هرچند موضوع بیان یک افسانه محلی مالزیایی است ولی خورده شدن نوه توسط تمساح‌ها برای بچه‌ها خیلی چالش انگیز و حتی ترسناک است. به نظرم گروه سنی کتاب بالاتر از چهارم دبستان است.
      

        کتاب لطیف، زیاد دیده و خوانده ‌م ولی بعد از استرس چند صفحه اول این کتاب، مزه آرامش و لطافت بعدش یه جور دیگه بود.
      

        با فرزند۴ساله‌ام کتاب را خواندیم.  عالی بود و صحبتی که بابت تصور سگ از دید هرکدام از اعضای خانواده باهم داشتیم کلی باحال بود‌.
      

        اولین بار به صورت آواز و خیلی آرام از جهت سرعت ورق زدن، کتاب را برای فرزند۴ساله‌ام خواندم و کلی باهم لذت بردیم.
      

        از صفحه دوم که شخصیت داستان فکر می کند پدرو مادرش زیر کامیون رفته اند تا آخر کتاب که پیدایشان می شود، حس خوبی نداشتم. حتی در خواندن متن را برای پسرم نخواندم و به جایش گفتم فکر کرد که گم شده اند. شما متن را ببین:
" فهمیدم. همه‌شان مرده‌اند."  یا  "شاید آن موقع که مامان و بابا رفتند زیر کامیون، داداشم در مهد کودک بوده."
حس و خیال‌پردازی که به کودک می‌دهد ممکن است او را درگیر کند و زود بیرون نیاید که به هدف داستان بپردازد.
      

        تصویرگری در برخی صفحات با متن منطبق نیست.‌ ضمن اینکه احتمالاً بنا به خلاقیت تصویرگر مقیاس‌ها به شدت تغییر کرده و البته برای من و کودکم نچسب شده است. البته شاید برای سن کمی بزرگتر از فرزند۴ساله من خوب باشد.
      

        نه من و نه کودکم با متن و تصاویر کتاب ارتباط نگرفتیم. 
      

        یک روایت ملایم از تجربه‌ای واقعی و بومی با فرهنگ ایرانی و مذهب تشیع همراه تصویرگری عالی است.
بخش انتهایی هم که توضیحات تکمیلی درباره زنبور عسل و روستا و فرهنگ عزاداری دارد واقعاً خوب است. 
      

        با اینکه جذاب است ولی آوردن هرم کنار مثلث کمی پیچیده بود.
اگر بچه در حد فهم مثلث باشد که اوایل کتاب آمده، هرم برایش سخت است و اگر در حد هرم باشد، اوایل کتاب بی‌مزه است. بنابراین مخاطب در محدوده کوچکی از بازه سنی است که بین این دو است.
بهتر بود مثلث های چسباندنی را  هم با کاغذ برچسبی و برگه متصل به کتاب چاپ می‌کردند. یکی از چالش‌ها، افتادن و گم شدن این برگه‌های پیوست است.
      

        نسبت به برخی کتاب‌های قبلی خانم ژوبرت هم کمی غیر مستقیم‌تر و هم با داستان بهتر به موضوع شکر نعمت‌های خدا پرداخته است.
      

        کتاب علمی از زبان یوزپلنگ 
علی رغم تلاش نویسنده و تصویرگر، کتاب جذابی برای بچه‌ها نشده است.

      

        چرا در تصویرگری این کتاب خوب، قیافه دختره اینقدر وحشتناکه!؟
      

        معمولاً بچه‌ها دست به عمل‌تر هستند تا ما بزرگتر‌ها که گاهی تا بخواهیم تحلیل و بررسی کنیم، دیگر کار از کار گذشته است.
      

        درسته که رئیس‌بودن تبعاتی دارد ولی هرکار جمعی به نوعی به رییس(حالا شما بگو مسئول) نیاز دارد. کتاب خوبی برای شروع گفتگو در این زمینه است. این که شخصیت‌ها عروسکی هستند و طبعاً مقیاس‌هاشون به هم نمی‌خوره هم باحال و قابل گفتگوست.
      

