در وهله‌ی اول سفر شب مرا به یاد «سفر به انتهای شب سلین» و «ناطور دشت» سلینجر انداخت. روزهای نوجوانی هومر و مشکلات و راه‌حل‌هایی که برایشان پیدا می‌کرد و عدم اطمینانی که در راه‌حل‌هایش احساس می‌کرد، همگی باعث تشدید این یادآوری‌ها می‌شد.
سفر شب مرا به تهرانی برد که در آن نزیسته‌ام، تهرانی که در آن «ایرما خوشگله» و «مهر هفتم» اکران می‌شد و بلیط آن به راحتی گیر نمی‌آمد. با قدم زدن‌های هومر من هم فضای تهران نزیسته‌ام را متصور می‌شدم و خودم را با او هم‌قدم می‌کردم. 
روزهای جوانی و اختلاف نظر با پدر، پدری که خودش در جوانی‌اش کتاب‌های زیادی خوانده و سراغ فلسفه رفته اما درکتاب‌خوانی پسرش احساس خطر می‌کند و کتاب‌های او را می‌سوزاند و به صادق هدایت می‌گوید «مرتیکه‌ی تریاکی». فضایی به‌شدت ایرانی و آشنا که بعد از این همه سال هنوز هم بسیاری از ما با آن مواجه‌ایم. هومر همان جوان جویای نامی است که با اطرافیانش فرق دارد و می‌خواهد فعالیت‌های مختلف ادبی و فرهنگی بکند اما سد راهش می‌شوند و او علایقش را با حفظ کردن نمایشنامه‌ها و تکرار آن‌ها با خودش و تطبیق دادن اتفاقات اطرافش با نمایشنامه‌ها ادامه می‌دهد. سفر شب سرشار از جوانی و شوخ‌طبعی‌های هومر است که تا انتهای داستان ما را با خود همراه می‌کند.
      

        وقتی که بزرگ‌تر بشم بازم میام سراغ این نامه‌های سرشار از عشق و آزادی و جوانی و دوستی. 
      

        شب یک شب دو برای من تجربه‌ی صمیمی و نزدیک و آشنایی بود. گم شدن بین دنیای صادقانه‌ی نامه‌ها و خوندن تجربه‌ی زیسته‌ی شخصیت‌ها، و بعد پیدا کردن خودم بین نامه‌ها برای من خیلی دوست‌داشتنی بود. 
شب یک شب دو احساسات من رو در دستش گرفت و راهی گوشه و کناره‌های ذهنم کرد، راه احساساتم رو روشن و تاریک کرد و تا انتهای کتاب دست احساساتم رو رها نکرد. پر می‌شدم از اتفاقات و لبریز می‌شدم از احساساتشون. 
      

        روایتی ملال‌انگیز از زندگی روزمره‌ی پیرمردی‌است که به‌انتظار پایان‌ زندگی‌، یعنی مرگ‌اش، نشسته‌است. استاد مشهوری که سال‌های آخرِ تدریس‌اش است و با بیماری دست‌وپنجه نرم‌می‌کند، در ماه‌های پایانی زندگی‌اش به خودش می‌آید و می‌فهمد که به همه‌چیز فکرکرده‌است و دیگر هیچ فکری نیست که بتواند قوه‌ی تفکرش را به‌تحرک دربیاورد. 
داستانی روان و ساده‌ از یک زندگی‌ معمولی‌‌.
      

        عنوان جالب، فهرست جالب، ایده‌ جالب و مثال‌های جالب و متنوع، اما با این وجود پرداختش خوب نبود. نیمه‌ی اول کتاب این موضوع کمتر احساس می‌شد اما نیمه‌ی دوم به‌وضوح خودش رو نشون می‌ده. به اون شکلی که خود نویسنده قصدش رو از نوشتن این کتاب توضیح می‌ده نیست و بررسی تاریخی خوبی هم نداره. بین خطوط توضیحات تکراری زیادی هم به چشم می‌آد که می‌تونست این‌قدر هم تکرار نشه.
در کل می‌تونم بگم ۲.۵ از ۵ام باهاش.
      

