خانه‌هایمان جدید است ولی سنت‌هایمان کهنه...
یک داستان کوتاه و زیبا و آمیخته به استعاره‌ها و اشاره های غیرمستقیم 
داستایفسکی تلاش کرده مسئله‌ای که در آن زمان در اجتماع اذیتش میکرده و حتی شاید ما باهاش روبه رو هستیم رو به بهترین شکل بیان کنه.
نشر برج کارهای خوبی از داستایفسکی چاپ کرده و در اول این کتاب هم توضیحات خوبی داشت که اگر نبود شاید متوجه هدف داستان نمی‌شدم.
        

          معمولی، شاید تصویرسازی ها و پردازش های تمساح رو بشه یه سر و گردن پایین تر از باقی آثار داستایفسکی دونست. هر چند فضای نمادینی که استفاده کرده و محتوای داستان جالب توجه و مهم و جذابه
        

          فضای این کتاب با آثار دیگه‌ای که از داستایفسکی خونده بودم بسیار متفاوت بود. این بار به جای پرداختن به پیچیدگی‌های انسان، انگشت اتهام رو به سمت نظریه‌ای گرفته که می‌گه روسیه برای پیشرفت باید اروپا رو سرلوحه و مسائل اقتصادی رو در اولویت قرار بده.
برای نقد این تفکر، اروپا رو به تمساح حریصی تشبیه کرده که کارمندی رو که نماد مردم سطحی‌نگر روس هست می‌بلعه. این مرد بعد از یکی شدن با تمساحی که از درون تهیه، شروع به نظریه پردازی‌هایی می‌کنه تا با طراحی یک نظام اجتماعی جدید، اقتصاد قوی‌تری ایجاد کنه. و ما به خوبی می‌بینیم که چه طور در ازای پیشرفت‌های مالی، مسائل اخلاقی و معنوی کم‌ کم رنگ می‌بازن.
مترجم توی مقدمه توصیحات کامل‌تری ارائه داده که می‌تونه کمک کنه درک بهتری از این طنز سیاسی-اجتماعی داشته باشیم.
نکته‌ای که جا داره بهش اشاره کنم این هست که اگه قراره این کتاب اولین تجربه شما از داستایفسکی باشه نباید به سایر آثارش تعمیمش بدید. چون کتاب‌هایی مثل یادداشت‌های زیرزمینی، جنایت و مکافات، شیاطین و ... به قدری از لحاظ محتوا عمیق و پیچیده می‌شن که حتی از توصیفشون هم عاجزم!
امیدوارم این یادداشت براتون مفید بوده باشه ^^
        

          داستان کوتاه و جامعی بود. استعاره‌های استفاده شده توسط داستایفسکی، قابل فهم بود و برای جامعه معاصر ایران، قابل تعمیم بود. نسخه صوتی کتاب که با صدای تایماز رضوانی بود، گوش‌نواز بود.
        

          خیلی عجیب بود داستانش
        

          خب داستایوفسکی که باشه. همه فقط تعریف کردند که باشند. با جرات باید بگم که من نتوستم باهاش ارتباط بگیرم. زیادی تمثیلی بود. زیادی عجیب بود. حتی یه جمله کتاب هم به واقعیت نزدیک نبود که بشه جدی بهش فکر کرد. می‌فرماید اثر طنزه. من که ندیدم چنین چیزی رو. بیشتر اثری تخیلی فانتزی و بی مزه بود. غیر از 20 دقیقه اول بقیه اش بیخود بود. بخصوص آخرش.
        

          داستایفسکی، یک Nضلعی است. حالا N چیست؟ مجموع همه آثارش. اگر می‌خواهیم او را بشناسیم باید همه آثارش را بخوانیم در غیراینصورت اگر از ما پرسیدند داستایفسکی را می‌شناسی یا نه؟ باید بگوییم به تعداد آثاری که خوانده‌ام او را می‌شناسم. مثلا بله می‌شناسم به اندازه شب‌های روشن و ابله. 

یکی از کوچکترین اضلاع نامنتظم این قله ادبیات جهان، تمساح است. داستانی که در سبک طنز تلخ سیاسی اجتماعی به رشته تحریر درآمده است. 

کتاب هم نسخه الکترونیک و هم نسخه صوتی دارد و مواجهه با آن ساده و راحت است.
        

