا بیاورد. 
ساعت اسارت و کاکلی زند حد و حدود طنز را نمی‌دانستند و حاج‌آقاها دوبار نمی‌آیند انگار تعمدا برای جریحه‌دار کردن مخاطب در آن بین گنجانده شده بود!
للحروب رجالا و تراژدی شخصی  با اینکه روایت پرخونی نداشتند اما مرا جذب کردند.
مرشد و اشقیا بار درام بیشتری از مابقی داشت.
        

          «طعم و بوی قیمه نذری»

از همان اول انتظارم از «رستخیز» رفت بالا. چون همان اول روایتی را گذاشته بودند که من بااارها گوش داده ام،
به آدمهایی که دوستشان داشته ام؛ معرفی اش کردم ام و خودم محض اطمینان خاطرشان باهاشان شنیده ام و مثل اینهایی که یک فیلمی را قبلا دیده اند هی میگفتم «وای اینجاش خیلی خوبه»،
روایتی که بدون استثنا هربار گوش میدادم خنده و گریه ام توی هم میریخت،
روایتی که من بالا و پایین لحن خواننده اش و تک تک کلماتِ مخصوصش را از برم، حتی میان رفقایم تا مدتی ضرب المثل بود یا چیزی شبیه meme.

«رستخیز» همان اول کار، روایت احسان عبدی پور را گذاشته که من بااارها به اسم اپیزود «استرالیا» توی پادکست خود عبدی پور؛ یعنی «احسانو»؛ گوش داده ام. انگار از یک جایی به بعد امضای قبولیِ عزاداری های نصفه نیمه ی محرمم بندِ گوش دادن به این روایت بود.

و یادداشت بعدی هم که مال خانم جعفریان بود و دوست داشتنی.
از میان یادداشت های بعدی ـ خدا مرا ببخشد ولی ـ با روایت  «ساعت اسارت» و «حاج آقاها دوبار نمی آیند» یکجاهایی همان اول متن از خنده پخش میشدم کف اتاق.
«رکاب زدن با نورکریم ، جهت خواب دیدن رفتگان ، بعد از رسول ، دم دیگ های سیاه ، گوشه ی حسین ، یک شب خدمت ، نذر کردن نبض دوم ، کاکلی» را دوست داشتم (همه شون شد😅)

روایت شهید بهروز مرادی هم از آن جهت که یادداشت یک شهید بود، بر اعجاب کتاب افزود.

در کل رتبه بندی من از این سه جلدی مجموعه که خوانده ام، رستخیز در رتبه ی دوم است بعد از کآشوب (نمیدانم کآشوب را چون اولین کتاب این مجموعه که خوانده ام اینقدر دوست دارم یا چون به نظرم واقعا روایت هایش ناب‌اند)

پ.ن ۱: حالا یه چیز بامزه و اون اینکه اسم این کتاب «رست‌خیز» هیچوقت تو ذهنم نمیمونه، نمیدونم چرا. همه اش فکر میکنم یه حرف «چ» توش داره و رو حساب «رهیده» با خودم میگم :اسمش چی بود؟ چَهیده؟ چَشیده؟ چَریده؟😶
در حالیکه رست‌خیز نه چ داره، نه ه داره، نه ش داره؛ فقط یدونه ر داره😂

پ.ن۲: عنوان این یادداشت را از روی نظر یکی از دوستان برداشتم؛ گفت: این مجموعه بوی قیمه ی نذری میدهد. خیلی راست میگوید.
        

          ما در ایران اسلامی با امام حسین (ع) بزرگ شده‌ایم و خاطرات خوشی داریم با این غم. در این کتاب قلم‌های خوبی از این خاطرات نوشته‌اند.

نوشته مربوط به شمر تعزیه برایم جالب بود، رسم التماس کردن به آسمان و «خورشیدی که ای کاش طلوع نمی‌کرد» در خاطرم ماند و آوارگی در محرم وقتی که هیئت محبوبت را از دست می‌دهی، داغ دلم را تازه کرد.
        

          ارزش این نوع کتاب‌ها به اشک‌هایی است که برای‌شان ریخته می‌شود گرچه روایت آخر این کتاب من را تا حدودی گیج کرد. 
        

          مطالعه این کتاب در تاریخ  ۱۳۹۸/۰۶/۲۰ به پایان رسیده است. 
        