        «یک وقت‌هایی به نظر می‌رسید آن که بیش از همه از دست داده، خود زندگی‌ست، داغدیده‌ی واقعی؛ چرا که دیگر آن اشتیاقِ پرشورِ او متوجه زندگی نیست.»
      

        اوایل کتاب از پریشان بودن مطالب سردرگم می‌شدم و احساس می‌کردم نمی‌‌تونم ارتباطی بین صفحه‌های کتاب پیدا کنم، اما چیزی که وجود داره اینه که این کتاب مجموعه‌ای از تجربه‌های زیسته‌ی ارلینگ کاگه‌ست و پر از مرور خاطرات و یادآوری‌ روزهای زندگی. حالا پریشانی‌ش برام لذت‌بخش هم هست، و خوندن تجربه‌های زیسته برای من همیشه صمیمی و گرم و نزدیکه. بخش دوم کتاب، یعنی پیاده‌روی، برام خیلی قشنگ‌تر از بخش اول بود.
      

        نیمه‌ی تاریک ماه، مجموعه‌ی ۳۶ داستان کوتاه، از هوشنگ گلشیری برای من به‌مثابه‌ی سفر به دنیای گلشیری بود. سفری که در اون فضای ایرانی حاکم بر داستان‌ها آشناست و احساس غریبی و گم‌شدگی نمی‌کنی. این‌جوری بگم که به‌نظرم ایرانی‌بودنِ خالصی داره و به‌خوبی تونسته ایرانی که در اون زیسته رو در تن کلمات جای بده.
بخشی از داستان‌های کتاب به‌نظرم زندگی‌‌ای می‌آد که به جای روزانه دیدنش اون رو می‌‌خونیم. انگار که یک زندگی روزانه‌ی خواندنی.
این رو هم اضافه می‌کنم که کل کتاب یک‌دست نیست و همه‌ی داستان‌ها به سبکی که غالباً از گلشیری می‌شناسیم نیست. فضاهای آشنا و تکراری بین داستان‌ها وجود داره که شاید انتظار مواجهه باهاشون رو نداشته باشیم. اما داستان‌هایی که درشون نوپردازی وجود داره و منتظریم که اون‌ها رو به عنوان داستانِ کوتاه از هوشنگ گلشیری بخونیم هم کم نیستن و شورِ گلشیری‌ خوندن رو به خواننده منتقل می‌کنن. و در کل روند داستان‌ها هرچی جلوتر می‌ره بهتر می‌شه و باید به‌اش وقت داد. 
جالب‌ترین بخش این مجموعه برای من مدل‌های مختلف گلشیری برای روایت‌کردن بود که توی داستان‌ها باهاشون مواجهه داریم. 
به‌نظرم بهتره موقع شروع این کتاب از مقدمه‌ی خود گلشیری گذر نکنیم و اون رو بخونیم. 
بین‌ داستان‌ها، دو داستانی که به ابوالحسن نجفی نوشته شده قابل توجه‌ان.
و پایان کتاب با داستان «زندانی باغان» هم به‌نظرم قابل توجه می‌آد. 
و از باقی داستان‌ها، «شب شک»، «مثل همیشه»، «مردی با کراوات سرخ»، «هردو روی یک سکه»، «فتحنامه‌ی مغان»، «خانه‌روشنان»، «معصوم اول»، «نمازخانه‌ی کوچک من»، «انفجار بزرگ» و «زندانی باغان» موردعلاقه‌های من بودن.
      

        «روسیه بدون هریک از ما هم ممکن است باشد، ولی هیچ‌یک از ما بدون آن نمی‌توانیم باشیم. وای بر کسی که جز این فکرکند و دو چندان وای بر کسی که حقیقتاً بدون آن زندگی می‌کند! جهان‌وطنی حرف پوچی است، شخص بی‌وطن صفر است، پایین‌تر از صفر. در خارج از چارچوب ملیت، نه هنر، نه حقیقت و نه زندگی، هیچ‌چیز وجود ندارد.»