          نقد داستایوفسکی درباره واکنش افراد مختلف جامعه اون دوره که در وقوع اتفاق جدید و غیرمنتظره‌ي داستان چه رفتاری دارند.
_اولین تجربه من از شنیدن داستان صوتی
_اولین تجربه من از خوندن (شنیدن) کتاب‌های داستایوفسکی، که نمی‌دونم به عنوان اولین تجربه می‌تونه خوب باشه یا بد. :)
        

          کتاب رو دوست نداشتم.
همین.
حین کارهام دنبال یه کتاب صوتی بودم و به این گزینه برخوردم اما... آخرش نفهمیدم هدف داستایوفسکی دقیقا چی بود توی این کتاب .
متن کتاب هجو و طنزه برعکس بقیه متن هایی که تا الان از داستایکفسکی خونده بودم. و این وجه داستایوفسکی جالب بود.
        

          داستایفسکی بزرگ در این داستان طنازانه، نمادین و مختصر با زبان متفاوتی به نقد جامعه و مناسبات زمانه خود می پردازد که خواندش خالی از لطف نیست... 
        

          نسخه‌ی صوتی‌اش را شنیدم. جالب بود و بامزه! اما شاید بخاطر دوری از زمانه و شرایط نویسنده، جاهایی‌ش مسخره می‌نمایید‌.
        

          بسم الله 

داستایفسکی سخن از تمامی آنچه بر کشورهای در حال توسعه یا حتی توسعه یافته غیراروپایی می‌افتد، می‌کند. ما تا زمانی که آدم‌های همچون ایوان ماتْویچ و مردمی همچون مردم زمان او داریم، حالمان این است. خودمان را با دیگرانی مقایسه می‌کنیم که حتی اگر روزی به گواه تمامی دنیا، بهتر از آن‌ها باشیم، باز هم به دنبال تحقیر و توجیه پستی خودمان هستیم. آری این خاصیت غرب‌زدگی است... حتی پستی‌های کشور مطلوب، در نظرمان ارزشمندتر از فضیلت‌های خودمان است.

غرب‌زدگی یک درد است... درد دیگر را این‌گونه تصویر می‌کنم...
تصور کنید فردی در میانه آب در حال غرق شدن باشد و وقتی در پی نجات او هستیم و به یک قدمی نجات او رسیده‌ایم، شروع به ایرادگیری از نوع ابزار استفاده شده برای نجاتش کند و مانع از نجات خود شود. چرا؟؟؟ چون خود را علامه دهر می‌پندارد و هرکه جز خود را حیوانی بیش نمی‌داند... چنین فردی چه تعریفی دارد؟؟؟؟ ایوان ماتْویچ داستان ما این‌گونه هم بود.

خلاصه اینکه، این دو درد توأمان دو غده سرطانی است که به هرکدام رسیدگی کنی، دیگری رشد می‌کند و امکان از بین بردن و رسیدگی به هر دو را نیز نداری... پس چه باید کرد؟

داستان کتاب پیرامون بلعیده شدن انسانی توسط تمساح است. فردی که در شکم تمساح خانه گزیده و از آنجا ایراد سخن می‌کند!!! نظریه می‌دهد و به دنبال راهنمایی خلق است!!!! چرا؟؟ چون خود را در جایگاه ویژه‌ای می‌بیند که دیگران در این جایگاه نیستند. او خاص است. و خاص بودن دلیل بر برتری...
این آدم اگر همان‌جا بماند در کام هیولا است و باید بنا به اقتضا زندگی و بدن او زندگی کند. اما حتی اگر نجات هم پیدا کند، تا وقتی فکرش حول همان هیولا بگردد، فرقی با فرد زندانیِ در تنِ آن موجود ندارد.

داستایفسکی به دنبال نسخه پیچیدن نیست. او روایت‌گر چنین اتفاقی است. و زبانی که استفاده کرده، زبان طنز است. طنز اغراق دارد و تصویری کاریکاتور گونه ارائه‌ می‌دهد. پس طبیعی است که عده‌ای نپسندند. اما مسئله شناسی او، تا دنیا باقی است، موضوعش وجود دارد...
        

          محتوای این کتاب به طرز فجیعی نفرت انگیز و حاکی از دنیای لجن‌بار سیاست و قوانین اقتصادی‌ست.
از ورود به مسائل سیاسی خوشم نمی‌آید، و با اینکه از محتوای کتاب مطلع بودم، این کتاب را فقط و فقط بخاطر قلم داستایفسکی خواندم.



