نویسنده ی کتاب را سالهاست که در اینستاگرام دنبال می‌کنم و بسیار آدم هنرمندی می‌دانمش.
این کتاب اولین کتاب منتشر شده ش است و انتظار یک شاهکار ادبی نداشتم. 
اما حتا وقتی با انتظار یک نثر معمولی هم سراغش رفتم توی ذوقم خورد. غلط املایی هم که داشت آخرین تیر ترکش بود که به قلب ذوقم فرو رفت! 
ای کاش کتاب قبل از چاپ چند باری بازنویسی شده بود.
البته اگر باز کتاب دیگری از همین نویسنده چاپ شود حتمن خواهم خواند و از خواندن همین کتاب هم خوشحالم و اگر دوباره به عقب برگردم باز هم از دکه ی کتاب فروشی بغل باب الجواد می‌خرمش و توی صحن جامع رضوی می‌نشینم و زیر آسمان آبی و ابری و نسیم خنک آخرین اسفند قرن، می‌خوانمش و اشک می‌ریزم. 
جدای از قالب که به اندازه ی کافی در موردش نوشتم، در مورد محتوا باید بگویم هر چه بیشتر در مورد اتفاقات معاصر و نزدیکمان (از هر منبعی) بخوانیم بهتر است. این کتاب یک رمان است از زبان یک مامور لباس شخصی در جریان اغتشاشات تهران
        

          خوشم نیومد -_-
        

          قلم آقای موسوی رو پیش تر در پیج شون دیده بودم
روایتی از کف خیابون با بیان روان که باعث میشه کتاب خیلی زود خونده بشه...با ظرافت نوشته شده ، اونقدری‌که با پستی و بلندی داستان عمیق همراه میشه مخاطب و تهش یه آه می‌مونه که کاش واقعیت نداشت...
        

          به نظر من نویسنده قلم خیلی خوب و روانی دارن اما خیلی خلاصه شده بود و من حسم این بود که نویسنده تلاشش روی حجیم نشدن کتاب هست و بخاطر همین از گفتن خیلی از جزئیات صرف نظر کردن اما برای من خواندن جزئیات جذاب ترش میکرد 
        

          روایت جالب از نیروهای امنیتی که در جبهه های مختلف  فعالیت می کنند و نمایان شدن ابعادی از شخصیت این سربازان گمنام که در پشت چهره مقتدرانه آنها مخفی مانده است.
        

          عالی
فقط کاش همش دروغ بود
        

          نویسنده کتاب را فردی نکته بین و ظریف میدانم
با توجه به اینکه در پیامرسانها متن هایش را دنبال میکنم
اما
انتظار خیلی بیشتری از این کتاب داشتم
خیلی خلاصه شده بود به نظرم و نیاز به توضیح و جزئیات بیشتری بود
ولی در کل برای کار اول میشه گفت معمولی رو به خوب بود. 
        

          
1⃣ طرح جلد و نام به همراه توصیفی که در معرفی این کتاب گفته شده، من را متمایل به مطالعه آن کرد. هرچند در کمتر از دو روز آن را خواندم ولی عملاً دستاورد مناسب و قابل بیانی برای من نداشت. تقریباً خواندن آن را به کسی توصیه نمی‌کنم، جز در اوج بی‌کتابی و وقت زیاد داشتن. 
2⃣ جان بها به نویسندگی سید مصطفی موسوی (که پیشتر و بیشتر یک کپشن نویس اینستاگرامی بوده و حالا نویسنده داستان) توسط انتشارات کتابستان در سال ۱۳۹۹ (در چهار فصل) منتشر شده که من نسخه سال ۱۴۰۲ (چاپ یازدهم!) آن را خواندم.
3⃣ داستان یک مامور امنیتی است که از تجربه مبارزه در سوریه به درگیری‌های اغتشاشات دی ۱۳۹۶ رسیده و در گیرودار شناسایی و دستگیری مجرمین امنیتی حاضر در صحنه و میدان اغتشاش، در یک موقعیت عجیب قرار می‌گیرد.
4⃣ متن کتاب در هیچ وجه و بُعد آن من را جذب نکرد؛ نه تصویرسازی، نه شخصیت پردازی، نه تعلیق، نه هیجان‌آوری، و نه حتی پایان‌بندی‌ای که (نویسنده) می‌خواست خواننده را غافلگیر کند. انتظار از یک کتاب با رویکرد امنیتی یا پلیسی آن است که مانند ذات این فعالیت‌ها، یک پیچیدگی و ابهام و معماگونه برای خواننده باشد که این کتاب نداشت. در توضیح پشت جلد نیز آمده «ماجرایی پرهیجان، نفس‌گیر، درگیرانه و جاندار» که تقریباً نبوده است.
5⃣ موضوع تاسف برانگیز درباره این کتاب از نگاه من توصیف یک مامور امنیتی به نام «حسین» است که «به خاطر اینکه روی خواهرش غیرت دارد» کاری می‌کند که اساساً با منطق و روحیه این دسته از افراد در هر کشوری، در تناقض است به خصوص در یک محیط خدمتی با جنبه‌های اعتقادی و مذهبی. همین «حسین»ی که در سوریه دوشادوش نفر اول داستان جنگیده بوده. این، ضعیف‌ترین و در عین حال بدترین و البته نامردانه‌ترین تصویرسازی از یک مامور امنیتی در ایران است؛ شبیه به آنچه که در «قلاده‌های طلا» نیز به تصویر کشیدند. در اوج اقدامات تحسین برانگیز تخریبی بالاتر از این وجود ندارد.
        

