کاشوب با همه ی روایت های دوست داشتنی ش انتظارم را برده بود بالا و این کتاب نا امیدم کرد. چون کلی روایت در این کتاب بود که انگار چون کلمه ی هیئت و محرم درشان زیاد به کار رفته بود انتخاب شده بودند و فقط صفحات را پر می کردند.
سه امتیاز دادم فقط به خاطر روایت فوق العاده ی اول و غمم تو بودی و زشت گریه کردن آقای عبدی پور و همین طور چند تا روایت مرتبط دیگرش.
+مرد کویر کجا گریه می کند و نذر کردن نبض دوم

نمی دانم چرا حسین فکر کرد نقل کنکور است که همان سال قبول شدم. باید پیش بیاید که ببینمش و بگویمش به خاطر هیچ چیز نبود که دیوار را گرفته بودم گریه می کردم و می رفتم سمت خانه مان. من دلم برای تو سوخته بود. غمم تو بودی.
        

          این کتاب ماجرایی داره برای خودش.
به محض اینکه از منتشر شدن این کتاب مطلع شدم و از نشر اطراف -اینترنتی- خریدمش، هوس کردم چند تا از روایت های جلد اولش رو بخونم. مشکل اینجا بود که قرض داده بودمش به دوست عزیزی. به فکر چاره بودم که متوجه شدم کاشوب در کتابخانه ی طاقچه هست و فاجعه از اینجا آغاز شد: عضویت ماهانه گرفتم! نتیجتا در هجده روز، دوازده کتاب خوندم -که بیشترشون مناسب میدل اسکولرها بودن- و رستخیز چندین ماه نیمه تمام رها شد.
به علت فاصله ای که بین خوندن روایت ها وجود داشت، نمی تونم دقیق در مورد این کتاب اظهار نظر کنم. اما کلا احساس می کنم روایت های این کتاب، نسبت به کاشوب، بسیار معمولی تر بودن. شروع و پایان کاشوب بسیار درخشان و تکان دهنده بود. اما رستخیز کلا روایت درخشانی -برای من- نداشت. حداقل نه در حد کهنه شرم یا گیسوی حور در امین حضور و نه در این حد که چاپ کاشوب سوم وادارم کنه رستخیزو بردارم و مرور کنم.
        

          کتاب رو به همراه ۲ جلد دیگه از این مجموعه چند ماه پیش خریدم ولی خوندنش رو گذاشتم برای محرم که در این حال پ هوا بخونمش.  چون جلد اولش دست داداشم بود از دو شرپع کردم. کتاب من رو یاد مجموعه همشهری داستان در زمان خانم مرشد زاده میاندازه. داستانهای کوتاه با محوریت عزاداری و محرم و امام حسین ع
خوب و روان بود. البته همه داستانها در یک سطح نبود. فکر کنم نویسندگان خانم بهتر از پس کار برامده بودند
        

          کتاب رستخیز روایت‌هایی از ۲۴ روایت‌گر و نویسنده است که بر اساسِ نوشته‌ی اولِ کتاب «بیست و چهار روایت از روضه‌هایی که زندگی می‌کنیم» می‌باشد و در واقع کتاب همان جلد دوم کتاب «کاشوب» است که با نام جدید منتشر شده است.
روایت‌هایی که وقتی می‌خواندم برایِ منی که به نوشتن علاقه‌مندم حس‌‌های متفاوتی را ایجاد می‌کرد. بعضی از روایت‌ها بسیار ساده نوشته شده بودند که بعضا برایِ انتخاب کلمات، ابتدایی و ساده به نظر می‌رسیدند که همین باعثِ دلگرمیِ توانستنِ نوشتن برای منِ آماتور و غیرِ حرفه‌ای می‌شد. در بعضی از روایت‌هایِ دیگر هم آن‌قدر کلمات از دیدگاهِ روایت‌گر حولِ موضوع می‌چرخیدن و از دید نوشتن برایم پیچیده می‌شد که گاهی من را به نامیدی برایِ نوشتن می‌کشاند.

