۵۰ صفحهٔ اول کتاب که مقدمه باشد خیلی خوب است و بیان گرمی دارد برای نوجوانان. انتخاب غزلیات هم بدک نیست.
        

                محتوای کتاب پیش از چاپ در وبلاگی به همین نام منتشر شد. گمان کنم به کتاب شدن نمی‌ارزید.
نیمه‌های کتاب از خواندنش خسته شدم. دیدن اسم‌های آشنا و داستان روز و شبشان جالب بود اما تکرار پشت هم امور عادی زندگی افراد خسته‌ام کرد. 
احتمالا با خواندنش ایده‌هایی برای نظم روزانهٔ خودت بگیری.
باری گمان کنم همهٔ حرف این بود که داستان و سفر خلاقیت افراد متفاوت است. وجه تشابه همهٔ‌شان هم عشقی بود که به کار داشتند. 
بعدتر که ته‌نشین شد می‌آیم و چارتا تکه از کتاب را هم می‌گذارم.
        

                چقدر سیاهی! 
سیاهِ خوب... سیاهِ عالی.
داستان پنج مسافری که هر یک به خیالی به بیروت آمدند اما بیروت تن به خیالشان نداد و مثل بلا به سرشان آمد.
چه تخیلی! چه توصیفی! چه روایتی ساخته بود غاده سلمان!
چقدر خوب به فضای سوررئال داستان پرداخته بود.
از جملات تمثیلی داستان خیلی خوشم آمد. مثلا: «روی دیوار این جمله‌ی انگلیسی را خواندم: این ماهی که امروز می‌خورید دیروز داشت شنا می‌کرد.»
        

                مفید و مختصر. با مثال‌های خوب.
و فونت بد:|
        

                ترجمهٔ خوبی داشت.
"درست است که ما تنهایت گذاشته‌ایم، اما تو نباید آدم‌به‌دور شوی."
ترکیب "‌آدم‌به‌دور" جالب بود:)
        

                تمام شد. چیزی ندارم بگویم. 
در من چیزی را شکست و چیزی را شکفت.
        

                سوسن تسلیمی در گفتگویی بلند با محمد عبدی/۲۶۱ ص

تلاش و جسارت این زن برای کار و یادگیری ستودنی است. همتش در یادگیری زبان جدید و کار کردن و درخشیدن در زبانی که زبان مادری‌اش نیست  و همینطور افق دیدِ وسیع سوسن تسلیمی شگفت‌زده‌ام کرد. 
کتاب روان و خواندنی است.  
چرا ۳؟ چون احتمالا جزییات تخصصی این کتاب برای مخاطبِ عامه‌ای چون من سرگرم‌کننده نبود.
        

                تنها فصل اول کتاب که دربارهٔ تاریخ ویرایش و رابطه ویرایش و روشنفکری بود، جالب به نظرم آمد.  
فصل دوم ریزنکات ویرایشی بود که میتوانست در یک کانال تلگرامی باشد. و فصل سوم که پرتره‌ها بود و ادای دین به سه استاد برتر ویرایش ایران. 
یه کتاب کوچک که خواندنش از نخواندش بهتر است و در نهایت ۵یا۶ ساعت از شما وقت بگیرد.
        

                درد شاخه خشکیده
ستاره خاموش
و حیوان علیل را درک کن
و قبل از همه آنها درد انسان را
        

                کتاب کوتاه و جالبیست. نه زندگی‌نامه هست و نه بیانِ دقیق زندگی امام موسی. شاید بتواند در عین حال هر دو هم باشد:) هفت بیان از هفت آدمی‌ست که تجربه‌ی زیستی با امام موسی دارند. روایت‌هایی که می‌شود؛ به خصوص از زندگی و خانواده و خاندان صدر به شما می‌فهماند که آقاموسی در سیر تبدیل به امام‌موسی شدن کار خارق‌العاده‌ای نکرد؛ هم در نژاده‌ی او این پتانسیل بود و هم در ذاتش. حسرت نبودش درد مشترک برادر و خواهرانش، همسر و چهار فرزندش و همه‌ی فرزندان معنوی اوست.
        

                سَرجمع شاید ۱۰۰ صفحه از این کتاب به‌درد‌بخور باشه.
برای شروع مطالعاتِ ویرایش خوبه.
        

                این کتاب شما را شیفته‌ی ملاصدرا می‌کند. نادر ابراهیمی لباس ملاصدرا را پوشیده؟ نمیدانم🤷🏼‍♀️ به عنوان کسی که سه بار این کتاب را خوانده و هر باااار کیفور‌تر از قبل شده و شور و شعفش زیادتر باید بگویم نقد یا وصف درست از دستم در رفته. دیالوگ‌های نابی که نادر ابراهیمی در پس جهان‌بینی صدرا درآورده شما را وادار به فکر کردن می‌کند. شاید متعصبانه نظر بدهم ولی شما ممکن است از طرز علاقه‌ی صدرا به خدا در این کتاب حتی به خدا هم علاقمندتر شوید. شجاعت و تفاوت از ذات صدرا در قلمِ میرزای نادرِ ما.‌.. چه شود...❤
        

                کتاب عیدیِ دوستی بود به من. دوسال طول کشید تا به سراغ این کتاب بروم. کتاب بر بیان احوالات درونی نویسنده متمرکز است. خطی نبودن داستان و زبان آشفتهٔ کتاب، خواندنش را کمی دشوار کرد. از صفحه‌های کمی کیفور شدم و با صفحه‌های زیادتری از  خواندن کتاب پشیمان. هنوز نمیدانم که بد بود یا نه. شاید بدک نبود.
        

                این کتاب را از نشر میلکان خواندم با ترجمهٔ پوریا امامی.
این که کتاب تئوری صرف نبود و دائما با مثال و تصویر و داستانِ افراد  مشابه می‌گذشت، برایم جذاب بود. می‌دانم که به دلیل شهروند این مملکت بودن عملا بعضی‌ از راهکارها شدنی نیست اما آن بخش‌هایی که به خود شخص و همتِ شخصی برمی‌گردد قطعا عملی است. 
هیچ کتابی برای یک‌بار خواندن بد نیست پس try it.
        

                اگرچه در وقتِ بدی این کتاب را خواندم و یا اصلا نباید الان شروعش می‌کردم ولی ازین که به پایان بردمش خوشحالم.  
داستانی از سر ذوق دربارهٔ زندگی مولانا.
روح زرین‌کوبِ عزیز شاد.
همین!