گفتم:( باشه، تو در ذهن من دوباره متولد میشی. مثل اتنه که در ذهن زئوس دوباره بدنیا اومد، عاقل، زیبا و دست نیافتنی) اگنس گفت:( نمیخوام دست نیافتنی باشم) و لب هایم را بوسید،

هروقت یک کتاب رو تا آخر می‌خونم، غمگین می‌شم. داستان که تموم می‌شه، زندگی آدم هم به آخر می‌رسه. ولی گاهی هم خوشحال می‌شم. وقتی که پایان داستان مثل رها شدن از یک خواب ناراحت کننده است، احساس سبک باری و آزادی می‌کنم، انگار تازه به دنیا اومده باشم. گاهی از خودم می‌پرسم، یعنی نویسنده‌ها می‌دونن که چی‌کار می‌کنن، با ما چی‌کار می‌کنن؟

خوشبختی را نقطه نقطه نقاشی می‌کنن و بدبختی را خط خط. وقتی تو می‌خوای خوشبختی ما رو توصیف کنی، باید یک عالم نقطه‌های کوچک درست کنی، مثل سورا. آن‌وقت مردم از فاصله‌ای می‌تونن ببینن که ما خوشبخت بودیم.