شروع به شدت جذاب، میانه‌ی کسالت بار با شوخی‌های اندکی اغراق‌آمیز، دوباره اوج گیری نویسنده و پایانی قشنگ و هپی اندینگ! و اما بهتر از همه یک پیرنگ داستان عالی! 

با توجه به تجربه‌های قبلی‌ام از کتاب‌های بکمن، خودم را برای یک مقدمه‌ی طولانی و کشدار آماده کرده بودم ولی بر خلاف انتظارم یک دفعه پرت شدم در یک ماجرای نسبتا پیچیده و البته روایت ماهرانه‌ و کلی جملات خوب. قطعات مختلف ماجرا به خوبی کنار هم چیده شده بودند و فکر می کردم انگار یک نقشه‌ی بزرگ پیش چشم نویسنده بوده و هر بار یک قسمت‌ش را نشان خواننده می‌دهد. هر جای داستان فکر می‌کردم دیگر همه چیز را فهمیدم، نویسنده یک ورق تازه رو می‌کرد. البته اواسط داستان روند کند شد و یک مقداری هم خسته کننده. طنز ظریف اول کتاب رفت به سمت شخصیت‌های بی‌مزه و کاریکاتوری. یک زوج نچسب هم جنس‌باز و بددهنی شخصیت‌ها هم کتاب را از چشمم انداخت. ولی دوباره نزدیک‌های پایان غافل‌گیری‌های نویسنده شروع شد! و رسید به یک پایان دوست داشتنی. از آن پایان‌هایی که می بینی هنگام تصورش داری لبخند می‌زنی. البته نه آن هپیلی اور افترهای دیزنی طور. ولی از آن پایان‌هایی بود که حداقل من، هر چند وقت یک بار دوست دارم بخوانم. و در انتهای کتاب یک دفعه به خودم آمدم و دیدم دیگر اکثر شخصیت‌های داستان را دوست دارم. یاد حرف یک نفر افتادم که می‌گفت اگر برای شناختن افراد دوست نداشتنی وقت بگذارم، دوستشان خواهم داشت و انگار نویسنده‌ی این کتاب هم همین نظر را داشته است. شبیه جملات زرد روان‌شناسی و زندگی شاد و این صحبت‌ها:
وقتی سرگذشت کسی را دانستی، دیگر نمی‌توانی مثل سابق از او تنفر داشته باشی.

پی نوشت:
۱. تمام مدتی که این کتاب را می خواندم فکر می کردم باید یک این چنین داستانی بنویسم:)
۲. این حجم از روابط انسانی و گرمی هم شرقی تر از همه‌ی کتاب‌های غربی دیگری بود که خوانده‌ام.
        

          نوشته های بکمن هم خوش خوان اند و هم عمیق.
این کتاب یکی دیگه از آثار شاهکار بکمن هستش.بنظرم حتی میتونیم بگیم از مردی به نام اوه هم بهتره،این کتاب میاد یه داستان ساده (نمیخوام اسپویل شه) رو از چندین دید و جهت مختلف بیان میکنه و به شما اجازه میده که شخصیت اصلی داستانو خودتون انتخاب کنید . شاید اول داستان فک کنین شخصیت اصلی داستان یه پلیسه اما نیست یعنی هیچ کدوم از اشخاص داستان اصلی نیستن بلکه داستانو با هم دیگه کامل میکنن و یه جورایی متمم همدیگه هستن.
حتما این کتاب رو پیشنهاد میکنم فوق العاده س :))
        

          مردم مشوش، کتابی که میخنداند و می‌گریاند! خیلی دوستش داشتم...
        

          به قول خود نویسنده، داستان، داستان آدمهاییه که سعی میکنن راه زندگیشونو پیدا کنن. مردمی که گاهی در جای اشتباهی هستند و از تاثیری که روی هم دارند بی خبرند. کسایی که سعی میکنن مثه یه فرد بالغ رفتار کنن، در حالیکه توی اضطراب ندونسته ها دست و پا میزنن...
بکمن با یه نگاه ویژه خصوصیات و اخلاقی را که ممکنه هرکدوم از ما داشته باشیم یا روزمرگی هایی را که ممکنه برامون اتفاق بیفته، بازگو میکنه. توی شروع فصل ها یه دید کلی از قصه میده و پایان هرفصل یه گره رو باز میکنه یا یه شوک کوچولو بهمون میده. (من عاشق همین آغاز و پایان هاشم).

