کارتون‌ش قطعا خیلی جذاب‌تر بود!
      

        دو فصل اول کتاب بیش‌تر بیانیه‌ی فلسفی بودند تا تحلیل هنری. فصل سوم که در مورد ماهیت تبلیغات است اگر چه دوز بالایی از تفکر چپ‌گرایانه دارد؛  اما ایده‌های جذابی دارد.
      

        من ترجمه‌ی این کتاب از انتشارات راه پرداخت (با عنوان: نکته‌های بانکداری دیجیتال) را مطالعه کردم. راه‌‌نمای جمع‌وجوری است که با خوندن آن می‌توانید با طیف وسیعی از ایده‌های مربوط به تحول دیجیتال بانکداری و بانکداری دیجیتال آشنا شوید. نباید از این کتاب، انتظار داشته باشید که یک کتاب عمیق در مورد تحول دیجیتال بانکداری باشد (کما این‌که اسم‌ش هم بامسما است)؛ اما با کلیدواژه‌ها و ایده‌های مطرح شده در این کتاب، چه یک کارشناس صنعت بانکداری و پرداخت باشید و چه مثل من یک پژوهش‌گر حوزه‌ی فین‌تک، سرنخ‌های بسیار جذابی را برای تحقیقات بیشتر در این کتاب خواهید یافت.
      

        تحول دیجیتالی این روزها در حال زیر و رو کردن دنیای ما در تمامی جنبه‌های آن است. تا چند سال آینده دنیایی که می‌شناختیم به دست فراموشی سپرده خواهد شد. یکی از مهم‌ترین اجزای اقتصاد مدرن بانک‌ها هستند که آن‌ها نیز از تندباد تحول دیجیتالی و استارت‌آ‌پ‌ها در امان نخواهند بود. این کتاب که ترجمه‌ی فارسی آن توسط شبکه راه پرداخت و دوست خوبم رضا قربانی به بازار عرضه شده، تصویری خلاصه از این فرایند تحول بزرگ در صنعت‌ بانکداری ارائه می‌دهد. چه در حوزه‌ی بانکداری فعالیت می‌کنید و چه به فناوری و تحول دیجیتالی علاقه دارید، این کتاب برای شما است.
      

        این کتابِ «آدام آلوارادو» با ترجمه‌ی خوب «طوبی مردانی» کاری از نشر نوین است. این کتاب را زمانی خواندم که درگیر جنگی بزرگ با خودم بودم: این‌که من نمی‌توانم یا این‌که نمی‌شود؟ زمانی که این کتاب را خواندم، فهمیدم که ذهنِ ما در واقع چندان تفاوتی با آن شخصیتِ همیشه ناامید کارتون گالیور یعنی «گِلام» ندارد که همیشه می‌دانست قرار است کارها خوب پیش نروند! آلوارادو در کتاب درخشان‌ش به ما نشان می‌دهد که ذهن ما از چه تاکتیک‌‌هایی برای به‌بند کشیدن خلاقیت و امیدواری و آینده‌جویی ما استفاده می‌کند؛ تاکتیک‌هایی که خیلی وقت‌ها هم بسیار ناجوانمردانه‌اند!
در واقع با فهمیدن ساز و کار منفی‌گرایانه‌ی ذهن است که می‌توانیم روی امیدواری و تلاش برای ساختن آینده‌ا‌ی بهتر متمرکز شویم. برای این منظور، باید تلاش کنیم تا ورودی‌های ذهن یعنی اطلاعات به‌دست آمده از دنیای بیرون را کنترل کنیم (مثلا کم‌تر اخبار منفی که نمی‌توانیم برای آن‌ها کاری کنیم را بخوانیم) و به‌موازات آن، تلاش کنیم تا هر روز ـ حتی شده یک دقیقه بیش‌تر از دیروز ـ واقعیت‌های تلخ زندگی را فراموش کنیم و به دنیای خیالی روشن آینده پناه ببریم.
این کتاب برخلاف آن چیزی که به‌نظر می‌رسد از جنس کتاب‌های روان‌شناسی زرد نیست. کتابی است بسیار خواندنی که ذهن من را واقعا حسابی قلقلک داد.
      

        گفتگو با شماری از بزرگ‌ترین نام‌های ادبیات معاصر ایران. فارغ از مباحث ادبی و نگاه مصاحبه‌شوندگان به زندگی و ادبیات، برخی اشارات تاریخی به روزهای پرالتهاب بیست و اندی سال قبل این کشور برای‌م جالب بود. هر چند اصرار مصاحبه‌کننده به درستی نظرات و تحلیل‌های شخصی‌اش کاه بسیار آزارنده می‌شود.
      

