شروع به شدت جذاب، میانه‌ی کسالت بار با شوخی‌های اندکی اغراق‌آمیز، دوباره اوج گیری نویسنده و پایانی قشنگ و هپی اندینگ! و اما بهتر از همه یک پیرنگ داستان عالی! 

با توجه به تجربه‌های قبلی‌ام از کتاب‌های بکمن، خودم را برای یک مقدمه‌ی طولانی و کشدار آماده کرده بودم ولی بر خلاف انتظارم یک دفعه پرت شدم در یک ماجرای نسبتا پیچیده و البته روایت ماهرانه‌ و کلی جملات خوب. قطعات مختلف ماجرا به خوبی کنار هم چیده شده بودند و فکر می کردم انگار یک نقشه‌ی بزرگ پیش چشم نویسنده بوده و هر بار یک قسمت‌ش را نشان خواننده می‌دهد. هر جای داستان فکر می‌کردم دیگر همه چیز را فهمیدم، نویسنده یک ورق تازه رو می‌کرد. البته اواسط داستان روند کند شد و یک مقداری هم خسته کننده. طنز ظریف اول کتاب رفت به سمت شخصیت‌های بی‌مزه و کاریکاتوری. یک زوج نچسب هم جنس‌باز و بددهنی شخصیت‌ها هم کتاب را از چشمم انداخت. ولی دوباره نزدیک‌های پایان غافل‌گیری‌های نویسنده شروع شد! و رسید به یک پایان دوست داشتنی. از آن پایان‌هایی که می بینی هنگام تصورش داری لبخند می‌زنی. البته نه آن هپیلی اور افترهای دیزنی طور. ولی از آن پایان‌هایی بود که حداقل من، هر چند وقت یک بار دوست دارم بخوانم. و در انتهای کتاب یک دفعه به خودم آمدم و دیدم دیگر اکثر شخصیت‌های داستان را دوست دارم. یاد حرف یک نفر افتادم که می‌گفت اگر برای شناختن افراد دوست نداشتنی وقت بگذارم، دوستشان خواهم داشت و انگار نویسنده‌ی این کتاب هم همین نظر را داشته است. شبیه جملات زرد روان‌شناسی و زندگی شاد و این صحبت‌ها:
وقتی سرگذشت کسی را دانستی، دیگر نمی‌توانی مثل سابق از او تنفر داشته باشی.

پی نوشت:
۱. تمام مدتی که این کتاب را می خواندم فکر می کردم باید یک این چنین داستانی بنویسم:)
۲. این حجم از روابط انسانی و گرمی هم شرقی تر از همه‌ی کتاب‌های غربی دیگری بود که خوانده‌ام.
        

          نوشته های بکمن هم خوش خوان اند و هم عمیق.
این کتاب یکی دیگه از آثار شاهکار بکمن هستش.بنظرم حتی میتونیم بگیم از مردی به نام اوه هم بهتره،این کتاب میاد یه داستان ساده (نمیخوام اسپویل شه) رو از چندین دید و جهت مختلف بیان میکنه و به شما اجازه میده که شخصیت اصلی داستانو خودتون انتخاب کنید . شاید اول داستان فک کنین شخصیت اصلی داستان یه پلیسه اما نیست یعنی هیچ کدوم از اشخاص داستان اصلی نیستن بلکه داستانو با هم دیگه کامل میکنن و یه جورایی متمم همدیگه هستن.
حتما این کتاب رو پیشنهاد میکنم فوق العاده س :))
        

          نمیدونم چی بگم بس که این کتاب شاهکار بووود قلم نویسنده عالی بود من چنان با تک تک شخصیتای کتاب انس گرفته بودم که دلم میخواد کاشکی واقعی بودن. از جمله کتابایی که من به همه پیشنهاد میکنم بخوننش شاهکاره برای هر سنی عالیه:)
        

          کتاب سلیقه ی من نبود و خوندنش برام لذت بخش نبود. من با کوتاه نویسی های بکمن ارتباط بهتری برقرار میکنم. در نوشته های بلندش اضافه گویی میکنه به جزئیاتی می پردازه که سرسام آوره جزئیات بیش از اندازه ش روی احساساتی که به دست میاری ماله میکشن احساساتتو خشک میکنن نزدیک بود وارد ریدینگ اسلم بشم که گذاشتمش برای مدت طولانی کنار و بعد از مدت طولانی هیچ کششی برای خوندنش احساس نمی کردم دیگه سراغ بکمن نمی رم و نخواهم رفت. آخرین شانسی بود که به خودم و بکمن دادم و از دستش دادیم.
        

