کتاب خوش حسیه..  نمیخواستم بخونم فکر میکردم واسه رده سنی پایینتری باشه، ولی منو یاد شازده کوچولو انداخت! شاید شخصیت اصلی و ادبیاتش بچگانه بود ولی مفاهیم قشنگ و قابل تامل زیادی میشد ازش دریافت کرد
        

                نمیدونستم موقع خوندن این کتاب بابت یسری چیزا خداروشکر کنم و خوشحال باشم یا اینکه بابت یسری چیزا خوف کنم و ناراحت باشم...  فقط میتونم بگم خوبه که حداقل فهمیدم کجام و توی چه شرایطی ام...  بعضی از حقایق خیلی تلخن ولی اگه ندونیشون باعث میشن تا فرق سرت بری توی لجن و خودتم ندونی از در خوردی یا از دیوار! 
        

                تندخوانی مهارت خوبیه ولی نیاز اساسی نیست. به شخصه معتقدم اگر کتابای خوبیو با کیفیت بالا بخونم و واقعا آنچه که باید رو ازش یادبگیرم خیلی بهتر از اینه که کلی کتاب بخونم و  درون مایه رو درک نکنم، یا مثلا توی خوندن رمان و ادبیات کلاسیک توجه به ریز جزئیات و آرام و با طمانینه خوندن خیلی لذت بیشتری داره از اینکه بخوایم صدها کتاب بخونیم که صرفا بتونیم بگیم بله! منم فلان کتابو خوندم! 
در کل خوندن این کتاب از جانب من برای یادگیری نبوده، فقط کنجکاو بودم با چه تکنیک هایی افراد همچین مهارتی پیدا میکنن و واقعا چطور انقدر سریع میخونن... 
        

                کتاب با بیان داستان های کوتاه در مورد سعادت و خوشبختی به مخاطب ثابت میکنه که خوشبختی اکتسابیه، مزیت کتاب به اینه که داستان محوره و چون داستان ها کوتاه هستن زودتر به نتیجه میرسید و خسته کننده نیست
        

                زینب! تو به من نشان دادی که چطور دخترها هم شهید میشوند... 
        

                چقدر حیف که چیزی از امام حسن مجتبی نمیدانیم و فقط مظلومی در ذهنمان است که تنها توانسته صلح کند و ای وای که به دست همسرش به شهادت رسیده.  اما این کتاب به ما ثابت میکند که نقش امام حسن در کربلا و کربلا ها به همان اندازه نقش امام حسین است، اگر این صلح شجاعانه نبود، هیچ عاشورای بیدارگری هم رخ نمیداد، این صلح و نرمش شجاعانه مقدمه ایست لازم برای عاشورا... 
        

                اولین کتابی بود که از داستایوفسکی خوندم و حس کردم باقی رمان های ادبی که قبلش خوندم شوخی بودن:)
اپلیکیشن طاقچه یک چالش جالب داشت با این عنوان "اگر قرار بود کتاب باشی، تو چه کتابی بودی؟ "  و من شب های روشن بودم!  شاید بخاطر اینکه خیلی به درونیاتم نزدیک بود انقدر باعث لذتم شد
        

                این کتاب برای کسانی که در بستری مشابه مدارس فعالیت میکنن و نیاز به یک برنامه خوب و الهی برای رشد بچه ها در حیطه معنویت دارن عالیهههه
        

                من از سفرنامه زیاد خوشم نمیاد ولی این کتاب به عنوان یه سفرنامه زیبا نوشته شده. البته شاید دلیلش  اینه که سفر به نقطه ای از این کره خاکیه که خیلی کم و حتی اصلا بهش پرداخته نشده و ما حقیقتا چیز زیادی درمورد کره شمالی نمیدونیم. فرهنگشون برام جالب و عجیب بود
با کتاب سفر کردم.... 
        

                خیلی لذت بردم از خوندن این داستان
فضا سازی ماهرانه انجام شده بود و حس حالش آدمو با خودش میکشوند میبرد سمتی که نویسنده میخواد. داستان کوتاه بود و کامل! 
        

                اگر بخواهم از باب نقد وارد شوم باید بگویم که کتاب از سیر داستانی جالبی برخوردار نبود و نویسنده تمام تلاشش را کرده بود که هرچه در مورد زن میداند و باید را در قالب این داستان هرطور شده بگنجاند و کتاب سراسر پند های نویسنده برای مخاطب بود... 
        

                هر مربی و معلمی که نمیخواد به شاگردانش ظلم کنه باید این کتابو بخونه و البته درک کنه. قطعا هیچکسی موجود پیچیده ای مثل انسان رو نمیتونه به اندازه خالقش بشناسه، این کتاب شیوه های تربیتی که خداوند، یگانه رب عالم، برای تربیت انسان ها در نظر گرفته رو تشریح میکنه و توضیح میده که چطور در عمل میشه این بشر پیچیده و عجیب رو به شیوه ای که بتونه به هدف خلقت و سعادت برسه تربیت کرد. 
        

                من این کتاب رو به صورت صوتی مطالعه کردم که با خوانش خانم مریم بنایی بود. نگم که چقدر حس و حال خوب داشت این صدا برام و حس میکردم سالی در واقع رفیق خودمه و اینجور داره به جونم غر میزنه! صداسازی ها خیلی شبیه انیمیشن بابالنگ دراز بود. انقدر این نامه های سالی قشنگ بودن که من با تموم شدن این کتاب شروع کردم به نامه نویسی و تمرینش.  خلاصه که خیلی خوش حسه این کتاب دوستش دارم:) 
        

                نسبت به نمونه های مشابهش که داستان کربلا رو روایت میکردن خیلی کامل تر و روانتر بود. روایت به جنبه هایی پرداخته بود که توی فیلم و داستان های دیگه من حداقل نشنیده بودم، بخاطر همین با وجود شهرت موضوع اصلی، از تازگی برخوردار بود که آدمو مجاب به خوندن میکرد. در ضمن انتخاب اسم کتاب هم محشره! 
        

                وقتی که کتاب رو توی قفسه کتابخونه عمومی دیدم دوتا چیز نظرمو جلب کرد: اول اینکه کتاب از آقای امیرخانی نویسنده مورد علاقمه و دوم اینکه حجمش کمه! 
اما وقتی شروع به خوندنش کردم دیگه دلم نمیخواست حجمش کم باشه، دیگه دوست نداشتم به همین راحتی و با سرعت تموم بشه، دلم میخواست حتی بعد از پرواز هم نامه نگاری ها همچنان با لفظ "از" و "به"  ادامه پیدا کنه و این رفقای قدیمی که حس یک خانواده میدادن همچنان از خاطرات دور و نزدیکشون بگن و هرلحظه بیشتر حیرت زده ام کنن...