          این بار خیلی از ماجراها را لمس نکرده‌ای، این بار باید روایت خودت را برداری و کشف کنی.
شاید با همه روایت ها ارتباط نگیری اما قطعا نیاز است امام حسین های دیگری بجز امام حسین خودت را بشناسی.
داستان کسانی که امامشان را از زاویه‌ای دیگر نگاه می‌کند و محرمش با محرم تو فرق می‌کند
        

          از عاشورا  تا ماه صفر در تابستان ۱۳۹۹ هر شب روایتی را برای خانواده خواندم. از برخی روایت‌ها لذت بردیم و با برخی باهم گریستیم.
همه‌ی نوشته‌ها عالی نیست ولی در مجموع به خواندنش می‌ارزد.
        

          کتاب با "پاتیل‌ها را لت می‌زنمِ" احسان عبدی‌پور شروع شد که قبلا شنیده بودم و حقا که یکی از بهترین‌ داستان‌هایی‌ است که در تمام زندگی‌ام خوانده/شنیده‌ام.
به جز آن، داستان‌های "گوشه‌ی حسین"، "مرشد و اشقیا" و "سیتارابین" را از بقیه دوست‌تر داشتم.
پارسال که کآشوب‌ را خواندم دل‌تنگ قم و جمکران‌ و تجریش شده بودم و دور بودند‌ ازم. امسال که رست‌خیز را خواندم، دل‌تنگ خانه‌ی روستا و تعزیه‌ی بی‌نظم تخماقلو‌ شدم و دور است ازم‌. تعزیه‌ای که اگر زن باشی، از آن بالا نه چیزی ازش می‌بینی و نه می‌شنوی. شانس بیاوری گرد و خاک میدان و دایره‌هایی که می‌دانی سر شبیه‌خوان‌هاست. شانس نیاوری هم کله‌ی زن‌های جلویی‌ را می‌بینی و سیاهی‌ چادر یا روسری‌شان‌ را. آخرش هم دلت‌ خوش است که برای خودت تعزیه‌ رفته‌ای.

_دستم را گذاشتم روی دلم‌. با عربی‌ دست‌ و پا شکسته‌ام راز برملا شده‌ام را با او در میان گذاشتم. گفتم "انا حامل..."
من‌من‌کنان‌ داشتم دنبال کلمه‌ای می‌گشتم تا قانعش‌ کنم که نمی‌توانم وارد مارپیچ‌ بشوم که مرد خادم، فهمیده و نفهمیده، دیوار کوتاهش‌ را برداشت و با صدای بلند رو به خانم‌های پیروزِ مسیر که به ورودی رسیده بودند گفت "خانوم‌ها، این زن‌ بارداره. بهش رحم کنید." زنی خودش را به صدا رساند، دست‌هاش را دورم حلقه کرد و جمله‌ی مرد را تکرار کرد. حالا فقط چند قدم راه مانده بود تا خود ضریح.
از داستان نذر کردن نبض‌ دوم
        

          دو از پنج
آماده بودم بنویسم «به خوبی جلد قبلی نبود. خود نویسنده و درونیاتشون تو این جلد خیلی پررنگ‌تر بود. هر چند این جلد هم روایت‌هایی داشت که می‌تونست وسط بانک هم جلوی ملت اشکتون رو در بیاره و...» که صبح با خودم فکر کردم شاید در آوردن اشک ما اصلا هدف خانم مرشدزاده نبوده باشه...
        

          ”یادداشت‌های این مجموعه هر یک طعمی دارد؛ بعضی‌شان مزّه‌ی قیمه‌های هیئت را می‌دهد. بعضی به قاعده‌ی یک چای ایستگاه صلواتی، سریع‌اند و داغ و دلپذیر. بعضی‌ها هم مثل لازانیای نذری می‌مانند؛ ناسازگار، سوپرایز کننده و در نهایت، لذیذ.“


قاعدتا باید از جلد اول این مجموعه یعنی "کآشوب" شروع می‌کردم -کتابی که هم‌نام اصل مجموعه است. ولی از رست‌خیز شروع کردم چون ارزان‌تر بود! معمولا کتاب‌خوان‌ها به قیمت کتاب‌ها توجه ویژه‌ای دارند. 