ولی در آخر به این نتیجه رسیدم که شبیهِ همان فوتبالی که بازی می‌کنم برایِ نوشتن هم باید هر کسی خودش باشد نه سعی به شبیه به کسی بودن. هر چند استفاده از تجربیات موفق‌ها  قطعا بی‌تاثیر نمی‌تواند باشد.

روایت‌های کتاب بعضا متاثر کننده بود و در کل خواندن کتاب خالی از لطف نمی‌باشد.

کتاب رستخیز اولین کتابی بود که در تمام عمرم از کتاب‌خانه قرض گرفته بودم و برای همین بر خلاف کتاب‌هایی که متعلق به خودم بوده، نتوانستم خط‌خطی‌اش کنم.

۳ مهر ۱۴۰۲
فروشگاه کاشی و سرامیک مرجان
        

          جلد دوی کآشوب. با کآشوب بیشتر ارتباط گرفتم اما روایت های رست خیز هم عالی و تاثیر گذار بودند. بنظرم روایت های پاتیل ها را بت میزنم احسان عبدی پور، جهت خواب دیدن رفتگان خانم شاهی، آتش و موی رکنی زاده، گوشه حسین خانم ابراهیم زاده بهتر از بقیه بودند. البته که این انتخاب وابسته به سلیقه و نوستالژی ها و تجربه های مشابه شخصی است. در رده بعد شیشه شمر طریقی، نذر کردن نبض دوم خانم علوی، مرد کویر کجا گریه می کند خانم کاردانی، للحروب رجالا کریمی راد و دم دیگ های سیاه علی رمضان برایم قرار دارند. اما دو روایت بودند که حقیقتا اضطرار و خواستن جالبی در آن ها تجلی داشت، مقام مضطر خانم پور آذر و سیتارابین خانم حسینی.
رست خیز را بخوانید تا ارتباط و گره خوردن زندگی های افراد مختلف را که خودمان هم مشمول شان هستیم، با روضه و هیئت و امام حسین ببینید.
        

          ببین اینا روایت نبود. تلاشی بود برای نزدیک کردن متن به روضه که اشک دربیاره که موفق نبود. ولی داستان احسان عبدی‌پور خیلی خوب بود.
        

          کتاب رست خیز، ادامه کتاب کاشوب است -به تعبیری روضه هایی ست که ما زندگی می کنیم- نویسنده های این کتاب و داستان روضه هاشون به نسبت کاشوب، بنظرم ضیعف تر بودن. کلیت کتاب به دلم ننشست . با این حال داستان «گوشه ی حسین از خانم زینب ابراهیم زاده »و«نذر کردن نبض دوم از خانم فاطمه علوی یگانه» فوق العاده بود و باعث شد خیلی پشیمون نباشم از خوندن این کتاب!
        

          چقدر روایت نذر کردنِ نبض دوم زیبا بود
چقدر من با این روایت گریه کردم😭
        

          بنظرم خیلی عالی و تاثیرگذار بود.
        

          دلم‌ برای روضه ها  در دوران قدیم تنگ شده ...
        

          كتاب در ميان روايت هاي خوبش، چند روايت تكان دهنده دارد كه به تمام كتاب و خيلي كتابهاي ديگر مي ارزد. 
روايت اول كتاب، هم ميخنداند و هم ميگرياند. نميشود بدون لهجه جنوبي خواندش. آنقدر عسل است كه قند و شكر باقي  روايتها جلوش رنگي ندارد. 
روايتهاي ديگرش هم خوبند البته. امسال روضه خانگي من با اين كتاب بود. 
اين مجموعه تا حالا اينقدر خوب بوده كه منتظر جلد سومش باشيم. منتظريم
#حب_الحسين_يجمعنا
        

          چندان دوست‌داشتنی نبود، منهای دو سه روایت. در بعضی‌ روایت‌ها دنبال ارتباط با روضه گشتم و پیدا نکردم...
روایت اول و بیست‌و‌سوم شیرین بودند.
        

