شروع به شدت جذاب، میانه‌ی کسالت بار با شوخی‌های اندکی اغراق‌آمیز، دوباره اوج گیری نویسنده و پایانی قشنگ و هپی اندینگ! و اما بهتر از همه یک پیرنگ داستان عالی! 

با توجه به تجربه‌های قبلی‌ام از کتاب‌های بکمن، خودم را برای یک مقدمه‌ی طولانی و کشدار آماده کرده بودم ولی بر خلاف انتظارم یک دفعه پرت شدم در یک ماجرای نسبتا پیچیده و البته روایت ماهرانه‌ و کلی جملات خوب. قطعات مختلف ماجرا به خوبی کنار هم چیده شده بودند و فکر می کردم انگار یک نقشه‌ی بزرگ پیش چشم نویسنده بوده و هر بار یک قسمت‌ش را نشان خواننده می‌دهد. هر جای داستان فکر می‌کردم دیگر همه چیز را فهمیدم، نویسنده یک ورق تازه رو می‌کرد. البته اواسط داستان روند کند شد و یک مقداری هم خسته کننده. طنز ظریف اول کتاب رفت به سمت شخصیت‌های بی‌مزه و کاریکاتوری. یک زوج نچسب هم جنس‌باز و بددهنی شخصیت‌ها هم کتاب را از چشمم انداخت. ولی دوباره نزدیک‌های پایان غافل‌گیری‌های نویسنده شروع شد! و رسید به یک پایان دوست داشتنی. از آن پایان‌هایی که می بینی هنگام تصورش داری لبخند می‌زنی. البته نه آن هپیلی اور افترهای دیزنی طور. ولی از آن پایان‌هایی بود که حداقل من، هر چند وقت یک بار دوست دارم بخوانم. و در انتهای کتاب یک دفعه به خودم آمدم و دیدم دیگر اکثر شخصیت‌های داستان را دوست دارم. یاد حرف یک نفر افتادم که می‌گفت اگر برای شناختن افراد دوست نداشتنی وقت بگذارم، دوستشان خواهم داشت و انگار نویسنده‌ی این کتاب هم همین نظر را داشته است. شبیه جملات زرد روان‌شناسی و زندگی شاد و این صحبت‌ها:
وقتی سرگذشت کسی را دانستی، دیگر نمی‌توانی مثل سابق از او تنفر داشته باشی.

پی نوشت:
۱. تمام مدتی که این کتاب را می خواندم فکر می کردم باید یک این چنین داستانی بنویسم:)
۲. این حجم از روابط انسانی و گرمی هم شرقی تر از همه‌ی کتاب‌های غربی دیگری بود که خوانده‌ام.
        

          نوشته های بکمن هم خوش خوان اند و هم عمیق.
این کتاب یکی دیگه از آثار شاهکار بکمن هستش.بنظرم حتی میتونیم بگیم از مردی به نام اوه هم بهتره،این کتاب میاد یه داستان ساده (نمیخوام اسپویل شه) رو از چندین دید و جهت مختلف بیان میکنه و به شما اجازه میده که شخصیت اصلی داستانو خودتون انتخاب کنید . شاید اول داستان فک کنین شخصیت اصلی داستان یه پلیسه اما نیست یعنی هیچ کدوم از اشخاص داستان اصلی نیستن بلکه داستانو با هم دیگه کامل میکنن و یه جورایی متمم همدیگه هستن.
حتما این کتاب رو پیشنهاد میکنم فوق العاده س :))
        

          "- فکر کردی خدا از چاقو محافظتت میکنه چون کشیشی؟ 
+ خدا قرار نیست ما رو از چاقو محافظت کنه، پسرم. به خاطر همین هم برامون همنوع آفریده. تا ما از همدیگه محافظت کنیم."

این پنجمین کتابی بود که از فردیک بکمن خوندم و حتی بدون خوندن بقیه کتابهاش میگم که دوستشون خواهم داشت. روابط انسانها در کتابهاش بسیار زیبا هستن و دلت نمیخواد داستان تموم بشه و از دنیای اونا بیرون بیای. 
در کتابهای فردریک بکمن همه به هم کمک میکنن، حتی آدمهایی که فکر نمیکنیم هیچوقت حاضر به کمک به دیگری بشن.
جدای این، بکمن اطلاعات عمومی خوبی داره و نکات جالبی رو درباره موضوعات مختلف با ما درمیون میذاره. مثلا:

"اگه تونسته باشی کارها رو جوری پیش ببری که کارمندهات حس کنن خودشون تنهایی تونستن از عهده اش بربیان، یعنی کارت رو خوب انجام دادی."

"ما بیشتر با آنهایی دعوا میکنیم که شبیهمان هستند، نه آنها که با ما فرق دارند."

