این‌که فرایند خلق آثار ادبی و هنری چگونه است، جزو رازهایی است که همیشه در ذهن مخاطبان این آثار می‌ماند. این کتاب دریچه‌ای است به شخصی‌ترین لحظات خلق یک اثر جدید توسط جمعی از بزرگان دو قرن اخیر غرب. این‌که اغلب چه نظم و برنامه‌ای برای کار خودشان داشتند، الهام‌بخش بود و این‌که چه وسواس‌ها و ایده‌های عجیبی برای زندگی‌شان داشتند، سرگرم‌کننده. ترجمه‌ی روان و قدرت‌مند خانم مریم مؤمنی بر لطف کتاب افزوده است.
        

          کتاب جالبی بود. مهم ترین مزیتش این بود که نویسندگان و هنرمندان رو از اون جایگاه دست نیافتنی و قله بودن آورد پایین و کمی از زندگی واقعی فرد و آداب کارهای روزانه اش برامون گفت.
        

          دوست داشتم مفصل برایش بنویسم 
اما این کتاب از این جهت برایم مهم بود که در روزهای قرنطینه که در پی کسب یک برنامه روزانه منظم با بالاترین بازده بودم به من یادآوری کرد لازم 
نیست مثل کلیشه های مرسوم باشم هر آدم موفقی برنامه خودش و متناسب با زمان و ویژگی های شخصیتی و جسمانی خاص خودش را پیدا می کند
        

          دلیلی نمیبینم بهش امیتاز کم بدم، پس امتیاز کامل میدم.
خیلی طول کشید تا تمومش کنم، چون هضم همه‌ی مطالب باهم برایم سخت بود.

توی این کتاب نویسندگان، موسیقی‌دان‌ها، نقاش‌ها، فیلمسازها جمعشون جمع شده.
چیزی که برای من از ابتدای کتاب خیلی جالب بود این بود که ادم‌های مشهورهم آدم هستند. اونها هم دوست دارن برنامه‌ریز باشند و بعضی اوقات برنامه‌هاشون رو درست انجام میدن و بعضی اوقات هم انجام نمیدن.
اون‌ها میدونند که نظم کمک زیادی به زندگی میکنه، پس سعی میکنند روی نظم حرکت کنند حتی اگه دلشون بخواد ساعت 1صبح تا طلوع آفتاب کار انجام بدن.
وقتی ایده میاد، اجازه نمیدن روزمرگی اون ایده رو ازشون بدزده مثل ونگوک که در نامه به برادرش مینوشت:« از ساعت هفت صبح تا شش عصر بی‌آنکه از جایم بلندشوم کار کردم، فقط برای غذاخوردن تکانی به خودم دادم و اصلا احساس خستگی هم نمیکنم.»
از قهوه و سیگارو احتمالا الکل(نمیدونم چقدر سانسور شده) بسیار زیاد استفاده میکردند.برای مثال مارک تواین انقدر سیگار میکشید که دوستانش هروقت بهش سرمیزدند میگفتند:«دود خانه را برداشته بود چون از بام تا شام سیگار میکشید.»
جوری که ناباکوف داستان مینوشت برای من جذاب بود؛ اون ایده‌های اولیه‌ی داستان را روی کاغذ های باریک مینوشت و با بر زدن کاغذها به نظم دلخواهش برای یک داستان میرسید و خیلی سریع پاراگرف‌ها و فصل هارو مینوشت.
آلیس مونرو در حالی که دوتا بچه رو بزرگ میکرد، وقتی دخترش خواب بود داستان مینوشت، بین ساعت‌های استراحتش در داروخانه داستان مینوشت تا بلخره تونست یک دفتر اجاره کنه و کتابش رو چاپ کنه.
پیاده‌روی جزء جدانشدنی از روز افراد مشهور بود. از قدیمی‌ها تا جدیدی‌ها. انگار در پیاده‌روی چیزی هست که خودمون باید کشفش کنیم.
در کل انسان‌های مشهور هم انسان هستند، خود ما هستند. وقتی فهمیدن از پس انجام کاری برمیان جدیش گرفتند و خودشون رو باور کردن. حتی اگه اولش سخت بوده، ولی بازهم پا پس نکشیدند وتمام توانشون رو برای انجام کار گذاشتند، نذاشتند ایده از بین بره و سفت و سخت بهش چسبیدن تا به چیزی تبدیل شدند که الان هستند.
        

          همیشه در مورد بزرگان افسانه سرایی  میشه و رمز و راز موفقیت شون رو به موارد خارق‌العاده و فرازمینی اشاره میشه ولی واقعیت اینه که همه شون آدم های عادی بودن مثل من و شما  و این کتاب دقیقا اومده یه صبح تا شب ادم معروف ها رو بازگو کرده که خیلی جالبه.
        

          برای من که عاشق دونستنِ ردتینِ معمولیِ آدم‌ها هستم، کتاب جالبی بود و مغزم رو آروم میکرد. محتوای خاصی نداشت که اگر نخوانید از دستتون بره.
نکته جالب کتاب، تفاوت سبک زندگی در این افراد بود.
 اصرار ما برای تبعیت از یک سبک زندگی برای رسیدن به موفقیت درسته یا غلط؟
        

          از بچگی از اینجور کتاب‌ها خوشم میومد!
        

          یک مقدار برایم حوصله‌سربر بود و برای همین هم اینقدر طول کشید تا تمام بشود.
اینکه کلیشه‌ای جهت موفقیت وجود ندارد چیز جدیدی نیست، اما بد نیست که دوباره و دوباره به آدم یادآوری بشود.
چرا که خیلی اوقات حواسمان نیست و  به تقلید مبتلا می‌شویم و حتی خیلی مطمئن هم هستیم که راه درست همین است و نیست جز این.
        

          محتوای کتاب پیش از چاپ در وبلاگی به همین نام منتشر شد. گمان کنم به کتاب شدن نمی‌ارزید.
نیمه‌های کتاب از خواندنش خسته شدم. دیدن اسم‌های آشنا و داستان روز و شبشان جالب بود اما تکرار پشت هم امور عادی زندگی افراد خسته‌ام کرد. 
احتمالا با خواندنش ایده‌هایی برای نظم روزانهٔ خودت بگیری.
باری گمان کنم همهٔ حرف این بود که داستان و سفر خلاقیت افراد متفاوت است. وجه تشابه همهٔ‌شان هم عشقی بود که به کار داشتند. 
بعدتر که ته‌نشین شد می‌آیم و چارتا تکه از کتاب را هم می‌گذارم.
        

          بخش‌هایی از اون رو از روی نسخه انگلیسی خوانده‌ام. عالی است. مدت‌ها دنبال چنین چیزی بودم و کاملا اتفاقی در پاورقی یک کتاب دیگر که به آن ارجاع داده بود، پیدایش کردم!