کامنت گذاشتن پای پست شما هم به نظر من یکی از همین موقعیت‌های «حبس خانگی» است. کامنت بگذاریم و بگوییم : «خواندیم و خوشمان آمد؟»  خب هنر کردیم! بگوییم: «با شما هم نظرم؟»، «درک می‌کنم؟» «قلم خوبی دارید؟» یا «عجب ذهنیت و زاویه‌ی دید بدیعی!»...؟همه‌شان واضح و گفتنشان....به آدم حس «یک‌جوری شدن» می‌دهد!

"پر کس و بی‌کس"
ایول،  اینو تیکه کلامم می‌کنم و انقدر از ش استفاده می‌کنم که گندش در بیاد🤝🙄😂

اگر یک روز می‌خواستم به خودم جرات بدم و  درباره گلستان جناب سعدی یادداشت بنویسم، هرگز به مخیله‌م خطور نمی‌کرد که بشه بین این جناب و جناب رونالدو ارتباطی پیدا کرد.
بقیه‌ش رو هم آقای رمضان زاده گفتند

ای بابا خانم جعفریان نکنید این کارها رو با ما. هوس کردم برم برای رونالدو گلستان بخوانم. :)))

درود و خداقوت؛   
مادربزرگی داشتم که حدود 100 سال عمر کرد و سر پا بود. دوران دانشجویی به شهرستان می‌رفتم، برای دیدنش و دیدن فامیل پدری و مادری. خدابیامرز می‌گفت: «ناهار و شام چی خوردی ننه؟» و من جواب می‌دادم: «ننجون نترس گشنه نمی‌مونم. تمام مردم این ده فامیل من هستند!» 
و مادربزرگ خدابیامرزم می‌گفت: «می‌ترسم بشه حکایت پر کس و بی کس! عمه به امید خاله بمونه و دایی به امید عمو و ... و تو گشنه و تشنه بمونی!...» مرا ناگهان به آن دوران پرتاب کردید خانم جعفریان! ان‌شاءالله سلامت باشید!

پ.ن. در محضر دوستان سخنی از شیخ اجل نتوانستم گفت!

من رو پرت کردید به روزهای بارداری ام خانم جعفریان عزیز! 
همان روزهای سختی که در استراحت مطلق به سر میبردم و نمیدانم چرا فکر کرده بودم گلستان و بوستان  سعدی می‌تواند کمکم کند تا این روزهای سخت را بگذرانم.
یادم هست به زحمت کتاب قطور قدیمی را در یک دست می‌گرفتم و با دست دیگرم کودک در شکمم  را نوازش میکردم و با صدای بلند برایش حکایت های سعدی را می‌خواندم.
راستش را بخواهید تا همین امروز این خاطره را سخت فراموش کرده بودم ...

من هم گاهی فکر میکنم چطور در عنفوان جوانی گلستان و مثنوی و نیچه و شریعتی و ... کتابهایی رو میخوندم که الان که دست میگیرم برام سنگینه اما جالب هست که اون وقتها می خوندم و خیلی هم می فهمیدم😄 

رئالی هستید؟ خیلی ناامید شدم 😄

چه حکایت جالبی در انتها آوردید.😊
گلستان سعدی کتاب روزهای کنکورم بود. اون روزهایی که مادر و پدرم همه کتاب هام رو جمع کردن و گذاشتن جایی که دستم بهشون نرسه. چقدر با حکایت های شیرین سعدی یواشکی خوش گذروندم و چقدر از رندی و خوش محضری سعدی لذت بردم.
حکایت مورد علاقه ام توی گلستان که حین خوندنش از خنده اشک می ریزم داستان توبه کردن جوان طلبه علم دین از سماع بدست خواننده بدصداست!
با اون بیت طعنه امیز و  قشنگ ِ موذن بانگ بی هنگام برداشت/چه می داند که چند از شب گذشته، درازی شب از مژگان من پرس/که یکدم خواب در چشمم نگشته. 

یه دوستی می‌گفت گریه‌م گرفت وقتی دیدم نمی‌تونم مثه دولت‌آبادی بنویسم. منم این یادداشت رو که خوندم همین حس رو داشتم.