یادمه آخرای تابستون بود و من نزدیک به صبح این کتاب رو تموم کردم و باهاش اشک ریختم. بعد رفتم سراغ فیلمش و این شکلی شدم: 😐
دو ساعت فیلم بود ولی یک دهم از اتفاقات کتاب رو هم نتونسته بود شرح بده. پیشنهادم اینه که اول کتاب رو بخونید و بعد به عنوان جمع بندی فیلم رو ببینید.

موضوع کتاب اینه که یه سری از افراد تو مدارس خاص تربیت میشن و باید سالم ترین شیوه‌ی زندگی رو داشته باشن. حالا چرا؟ چون مال خودشون نیستن! چون از قبل سرنوشتشون مشخص شده!
کتاب زیاد وارد بحث علمی- تخیلی نمیشه ولی زندگی دردناک افرادی که انسان هستن و احساسات دارن و عاشق میشن و در نهایت باید در اوج جوانی با زندگی خداحافظی کنن رو به زیباترین شکل ممکن نشون میده.
واقعا قلم ایشی‌گورو بینظیره، بزودی کتاب کلارا و خورشید از همین نویسنده رو شروع میکنم.
        

          جدیدا متاسفانه و یا شاید هم خوشبختانه خیلی سخت گیر شدم راجع به کتاب هرچند در دادن ستاره ها دست و دلبازم. داستان کتاب راجع به مدرسه ای غیر معمولی است که در اونجا دانش آموزانی هستند که برای کار خاصی به وجود اومدند، اهدا عضو! داستان روی زندگی کات شخصت اصلی و دو دوست صمیمی اون روت و تومی بنا شده. موضوع داستان به نظرم خیلی جذابه اما انتظار بیشتری داشتم. به نظرم میشد جاهای با پر و بال دادن به موضوع اصلی جذابیت داستان رو برای خواننده بیشتر کرد. اما در کل کتاب خوبی بود و حرفای پشت داستان قابل تامله....ه
        

          روایتی جذاب و داستانی نو از انسان هایی که مجبور به پذیرش سرنوشت خود هستند بسیار غم انگیز و تاثیرگذار بود
        

          پر گویی و بخش های زیاد قابل حذف به همراه سوژه ای تکراری و ترجمه نه چن آن روان دلایلی است که نتوانستم با این اثر پرمخاطب ارتباط چندانی برقرار کنم.
        

          این همه سادگی ، وسط اون همه پیچیدگی، واقعا خوشمزه و لذت بخش بود . با اینکه از اول داستان تقریبا می دونستم که چه سرنوشتی در انتظار تک تک 
 شخصیت های این داستان هست اما ، باز هم دنبال کردن ماجراجویی ها و زندگی روزمره ی این شخصیت های دوست داشتنی ، لطف خاصی داشت که به دل من نشست
        

          این کتاب یه حال غریب بارون تو خودش داشت... اوایلش ازش لذت می بردم ولی کم کم خسته م کرد. پراکنده گویی های راوی و خاطراتی که پس و پیششون میکرد و باعث میشد زمان ها رو قاطی کنی یک طرف و تعلیقی که میانه های داستان بیش از حد کشش میداد. این دل چسب نبودن تو یک سوم پایانی به اوج خودش رسید وقتی بچه ها رو برده بودن به "کلبه ها" ولی... تمام دلبری هاشو گذاشته بود واسه چند صفحه و حتی چند بند پایانی... بعضی کتابا رو فقط باید بخونی برا صفحات آخرشون... جون کتاب تو همون صفحاته... به نظرم این کتاب هم همینطور بود... میشه گفت جایی جمله ای نداشت که اصلا بشه مارکش کرد. نه چیزی که بشه ازش نقل قول کنی... لااقل چیزی چشم من رو نگرفت ولی الان که به کلش یه جا نگاه می کنم. ارزش خوندن داشت واقعا. لااقل واسه همون پایان خوبِ اسیر کننده ش!!! 
فعلا اصلا میل دوباره خوندنش رو ندارم ولی... از خوندنش لذت بردم و البته تا چن روز هم کابوسای عجیب غریب می دیدم.
نمره ش به سه و نیم تمایل بیشتری داره ولی به احترام پایان 4 دادم بهش!
        