          «مردم مُشوش» یک رمان دیگه از آثار فردریک بکمن سوئدی که بتازگی خوندمش. 
نمیتونم بگم به درخشانی «مردی بنام اُوه» هست، ریتم کتاب کنده و ممکنه خسته کننده باشه البته آخراش بهتر میشه.
داستان یک دزدی از بانک هست در شهر کوچکی در سوئد که به گروگان گیری می انجامه. ولی هیچ چیز عادی نیست. گروگان ها آزاد میشن ولی سارق گروگان گیر پیدا نمیشه. پلیس از همه شاهدان بازجویی میکنه ولی متوجه نمیشه چه اتفاقی افتاده.
نقطه اتصال همه شخصیت های داستان یک پل هست که ده سال پیش مردی از روی اون خودکشی کرده و دختری از خودکشی روی پل منصرف شده.
به تک تک شخصیتها پرداخته میشه و همین ریتم رو کند میکنه ولی درعوض نکات آموزنده زیادی داره. مثل سایر کارهای بکمن تربیت بچه ها یکی از دغدغه های نویسنده هست.
از متن : «پدر مادرهای نسل قبل می اومدن پیش من و می گفتن: بچه مون تو تختش جیش می کنه، مشکلش چیه؟ اما پدر مادرهای این نسل می آن پیشم و میگن: بچه مون تو تختش جیش می کنه، مشکل ما چیه؟ شما تقصیر همه چیز رو می‌اندازین گردن خودتون.»
خوندن این کتاب رو به پدر مادر های کتابخونی که نگرانند یوقت در حق بچه هاشون کوتاهی نکرده باشن توصیه میکنم.
#مردم_مشوش  #نشر_نون  #فردریک_بکمن
        

          • سندروم استکهلم

• یک دزد با یک هفت تیر غیر واقعی یک گروگانگیری را آغاز می‌کنه اما نه این یک دزدی ساده است و نه گروگان‌ها و نه پلیس‌ها.

• اگر کتاب تمام آنچه پسر کوچولوم باید در مورد دنیا بداند را خونده باشید می‌دونید که بکمن تجربه گروگان بودن رو در یک دزدی از بانک داشته و با فضایی که درون کتابش ساخته آنچنان هم ناآشنا نیست.

• ترجمه و جمله بندی کتاب گاهی اوقات گیج کننده و بد میشه که تنها نقدی هست که میتونم به نشر نون داشته باشم

• اگر  یکی از دنبال کننده‌های بکمن باشید بعید می‌دونم از اشارش به کتاب‌های دیگرش در هر کتاب بی‌خبر باشید و رمان مردم مشوش هم از این قاعده مستثنا نیست.

•  اگه بخوام به این کتاب نمره بدم باید به سه بخش تقسیمش کنم

° بخش اول ،  ۳/۵ از ۵ :
نویسنده برای شروع کتاب از ایده ای جذاب استفاده می‌کنه ، مثل یک پدر شروع به گفتن داستان زندگی یک سارق می‌کنه و گاهی به زبان طنز و انتقادی خواننده را مورد قضاوت قرار میده و یک شروع تقریباً جذاب را برای کتابش آغاز می‌کنه.

° بخش دوم ، ۲ از ۵ :
بخش بد داستان دقیقاً از همین جا شروع میشه ، کتابی که یک ایده نوین و جذاب درون قلب خود داشت از پتانسیلش خوب استفاده نمیشه و اتفاقات داستان حوصله سربر و تکراری دنبال میشه و همین اتفاق خوندنش را سخت می‌کنه ، جدول زمانی اتفاقات کتاب بهم ریخته میشه و هیچ اشتیاقی برای ادامه دادن کتاب به وجود نمیاره.