با خوندن این کتاب متوجه میشیم که بقیه آدمها هم مثل ما در زندگیشون سختی میکشن، خسته میشن، کم میارن اما با همدلی و دوستی دوباره خودشون رو پیدا میکنن.
پیشنهاد میکنم اگر حال دلتون خوب نبود، سراغ کتابهای این نویسنده برید. پشیمون نمیشید.
        

          به اندازه ی کتاب مردی به نام اوه خوب بود و زمانی که کتاب رو دست میگیرید سرشار از حس خوب میشید 
ارزش خوندن داره
        

          مردم مشوش، کتابی که میخنداند و می‌گریاند! خیلی دوستش داشتم...
        

          به قول خود نویسنده، داستان، داستان آدمهاییه که سعی میکنن راه زندگیشونو پیدا کنن. مردمی که گاهی در جای اشتباهی هستند و از تاثیری که روی هم دارند بی خبرند. کسایی که سعی میکنن مثه یه فرد بالغ رفتار کنن، در حالیکه توی اضطراب ندونسته ها دست و پا میزنن...
بکمن با یه نگاه ویژه خصوصیات و اخلاقی را که ممکنه هرکدوم از ما داشته باشیم یا روزمرگی هایی را که ممکنه برامون اتفاق بیفته، بازگو میکنه. توی شروع فصل ها یه دید کلی از قصه میده و پایان هرفصل یه گره رو باز میکنه یا یه شوک کوچولو بهمون میده. (من عاشق همین آغاز و پایان هاشم).

درسته که قصه در مورد سرقت و گروگانگیری بود و حتی یه کم تم معمایی داشت ولی طنز داستان نسبت به بقیه کارهایی که ازش خونده بودم بیشتر بود. در پایان هم باید بگم که بکمن از هیچکدوم از کارکترهاش نمیگذره و شما مختصری از زندگی تمام شخصیت ها رو توی داستان دارید، پس این سرقت و گروگانگیری یه خلاصه و کلیتی از کتابه.
        

          زندگی برای هیچ کس راحت نیست و هرکسی که ما می‌بینیم درگیر جنگیه که ما ازش بی خبریم، اما میشه با هم مهربون باشیم و این جنگ و سخت تر از اونی که هست نکنیم...
کتاب های بکمن خودِ زندگیه، با همه‌ی تراژدی هاش...
        

          روند خسته کننده ولی پر ماجرا و آموزنده ای داشت
مثل زندگی
ولی اگر فیلمی از روی این کتاب ساخته شده بود من دیدن رو به خواندن ترجیح میدادم
خیلی خسته ام کرد
        

          مردم مشوش چه عنوان مناسبی برای این کتاب است. داستانی طنز از گروگان‌گیری‌ای عجیب و سراسر پر از مردمانی مشوش. با این که ما هرگز چنین حماقت‌هایی نمی‌کنیم ولی قرابت تنگاتنگی با شخصیت‌های داستان حس می‌کنیم. این طنز داستان را از همه بیشتر دوست داشتم. نویسنده به ما می‌گوید که می‌دانم با خود می‌گویی که عجب احمق‌هایی هستند این ادم‌ها ولی موافق نیستی که درونیات قلبت و مسائل زندگیت خیلی شبیه ان‌ها است؟
اولین اثری بود که از فردریک بکمن خواندم و از آن خیلی لذت بردم. امیدوارم سراغ باقی آثارش بروم

        

          وقتی توی کانال باشگاه کتابخوانی مون دیدم قراره مردم مشوش بکمن رو بخونیم یک نفس راحت کشیدم، چون با توجه به تجربه های قبلیم از بکمن می دونستم خوندنش قراره کار آسون و بسیار لذت بخشی باشه.
داستان مردم مشوش درباره یک سارق بدشانسه که اول از یک بانک بدون پول! دزدی می کنه و بعد اشتباهی افرادی که اومدن از یک آپارتمان بازدید کنن رو گروگان می گیره!نه اشتباه نکنید، کتاب پلیسی و جنایی نیست! به قول خود بکمن بیشتر حکایت ابلهان است!
اگر بکمن رو بشناسید می دونید که سبک نوشتنش چجوریه. بکمن شخصیت هایی خلق می کنه و ما رو با سرگذشت شون و ترس ها و امیدها و دغدغه هاشون آشنا می کنه. اتفاقاتی که توی کتاب های بکمن می افته خیلی ساده و روزمره ان اما با توجه به درونیات آدم ها معنی عمیقی دارن. کلا خوندن کتاب از بکمن مثل شناکردن توی عمق زیاد و تماشا کردن پدیده های نادیدنی اقیانوسه.
مسئله کتاب مردم مشوش دغدغه های بزرگسال بودنه. اینکه چقدر بابا و مامان و همسر خوبی بودن دغدغه بزرگیه.  اینکه چقدر همه مون کافی هستیم، حتی اگر فکر کنیم نیستیم.هستیم چون عشق وجود داره و برای آدمی که عاشق ماست ما بدون نیاز به هیچ تلاشی کافی هستیم. 
مردم مشوش هم مثل بقیه کتاب های بکمن زبان روونی داره و توی قصه گفتن و کشیدن مخاطب دنبال خودش موفقه. چیزی که من رو جذب نوشته های بکمن می کنه اینه که جزئیات و حس ها رو با کمترین کلمات به اشتراک می گذاره، مخصوصا اگر اون حس، حس دردناکی باشه.
یکی از چیزای جالب توی این کتاب پیش فرض خواننده درباره سارق بود. خودمم هنوز برام سواله که چرا چنان پیش فرضی درباره سارق داشتم و همینطور درباره همسر سارق. البته بکمن خودش از زبون جیم میگه که چرا! اما واقعا عجیب بود. توی ذهنم یک آدم ساخته بودم و داشتم از دیدش دنیا رو می دیدم و درکش می کردم و باهاش رنج می کشیدم، یهو آدمه عوض شد!با همون گذشته و همون مشکلات این دفعه یک جور دیگه ای باهاش رنج کشیدم و دنیا رو از چشم دیگه ای می دیدم!
آهان تا یادم نرفته این مسخره بازی آوردن شخصیت های همجنس باز توی کتابا کماکان ادامه داره و روی اعصابمه:/بابتش یک ستاره کم کردم. 
        