          کتاب از وسط اتفاقات شروع میشود و بدون مقدمه خواننده را همراه میکند 
خیلی از تمثیلات شهودی استفاده شده و ذهن خواننده را همراه میکند
        

          به شدت توی ذوقم خورد. انتظار کتابی با تکنیک قوی تر و البته شخصیت پردازی بهتر بودم.
یک روایت کف خیابانی سطحی با شخصیت هایی که هیچ کدامشان عمق نداشت نه ابراهیم نه اسماعیل نه حسین نه فاطمه و نه محمد  
        

          کتاب جان بها بهایی برای جان ادم هایی که با خون عقیده هایی را اثبات میکنند نه با پول و...داستانی زیبا و پر از هیجان و جا خوردن های ناگهانی...
از سوریه به اغتشاشات اخیر خیلی داستانی روان و جذاب را ارائه میدهد که جز کتابهایی است که خود را در متن داستان گم میکنیم...
مثل همیشه سید مصطفی عالی بوده...
        

          به دلم نشست
با اینکه تلخ تموم شد 
با اینکه شوکه و بهت زده بودم
و فصل آخر کتاب....کاش که واقعیت نداشته باشه
        

          به حسین فکر میکنم، و جمله ای که توی فصل اول گفت:«حیفه که قبل از اسممون ننویسن شهید».
اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا. 
        

          کتاب خوبی بود ولی احساس میکنم یک مقداریش یا کم شده بود یا به قصد از بعضی قسمتا عبور کرده بود 
        

          [ اگه به خوندن رمان‌های امنیتی علاقه دارین این یک گزینه‌ی خوبه، البته کتابای بهتری هم وجود دارن ولی این کتاب هم غافلگیر کننده و جالب بود هرچند نویسنده آخرش رو یکم زود بهم رسوند تا مهر پایان بهش بخوره، بنظرم می‌تونست پایان بندی بهتری هم داشته باشه.
خصوصا برای نوجوون‌ها میتونه مفیدتر باشه خصوصا قسمت‌هایی که در مورد کمک ایران به سوریه‌اس و پیشینه‌اش و همچنین اتفاقاتی که توی اغتشاشات رقم خورد. ]
#بهارنوشت
        

          «به آغاز و پایان آدم ها فکر می‌کنم .به آن‌ها که چه راحت از آنچه می توانستند باشند می گذرند!!!!»
(بخشی از کتاب)

این کتاب رو چند روز پیش خوندم و خوندنش چند ساعتی بیشتر طول نکشید اما همون چند ساعت برای من پر از سوال و سوال و سوال بود.
اینکه چطور می شود جوانی برای حفظ باورهایش از هر آنچه برایش لذت بخش است به راحتی عبور کند،چطور می‌شود دنیایش با آنچه من تصور می‌کنم اینقدر متفاوت باشد؟مگر می شود درگیر زندگی بود ولی زندگی را جور دیگری دید؟ مگر می شود این حجم از فداکاری و از جان گذشتگی؟؟

 جان بها یک قصه امنیتی کوتاه اما جان دار و پرهیجان است از جوانانی که با زدن به دل خطر ،پیچیده ترین چالش ها را پیش رو دارند و به مبارزه با بی رحم ترین و مکارترین دشمنان دور و نزدیک می روند!!

جان بها برایم حس خوب امنیت داشت!!!

شروع و پایان:۳۰ خرداد ۱۴۰۰🍀
        

          ضعیف در پرداخت خط کلی داستان و شخصیت‌ها
نویسنده یه سری حرف داشت که دوست داشت مخاطب بدونه و این یه مقدار کتاب رو شعاری کرده بود
        

          مهیج و جذاب بود ولی خیلی خیلی کوتاه
        

          حیف جوهره‌ی این قلم که کم نوشت. کتابی پر از «ای کاش اینطور بود». و مهم ترین ای کاشش کم بودنش است. احساس میکردم یک نمایشنامه یا فیلمنامه میخوانم. توصیفاتی گذرا و نه ماندگار در ذهن. من متن هایِ کوتاهِ خوب از ایشان زیاد دیده ام اما این کتابشان مرا به اندازه آن متون جذب و مشتاق به تفکر در عبارات نکرد. البته که تک جملات جالبی دارد. متن کتاب پخته نیست و سریع می‌گذرد و داستانِ امنیتی را تیتروار بیان کرده. امیدوارم کتاب بعدیشان بهتر باشد.