داگلاس آدامز نویسنده‌ای انگلیسی است که بیشتر شهرتش را مدیون یک کمدی رادیویی است که در سال 1978 توسط رادیو بی بی سی پخش می‌شد. بعدتر این قسمت‌ها در یک مجموعه کتاب پنج جلدی جمع‌آوری شد و یک سریال تلویزیونی، چندین اثر نمایشی، یک فیلم سینمایی و یک بازی کامپیوتری هم از روی آن ساخته شد. 
جلد اول این اثر با عنوان "راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها" به فارسی ترجمه شده است. انتشار راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها که در سال 1979 منتشر شد نه تنها در حوزه‌ی داستان‌های علمی تخیلی خیلی تأثیرگذار بود، بلکه فرهنگ عمومی آمریکا را هم تحت تأثیر قرار داد. نتیجه‌اش هم همین انیمیشن ریک و مورتی که گفته می‌شود نویسندگانش از طرفداران نظریه‌های آدامز هستند و بالاخره توانسته‌اند ارزش‌ها و نظریه‌های نوشته‌های آدامز را در یک سریال به خوبی به تصویر بکشد. ریک و مورتی هم مانند کتاب‌های این نویسنده، مملو از مفاهیم فلسفی، هستی شناسانه و پرسش‌های علمی است که در دل یک کمدی دیوانه‌وار گنجانده شده‌اند. 
سفرهای میان ستاره‌ای، سفر در زمان، تکنولوژی‌های پیشرفته، موجودات فضایی، فرهنگ‌ها، زبان‌ها و تمدن‌های مختلف در کهکشان همه سوژه‌هایی هستند که در کتاب راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها به چشم می‌خورند. رمان با حادثه‌ای مهیب برای کره‌ی زمین آغاز می‌شود. همان روزی که خانه‌ی آرتور دنت به دستور شورای شهر برای احداث یک بزرگراه بین شهری تخریب می‌شود، وگون‌ها، یکی از نژادهای کهکشان برای احداث یک بزرگراه بین کهکشانی سیاره‌ی زمین را نابود می‌کنند. کره‌ی زمین نابود می‌شود اما آرتور دنت به یاری بهترین دوست خود فورد پریفکت از این فاجعه جان سالم به در می‌برد. فورد پریفکت بی آنکه آرتور بداند، مردی است از سیاره‌ای دیگر و با دستگاهی که به همراه دارد خود را به سفینه‌ی وگون‌ها منتقل کرده و از آن پس با اتواستاپ زدن سفر خود را در کهکشان‌ها ادامه می‌دهد. اگر علمی تخیلی باز هستید که هیچ، این کتاب را بخوانید بعد هم سریال را ببینید و به جان ما دعا کنید. اما اگر مثل من علمی تخیلی باز نیستید، باز هم مطمئن باشید که از خواندن این کتاب و همراه شدن با دنیای کمدی و دیوانه‌وار جاری در آن لذت زیادی خواهید برد. 

یادداشت فائزه خابوری برای همشهری جوان، شماره 529، 23 آبان 1394
        

          من واقعا این مجموعه رو دوست دارم. اصلا خیلی خوبن:)
        

          خیلی تلاش کردم بخونمش اما نشد 😅
اصلا جذبش نشدم
        

          خب، مثل اینکه من جزو معدود کسایی هستم که این کتاب رو دوست نداشتن. دو ستاره هم توی گودریدز تعریف خودش رو داره:
it was ok.
        

          خیلی مختصر بخوام درموردش بگم، یه داستان بامزه انگلیسی بود. در مورد یه آقایی به نام آرتور دنت، که خونه‌اش رو بخاطر اینکه تو راه بزرگراهه می‌خوان خراب کنن، و در این بین، یک سری موجود دیگه، چون که زمین تو راه یک بزرگراه بین‌کهکشانیه، می‌خوان نابودش کنن. و حالا این آرتور، که دست بر قضا بهترین دوستش درواقع از یه سیاره دیگه‌ست و اون تاحالا این رو نمی‌دونسته، نجاتش می‌ده و ماجراها شروع می‌شن...
خوندنش کیف داد!
        