° بخش سوم ، ۴ از ۵ : 
تمام مشکلات بخش قبل کتاب در آخر داستان به عنوان یک نقطه مثبت تغییر ماهیت می‌دهند ، دیالوگ های عمیق و قابل تفکر یک شاهکار پایانی رو شکل می‌دهند که موقع خوندنشون سخت بود که نیام و در بهخوان قرارشون ندم ، این نوشته‌ها و شخصیت‌هایی که حالا دوست داشتنی تر هستند موفق می‌شوند کاملاً پیام نویسنده رو به مخاطب هدیه دهند و چقدر که این پیام زیبا و حیاتیست : تمام ما با نقش‌های ریز و درشتمان در زندگی انسان‌ها آینده آنها را شکل می‌دهیم، خودکشی یا زندگی کردن ، موفقیت یا تسلیم شدن ، پس چرا فقط یکم باهم مهربان‌تر نباشیم ؟
        

          کتاب قشنگی بود، بکمن کلا به جمله ی همگی به خوبی و خوشی تا اید در کنار هم زندگی کردند اعتقاد زیادی داره و این کتاب هم استثنا نیست. مردم مشوش شخصیت اصلی نداره، در واقع تموم کارکترها اصلی هستن و زندگیشون درست مثل کلاف سردرگمی در هم گره خورده. این که سرنوشت هر کدوم تا انتها تعریف شد برام خیلی جالب و دوست داشتنی بود. 
کتاب در مورد والدین هم صحبت های خوبی داشت. جمله ی درخشانی که میگفت والدین هم اولین باره که پدر یا مادر هستن کاملا منطقی و درسته و باعث میشه والدین کمی از بار سنگین مسئولیت‌هاشون کم بشه.
من این کتاب رو دوست داشتم و قطعا جزو کتاب هایی هست که به بقیه هدیه میدم.
        

          یکی دیگه از آثار خفن جناب فردریک بکمن. 
شاید این کتاب به اندازه مردی به نام اوه فوق العاده نبود اما باز هم واقعا کتاب جذاب و خوبی بود. 
جزئیات کتاب واقعا فوق العاده بود و یکی از دلایلی که عاشق آثار بکمنم دقیقا همین جزئیاته. اواسط کتاب کمی برام حوصله سر بر بود که البته بخاطر سبک کتاب احتمالا طبیعیه. اما اخر کتاب واقعا خوب بود. 
شخصیت پردازی بی نظیر بود به طوری که من با تمام شخصیت ها ارتباط گرفتم.  پرش زمانی تو کتاب بود که شاید یکم باعث گیج شدن میشد. 
و آخر کتاب که به شدت ادمو غافلگیر میکنه جالبه. اینکه چطور همه چیز یکدفعه به هم پیوند میخوره. داستان هرشخصیت هم به شدت جذاب بود. درکل به نظرم قلم این نویسنده واقعا عالیه. شاید به پای مردی به نام اوه نمیرسید اما باز هم برای من جالب بود. اگر مردی به نام اوه رو دوست داشتید به نظرم این کتاب رو هم حتما بخونید. 
        

          کتاب های بکمن ریتم نسبتا کندی دارند و باید با حوصله با آنها رفتار کنید باید وقت بدید بهشون ، یجورایی مثل زندگی و اتفاقاتش هستند ، اوایل کتاب تقریبا هیچی متوجه نمی شوید ولی باید اجازه بدهید که این پازل کامل بشه تا تصویر نهایی را ببینید و لذت ببرید ، آدمهای توی داستان های بکمن کامل نیستند و حتی سعی هم نمی‌کنند که کامل و بی نقص باشند و همینه که برای من جذابه، اینکه  با وجود کامل کامل نبودن بازم دوست داشتنی هستند و شخصیت هایش تا مدتها توی ذهنتون باقی میمونه . 
        

          من تازه اومدم داخل این برنامه 
چجوری میشه این کتاب رو خوند؟ 
        

          3.5⭐️
        

          «حتی اگر بدانیم فردا دنیا تمام می‌شود، بازهم امروز درخت سیب بکاریم.»

من عاشق کتاب‌های فردریک بکمنم و مردم مشوش بدون شک یکی از قشنگ‌ترین و جالب‌ترین کتاب‌های این نویسنده‌ست (البته همه کتاب‌هایی که از این نویسنده خوندم برام دوست داشتنی بودن و خیلی دوستشون دارم)
این کتاب یکی از اون کتاب‌هاییه که هیچوقت فراموشش نمی‌کنم و همیشه عاشقشم
(به احتمال خیلی زیاد بعدها می‌خونمش، بارها و بارها)
        

          قبل خوندن آخرین رمان بلند بکمن
نگران بودم نکنه ازش خوشم نیاد
نکنه به اون عالی‌ای که می‌گن نباشه
نکنه سرش هایپ شده باشم و ناامیدم کنه
حواسم نبود، طرف‌حسابم بکمن لعنتیه.
        