          فردریک بکمن
فردریک بکمن
و دیگر هیچ....
        

          حالا شاید بینش یسری روابطی داشت که خوشم نیومد 
ولی قلم نویسندش خیلییی زیبا بود و خوده داستان 
همش میرفتی جلوتر با خودت می گفتی اا پس قضیه از این قرار بوده بعد یهو نویسنده غافگیرت میکرد و از یه زاویه دیگه داستانو نشون می داد.
یجایی خونده بودم که می گفت داستانی خوبه که خواننده نتونه اخرش بگه که می دونستم اینجوری میشه؛ من این داستانو اینجوری دیدم .

        

          این کتاب درمورد ماجراهای یک دزد است که گیر عجیب ترین گروگان های جهان میوفته😶

کاش بکمن بازم معمایی بنویسه🥲

از روی این کتاب یه مینی سریال هم ساختن که دیدنش، خالی از لطف نیست.
        

          کتاب جالبی بود توقع هم داشتم از بکمن 
میدونستم قراره این وسط چه چیزایی رو به مخاطب خودش از طریق ژنز بفهمونه 
در کل دوستش داشتم
        

          ۴/۵از۵
میخوای رمانی بخونی که درس زندگی یاد بگیری؟بکمن بخون🥺🤌اصن سرتاسر کتاباش پره از حس و حال خوب زندگی💘🧚‍♀️
راستش نیم نمره کم کردم چون اوایل کتاب رو مخم بود.مخصوصا بخش بازجوییش😕ولی خب کتابای بکمن از نیمه ی دوم به اوج خودش میرسه🤝💓
        

          پشت جلد نوشته که کمدی هست اما نبود یا حداقل برای من نبود در مجموع شاید 10 تا جمله تونست منو بخندونه.
اصلا به اندازه "مردی به نام اوه" برای من جذاب نبود اما خب اونقدی جذابیت داشت که خوندنش رو به انجام خیلی کارهای دیگه ترجیح بدم.
زندگی چندین آدم بی ربط به هم و درعین حال مرتبط رو در جریان یک گروگان گیری کاملا تصادفی و غیر عمدی روایت می‌کنه.
من فکر میکنم مرتبط بودن آدم های داستان خیلی دور از تصور بود و احتمال وقوع همچین چیزی تو دنیا واقعی زیر یک درصده. و اینکه وقوع اتفاق های عاشقانه در دل داستان هم برای من غیرمنطقی و نزدیک به اتفاقات عاشقانه رمان‌های زرد بود و لزومی نداشت که اونا تو داستان پیش بیان. 
در پایان اگه ازم بپرسید این کتاب رو پیشنهاد میدم یا نه، باید بگم که فقط به کسی پیشنهادش میدم که تنها انتظارش از یک کتاب این باشه که سرگرمش کنه و نه فراتر از این. درسته که یک نکات خیلی ریزی هم برای عبرت آموزی وجود داشت اما باز هم نمیشه به چشم یک کتاب آموزنده نگاهش کرد!
در پایان اینم اضافه کنم که غلط های نگارشی و تایپی وجود داشت البته من چاپ اول رو خوندم شاید در چاپ‌های بعدی اصلاح شده باشه.
        

          Loved it
        

          فقط میتونم بگم خوندنش حس خیلی خوبی داشت
        

          شاید اگه به عنوان یک کتاب غیر طنز میخوندم میتونستم نظر بهتری نسبت بهش داشته باشم. به نظر من اصلا طنز نبود و بیشتر مسخره بود تا طنز. آخرش خوب تموم شد و حتی قصه هم قشنگ و جااب بود. ولی طنز نبود
        

          عالیه