یک مواجهه‌ی آشنا و کلاسیک با زندگی و آدم‌ها که بیشتر در خلال گفت‌وگو صورت می‌گیره.
به‌نظرم خوش‌خوان بود و توی مدت کوتاهی می‌شه خوندش. دقیقاً یک رمان کلاسیک که وقتی بخواید یه چیز کلاسیک بخونید می‌تونید به سراغش برید.
علی‌رغم آشنابودن روند اتفاقات، نقطه‌نظرهای مخصوص به خودش رو داشت که به‌طور ناگهانی خودشون رو نشون می‌دادن، وسط گفت‌وگویی که فکر می‌کردی قراره خیلی ساده‌تر به پایان برسه. 
گاهی در نکوهش بی‌ارادگی، و گاهی از نگاه دیگری دوگانگی‌ای نسبت‌به شخصیتی بی‌اراده‌ و بی‌تعلق که خوب حرف می‌زنه، به‌طوری که هم موردسرزنش واقع می‌شه و هم باعث انگیختگی شوق در آدم‌های اطرافش می‌شه.
در نهایت به‌نظرم ۳.۵ از ۵.
      

        آه از داستان‌های مربوط به دختر و مادر، و مرور خاطرات زندگی خانوادگی. :))
      

        با ذوق و شوق این کتاب رو برداشتم که برای اولین بار از مندنی‌پور بخونم، اما به‌نظرم برای اولین مواجهه این کتاب اون‌قدری مناسب نیست. از بین هشت داستانی که توی کتاب بود «بانوی باغ» و «هفت ناخدا» رو دوست داشتم.
      

        این کتاب تجربه‌ی خوندن یک روایت‌ از لابه‌لای خاطرات، عکس‌ها، نامه‌ها و خانه‌هاست که شیرین و جالبه.
تبدیل کردن یک تجربه‌ی شخصی به چیزی که همه بتونن بخون و حالت صمیمانه و شفاهی کتاب برای من دوست‌داشتنی بود.
۳.۵ از ۵.
      

        هربار که از داستایفسکی می‌خونم تعجب می‌کنم که چه‌جوری این حجم از احساسات مختلف بین کلماتش جاری شده.
همه‌چیز از شروع داستان برای خواننده مشخصه، داستانی که فقط چند ساعت پایانی از یک اتفاقِ تدریجی رو روایت می‌کنه و در عین حال پر از جزئیاته.
      

        شیوه‌ی روایت‌گری مرنیسی توی این کتاب قلبم رو لمس کرد. مرنیسی مادربزرگ‌ خودش، یاسمینا، رو در من ماندگار کرد و باعث شد که من بارها به فصل اول کتاب برگردم.
یه جاهایی احساس می‌کنم مرنیسی تجربه‌ی خودش از شناخت و مواجهه با مرد شرقی رو توی اولویت قرارداده و این باعث شده به سمتی بره که مشخصاً مرد شرقی رو ترجیح بده. و شاید فقط در مقایسه با مرد غربی که شناخت خوبی ازش نداره و خودش هم بر این قائله، برتری رو به مرد شرقیِ مسلمان که هویتی آشناتر و نوستالژی‌تر داره براش، و فقط طبق تجربه‌ی خودشه داده.
که خب احساس می‌کنم شاید فکر می‌کرده باید بین بد و بدتر یکی رو انتخاب کنه، و با انتخاب بد و ترجیحش بر بدتر، یه سری چشم‌پوشی‌ها از مرد شرقی کرده و یه سری چیزها رو در نظر نگرفته، چیزهایی مثل این که خب خارج از فِز و رَباط و مراکش باقی زن‌ها چه تجربیاتی از مواجهه و آشنایی با مرد شرقی دارن.