انگار که توان تحمل درد و رنج و خشم و خشونت در انسان، خیلی بیشتر از چیزی که تصور می‌کند است و درست همان وقت که فکر می‌کند دیگر توان بیش از این را ندارد، اتفاقات و حوادث جدیدی او را شگفت‌زده خواهد کرد. شگفت‌آور اینکه انسان باز هم طاقت می‌آورد و باز هم زنده است و باز هم زندگی ادامه دارد. “بله رسم روزگار چنین است.”
      

        و بالاخره بعد یک سال و خرده‌ای تمام.
طولانی‌ترین کتابی که خواندم با تجربه‌‌ای مسحورکننده که احساساتم را برمی‌انگیخت و حتی گاهی به گریه‌ام انداخت.
در بعضی قسمت‌ها شرح زمانی را دوست نداشتم و گاهی هم کلمات انتخابی مولوی در ابیات برایم عجیب بود.
در کل تجربه‌ی خواندن جلد اول مثنوی برای من شگفت‌انگیز بود و دوست‌داشتنی.
      

        من ١٠ سالم بود و با جودي كلي هم ذات پنداري ميكردم . آنقدر دوستش داشتم كه هنوز انجمن جيش قورباغه و روزنامه ديواريش و تيشرت "من كوسه خوردم "يادم است . دوبار مي خوندمش يكبار براي خودم و يك بار براي برادر ٦ ساله ام  تا خوابش ببرد . اسم برادر جودي فرانك بود . يادم است همزمان با اين كتاب، شاهنامه (براي كودكان) هم ميخواندم و  اولين داستان ، ضحاك و كاوه آهنگر ...

خواندم كه اسم مادر فريدون ، فِرانك است . فكر كردم كه چه جالب فرانك در اصل اسمي ايراني بوده و آن هم اسم زن !! 

كشف بزرگم را با نهايت اعتماد به نفس در جمعي اعلام كردم وآنجا بود كه با اسم فَرانك آشنا شدم .
      

        .شما به من بامزه تر از وودي آلن را معرفي كنيد .=)))
      

        توی پیش دبستانی ازما پرسیدند حیوان مورد علاقه تان چیست .. همه میگفنتد خرگوش و آهو و امثالهم .. من گفتم : خر. دلم برایش سوخته بود .
از آن موقع هر چی که اسم الاغ و شخصیت و عکس و نقاشی و برچسبش را داشت نظرم را جلب میکرد . از جمله این کتاب در نمایشگاه .
      

        برایم اونقدر دوست‌داشتنی بود که دلم نمی‌خواست تمام شود و سعی کردم تا جای ممکن کشش بدهم.


آدم‌ها همیشه خیلی پیچیده‌تر از چیزی هستند که فکر می‌کنم و بالطبع روابط هم.
و من مثل سوکورو تازاکی، بی‌رنگ و ساده‌ام.
مثل بازی حلقه‌های رنگ با ابعاد مختلف دور یک میله‌.
و تکراری، مثل موسیقی لو مل دو پی، که آواییست نشانگر غمی عمیق که ناخودآگاه با نگاه کردن به دشت به وجود می‌آید.
      

        “گفتم بیش از هرچیز دیگری می‌خواهم آخرین دختر در دنیا باشم که چنین داستانی دارد .”
      

        فكر كنم اولين كتابى بود كه با اين ژانر ميخوندم. بامزه بود در كل.
      

        یک مقدار برایم حوصله‌سربر بود و برای همین هم اینقدر طول کشید تا تمام بشود.
اینکه کلیشه‌ای جهت موفقیت وجود ندارد چیز جدیدی نیست، اما بد نیست که دوباره و دوباره به آدم یادآوری بشود.
چرا که خیلی اوقات حواسمان نیست و  به تقلید مبتلا می‌شویم و حتی خیلی مطمئن هم هستیم که راه درست همین است و نیست جز این.
      

        احساس خشم و نفرت و کینه‌ای که خواندن این کتاب در من برانگیخت ، وصف ناشدنی است .

و همزمانی هایی که من را بیشتر به فکر فرو برد .راهپیمایی‌ با اهداف سیاسی ، کدهای پوششی ( و نه حجاب ، بلکه پوشش در  قالب مشخص شده ) و ایدئولوژی‌هایی مشخص را به خورد مردم دادن ،  به هر قیمتی. 
برای چی ؟ نمیدونم ، (شاید برای به رخ کشیدن قدرت.)

فکر کردم که از همه‌ی ساختارهای حکومتی بدم می‌آید و به راستی چه فرقی با هم میکنند ؟ جز اینکه بعضی صادقانه‌تر از بعضی دیگر اعمال قدرت کرده و هدفشان را میگویند و بعضی با رنگ و لعاب و نفاق ؟( درو‌غ‌هایی مثل اعلام هدف برتری آخرت به دنیا و کمک به عاقبت به خیری مردم در یک جای دنیا ، و  ادعای برابری و دموکراسی و ایجاد فرصت‌هایی عالی برای همه ، در یک جای دیگر دنیا )
چون در نهایت واقعا هم تفاوت چندانی نیست ، فقط اسم‌ها عوض میشوند و  نمایش‌ها به مرور خلاقانه و پیچیده‌تر. 


اما واقعا چه چیزی در بطن قدرت است که  این چنین آدم‌ها در پی‌اش و برای حفظش میجنگند و به فجیع ترین و وحشتناک‌ترین  کارها دست میزنند ؟
      

        احساساتی که این کتاب در من برانگیخت وصف‌ناپذیره.
در وصف تجربه‌ای که  داشتم فقط می‌تونم بگم: 
سحرآمیز
خیلی سحرآمیز
خیلی خیلی سحرآمیز
      

        Simply about our lives, all of us, and how we desperately need each other.
      

        اینکه اینقدر طولش دادم تا حدی عمدی بود. چون گاهی قلبم را طوری می‌فشرد که دیگر قادر به ادامه دادنش نبودم و چون نمی‌خواستم تموم بشود. در باب این کتاب و چیزهایی که در موردش می‌خواستم بنویسم خیلی فکر کرده بودم اما الان انگار هیچی نمی‌تونم بگم. انگار هرچی بگم حرف بزرگتر از دهنمه.
کتاب را بستم و دوباره صفحه‌ی اولش را باز کردم، صفحه‌ی اول کتابم پارمیس از حافظ نوشته: 

“گر نور عشق حق به دل و جانت اوفتد
بالله کز آفتاب فلک خوبتر شوی
یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر
کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی”
      

        من بیشتر این کتاب را در جلسات فیزیوتراپی خواندم. در وصفش می‌تونم بگم که ۶۰٪ بامزه و سرگرم‌کننده و ۴۰٪ اعصاب خردکن به خاطر ترجمه‌اش. 

یکبار در جلسه‌ی فیزیوتراپی دکتر که ‌آمد بالای سرم گفت: 
به به چه اهل مطالعه، آدم حسودیش میشه.
توی ذهنم فکر کردم که: 
اگر می‌دونستی موضوع کتاب در مورد یک آدم فضاییه که در قالب یک ریاضیدان آمده زمین، متوجه می‌شدین چیز خاصی را از دست ندادین و دلیلی برای حسادت وجود نداره.
      

        هر لحظه این طور بودم که : دقیقا (شما تصور کنید این واژه را با
CAPSLOCK ON)