درسته که قصه در مورد سرقت و گروگانگیری بود و حتی یه کم تم معمایی داشت ولی طنز داستان نسبت به بقیه کارهایی که ازش خونده بودم بیشتر بود. در پایان هم باید بگم که بکمن از هیچکدوم از کارکترهاش نمیگذره و شما مختصری از زندگی تمام شخصیت ها رو توی داستان دارید، پس این سرقت و گروگانگیری یه خلاصه و کلیتی از کتابه.
        

          وقتی توی کانال باشگاه کتابخوانی مون دیدم قراره مردم مشوش بکمن رو بخونیم یک نفس راحت کشیدم، چون با توجه به تجربه های قبلیم از بکمن می دونستم خوندنش قراره کار آسون و بسیار لذت بخشی باشه.
داستان مردم مشوش درباره یک سارق بدشانسه که اول از یک بانک بدون پول! دزدی می کنه و بعد اشتباهی افرادی که اومدن از یک آپارتمان بازدید کنن رو گروگان می گیره!نه اشتباه نکنید، کتاب پلیسی و جنایی نیست! به قول خود بکمن بیشتر حکایت ابلهان است!
اگر بکمن رو بشناسید می دونید که سبک نوشتنش چجوریه. بکمن شخصیت هایی خلق می کنه و ما رو با سرگذشت شون و ترس ها و امیدها و دغدغه هاشون آشنا می کنه. اتفاقاتی که توی کتاب های بکمن می افته خیلی ساده و روزمره ان اما با توجه به درونیات آدم ها معنی عمیقی دارن. کلا خوندن کتاب از بکمن مثل شناکردن توی عمق زیاد و تماشا کردن پدیده های نادیدنی اقیانوسه.
مسئله کتاب مردم مشوش دغدغه های بزرگسال بودنه. اینکه چقدر بابا و مامان و همسر خوبی بودن دغدغه بزرگیه.  اینکه چقدر همه مون کافی هستیم، حتی اگر فکر کنیم نیستیم.هستیم چون عشق وجود داره و برای آدمی که عاشق ماست ما بدون نیاز به هیچ تلاشی کافی هستیم. 
مردم مشوش هم مثل بقیه کتاب های بکمن زبان روونی داره و توی قصه گفتن و کشیدن مخاطب دنبال خودش موفقه. چیزی که من رو جذب نوشته های بکمن می کنه اینه که جزئیات و حس ها رو با کمترین کلمات به اشتراک می گذاره، مخصوصا اگر اون حس، حس دردناکی باشه.
یکی از چیزای جالب توی این کتاب پیش فرض خواننده درباره سارق بود. خودمم هنوز برام سواله که چرا چنان پیش فرضی درباره سارق داشتم و همینطور درباره همسر سارق. البته بکمن خودش از زبون جیم میگه که چرا! اما واقعا عجیب بود. توی ذهنم یک آدم ساخته بودم و داشتم از دیدش دنیا رو می دیدم و درکش می کردم و باهاش رنج می کشیدم، یهو آدمه عوض شد!با همون گذشته و همون مشکلات این دفعه یک جور دیگه ای باهاش رنج کشیدم و دنیا رو از چشم دیگه ای می دیدم!
آهان تا یادم نرفته این مسخره بازی آوردن شخصیت های همجنس باز توی کتابا کماکان ادامه داره و روی اعصابمه:/بابتش یک ستاره کم کردم. 
        

          حالا شاید بینش یسری روابطی داشت که خوشم نیومد 
ولی قلم نویسندش خیلییی زیبا بود و خوده داستان 
همش میرفتی جلوتر با خودت می گفتی اا پس قضیه از این قرار بوده بعد یهو نویسنده غافگیرت میکرد و از یه زاویه دیگه داستانو نشون می داد.
یجایی خونده بودم که می گفت داستانی خوبه که خواننده نتونه اخرش بگه که می دونستم اینجوری میشه؛ من این داستانو اینجوری دیدم .

        

          این کتاب درمورد ماجراهای یک دزد است که گیر عجیب ترین گروگان های جهان میوفته😶

کاش بکمن بازم معمایی بنویسه🥲

از روی این کتاب یه مینی سریال هم ساختن که دیدنش، خالی از لطف نیست.
        