          نسبت به کتاب دیگه ای که از ایشیگورو خوندن بودم، با اختلاف جلو بود، کلا روایت جذابی بود، زندگی آدمهایی رو روایت میکرد که یه تفاوت اساسی با آدمهای اطرافشون داشتن، آدمهایی که لحظه لحظه ی زندگیشون و حتی مرگشون برنامه ریزی داشت و خودشونم ازش مطلع بودن، با این حال احساساتی شبیه بقیه داشتن، احساساتی که باعث میشد سعی کنن از این روند خارج بشن، اما همه چیز مشخصه...
        

          برترین رمان لیست تاپ ۱۰۰ آمازون ..... داستان جذابی بود اما با ترجمه جناب سهیل سمی ارتباط خوبی برقرار نکردم 
        

          Overrated
        

          گودریدز از من می پرسه چه تاریخی شروعش کردی؟ کی تموم شده خوندنت؟ 
در جوابش باید بگم گودریدز عزیز چمیدونم. یادم نیست.. پنج شش سال پیش بود. سه ستاره و سه و چهارم یک ستاره ی دیگه هم بهش می دم که تو قابلیت ثبتش رو نداری و ناچارم چهارش کنم. و ریویویی هم ندارم :\ فقط بدون که خوندمش. باشه؟
        

          ترجمه ای که از این کتاب خوندم برای اقای سهیل سمی بوده و طوری بود که کلیت داستان واقعا مبهم وگنگ بود
شما حین خوندن متوجه میشید که یه جای کار میلنگه و این داستان با اینهمه بازخورد خوب باید بهتر باشه
امیدوارم روزی برسه که کتابها با ترجمه ی بد،سانسور و تلخیص قلع و قمع نشن
        

          تقریبا بیش از ده سال پیش این کتابو خوندم خیلی شبیه فیلم جزیره (the island) هست با این تفاوت که غمگین تموم میشه و کلا خیلی غمگینه، ولی اونموقع یادم میاد که داستانش کشش داشت و تا آخرشو سریع خوندم ولی وقتی تموم شد از اینکه خوندمش پشیمون شدم!
        

          احساس عجیبی دارم. معمولا ترجیح می‌دم داستانِ زندگیِ آدم‌های عادی رو بخونم. آدم‌های این کتاب عادی نیستن و عادی هستن. 
چرا عادی نیستن؟  داستان، جواب واقعا تامل برانگیزی به این سوال می‌ده. (هرچند همچنان با آدم‌های غیرعادی مشکل دارم.)
چرا عادی هستن؟ چون هر جا احساسی داشتن، فکری کردن، عملی انجام دادن، کاملا درک کردم.
        

          سلام.
من فیلم این چندسال پیش دیده بودم. ولی هیچوقت از اول تا آخر ندیده بودم و متوجه داستان نمیشدم. 
کتاب رو پارسال از نمایشگاه خریدم.
سیزده روز طول کشید تا بخونم چون درحال امتحان دادنم.
این دومین کتابی که از کازوئو خوندم، کتاب اولی که خوندم بازمانده ی یک روز بود که اصلا نتونستم تمومش کنم. نفهمیدم چرا!! ولی این کتاب رو دوست داشتم.

خلاصه ی کتاب: (بدون اسپویل)
کتاب درباره ی سه تا دوست هم مدرسه ای ست. کتی، روت و تامی.
ولی این سه تا دوست، بچهای عادی نبودن، سرنوشتشون از قبل مشخص شده بود. یه سرنوشت دردناک.