        

          تمساح، برای من نماد مشکلاتی بود که تصادفی یا غیرتصادفی مرا می‌بلعند و منِ آدمیزاد هر لحظه به جای برون‌رفت از این مشکلات، انرژی‌ام را صرف توجیه آن وضعیت و پذیرش و تطبیق خودم در آن مخمصه می‌کنم. در همان اثنا اطرافیانم می‌توانند مثل راوی برایم دلسوزی کنند و همزمان از من متنفر باشند یا مثل همسرِ داستان، به فکر خودشان باشند و نسبت به ماجرای من بی‌تفاوت. وضعیت بغرنجی که به چشم هیچ کدام از کاراکترهای داستان فاجعه نیامد و هر کس نسبت به شرایط خودش، فقط به فکر منافعش بود.
سوالی که دارم این میزان همذات‌پنداری ما ایرانی‌ها با ادبیات روس، اتفاقی است؟
        

          دارم سعی می‌کنم با انتخاب کتاب‌های کم‌حجم از نویسنده‌های بزرگ، کم‌کم برم سراغ آثارشون. «تمساح» هم (بعد از شب‌های روشن) یه قدم دیگه بود برای داستایسفسکی خوندن. و چه قدم جذابی! هم ایده‌ی داستان رو دوست داشتم و هم لحن طنزش رو. تمساح اولین بار تو یه نشریه چاپ شده و کنایه‌هایی به اوضاع جامعه‌ی اون روز روسیه داره. ضمنا پیش‌گفتار ناشر اون مجله برای داستان هم در ابتدای کتاب اومده و حتی خوندن اونم لذت‌بخش بود!
تنها ایرادی که به داستان می‌تونم بگیرم این بود که زود تموم شد. جا داشت شرح این دیوانگی‌ها ادامه داشته باشه :))

+ ترجمه هم دلچسب بود. صحبت‌های مرد آلمانی که به روسی مسلط نبود بامزه ترجمه شده بودن (مثلا: «من تیمساح را نمی‌فروخم»!). چند مورد هم کلماتی استفاده شده بود که من تا حالا نشنیده بودم و خوشحالم چند تا لغت و معادل جدید یاد گرفتم (داوخواهانه، خریطه). هرچند دو سه کلمه و معادل هم بود که یا من نفهمیدم یا واقعا اشتباه بودن. ولی در کل کتاب ترجمه‌ی خوبی داشت.
        

          من خوشم اومد 
احساس میکردم کنار داستایوفسکی نشستم دارم میخندم و بهش میگم مرد فکر نمی‌کردم اینقدر بامزه شوخی کنی :) 
متفاوت با بقیه کتاب‌هاش هست و کنایه‌های جالبی به جامعه زمان خودش میگه 
مقدمه نشر هم خلاقانه و متفاوت بود 
        

          بسم الله الرحمن الرحیم

توصیه به دوستان نویسنده‌م،
با شکم پر ننویسید،نتیجه‌ش میشه همین کتاب پیش رو،تمساح!
کتاب برای تیکه و کنایه انداختن به عصر موجود نویسنده نوشته شده و مجموعه ای از پرت و پلاهای بیخوده.
میخواستم یکم مهربون تر باشم اما دیدم نمیشه.
تمساح داستان جاه‌طلبی مردی از طبقه متوسطه که سودای رسیدن به قله ها رو داره. همسر این مرد که پیر و جوون چشم‌شون با قد و بالای بانون بالا پایین می‌شه یکی از محور های داستانه که چیزی به اسم عقل نداره.
دوست شخصیت اصلی هم مردیه که خودش رو عقل کل می‌دونه اما پاش بیوفته خودش یکی بدتر از رفیقشه.
کتاب ناتموم به پایان رسید و معلوم نشد بعدش چی شد.فکر کنم داستا به تخیل خودمون واگذارش کرده بود.

در آخر ،این کتاب ممکنه چیز خوبی باشه،اما نه برای ما.
        

          خیلی کتابهای بهتری میتونید ازین نویسنده بخونید.این کتاب رو بذارید آخره آخره آخر.البته پیام کلی کتاب خوبه.
        

          کتاب رو چندوقت پیش گم کردم. تو مترو. داشتم کم‌کم به پایانش نزدیک می‌شدم؛ و حالا تو خماری موندم که عاقبت ایوان ماتویچ چه شد.
        

          فوق العاده بود!
واقعا از خوندنش لذت بردم ... اول همه چیز خنده دار و مسخره  بنظر می‌رسید ... در انتها همه چیز بطور خیلی جدی و مضحکی  مسخره بود :)


ناخوداگاه یاد این آیه افتادم :
«اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیاةُ الدُّنْیا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ زِینَةٌ وَ تَفاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَ تَکاثُرٌ فِی الْأَمْوالِ وَ الْأَوْلادِ»؛ آگاه باشید که زندگی دنیا، در حقیقت، بازی و سرگرمی‌ و تجمل‌گرایی و فخرفروشیِ شما به یک‌دیگر و افزون‌طلبی در اموال و فرزندان است.