کتاب خوبی بود، حس خیلی خوبی داشت. 
به غیر از داستان جایی دیگر بقیه داستان‌ها رو دوست داشتم.
ترکیبی از احساسات خوب و غمگین و انگیزشی بود. 
در کل کتاب پخته‌ای بود.
          

            

اولین کتابی که از گلی ترقی خواندم "من هم چه گوارا هستم" بود. کتابی که توقعم را از آنچه که در مورد او شنیده بودم برآورده نکرد. بعد از آنکه بیشتر در مورد او خواندم، دیدم که خود ترقی هم به ضعیف بودن اولین کتابش اشاره کرده است و خبر از پختگی و شیوایی بیشتری در سایر آثارش می دهد. این شد که سعی کردم با یک کتاب در مورد او قضاوتی نکنم و این کار را به بعد از مطالعه سایر کتاب ها و داستان هایش موکول کنم. وقتی که خواندن کتاب جایی دیگر را شروع کردم، آنچنان درگیر شِش داستانی (بازی ناتمام، انار بانو و پسرهایش، سفر بزرگِ امینه، درخت گلابی، بزرگ بانویِ روحِ من و جایی دیگر) که در همه آن ها صحبت و سخنی مستقیم و غیرمستقیم از تنهایی، غربت، مهاجرت و "جایی دیگر" بود، شدم که متوقف کردن مطالعه کار سختی بود. هر شب تا جایی به ترقی خوانی ادامه می دادم که یک خط در مقابل چشمانم هزار خط می شد و هزار خط، یک خط


          

            نگاهی شتابزده به ساعت مچی‌ام می‌افکنم. ساعتم را کوک میکنم. به گوشم می‌چسبانم و با تمام این کارها می‌خواهم به این دو شخص، و بیشتر از همه به خودم، حالی کنم که وقت می‌گذرد، که زمان فرصت نمی‌دهد، که زندگی از کنار من در حال عبور است، که من از حادثه‌ها، فکرها، فرصت‌ها عقب افتاده‌ام و مثل لاک‌پشتی پیر، در حاشیه‌ی تاریخ می‌پلکم.
          

            داستان‌های کتاب به دوران گذار انقلاب پرداخته. تاثیری که انقلاب روی زندگی آدم‌های معمولی گذاشته، تفاوت زندگی و آدمها قبل و بعد از انقلاب.خیلی با کتاب ارتباط برقرار نکردم و راوی‌ها با اینکه آدمهای متفاوت،زن و مرد و با سن‌های متفاوت بودند ولی همگی یک لحن داشتند و این برای من واقعا آزار دهنده بود. اگر قرار بود یک کتاب رو توی عمرم نصفه رها کنم مطمئنا همین کتاب بود😅 ولی متاسفانه همچین کاری از من ساخته نیست، برای همین تند تند خواندم تا زود تمام بشه و راضی‌ام چون چند صفحه آخر کتاب تعبیر درخشانی داشت از آخرین نگاه فرزند به چشم‌های مادرش قبل از مرگ و خب همین باعث شد از خواندن کتاب و صبوری خودم راضی باشم