نظر من درباره ی کتاب:
کتاب متن خیلی روون و قابل فهمی داشت، البته یه جاهایی مترجم سعی‌ش رو کرده بود ترجمه کنه ولی خب!!!!
شخصیت اول کتاب،کتی، داره خاطراتش رو برامون تعریف میکنه. 
خاطرات کتی از دبستان شروع میشه توی مدرسه هیلشم. اولش کتی سعی داره همه چیو بهمون توضیح بده. اینکه چجوری تامی نمیتونه عصبانیت هاش رو کنترل کنه، یا اینکه روت دوست داره رییس بازی دربیاره.

بیشتر مطب کتاب از دبستان شروع میشه تا وقتی که از مدرسه بیرون میان. یعنی حجم بیشتر کتاب به اون دره برمیگرده.
این روش به نظرم جالب بود. اینکه نویسنده بخواد بگه "هی معلومه که وقتی آدم بچش و کم سن و ساله چیزایی بیشتری واسه گفتن هست تا وقتی ادم بزرگ میشه." 
خود من هم وقتی قسمت های مربوط به مدرسه رو میخوندم بیشتر لذت می‌بردم. حس میکردم دوباره برگشتم به همون زمان. همون زمان که بدون فکر کردن حرف می‌زدیم و دوستمون ناراحت میشد، همون زمان که سعی می‌کردیم کاری کنیم تا ناراحتی دوستمون رو جبران کنیم.

نویسنده قسمت بزرگ سالی تا پایان کتاب رو توی بخش سوم جا داد، یعنی شش فصل!!!!!
بزرگ سالی این سه تا دوست براشون خوب تموم نشد، کتاب که تموم شد آرزو کردم کاش این بچها بزرگ نمیشدن، کاش توی همون هیلشیم میموندن و هیچوقت بزرگ نمیشدن. کاش وقتی بزرگ میشدن چیزی می‌شدن که می‌خواستن.
ولی این ها همش آرزوست
آرزوهایی که از اونا گرفته شد.
        

          یکی از سوالات مهمی که بشر همواره با پیشرفت تکنولوژی و علم باهاش مواجه میشه ، تقابل علم و اخلاقیات هست ، مرزی که باعث میشه اخلاقیات و عواطف انسانی اهمیت خودشون رو از دست بدهند، این کتاب ایشی گورو به بررسی همین مرز پرداخته ، جایی که علم پیشرفت کرده  و عواطف انسانی به ورطه نابودی کشیده شده اند.

