و تمام! 
بلاخره این مبارزه‌ی نفس‌گیر تمام شد.

فکر کنم روح فنوگلیو در خانم فونکه حلول کرده بوده و تا توانسته‌ بدبختی به داستان اضافه کرده.
هرچند که درنهایت _باز هم مثل پیرمرد_ دلش نیامده بهترین مهره هایش از بین بروند و بدبختی و شمشیر و تاریکی بر نور و کلمات و مهربانی پیروز شود.
و البته که باز هم چندتایی مهره‌ی بد آن گوشه‌ها مخفی کرده که اگر هوس کرد بکشدشان بیرون  و مردم امبرا و مو و گرد انگشت  و بقیه را باهاشان آزار دهد..

ممنونم خانم فونکه. از خواندن این سه‌گانه بسی لذت بردم. و یک خواهش! جان مادرت از ادامه‌ی این داستان دست بردار!
        

          واقعا من اصلا با کتاب ارتباط بر قرار نکردم خیلی داستان بی دلیل طولانی بود در صورتی که میشد در صفحات کم تری این کتاب رو به نگارش در آورد . کل کتاب هیچ اوج و فرودی نداشت انگار فقط تو یه خط صاف حرکت میکرد  و انتظار خاصی هم نداشتیم چون در هر صورت نمیتونه  چیزی بشه ما میدونیم که سم مرده ‌ !
خوندن این کتاب خیلی برای من طولانی شد چون هیچ نکته جذابی نمی‌دیدم که من رو مشتاق به خوندن کنه فقط چون شروع کردم مجبور بودم که تمومش کنم به نظر داستان میتونست خیلی عمیق تر باشه و بیشتر احساسات رو بر انگیزه ولی از نظر شخصی من واقعا خیلی جذاب نبود اصلا نتونستم با شخصیت های کتاب ارتباط بر قرار کنم و خیلی جا ها حوصلم سر می‌رفت در بهترین حالت فقط میشه گفت خوب بود بد نبود .
هر کسی نظر متفاوتی داره ولی این کتاب برای من خیلی جالب نبود .
        

          مدتی است که مرگ برایم به موضوع مهم و تامل بر انگیزی در زندگی بدل شده است. اتفاقاتی که در این کتاب رخ می دهد و احساساتی که در آن بیان می شود تقریبا من نیز در زندگی، آنها را تجربه کرده‌ام، بیماری صعب‌العلاج، احساس ترس و غم، احساس ناتوانی در بهبود بیماری، اینکه عزیزت را می بینی که ذره ذره در برابر چشم هایت تحلیل می رود و کاری نمی توانی برای بهبودی‌اش انجام بدهی جز اینکه به انتظار مرگ محتوم او  بنشینی. من حال و هوای داستان و مفهوم آن را به خوبی درک کردم و به نوعی یادآور آن دوران تلخ زندگی‌ام بود، دوران سوگواری.
کتاب بسیار خوبی است و به شما خوانندگان عزیز پیشنهاد می کنم که این اثر را با ترجمه عالی جناب علی اصغر حداد مطالعه بفرمایید. 
        

          اصلا نمی دونستم لوییزا می الکت کتابی با این اسم هم نوشته و اتفاقی ضمن کشفیات طاقچه ایم پیداش کردم. و چه کشف زیبایی!
عمه زاده ها داستان یک دختربچه کم سن و سال به اسم رزه که بعد از فوت پدرش پیش خانواده پدریش میاد. خانواده پدریش عبارتند از عمه خانوم ها(عمه های پدرش) که سن و سالی ازشون گذشته، عمو الک مهربون، یک خدمتکار هم سن و سال خود رز، عمه های جورواجور و البته یک عالمه پسرعمه !
"من زندگی سختی داشتم، برای همین داستان های سرگرم کننده ای نوشتم"
این جمله رو لوییزا می الکت درباره خودش گفته. داستان عمه زاده ها، داستان رز کوچولو و پسرعمه هاش و عموش و عمه ها و خدمتکارش بی نهایت سرگرم کننده و شیرینه. اما چیز دیگه ای ورای این قصه های ساده ی شیرین هست. پناه بردن از سختی های جهان بزرگ سالی به پیوندها و  اصول اخلاقی ساده ای که توی کودکی ساخته می شن. چیز دیگه ای که توی کتاب عمه زاده ها خیلی جالبه نقش دخترهاست. انگار این رز کوچولو نیست که به عمه ها و عمو و پسرعمه ها احتیاج داره، اونا ان که به وجود این دختر شیرین و لطیف نیاز دارن. 
عاشق همه شخصیت ها بودم و با ماجراها خندیدم و احساس سرزندگی و قدرتمندی و سلامتی کردم. 
بخونید، پشیمون نمی شید:) 