          بعضی از روایتها خیلی قشنگ و حرفه‌ای و جون‌دار بودن و بعضیا خیلی بی‌ربط یا کم‌مایه.
با نذر نبض دوم به عنوان یه مادر خیلی حس خوبی گرفتم.
        

          بیش از هر چیزی فرم این مجموعه برای من جذابیت دارد و همین هم مرا به پیگیری جلد های بعدش راغب می کند
مجموعه کاشوب صرفا یک اثر روایی نیست
می تواند یک منبع شناختی باشد از رابطه یک عده مأموم با امامشان
این که نسبت آدم ها با امام حسین (علیه السلام) و عاشورا چیست؟
وقتی از یک عده خواستند که چیزی در این رابطه بنویسند چه نوشته اند؟ ذهنشان به کجای ماجرا رفته؟ حسین (علیه السلام) را کجای زندگیشان می بینند؟ 
بعد از هر روایت می نشینم نسبت خودم را با امام می سنجم، یک بازبینی و بازخوانی رابطه ی امام و مأموم
نسبت به کاشوب 1، روایت های کمتری را از این کتاب دوست داشتم اما حتی همان روایت هایی که چنگی هم به دل نمی زدند برایم مهم بودند، یک جور تلنگر...
        

          از عاشورا  تا ماه صفر در تابستان ۱۳۹۹ هر شب روایتی را برای خانواده خواندم. از برخی روایت‌ها لذت بردیم و با برخی باهم گریستیم.
همه‌ی نوشته‌ها عالی نیست ولی در مجموع به خواندنش می‌ارزد.
        

          دو از پنج
آماده بودم بنویسم «به خوبی جلد قبلی نبود. خود نویسنده و درونیاتشون تو این جلد خیلی پررنگ‌تر بود. هر چند این جلد هم روایت‌هایی داشت که می‌تونست وسط بانک هم جلوی ملت اشکتون رو در بیاره و...» که صبح با خودم فکر کردم شاید در آوردن اشک ما اصلا هدف خانم مرشدزاده نبوده باشه...
        

          ”یادداشت‌های این مجموعه هر یک طعمی دارد؛ بعضی‌شان مزّه‌ی قیمه‌های هیئت را می‌دهد. بعضی به قاعده‌ی یک چای ایستگاه صلواتی، سریع‌اند و داغ و دلپذیر. بعضی‌ها هم مثل لازانیای نذری می‌مانند؛ ناسازگار، سوپرایز کننده و در نهایت، لذیذ.“


قاعدتا باید از جلد اول این مجموعه یعنی "کآشوب" شروع می‌کردم -کتابی که هم‌نام اصل مجموعه است. ولی از رست‌خیز شروع کردم چون ارزان‌تر بود! معمولا کتاب‌خوان‌ها به قیمت کتاب‌ها توجه ویژه‌ای دارند. 

به کتابفروشی محلّه‌مان رفته بودم که میز محرّم‌شان چشمم را گرفت. تخفیف نداشت؛ امّا بعضی از کتاب‌ها چاپ قدیم بود و ارزان‌تر. من هم "رست‌خیز" و "رهیده" (جلد اول و چهارم) را سر جمع ۸۱ هزار تومان خریدم و کیفور شدم. معمولا وقتی کتاب زیر قیمت پیدا می‌کنم این حالت به من دست می‌دهد :)