        هراس زندگی در دنیایی که هیچ جایی در آن برای پنهان شدن نیست با خواندن این کتاب بیش‌تر هم می‌شود.  شاید مهم‌ترین نکته‌ی کتاب این باشد که چقدر دولت‌های غربی و در رأس آن‌ها آمریکا خودشان در کسب‌وکار مبارزه با تروریسم درگیرند، چقدر این دولت‌ها به تاکتیک‌های غیراخلاقی حکومت و نقض فردیت که کشورهای مستقل را به آن‌ها متهم می‌کنند، متعهدند و نظام رسانه‌ای در این کشورها تا چه اندازه فاسد است. اما در تمام مدت خواندن در این فکر بودم نکند همه‌ی این‌ها یک بازی باشد؟ ... این کتاب را بخوانید تا ببینید ماهیت واقعی بهشت‌های رؤیایی بسیاری از ما واقعا چیست.
      

        جنون عشق و زندگی که برای فرار از خود، برای دیگران است ... نتیجه؟ تنهایی ابدی در میان جمع چهره‌های آشنا.
      

        کتابی شیرین و نغز درباره‌ی زندگی و آثار هفت ادیب صوفی ایران بزرگ: حلاج، ابوسعید ابوالخیر، عطار، نظامی، مولانا و جامی. ترجمه‌ی سلیس خانم میترا معتضد بر لذت خواندن این کتاب افزوده است. بخش مهمی از کتاب را یک نفس خواندم.
      

        ‏«ملت عشق» تموم شد. فارغ از کیفیت خود قصه که چیزی جز به هم بافتن افسانه‌های نقل شده در مورد مولانا و شمس به‌شکلی بسیار هنرمندانه نیست، قواعد چهل گانه‌ی شمس تبریزیِ این کتاب، می‌توانند راهنمایی باشند برای بهتر طی کردن زندگی که چیزی جز سفری در طول زمان نیست و در نهایت «زمان مطلق» که جوهره‌ی عشق است، همه چیز را می‌بلعد و او است که باقی است ...
‏نمی‌دانم چرا از خواندن آخر قصه یاد این بیت از فاضل نظری افتادم:

من و تو در سفر عشق دیر فهمیدیم
قطار منتظر هیچ کس نمی‌ماند ...
      

        در مطالعه‌ی زندگی‌نامه‌های خودنوشت کارآفرینان و مدیران برتر، همیشه برای‌م این سؤال وجود دارد که چه بخش‌هایی‌اش واقعی است و چه بخش‌هایی اغراق و حتی افسانه. در زمان مطالعه‌ی زندگی‌نامه‌ی آقای خیامی بنیان‌گذار «ایران ناسیونال» یا همان «ایران‌خودرو»ی امروزی هم از این دغدغه فارغ نبودم؛ اما فارغ از نکات جالبی که در مورد راه‌اندازی یک صنعت بسیار استراتژیک (و این روزها بارِ خاطر مملکت) در این کتاب هست، از سخت‌کوشی و پشت‌کار، شمّ مدیریتی و اقتصادی و از همه‌تر از «ناامید نشدن»های آقای خیامی (نمی‌گویم امیدواری‌های‌ش، می‌گویم ناامید نشدن‌‌های‌ش!) می‌توان درس‌های زیادی گرفت.
      

        ترجمه‌ی فرد دیگری را خوندم. ‏"پایان کودکی" شروعی عالی داشت و پایانی فلسفی؛ اما بسیار سرهم‌بندی شده و غیرجذاب. گذاشتم به‌پای این‌که دومین کتاب آرتور سی. کلارک بوده.
      

        قلم درخشان زنده‌یاد استاد صلاحی را در «گل‌آقا» به‌یاد می‌آوریم و البته شعرهای درخشان‌ و لطیف‌شان که جزو زیباترین شعرهای عمر من بوده‌اند. این کتاب، مجموعه‌ای از فکاهی‌ها و داستانک‌های مطبوعاتی است که با خواندن‌شان، لحظاتی شیرین را تجربه خواهید کرد. شاید «لبخند زدن» تنها توصیف اندکی از آن‌چه با خواندن این کتاب به‌دست آوردم باشد.
      

        فصل‌های ابتدایی مخصوصا فصل ایران، جذاب‌اند اما هر چه به‌سمت آخر می‌رویم، اطلاعات دست چندم غیرضروری کلافه‌کننده می‌شوند.
      

        نمی‌دانم چرا در تمام زمان خواندن داستان - که یک ساعت بیشتر طول نمی‌کشد - حس خواندن قصه‌ای از چخوف را داشتم؛ با همان لایه‌های پنهانی قصه و طنز تلخی که انگار خواننده را به ریشخند می‌گیرد. برای یک بار خواندن در یک عصر روز تعطیل، قصه‌ای عالی است.