        

          کتاب روایتی است ساده، روان و کوتاه از مرگ یک جوان حقوق‌خوانده که قاضی شده  و در رد و نفی زندگی بر‌اساس معیار‌های اجتماعی.
توصیفی است از حیات پوچ مردمان طبقه متوسط جامعه شهری و دهشتناک بودن داشتن یک زندگی معمولی.
کتاب گریز کوچکی به والا بودن زیست روستایی و نزدیکی به طبیعت و رگه‌های کمرنگ و بی‌جان و اشارات رمز‌گونه‌ای به باور‌های مسیحی دارد.
ایوان ایلیچ نمونه بارز مردمانی است که حیات را در سطوح بالاترش نمی‌جویند و در عقل معاش جا‌مانده‌اند.
با کتاب و پندش و توصیفش از شخصیت ایوان نتوانستم ارتباط بگیرم و فکر می‌کنم هیچ زندگی‌ای چنین پوچ و بی‌ارزش نیست که تولستوی حیات ایوان را تحقیر می‌کند. لحظات بسیاری در زندگی ایوان وجود داشت که زندگی را ارزشمند کند و نویسنده آن را نادیده گرفته بود.
تولد فرزند
لذت خواندن یک کتاب نو
دمی معاشرت با دوستان
زندگی همین شادی‌های کوچک و لحظات ساده؛ اما لذت‌بخشی است که معنا‌دهنده اند.
نمی‌توانم تصور کنم در زندگی فردی هیچ لحظه با‌شکوه اخلاقی، ایمانی یا عاطفی وجود نداشته باشد که آن زندگی را شایسته زیستن کند.
البته نویسنده، زندگی که باید را در لحظه مرگ ایوان به تصویر می‌کشد.
تو گویی ایوان در واپسین لحظات زندگی‌اش، حیات را در‌می‌یابد و چه دیر!
از نظر‌گاهی کلی‌تر با چنین نگاه تحقیر‌آمیزی به اصل زندگی معمولی همدلی ندارم و معتقدم معنا در روزمره‌ترین زندگی‌ها نیز یافت می‌شود و چشم کشیدن رخداد‌های عجیب یا تن دادن به راه‌های عجیب و غریب، مسیر درستی برای خلق یا کشف معنای حیات نیست و میل به عجیب و غیر‌معمول زندگی کردن خودش برساختی اجتماعی است.
اما از حق نگذریم توصیف کتاب از انسانی در آستانه مرگ و اندیشه‌های او، توصیفش از اطرافیان یک بیمار و نگاهش به مرگ، کتاب را خواندنی می‌کند.
تمام کتاب یاد مسعود دیانی بودم که دیگر نیست... اما حیات مسعود ما کجا و مرگ ایوان کجا!
برای آن‌هایی که در زندگی طعم ایمان و آرمان و عشق را چشیده‌اند، مرگ عین زندگی است و برای امثال ایوان زندگی یک مردن مدام.
#مرگ_ایوان_ایلیچ
#تولستوی
        

          《سخن عاشقانه گفتن دلیل عشق نیست،
عاشق كم است، سخن عاشقانه فراوان..
عشق عادت نیست، عادت همه چیز را ویران می كند از جمله عظمت دوست داشتن را…
از شباهت به تكرار می رسیم، 
از تكرار به عادت، 
از عادت به بیهودگی از بیهودگی به خستگی و نفرت.... 
_نادر ابراهیمی🤍》

شما در زندگی به دنبال چه نوع سعادتی هستید؟
یا بهتر است بپرسم، رسیدن به چه هدفی را سعادت در زندگی می‌دانید؟

نمی‌دانم ماریا برای جناب تولستوی نماد چه نوع فردی است، ولی برای من نماد فردی است که هدف خود را به اشتباه انتخاب کرده‌ یا در اواسط مسیر، هدف اصلی را فراموش کرده و دل به لذت‌های کوتاه‌مدت سپرده‌است و غرق در این دنیای تجملی شده است!

ماریا نوجوانی بیش نبود که والدین خود را از دست داد، مدتی بعد جای این فقدان و ناامیدی را با عشقی پرسوز پر کرد.
هدفش را خوشبختی در ازدواج و زندگی مشترک قرار داد..
ولی زندگی مشترک با تصوراتش تفاوت های زیادی داشت!