یکی، دو یادداشت از مجموعه را خوانده بودم: "پاتیل‌ها را لت می‌زنم" و "عکس‌های آفتابی آقای سندرز". اولی را از اسمش می‌توان فهمید که کار «احسان عبدی‌پور» است. دومّی هم خاطره‌ای‌ست از حضور یک چشم‌رنگی بور در سفر اربعین.  همیشه جای اینجور نوشته‌ها را خالی می‌دیدم؛ روایت‌هایی جزئی، خاص و صمیمی راجع به موضوعی عمومی و دست‌خورده. واقعیت یک امر کلّی و یکدست است که می‌توان آنرا از زوایای متعدد و با فیلترهای مختلف دید. روایت‌های مختلف از یک موضوع واحد حکم همین زاویه‌ و فیلتر را دارد. شاید بتوان امر کلّی را، کلّی هم روایت کرد امّا کسل‌کننده و حوصله سربر خواهد بود. اتفاقا تراکم روایت‌های جزئی، امر کلّی را در شبکه‌ی پیچیده‌ی خودش توضیح می‌دهد و کمک می‌کند که در نهایت، شفاف‌تر به ذهن بشیند.

مجموعه "کآشوب" همین کار را می‌کند: وقایع مربوط به حادثه کربلا را آنقدر از چپ و راست و بالا و پایین روایت می‌کند که آخرش، انگشتِ تحیّر به دهان می‌گیری و می‌فهمی هرچه بیشتر در این واقعه‌ غور کنی، جز حیرتت نخواهد افزود. یادداشت‌های این مجموعه، هر یک طعمی دارد...

پ.ن: نسبت به بعضی یادداشت‌ها نکته‌هایی به ذهنم می‌رسد که در بخش "بریده کتاب" راجع بهشان خواهم گفت.
        

          این کتاب روایت کرامت ها، شفا و معجزه های بزرگ نیست!
شرح زنده شدن ذره ای از درون انسان در فراخوان هر ساله ی محرم است.
کآشوب یک فوق العاده بود ولی با خواندن کآشوب دو یا همان رست خیز به این نتیجه رسیدم که کآشوب یک سوء تفاهمی بود...رست خیز خیلی خیلی قشنگ تر،خواندنی تر و ملموس تر از کآشوب یک بود.
        

          رست خیز کتاب دوم از مجموعه کاشوب با موضوع روصه هایی که زندگی میکنیم. حال و احوال هر یک از ما در دل روضه و عزاداری های اباعبدالله متفاوت است و در دل خود قصه ها دارد. ممنون از نشر اطراف برای این مجموعه روایت خوب.
.
«رست‌خیز» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/40305
        

          رستخیز شامل روایت هایی مرتبط با اقیام امام حسین (ع) و روز عاشوراست. روایت هایی درباره آدم هایی که اعتراف میکنند گاهی در مجالس عزا بر رنج های خود گریه میکنند و نه بر فقدان امام سوم شیعیان. روایت هایی از عزاداری در دل اروپا در مسجدی که قبل از داخل شدن به آن شال خود را از کیف دراورده و به روی سر می کشند. از عزاداری مهاجرین افغان تا مراسم های سنتی در روستاهای دور افتاده ایران از زبان همسر طلبه سخنران در آن مراسم. در میان این روایت ها چندین بار خودم را پیدا کردم   شاید هر کس در میانه ی روایتی از این کتاب خودش را پیدا کند. 
بخشی از روایت نذر کردن نبض دوم:
میلیونها نفر بودیم. بزرگترین ازدحامی که  به چشمم میدیدم. اولش مسیر از بین خانه های حاشیه ی شهر می گذشت و این زیباترین قسمت سفر بود. خانه ها همان خانه های داخل شهر رودند اما هزار برابر مهربان تر و دست و دل بازتر. انگار خانه هایشان را پشت و رو کرده باشند . همه جای خانه ها میتوانست مال ما باشد. همه ی خوراکی ها، حمام و دستشویی حتی ماشین لباسشویی. مالکیت رنگ باخته بود. هیچ چیز برای هیچ کس نبود و همه چیز برای همه بود تنها راه تشخیص صاحب خانه این بود که ببینی چه کسی بیشتر از بقیه در تکاپوست