          کتاب جالبی بود توقع هم داشتم از بکمن 
میدونستم قراره این وسط چه چیزایی رو به مخاطب خودش از طریق ژنز بفهمونه 
در کل دوستش داشتم
        

          ۴/۵از۵
میخوای رمانی بخونی که درس زندگی یاد بگیری؟بکمن بخون🥺🤌اصن سرتاسر کتاباش پره از حس و حال خوب زندگی💘🧚‍♀️
راستش نیم نمره کم کردم چون اوایل کتاب رو مخم بود.مخصوصا بخش بازجوییش😕ولی خب کتابای بکمن از نیمه ی دوم به اوج خودش میرسه🤝💓
        

          پشت جلد نوشته که کمدی هست اما نبود یا حداقل برای من نبود در مجموع شاید 10 تا جمله تونست منو بخندونه.
اصلا به اندازه "مردی به نام اوه" برای من جذاب نبود اما خب اونقدی جذابیت داشت که خوندنش رو به انجام خیلی کارهای دیگه ترجیح بدم.
زندگی چندین آدم بی ربط به هم و درعین حال مرتبط رو در جریان یک گروگان گیری کاملا تصادفی و غیر عمدی روایت می‌کنه.
من فکر میکنم مرتبط بودن آدم های داستان خیلی دور از تصور بود و احتمال وقوع همچین چیزی تو دنیا واقعی زیر یک درصده. و اینکه وقوع اتفاق های عاشقانه در دل داستان هم برای من غیرمنطقی و نزدیک به اتفاقات عاشقانه رمان‌های زرد بود و لزومی نداشت که اونا تو داستان پیش بیان. 
در پایان اگه ازم بپرسید این کتاب رو پیشنهاد میدم یا نه، باید بگم که فقط به کسی پیشنهادش میدم که تنها انتظارش از یک کتاب این باشه که سرگرمش کنه و نه فراتر از این. درسته که یک نکات خیلی ریزی هم برای عبرت آموزی وجود داشت اما باز هم نمیشه به چشم یک کتاب آموزنده نگاهش کرد!
در پایان اینم اضافه کنم که غلط های نگارشی و تایپی وجود داشت البته من چاپ اول رو خوندم شاید در چاپ‌های بعدی اصلاح شده باشه.
        

          Loved it
        

          عالیه
        

          نمیدونم چی بگم بس که این کتاب شاهکار بووود قلم نویسنده عالی بود من چنان با تک تک شخصیتای کتاب انس گرفته بودم که دلم میخواد کاشکی واقعی بودن. از جمله کتابایی که من به همه پیشنهاد میکنم بخوننش شاهکاره برای هر سنی عالیه:)
        

          دقیقا نمی‌دونم حسم نسبت به این کتاب چی بود. یه جاهایی حوصلم سر می‌رفت و یه جاهایی تند می‌خوندم که ببینم قضیه چیه. خیلی‌هامون می‌تونیم با گروگان‌گیر همزادپنداری کنیم؛ چون ما هم گاهی اوقات نمی‌دونیم داریم با زندگیمون چیکار می‌کنیم و بدترین تصمیم ممکن میشه بانک زدن.
        

          «مردم مُشوش» یک رمان دیگه از آثار فردریک بکمن سوئدی که بتازگی خوندمش. 
نمیتونم بگم به درخشانی «مردی بنام اُوه» هست، ریتم کتاب کنده و ممکنه خسته کننده باشه البته آخراش بهتر میشه.
داستان یک دزدی از بانک هست در شهر کوچکی در سوئد که به گروگان گیری می انجامه. ولی هیچ چیز عادی نیست. گروگان ها آزاد میشن ولی سارق گروگان گیر پیدا نمیشه. پلیس از همه شاهدان بازجویی میکنه ولی متوجه نمیشه چه اتفاقی افتاده.
نقطه اتصال همه شخصیت های داستان یک پل هست که ده سال پیش مردی از روی اون خودکشی کرده و دختری از خودکشی روی پل منصرف شده.
به تک تک شخصیتها پرداخته میشه و همین ریتم رو کند میکنه ولی درعوض نکات آموزنده زیادی داره. مثل سایر کارهای بکمن تربیت بچه ها یکی از دغدغه های نویسنده هست.
از متن : «پدر مادرهای نسل قبل می اومدن پیش من و می گفتن: بچه مون تو تختش جیش می کنه، مشکلش چیه؟ اما پدر مادرهای این نسل می آن پیشم و میگن: بچه مون تو تختش جیش می کنه، مشکل ما چیه؟ شما تقصیر همه چیز رو می‌اندازین گردن خودتون.»
خوندن این کتاب رو به پدر مادر های کتابخونی که نگرانند یوقت در حق بچه هاشون کوتاهی نکرده باشن توصیه میکنم.
#مردم_مشوش  #نشر_نون  #فردریک_بکمن
        

          • سندروم استکهلم

• یک دزد با یک هفت تیر غیر واقعی یک گروگانگیری را آغاز می‌کنه اما نه این یک دزدی ساده است و نه گروگان‌ها و نه پلیس‌ها.