          اولاش خیلی نتونستم درکش کنم. یکمی همه چی عجیب غریب و سریع میگذشت اما کم کم بهتر شد و الان دیگه به سبک نوشتاری‌ش عادت کردم و دوست دارم بقیه ماجرا رو بخونم!
        

          داستان از جایی شروع میشه که "آرتور دنت" که یه زمینی هست توسط دوستش فورد ، که دست بر قضا آدم فضایی هست ، باخبر میشه که کره ی زمین قراره به زودی نابود بشه. "فورد" و "آرتور" چند ثانیه پیش از نابودی زمین به کمک دستگاهی که "فورد" به همراه داره خودشون رو به سفینه‌‌ وگون‌‌ها منتقل می کنند و از اون پس با «اتواستاپ» زدن سفر خودشون رو در کهکشان‌‌ها ادامه می‌‌دهند

از اون دسته کتاب هایی بود که اونقدر اتفاق های عجیب و غریب توش میوفته که بعد یه مدت دیگه براتون تکراری و خسته کننده میشه . قسمت طنز کتاب هم فقط در حد یه لبخند بود
        

          دوستش نداشتم
همین
نه ترجمه‌ش خوب بود، نه داستانش سر و ته داشت...
هیچی نداشت.
        

          ترجمه خوب مهمترین بخش کتاب های خارجی است، و در مورد کتاب هایی با محتوای طنز این موضوع اهمیت بیشتری پیدا میکند. 
خوشبختانه مترجم در کتاب «راهنمای کهکشان برای اتواستاپ زن ها» به خوبی توانسته طنز داستان را به خواننده منتقل کند. 
کتاب پیش رو در سبک پست مدرنیست ادبیات معاصر جهان است. 
داستان از دقایقی قبل از نابودی زمین و ساکنانش آغاز می شود. 
داگلاس آدامز نویسنده ی این کتاب، داستان را در چهار جلد دیگر ادامه می دهد و بعد از مرگش جلد ششم و آخر این مجموعه به دست ایون کالفر با بهره گیری از آرشیو یادداشت و نوشته ی های چاپ نشده ی آدامز، نگاشته می شود. 
اگر به ادبیات پست مدرن علاقمند نیستید واتفاقات و جریانات خلاف عادت برایتان قابل قبول و درک نیست خواندن این کتاب حوصله شما را سر خواهد برد؛ اما اگر داستان های تخیلی و علمی که هیچ تناسب منطقی با دنیای واقعی ندارند شما را به وجد میاورد قطعا این کتاب جزو تجربه های خوشایند کتاب خوانی برای شما خواهد بود.
        

          هر چقدر جلوتر می رویم من بیشتر مطمئن می شویم که طنز مربوط به رمان های خارجی را اصلا درک نمی کنم! این کتاب هم به اسم کتاب طنز دستم گرفتم و در مقدمه چقدر راجع به آن تعریف شده بود ولی واقعا چیزی از آن را درک نکردم. خیلی به کسی هم توصیه اش نمی کنم.
        

          ادبیات علمی ـ تخیلی همیشه یکی از علاقه‌های جدی من بوده است و با شاه‌کارهای نویسندگان بزرگ‌ش، زندگی کرده‌ام. اما این کتاب، به‌تمام معنی، متفاوت است. قلمی دیوانه‌بار که ثابت می‌کند هیچ مرزی برای تخیل وجود ندارد. فقط یک نمونه: رباتی افسرده به‌‌نام «ماروین» که تمامی سؤالات فلسفی که حتی انسان هم از خودش نمی‌پرسد برای او مطرح است! ترجمه‌ی کتاب را دوست داشتم، هر چند به‌نظر می‌رسد که متن اصلی ا نظر مضمونی و زبانی احتمالا بسیار پیچیده بوده و این پیچیدگی در هر حال به زبان فارسی هم منتقل شده است. در مجموع، ۵ ستاره!
        