        این یادداشت را مهر 98 برای جلد 1و2 این مجموعه نوشتم: خانه درختی عنوان مجموعه ای دنباله دار و پرطرفدار بین کودکان است که انتشارات هوپا روانه بازار کتاب کرده است. نویسنده و تصویرگر این مجموعه دو نفر از سرشناس ترین نویسندگان و تصویرگران کتاب کودک در استرالیا هستند. حاصل همکاری "اندی گریفیتس" نویسنده و "تری دنتون" نویسنده و تصویرگر استرالیایی به مجموعه 7جلدی خانه درختی منجر شد. نویسندگانی از دهه 50 و 60 میلادی که در بیست سال گذشته، آثار پرفروشی داشته و هرکدام بالای 50جایزه به انتخاب کودکان استرالیا به خاطر کتاب ها و تصویرگری هایشان دریافت کرده اند.
شخصیت های اصلی این کتاب اندی و تری هستند و موضوع کلی حول این بحث است که این دو  باید داستان هایی بنویسند و تصویرگری کنند و به ناشر، آقای دماغ گنده تحویل دهند. این دو در خانه درختی 13 طبقه زندگی می کنند که پر از چیزهای عجیب و غریب است و در هر جلد، به خانه شان 13 طبقه افزوده شده و بالتبع، چیزهای بیشتری به داستان افزوده می شود. اندی در کتاب همانند واقعیت، نویسنده است و تری تصویرگری می کند ولی به واسطه ی خرابکاری هایی که خصوصاً تری می کند، کار نوشتن کتابشان معمولاً گیر کرده و به سختی به انتها می رسد. در پایان هر کتاب معلوم می شود کتاب اندی و تری همین کتابی است که در حال خواندن آن هستیم و تصاویر صفحات کتاب مثل تصاویری که درجلد 1 ص228 کتاب می بینیم، به صورت کوچکتر از ابتدا تا اینجای داستان می آید.
توصیف نشریه گاردین از این کتاب ها که پشت جلد همه آن ها آمده، این است: "مجموعه ای پر از دیوانه بازی و تصاویر بامزه که حسابی به خنده می اندازتتان. کافی است کتاب را بردارید و شروع کنید به خواندن".
نکته مهمی که در مورد خواندن این کتاب ها وجود دارد، حجم نوشته هاست. حجم نوشته های کتاب به نسبت تصاویر خیلی کم است و اکثرحجم 250تا350صفحه ای کتاب ها را نقاشی های نسبتاً شلوغ و جذابی پر کرده که باعث می شود کودکانی که به خواندن علاقه ای ندارند را جذب کند و به همین جهت یکی از آثار مطرح جذب کودکان به مطالعه لقب گرفته و این امر در کشور ما هم اتفاق افتاده است. 
کتاب نکات مثبت و منفی زیادی دارد که به برخی از آن ها می پردازیم:
اصطلاحات مطرح شده در داستان که استفاده از آن ها باعث عادی سازی اصطلاح در گفتمان کودک شده و از جهت فرهنگی شاید جای توجه دارد، نکته اولی است که در نقاط مختلف کتاب به آن پرداخته است. مثل استفاده از "شورت" زمانی که کوسه ها شورت های تدی را خورده و مریض شده اند و یا عبارت شورت نجات غریقی در همین جلد و یا موضوع اینکه شورتش تمیز باشد در جلد1. در همین رابطه  استفاده عادی از کلمات خنگول و مغزنخودی در جلد2 و کلمات احمق و چرند بافی  در جلد1 که فحاشی را معمولی جلوه می دهد.  این موضوع در سیر داستان هم وجود دارد مثلاً در جلد2 جایی که میمون ها پی پی شان را طرف اندی و تری پرت می کنند و با بکاربردن عرشه پی پی ها، قبح استفاده از این اصطلاح را برای بچه ها می ریزد.