اولین مشکل 
تبدیل لذت های اولیه رابطه‌شان به روزمرگی و 
دومین مشکل
عادت کردن بر این خوشبختی بود..

ماریا دیگر خوشبختی را نمی‌دید، اصلا وجود خوشبختی را حس نمی‌کرد، حتی حس می‌شد که از آن خسته شده است.!
دیگر این نوع خوشبختی را لذت‌بخش نمی‌دانست و به دنبال دیگر لذت‌ها رفت!

《زندگی مشترک را نمی‌توان یک بار به خطر انداخت، و باز انتظار داشت که شکل و محتوایی همچون روزگاران قبل از خطر داشته باشد.
چیزی ، قطعاً خراب خواهد شد
چیزی فرو خواهد ریخت
چیزی دگرگون خواهد شد
چیزی - به عظمت حرمت - که بازسازی و ترمیم آن بسی دشوارتر از ساختن چیزی تازه است》

اشتباهات ماریا را خیلی خوب فهمیدم و درک کردم، برایم جالب است که درآخر هم به درستی متوجه اشتباهاتش نشد!
چقدر زیبا عذاب وجدان را توصیف کرده بود!
چیزی از آن نمی‌گویم، امیدوارم هیچوقت همچین حسی را تجربه نکنید..

ولی می‌شود گفت که "او" در مقابل ماریا اشتباهی نداشت؟
او که می‌دانست ماریا دختر ساده ای است که از روستا به این مجالس اعیانی آمده، او که با سادگی های ماریا آشنایی داشت، چرا هیچوقت لب به سخن باز نکرد؟
واقعا چرا انقد گفتن از ناراحتی‌ها و نارضایتی ها سخت است؟
در آخر اینکه در هیچ زندگی، یک نفر به تنهایی مقصر نیست..

آلبر کامو راست گفته است که؛
 همهٔ بدبختی انسان‌ها ناشی از این است که به زبان صریح و روشن حرف نمی‌زنند.❤️‍🩹


*نکته دیگری که در کتاب به آن پرداخته شده، بحث تفاوت سن بالا در ازدواج است.
اختلاف سن موضوعی نیست که قابلیت تعمیم دادن داشته باشد (به روحیات و شخصیت هر فرد بستگی دارد) ولی ازدواج با تفاوت سنی یک دهه و بیشتر به صورت ناخودآگاه باعث می‌شود یک زوج، در دو دنیای متفاوت زندگی کنند و همدیگر را به درستی درک نکنند..
یکی به تازگی وارد دوره‌ی شور و هیجان جوانی شده و دیگری از آن خارج شده است!
خیلی سخت می‌شود که این دو بتوانند باهم ارتباط مؤثر برقرار کنند..
در این کتاب هم در بیان جزئیات احساسات و تفریحات این موضوع را بیان می‌کند.(یکی از بخش های موردعلاقم در کتاب همین بود:)🩵)


*لطفا به این کتاب فقط به چشم یک داستان نگاه نکنید، و آن را با دقت بخوانید! 
به جای کتاب‌های روانشناسی مختلف دررابطه با زندگی مشترک، این دست از کتاب‌ها را بخوانید!
        

          قشنگ بود. داستان پیچش خاصی نداشت و اتفاقا با سرعت زیاد پیش می رفتن ولی حوصله سر بر نبود و روون پیش می رفت.
محیط پاریس و بیشتر از اون محیط کتاب فروشی خیلی برام غریب بود. چیزی که برام جالبه اینه که تو پاریس چقدر برای ادمای بدبخت امکانات هست! از طرفی تفاوت مثلا آمریکا و کانادا با پاریس هم برام جالب بود.
داستان پر بود از آدمای بی خود و مشکل داری که دوستشون داشتم. مثلا خود جرج:)
و کتاب چیز خیلی عجیبیه. توی خونه خودم، با لباسای تمیز و جای خواب گرم نشستم و درحالی که کتاب می خونم با خودم فکر می کنم واو! خوش به حالشون که دارن با یه عالمه عجیب دیگه توی یه کتابفروشی شلوغ و کثیف بدون هیچ پولی زندگی می کنن.
میدونی؟ حتی وقتی بعدش بهش فکر می کنم دیگه این حسو ندارم ولی موقع خوندن کتاب چرا.
خلاصه کتاب باعث میشه آدم دلش بخواد چیزای واقعا وحشتناکیو تجربه کنه یا براش جالب به نظر برسه.
همینا دیگه...تجربه خوبی بود:)
        

          جالبه با این که خیلی کوتاه بود  فضا سازیش انقدر خوب بود.