          آخ که من چقدر دوست داشتم این کتابو. و درون همه ما یه فرد مشوش وجود داره و که اگه بهش نرسیم جایی که نباید سر باز میکنه و زندگیمونو بهم میریزه.
        

          بکمن هرکتابی بنویسه رو باید خوند! 
به خصوص این کتاب، که ماهرانه نوشته شده و یک داستان غم‌انگیز، اما در نهایت خوشحال‌کننده رو روایت میکنه. 
        

          برای منی که تاحالا هیچ‌کدوم از کتابای بکمنو کامل نخوندم ارتباط گرفتن با این کتاب کار سختی بود. اولش همه چیز برام شلوغ و بهم ریخته بود و کلافم می‌کرد ولی هرچقدر رفتم جلوتر بهتر تونستم با داستان و شخصیت ها ارتباط برقرار کنم. روایت شیرین و بامزه ای داشت. یه جاهایی خندیدم، یه جاهایی تو فکر فرو رفتم، یه جاهای غمگین شدم و باید اعتراف کنم این صحبت که بکمن با داستاناش تمام احساسات آدم رو به کار می‌گیره حقیقت داره. 
اما داستان برای من زیادی شلوغ و شلخته و پر از اضافه گویی بود. ترجیح می‌دادم که حداقل صد صفحه کمتر باشه و به نظرم زیادی کش دار بود. پایان بندیش کلیشه ای بود و به نظرم نویسنده ها بعضی وقتا باید بیخیال توضیح تمام جزئیات بشن و اجازه بدن که ادامه ی ماجرارو خودمون تصور کنیم. به شخصه از این میزان اطلاعات گرفتن درباره آینده شخصیتای داستان خوشم نمیاد.
در کل کتاب دوستداشتنی بود. نگاهش به عشق در سنین مختلف با توجه جزییاتی که معمولا دیده نمیشن، و دیالوگ های زیباش، جذاب ترین بخش داستان برای من بود. 
خوشحالم که نصفه رهاش نکردم و به نظرم ارزش یک بار خوندن رو داشت. 
        

          🌉 این داستان درمورد آدم‌هاست! خودِ خود آدم‌ها!
🌉 داستانی درمورد یک گروگانگیری که قرار بود سرقتی ساده باشد؛
یکی تفنگ واقعی که قرار بود پلاستیکی باشد، پلی که قرار بود فرصت‌بخش باشد و آدم‌ها.
🌉 داستانی درمورد بدترین گروگان‌های جهان، دو پلیس -یکی با آینده‌ای روشن و دیگری با گذشته‌ای لطیف- و داستانی درمورد گوزن و میمون و قورباغه! 
        

          یکی دیگه از آثار بکمن که خیلی دوسش داشتم. بنظرم کتاب های بکمن صرفا یه کتاب داستانی نیستن. بلکه کتاب روانشناختی ان
داستان یه سرقت و گروگانگیری. گروگان گیری متفاوت از بقیه گروگانگیری ها.
تو این کتاب با شخصیت همه آشنا میشیم و داستان زندگیشون رو می خونیم و سرگذشت هیچکس مبهم باقی نمیمونه. و یجورایی انگار همه شخصیت ها به هم وصل بودن و داستان شخصیت فرعی نداشت و همه به نوعی توی روند داستان تاثیرگذار بودن. و این خیلی جذاب ترش میکرد.
خیلی لذت بردم و جزو کتابایی بود که نمیتونستم زمین بزارمش و همش میخواستم بخونم ببینم تهش چی میشه.

        

          عالیه
        

          دقیقا نمی‌دونم حسم نسبت به این کتاب چی بود. یه جاهایی حوصلم سر می‌رفت و یه جاهایی تند می‌خوندم که ببینم قضیه چیه. خیلی‌هامون می‌تونیم با گروگان‌گیر همزادپنداری کنیم؛ چون ما هم گاهی اوقات نمی‌دونیم داریم با زندگیمون چیکار می‌کنیم و بدترین تصمیم ممکن میشه بانک زدن.