داستان در مورد سه دوست به نام های کتی، تامی و روت هست که در مرکزی به نام هیلشم به همراه کودکان زیادی برای اهدای عضو بزرگ میشند ، کلون هایی که صرفا برای اهدای عضو به وجود اومدند.
داستان از انگلستان ۱۹۹۰ شروع میشه ، جایی که راوی کتاب «کتی » توضیح میده که الان سی و یک ساله هست و هشت ماه دیگه هم باید به عنوان مددکار کار کنه که روی هم رفته میشه دوازده سال و بعد راوی به کودکی خودش در هلیشم میره و به شرح زندگی خودش و دوستانش در هیلشم می پردازه، عواطف و احساساتی که هر یک از بچه ها در گروه دوستی خودشون ،با معلم ها و حتی پارتنر خودشون تجربه میکنند،سبک روایت کتاب خطی نیست و فکر میکنم همین کتاب رو جذاب کرده بود، داستان یک تم معمایی هم داشت ، سوالاتی که توی ذهن خواننده به وجود میاد و آخر کتاب جواب داده میشه.
.
رمانی دیستوپیایی که بررسی مفاهمیم مهمی مثل هویت، عواطف انسانی و نقش اجتماع در عادی سازی ظلمی که داره قسمتی از اجتماع اتفاق می افته می پردازه، ازطرفی ما انسان هایی رو داریم که در تلاش هستند نشون بدن  این بچه های شبیه سازی شده هم دارای روح و عواطف انسانی هستند و نباید اینطور مورد استفاده قرار بگیرند و از طرفی بخشی از جامعه که می خواهد این کودکان در جایی دور از دید نگهداری بشوند و به وقتش برای کمک به درمان خانواده هاشون استفاده بشوند.راستش نمیدونستم که ایشی گورو رمان دیستوپیایی داره ، صرفاچون میدونستم رمان غمگینی هست شروع به خوندنش کردم به جز کتاب هنرمندی از جهان شناور همه کتاب هایی ایشی گورو خوندم و این کتاب به نسبت باقی کتاب ضعیف تر بود به نظرم ، یعنی برای من بازمانده روز قوی ترین اثر ایشی گورو هست و در مقایسه با بازمانده روز حتی به نظر می رسید یک نویسنده آماتور کتاب رو نوشته.من نظر منتقد کتاب رو مبنی بر بد نوشته شدن کتاب قبول دارم ، ایده داستان خیلی خیلی عالی بود ، مفاهمیمی که ایشی گورو منتقل کرده خیلی عالی بود، فکرمیکنم قسمتی که باعث شده بود داستان کمی گیج کننده باشه به خاطر این بود که ایشی گورو میخواسته داستان کمی معمایی باشه و همین باعث میشد داستان گیج کننده باشه اول احساس کردم ترجمه کتاب بده چون قسمت هایی زیادی هم در مورد روابط جنسی صحبت میکرد فکر کردم حتما سانسورهای زیادی داره اما وقتی با متن انگلیسی مقایسه کردم دیدم که کلا شیوه روایت ایشی گورو اینجوری بوده ، ایده ای عالی با پرداختی کمی ضعیف.شاید اگر پایان کتاب رو اینقدر دوست نداشتم به کتاب سه ستاره نمی دادم، جایی که کتی به نورفک برمیگرده و جمله ای که اونجا میگه.

.رمان غمگینی بود اما نه اونقدر که من رو به گریه بندازه یکی از قسمت های کتاب که خیلی من رو ناراحت کرد وقتی بود که روت در  مورد جامدادی دروغ گفت و کتی این دروغ رو به روش آورد و بعد خود کتی روایت میکنه:

« چه عیبی داشت اگر کمی درباره جعبه مداد لاف زده بود؟ آیا همه مان گهگاه خواب نمی دیدیم که یکی از مراقب ها قواعد را زیر پا گذاشته و لطف خاصی به ما کرده؟ یک نوازش بی اختیار ، یک نامه خصوصی یا یک هدیه؟ » :(

خودم رو به جای شخصیت های کتاب گذاشتم و سعی کردم درک کنم اگر من بودم چه احساسی داشتم، احساس درد و قربانی بودن کودکان شبیه سازی شده، سوالاتی مثل اینکه اگر بدونم که یک کودک شبیه سازی شده هستم دوست دارم درس بخونم و نقاشی بکشم یا اینکه می خوام به نقطه ای زل بزنم و بگم چه فایده ، مفهوم اهمیت و معنای زندگی، یا اگر به جای معلم ها بودم چه واکنشی داشتم یا اگر عضوی از اجتماع بودم که نیازی به اعضای اهدا شده داشت، یاحتی یک عضو ساده اجتماع ، آیا در چنین شرایطی من یک تماشاچی بودم یا آدمی که دست به تلاش برای تغییر شرایط میزنه.اجتماعی شدن یک ظلم تا چه حدی میتونه باعث عادی سازی اون ظلم بشه، کتاب اشک منو درنیاورد اما غم کتاب هنوز روی قلبم سنگینی میکنه.فکر میکنم یک فیلم هم از کتاب ساخته شده با همین اسم چه خوب که فیلم رو هم ببینیم.
        

          کتاب درگیر کننده با پایانی ناخوش.۱۰۰ صفحه اول جذاب نیست اما درادامه رنگ ولعاب داستان شروع میشود.جالب بود  خواندش لذت بخش است