          این همه جذابیت توی عقل نمیگنجه... /
این کتاب میتونه اوج تخیلات یه ذهن پویا باشه که همزمان هم آدم رو میخندونه هم به فکر وامیداره 

        

          من نه پارودی را درست می‌فهمم نه طنز تلخی مثل همین کتاب داگلاس آداماز را. اما یک چیز را خوب می‌فهمم، آن هم شوکی است که وقت خواندن کتاب به من دست داد. شوک زمانی که خیلی رک و بدون اهم‌واهومی داگلاس آدامز گفت: «زمین کامل در هم ترکیده است.» حتی این را هم نگفت. خیلی ساده گفت که محو شده. نه صدای فریادی، نه ترکیدن کوه‌ها و نه حتی نبردی فراکهکشانی، یک یارویی دیده سر راهش ایستاده‌ایم و تمام تمدنمان را مثل همان سنگ‌ریزه‌ای که موقع ساختن جاده‌ها، با لودر کنار می‌زنیم، کنار زده.

البته خب این وقتی هول‌آورتر می‌شود که مثلا این محمدِ پشت‌گرم به کلی عقیده و... نباشم. یعنی اگر  ملحدی باشم که هیچ به تقدیر محتوم زمین معتقد نباشم(عرض می‌کنم هر ملحدی هم نه. ملحدی که هیچش خبر از این طور حرف‌ها که قرار است آخرش یک سحابی بشویم و توی فضا غبارطور بچرخیم، نیست) این شوک و این بی‌پرده‌گویی داگلاس آدامز، حتما دیوانه‌ام می‌کرد.

همه‌ی این‌ها را گفتم که بگویم مواجهه‌ی شما با کتاب آدامز، خیلی ربط دارد به مواجهه‌ی شما با جهان و خودتان. یعنی یک جایی طنز داگلاس آدامز حتی تلخ نیست، نابودکننده است. اسمش را مثلا بگذاریم طنز خودکشی، می‌خوانی و در مواجهه‌ی لخت با این فکری که هی پس سرت می‌چرخیده، دست به انتحار می‌زنی.
یک وقتی هم آدم معتقدی هستی و ته ماجرا طنزی است که بانمک نوشته شده، کلی ارجاع دارد که سوای از اعتقادات، نمی‌فهمی و کلی ارجاع و شوخی که با ترجمه به فارسی متوجهش می‌شوی؛ اما هرگز باخبر هم نمی‌شوی که مثلا خواندن آن بخش از ترانه باب دیلن در یک تتصادف فضایی اصلا به کدام بخش فرهنگ عامه مربوط می‌شود و به کجاها مربوط نمی‌شود.
خلاصه که این کتاب نمونه‌ی خوبی برای منتقدین هم هست که بنشینند و  دو-سه ساعتی دور هم گعده بگیرند که مثلا نقش خواننده در یک اثر تا چه حد است و اصلا خواننده است که کتاب را می‌نویسد یا نویسنده؟ درصد هم می‌توانند برای آن تعینن کنند. ولی مطمئنم که تهش دعوا خواهد شد.

در اخر اینکه این کتاب را بخوانید. خصوصا وقت‌هایی که حالتان بد است. البته اگر از شوک اول کتاب زنده بیرون بیایید و مشت‌های بعدی را هم تحمل کنید. 
کمی هم البته مراقب سلامت عقلتان باشید.
        

          «««توصیه میکنم این نظر رو بخونید»»»
طبق معمول داشتم نگاهی به نظرات برخی کتاب هایی که در آینده شاید درگیرشان شوم می انداختم که با نظر خانمی به نام «ضحی مختارزاده» مواجه شدم و چقدر مایه تاسف که چنین نظر ساده لوحانه و عجیبی رو خوندم.
ایشون به قول خودشون کتابی بامزه بوده که لذت هم بردن از خوندنش اما در این لحظه شما متوجه امتیاز یک ستاره ایشون میشید، از همینجا تضادها شروع میشه، در ادامه نظر، شما متوجه میشید که ایشون نه بواسطه مطالب کتاب بلکه بواسطه اعتقادات نویسنده ایشون و متنشون رو قضاوت کردن...🤯🤐
نمیدونم واقعاً به این افراد چه میشه گفت ولی واقعاً توصیه میکنم به همه عزیزان که اگر واقعاً انقدر به خودتون و اعتقاداتتون مطمئن هستید که هیچکس بهتر از شما و اعتقاداتتون نیست لطفاً اصلا کتاب نخونید چون قول میدم به شما که حتی بخش عظیمی از نویسندگان داخلی هم عقاید متفاوتی با شما دارند و قطعاً در راه و رسم شما نمره آنها نیز یک ستاره و حتی اگر مقدور بود بی ستاره بود که قطعاً وجهه زیبایی نخواهد داشت.
همینجا آرزو میکنم که به جای زشتی پراکنی و دشمنی کمی نطفه دوستی را پخش کنیم (بقول اگزوپری همدیگر را اهلی کنیم) و بجای برتر دانستان خودمان و اعتقاداتمان کمی فروتن باشیم شاید که دیگری با تمام کاستی های بشری والاتر از ما باشد و بقولی :
بلکن همه با هم رستگار شویم!!!
        

