خب همون طور که می‌دونم من اولین کسی هستم که بعد از چاپ، این کتاب رو در بهخوان می‌خونه. من دوستش داشتم چون به میزان وقتی که از آدم می‌گرفت حس و تجربه‌اش می‌ارزید. جزئیات سفر برام خیلی جذاب بود.عکس‌ها هم همین‌طور.
 همین الان فرض کنید یه توک پا می‌خواید برید پاریس نمایشگاه سال ۱۹۰۰ اما نه ماشینی وجود داره و نه اتوبانی و نه هواپیمایی. به نظرتون در زمان مظفر الدین شاه از چه مسیری این راه رو می‌رفتن؟ با چی ‌می‌رفتن؟ چطوری می‌گفتن رسیدیم؟ پول کم می‌آوردن چه می‌کردن؟ دلتنگ می‌شدن چی؟ جذاب نیست دونستن اینا؟ برای من جذابه.
ممنونم اطراف.
          

            نمیدونم چطور باید قلم این نویسنده رو‌توصیف کنم. کتاب رو نزدیک یه هفته خوندم و‌تموم شد ولی واقعا وقتی آخرین صفحه کتابو ورق میزنیم و آخرین جمله رو میخونیم و نقطه‌ی پایان و میبینم کتاب تموم شده؟
ایم کتاب و داستان و داوید مارتین تا زمانی که توانایی به یاد آوردن قلم جادویی نویسنده رو داشته باشم با من همراه میمونه.