• اگر کتاب تمام آنچه پسر کوچولوم باید در مورد دنیا بداند را خونده باشید می‌دونید که بکمن تجربه گروگان بودن رو در یک دزدی از بانک داشته و با فضایی که درون کتابش ساخته آنچنان هم ناآشنا نیست.

• ترجمه و جمله بندی کتاب گاهی اوقات گیج کننده و بد میشه که تنها نقدی هست که میتونم به نشر نون داشته باشم

• اگر  یکی از دنبال کننده‌های بکمن باشید بعید می‌دونم از اشارش به کتاب‌های دیگرش در هر کتاب بی‌خبر باشید و رمان مردم مشوش هم از این قاعده مستثنا نیست.

•  اگه بخوام به این کتاب نمره بدم باید به سه بخش تقسیمش کنم

° بخش اول ،  ۳/۵ از ۵ :
نویسنده برای شروع کتاب از ایده ای جذاب استفاده می‌کنه ، مثل یک پدر شروع به گفتن داستان زندگی یک سارق می‌کنه و گاهی به زبان طنز و انتقادی خواننده را مورد قضاوت قرار میده و یک شروع تقریباً جذاب را برای کتابش آغاز می‌کنه.

° بخش دوم ، ۲ از ۵ :
بخش بد داستان دقیقاً از همین جا شروع میشه ، کتابی که یک ایده نوین و جذاب درون قلب خود داشت از پتانسیلش خوب استفاده نمیشه و اتفاقات داستان حوصله سربر و تکراری دنبال میشه و همین اتفاق خوندنش را سخت می‌کنه ، جدول زمانی اتفاقات کتاب بهم ریخته میشه و هیچ اشتیاقی برای ادامه دادن کتاب به وجود نمیاره.

° بخش سوم ، ۴ از ۵ : 
تمام مشکلات بخش قبل کتاب در آخر داستان به عنوان یک نقطه مثبت تغییر ماهیت می‌دهند ، دیالوگ های عمیق و قابل تفکر یک شاهکار پایانی رو شکل می‌دهند که موقع خوندنشون سخت بود که نیام و در بهخوان قرارشون ندم ، این نوشته‌ها و شخصیت‌هایی که حالا دوست داشتنی تر هستند موفق می‌شوند کاملاً پیام نویسنده رو به مخاطب هدیه دهند و چقدر که این پیام زیبا و حیاتیست : تمام ما با نقش‌های ریز و درشتمان در زندگی انسان‌ها آینده آنها را شکل می‌دهیم، خودکشی یا زندگی کردن ، موفقیت یا تسلیم شدن ، پس چرا فقط یکم باهم مهربان‌تر نباشیم ؟
        

          کتاب قشنگی بود، بکمن کلا به جمله ی همگی به خوبی و خوشی تا اید در کنار هم زندگی کردند اعتقاد زیادی داره و این کتاب هم استثنا نیست. مردم مشوش شخصیت اصلی نداره، در واقع تموم کارکترها اصلی هستن و زندگیشون درست مثل کلاف سردرگمی در هم گره خورده. این که سرنوشت هر کدوم تا انتها تعریف شد برام خیلی جالب و دوست داشتنی بود. 
کتاب در مورد والدین هم صحبت های خوبی داشت. جمله ی درخشانی که میگفت والدین هم اولین باره که پدر یا مادر هستن کاملا منطقی و درسته و باعث میشه والدین کمی از بار سنگین مسئولیت‌هاشون کم بشه.
من این کتاب رو دوست داشتم و قطعا جزو کتاب هایی هست که به بقیه هدیه میدم.
        

          بکمن هرکتابی بنویسه رو باید خوند! 
به خصوص این کتاب، که ماهرانه نوشته شده و یک داستان غم‌انگیز، اما در نهایت خوشحال‌کننده رو روایت میکنه. 
        

          🌉 این داستان درمورد آدم‌هاست! خودِ خود آدم‌ها!
🌉 داستانی درمورد یک گروگانگیری که قرار بود سرقتی ساده باشد؛
یکی تفنگ واقعی که قرار بود پلاستیکی باشد، پلی که قرار بود فرصت‌بخش باشد و آدم‌ها.
🌉 داستانی درمورد بدترین گروگان‌های جهان، دو پلیس -یکی با آینده‌ای روشن و دیگری با گذشته‌ای لطیف- و داستانی درمورد گوزن و میمون و قورباغه! 
        

          قشنگ بود و گریه و خنده داشت مثل مردی به نام اوه اما نمیدونم چه علاقه ای داره بکمن که تو هر کتابش یک شخصیت همجنسگرا بزاره
به همین خاطر نمره اش رو کمتر میدم