          کتاب کتاب جذابی بود برام ولی یه کم اذیت می کرد اون باورپذیری ولی تحمل کردم و خواندم و لذت بردم
        

          طنز داستان واقعا خیلی قویه و ایده‌های علمی-تخیلی نویسنده هم خاص بوده.
البته محتوای داستان نقد مفصل و جداگانه‌ای می‌طلبه.
        

          مدت‌ها بود چنین رمانی که در آن طنزی قوی موج می‌زند نخوانده بودم. داستان این کتاب، بسیار لذت‌بخش و مهیج بود، به نحوی که هر دفعه وقتی کتاب را در دست می‌گرفتم و شروع به خواندن می‌کردم دلم نمی‌خواست آن را زمین بگذارم( و هرجا که زمین گذاشتم دلیلش کمبود وقت خودم بود، نه کشش نداشتن کتاب!).
نکته‌ای که از همه بیشتر برای من جذاب به نظر آمد این بود که این رمان در سال 1979 منتشر شده و به عنوان یک داستان تخیلی_کمدی که طنزی هدفمند در خودش داشت، بسیار عجیب و جالب است که نویسنده در آن سال، چطور تا این حد قوه‌ی تخیل داشته و اینقدر زیبا از برخی تکنولوژی ها در ذهن خود پرورانده که امروزه برخی از نمونه‌های آن برای ما نزدیک‌تر به ذهن است!
آرتور دنت که تنها دغدغه‌اش حفظ وضعیت زندگی خودش و خانه‌ی خودش است، بی‌خبر از همه چیز، در آستانه اتفاقی بزرگ نه تنها نسبت به خودش، بلکه نسبت به کل مردم زمین قرار می‌گیرد. داستان، با واقعه‌ای که سرنوشت تمام اهالی زمین را تغییر می‌دهد شروع می‌شود، با فلسفه‌های ذهنی طنزآمیز نویسنده ادامه می‌یابد و با وقایعی که انتظارش را ندارید پایان می‌یابد. از این که خواندمش راضی‌ام!
        

          ريتم تند و بدون زياده گويى
ايده هاي فوق العاده ناياب و جذاب
كمدى هاى ديوانه وار
 تخيل بى حد و مرز (تا حدى هم علمى)
غير قابل پيشبينى

تمام موارد بالا با هم رو قبلا فقط تو سريال ريك و مورتى ديده بودم و الان مطمئن شدم يكى از منابع الهام ريك و مورتى همين كتابه

اما ترجمه كتاب:
من ترجمه رو با زبان اصلى مقايسه نكردم ولى يه سرى موارد خيلى اذيتم ميكرد براى مثال كل كتاب به زبان محاوره اى ترجمه شده و همش احساس ميكنم نبايد اينجورى ميبود

طرح جلد كتابم كه همه چى هست جز طرح جلد
قشنگ معلومه يه عكس كهكشان از گوگل پيدا كردن بعد همينجورى الكى يه روبات هم اون گوشه گذاشتن
واقعا حيفه چنين كتابى اينجورى چاپ بشه

اما خود كتاب به قدرى خوب بود كه طرح جلد و ترجمه كلا از يادتون بره
يعنى اگه اين دوتا هم خوب ميبودن از پنج نمره بهش هفت ميدادم.
        