به کتابفروشی محلّه‌مان رفته بودم که میز محرّم‌شان چشمم را گرفت. تخفیف نداشت؛ امّا بعضی از کتاب‌ها چاپ قدیم بود و ارزان‌تر. من هم "رست‌خیز" و "رهیده" (جلد اول و چهارم) را سر جمع ۸۱ هزار تومان خریدم و کیفور شدم. معمولا وقتی کتاب زیر قیمت پیدا می‌کنم این حالت به من دست می‌دهد :)

یکی، دو یادداشت از مجموعه را خوانده بودم: "پاتیل‌ها را لت می‌زنم" و "عکس‌های آفتابی آقای سندرز". اولی را از اسمش می‌توان فهمید که کار «احسان عبدی‌پور» است. دومّی هم خاطره‌ای‌ست از حضور یک چشم‌رنگی بور در سفر اربعین.  همیشه جای اینجور نوشته‌ها را خالی می‌دیدم؛ روایت‌هایی جزئی، خاص و صمیمی راجع به موضوعی عمومی و دست‌خورده. واقعیت یک امر کلّی و یکدست است که می‌توان آنرا از زوایای متعدد و با فیلترهای مختلف دید. روایت‌های مختلف از یک موضوع واحد حکم همین زاویه‌ و فیلتر را دارد. شاید بتوان امر کلّی را، کلّی هم روایت کرد امّا کسل‌کننده و حوصله سربر خواهد بود. اتفاقا تراکم روایت‌های جزئی، امر کلّی را در شبکه‌ی پیچیده‌ی خودش توضیح می‌دهد و کمک می‌کند که در نهایت، شفاف‌تر به ذهن بشیند.

مجموعه "کآشوب" همین کار را می‌کند: وقایع مربوط به حادثه کربلا را آنقدر از چپ و راست و بالا و پایین روایت می‌کند که آخرش، انگشتِ تحیّر به دهان می‌گیری و می‌فهمی هرچه بیشتر در این واقعه‌ غور کنی، جز حیرتت نخواهد افزود. یادداشت‌های این مجموعه، هر یک طعمی دارد...

پ.ن: نسبت به بعضی یادداشت‌ها نکته‌هایی به ذهنم می‌رسد که در بخش "بریده کتاب" راجع بهشان خواهم گفت.
        

          این کتاب روایت کرامت ها، شفا و معجزه های بزرگ نیست!
شرح زنده شدن ذره ای از درون انسان در فراخوان هر ساله ی محرم است.
کآشوب یک فوق العاده بود ولی با خواندن کآشوب دو یا همان رست خیز به این نتیجه رسیدم که کآشوب یک سوء تفاهمی بود...رست خیز خیلی خیلی قشنگ تر،خواندنی تر و ملموس تر از کآشوب یک بود.
        

          رست خیز کتاب دوم از مجموعه کاشوب با موضوع روصه هایی که زندگی میکنیم. حال و احوال هر یک از ما در دل روضه و عزاداری های اباعبدالله متفاوت است و در دل خود قصه ها دارد. ممنون از نشر اطراف برای این مجموعه روایت خوب.
.
«رست‌خیز» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/40305
        

          رستخیز شامل روایت هایی مرتبط با اقیام امام حسین (ع) و روز عاشوراست. روایت هایی درباره آدم هایی که اعتراف میکنند گاهی در مجالس عزا بر رنج های خود گریه میکنند و نه بر فقدان امام سوم شیعیان. روایت هایی از عزاداری در دل اروپا در مسجدی که قبل از داخل شدن به آن شال خود را از کیف دراورده و به روی سر می کشند. از عزاداری مهاجرین افغان تا مراسم های سنتی در روستاهای دور افتاده ایران از زبان همسر طلبه سخنران در آن مراسم. در میان این روایت ها چندین بار خودم را پیدا کردم   شاید هر کس در میانه ی روایتی از این کتاب خودش را پیدا کند. 
بخشی از روایت نذر کردن نبض دوم:
میلیونها نفر بودیم. بزرگترین ازدحامی که  به چشمم میدیدم. اولش مسیر از بین خانه های حاشیه ی شهر می گذشت و این زیباترین قسمت سفر بود. خانه ها همان خانه های داخل شهر رودند اما هزار برابر مهربان تر و دست و دل بازتر. انگار خانه هایشان را پشت و رو کرده باشند . همه جای خانه ها میتوانست مال ما باشد. همه ی خوراکی ها، حمام و دستشویی حتی ماشین لباسشویی. مالکیت رنگ باخته بود. هیچ چیز برای هیچ کس نبود و همه چیز برای همه بود تنها راه تشخیص صاحب خانه این بود که ببینی چه کسی بیشتر از بقیه در تکاپوست
        

          با اینکه دومین کتاب از مجموعه کآشوب هست، اولین کتابی هست که از این مجموعه می‌خوانم و با خودم می‌گویم کاش زودتر این کتاب را خوانده بودم.
تجربه خواندنی به این شکل در مورد محرم و روضه و این‌ها نداشتم ولی عاشق این کتاب شدم.
سیر داستانی این اجازه رو می‌داد که آرام آرام وارد فضای تجسم بشوی و نکته رو دریابی و گریه کنی.