در مورد برخی رفتارها در کتاب شاهد تایید هستیم. طوری که این رفتار ناهنجار یا نامناسب رخ می دهد و اتفاق بدی هم نمی افتد مثل تایید دروغ گویی جلد2 و یا در همین جلد از صفحه 127 به بعد  روی موضوع عق زدن  مانور داده و با سوار شدن روی موضوع برای خنداندن بچه ها آن را عادی کرده است. در صفحه 75 جلد 2با خیال راحت و در سیر معمول داستان، تری و اندی، بدون ناراحتی به تلویزیون آسیب می زنند. در جایی دیگر اندی و تری با هم دعوا می کنند  و به شوخی و خنده محکم در سر دوست خود می کوبند و حتی با مردن نیز شوخی می کنند. در جلد 1 که به موضوع داستان فرار بچه از خانواده مواجهیم که هرچند داسانش بامزه است ولی درکل فرایند، بچه از خانه فرارکرده و اتفاق خاصی هم نیفتاده است.
موضوعاتی در کتاب وجود دارد که با فرهنگ ایرانی و اسلامی ما سازگاری ندارد: زمانی که میمون دریایی ادعا می کند من پری دریایی ام، در تصویرسازی مثلاً پری دریایی سانسور شده است ولی حساسیت بچه ها را بر می انگیزد. در جلد 1 نیز پرداختن به دستگاه تتو از این قبیل موضوعات فرهنگی است .
برخی تصاویر ترسناک است و برای سنین پایین تر و یا برای بچه هایی که زیاد در تخیل گیر می کنند، خوب نیست. مثل هیولای دریایی و یا قطع کردن کله ها توسط دزدان دریایی و اتفاق غیر قابل باور که کله کاپیتان دزد دریایی به بدنش باز می گردد. 
خلاقیت در بیان و تصویر سازی فوق العاده است و بچه ها در هنگام خواندن و دیدن تصاویر حتماً می خندند و لذت می برند؛ مثل دستگاه مارشمالو و عملکردهای آن و یا جای میمون ها و کارهایی که سوپر انگشت در ص127 جلد2 می کند.
 همین تخیل عالی و هیجان انگیز را در ص80 تا100 جلد 1 که داستان پسری است که مامان و بابایش ترس نگهداری از او داشتند نیز داریم. همچنین در جلد1موضوع وحشتناک ترین، ناجورترین و بدجنس ترین پدر و مادر کل جهان را هم داریم که مطلب تخیلی بامزه ای است و بچه ها معمولاً از آن لذت می برند ولی چنانکه گفتیم عاقبت، بچه از خانه فرارکرده و اتفاق خاصی هم نیفتاده است.
یکی از تکنیک های این کتاب، صفحات تقریباً تکراری با یک مضمون ساده است که برای بچه ها جذابیت دارد مثل سیاه شدن دنیا در زمان بیهوشی که از ص56تا61 جلد2 با صفحات سیاه ادامه دارد. یا تصویرخوانی داستانی، فقط با سگی به نام "واق" در فصل6 کتاب که ساده و بامزه است. همچنین در جلد1 بستنی های با طعم های جالب که بچه ها را ابتدا با بستنی فروشی های میوه ای که تجربه کرده اند متصل کرده و سپس با تنوع تخیل برانگیز برایشان فضای خنده دار بامزه ایجاد می کند؛ و هزار توی نفرینی در همین جلد نیز از نمونه های صفحات تکرار شونده هستند.
در همین مدل، گاهی با خواننده، ارتباط مستقیم برقرار می کند و جالب است. مثلا در صفحه 44 جلد 2 به مطلبی از صفحه18 اشاره می کند که خطاب به خواننده می گوید مطمئنم از دستتان در رفته و یادتان نیست و به همین دلیل تصویری از آن صفحه را در این صفحه یعنی 44 ارائه می دهد.
در مجموع، هرچند این کتاب برای کودکانی که در آغاز خواندن هستند و به مطالعه نیز رغبت کمی نشان می دهند، ممکن است حلقه اتصال به خواندن باشد، اما به نظر نمی آید، هدف ارزشمندی داشته باشد. در کل کتاب، بسیاری از اصول داستان نویسی رعایت نمی شود و به جز شخصیت پردازی های قابل تأمل و بحث برانگیز، در زمینه ادبی حرفی برای گفتن ندارد؛  ضمن اینکه ممکن است با موارد ذکر شده، در زمینه موضوعات فرهنگی و اثرگذاری روحی روی برخی کودکان، جنبه مثبتی نداشته باشد. بهتر است در صورت علاقه کودک به کتاب، حتما اولیا نیز این کتاب را مطالعه کرده باشند و در مواردی که صلاح می دانند، با کودک وارد گفتگو شده و ارزش های خود و خانواده را در بستری نرم، با او در میان بگذارند.