          مگه میشه مگه داریم!؟ غلط نکنم این کتاب مال ۴۰ سال پیشه و تا سال ۲۰۰۹ ادامه داشته که نسخه‌ی آخرش بعد از مرگ نویسنده منتشر شده و این نسخه‌ی اول این داستان جذابه که از روش فیلم و سریال و تئاتر و بازی هم ساختن ولی خیلی قدیمیه، البته نه به قدمت «دکتر هو» که تا همین الان هم ادامه داره و شاید جذاب تر باشه ولی بهرحال کتاب سوای اینکه پست مدرن و فضایی و علمی تخیلی نوشته شده از طنز و ترکیبات کهنه‌ناشدنی‌ای برخورداره و شروعش باعث فراموش کردن زمان میشه و ادامه دادنش اصلا سخت نیست. خلاصه بد کتابی نیست میشه خوند و لذت برد. شخصیت‌های داستان هم تکراری نمیشن، با اینکه ممکنه بدونیم از قبل که ماورین ربات افسرده است و زاپود خیلی خوشگذرون و مغروره ولی باز هم باعث نمیشه هیجان زده یا شوکه نشیم از کاراشون و حرفاشون
        

          روحم شاد شد! کتاب سر تا پاش طنز بود .طنزِ نقادانه ای که تناقض ها رو به هم گره میزنه و  تضاد هایی  که به نظر پنهان می رسن رو به سادگی آشکار می کنه.خیلی هم بی غل و غش اینکار رو میکنه. مثل آدمی که راه میفته و همه رو در یک جدیتِ مرموز بدون این که هیچ اثر خاصی توی چهره ش به وجود بیاد مسخره می کنه و به چالش می کشه.اصلا عین خیالش نیست.
خیلی کول و این حرفا!
چیزی که بیشتر نظر منو جلب کرد بخش به ظاهر علمی داستان بود.یه جاهایی چرت می گفت ولی نه ازون چرت هایی که آدم تاسف بخوره به حال کتاب.از اون مدل چرت هایی که آبروی علم رو می برن و باعث می شن تماشاچیا هار هار بخندن.
بخوام دقیق تر بگم روندی که نویسنده پیش گرفته بود منو یاد یه پرنده ای می انداخت که در کمال خونسردی یه جایی اون بالا ،توی آسمون ، تصمیم به اجابت مزاج می گیره و یه عابر بدبختو اون  پایین پایینا  مورد فیض و عنایت قرار میده ولی عین خیالشم نیست!اوج واکنشی هم که نشون میده ممکنه این باشه که لبخند ژکوند واری بزنه که بارقه ای از  رضایت و آسودگی خیال توش به چشم میخوره.
خیلی با این رفتار کتاب حال کردم.آدم ها رو به چالش میکشه.بی آبروشون میکنه.آرمان های  اخلاقی انسانی رو میذاره دم کوزه آبشو میخوره،فلسفه رو  که نگو... حتی روند داستان های این  سبکی و با موضع های مشابه رو هم  زیر پاش له می کنه.
یه نمونه اش تو شروع داستان: 
آرتور دنت یه شهروند معمولی زمینیه که هیچ ویژگی خاصی نداره.یه روز صبح بیدار میشه می بینه میخوان برای زدن کمربندی خونه ش رو خراب کنن.میره شکایت،میگن از چند ماه پیش دستورش صادر شده  ولی دستور کجا بوده؟توی کشوی یه کمد قدیمی توی دستشویی های زیر زمین فلان اداره...
آرتور هم میزنه به سیم آخر ...القصه اینکه یه چند ساعت بعدش یه سری سفینه پیداشون میشه که  میزنن زمینو نابود می کنن چون سر راه بزرگراه کهکشانی قرار داره...همچین عادی میزنه زمینو نابود میکنه  بدون هیچ عملیات آرمانی نجاتی که توی فیلم ها یا داستان های آخر الزمانی انجام میشه.

سه تا شخصیت داستان رو دوست داشتم: آرتور دنت...بس که هیچ چیز خاصی نیست
ماروین... یه ربات فوق العاده هوشمنده  که افسردگی داره...خیلی خوبه .رباتی که افسردگی داره.نویسنده خیلی خوبه حقیقتا
و یه کامپیوتر به اسم ادی...که  خیلی طنز دوست داشتنی داره.