فقط کسانی که میخواهند خیالشان را راجع به نبودن خدا راحت کنند با این کتاب قانع خواهند شد! حتی اگر به گمان خودشان بدون سوگیری به دنبال حقیقت باشند.
این آقای داوکینز حتی نتوانست جواب درستی به یک نوجوان مسلمان درباره یکی از معجزات قرآن بدهد . و کاملا ناتوان و عاجز از پاسخ دادن بود اما با پاسخ بسیار بچه گانه ایشون باز هم‌‌کسانی بودند که تشویقش کردند چون اون افراد گروهی بودند که تمام امید و دنیای خودشون رو  بر سخنان بی اساس این آقا چیده بودند و مجبور به تاییدش بودند حتی اگر خودشان هم ندانند که مجبور هستن!
اثبات خداوند توضیح واضحات است و انقدر ساده است که اگر کسی در تنهاترین نقطه جهان بدون هیچ کسی و هیچ آموزشی هم به دنیا آمده باشه و رشد کرده باشه هم مطمئن باشید به خداوند ایمان دارد
و به نظر من بی خدا بودن هست که آموزش نیاز دارد نه اعتقاد به خداوند، آن چیز که نیاز به آموزش دارد شناخت خداوند هست نه وجود خداوند!


        

                یادم میاد وقتی که داشتم این کتاب رو می خوندم ازش لذت می بردم اما واقعا چیز زیادی از خود کتاب یادم نیست و داشتم به همین فکر میکردم که چطور میشه کتابی رو که قبل تر از این کتاب خوندم و حتی کمتر از این کتاب برام جذاب بوده رو یادم مونده ولی این کتاب رو نه!
من دقیقا کتاب " بریت ماری ..." رو بعد از کتاب " مردی به نام اوه" شروع کردم که نویسنده هر دو آقای " فردریک بکمن" هست. 
تقریبا میشه گفت  به این نتیجه رسیدم که خواندن پشت سر هم کتاب های مشترک یک نویسنده مخصوصا اگر حال و هوای داستان ها شبیه هم باشن درست نباشه! به نظرم باید بینشون رو با کتاب های دیگ فاصله می انداختم!

        

                برخی از ابیات غافلگیرت می کنند و ذکر لبهایت می شوند !
"ما سحر قصد آسمان داریم 
از زمین راه کربلا بسته ست"💚
        

                از دید من هر کتابی یک شخصیت دارد که وقتی ارتباطت با او تمام می شود ، هر زمان که به یادش بیوفتی یا ببینیش یا بشنویش احساساتی از قلب عبور می کند مثلا دلت برایش تنگ می شود یا حرف هایش دور ذهنت میچرخد و تکرار می شود!
برای من این کتاب با اینکه موضوع خوب و دوست داشتنی داشت اما شخصیتش خوب شکل نگرفته بود ولی در همان لحظات خواندن اوقات خوبی با این کتاب داشتم 
        

                هر ۴ جلد این کتاب رو چند سال پیش خوندم .
ادبیات طناز جذاب آقای نبویان و حال و هوای مفرح کتاب  ...!
"گاهی دست رد بر سینه ی هجمه ای از دارایی ها میزنم و دلم  سمت یک لبخند خالص می دود که خنکایش بر جانم نشیند"
        

                یک رفاقت عاشقانه !
" این معشوق است که به عشق ارزش می دهد نه عاشق"
        

                خالِ سیاهِ عربی مرا عاشق سفرنامه کرد!
خالِ سیاه عربی را تا آخرین قطره نوشیدم اما آن را به قفسه خوانده هایم انتقال ندادم ، خالِ سیاه عربی هنوز هم در قفسه ی خواهم خواند کتابخانه ام می ماند....
"سفرنامه جذاب نویسنده خوش سفر میخواهد"

        

                خوشحالم که ادبیات خاص رضا امیرخانی را تجربه کردم!
"اگر تجارب خود را به لذت هایتان محدود کنید هرگز تبدیل به یک آدم با تجربه نخواهید شد"!
در منِ او ، جملاتی خواهید یافت که سزاوار آنند که بیش از یکبار خوانده شوند ...اما برای من سطرهایی هم داشت که نه شور بود و نه بی نمک ... البته شاید مزاج من اشکال داشت که طعمش را نمی چشیدم !
ولی اگر به عقب برگردم باز هم منِ او را خواهم خواند ...
        

                "گاهی مفهومی کلیشه ای با کلامی بیان می شود که یادت می رود هزاران بار برایت تکرار شده بود "
این کتاب برای من قضاوت نکردن و درک کردن آدمها را تازه کرد 
        

                یک نگاه نو به رسالت معصومین (ع)
"گاهی سوالی ، چالشی، تردیدی وجود دارد که شما از آن بی خبرید و وقتی پاسخ ناگهان به سراغتان آمد می فهمید که آن سوال و چالش در روح و ذهنتان مستتر شده بود اما شما فکر میکردید که وجود نداشته،نه حتی به وجود نداشتنش هم فکر نمیکردید"
        

                کتابی که مرا از دنیای معمولی می کَنْد و وارد یک دنیایی جادویی می نمود. نمیتوانم بگویم دنیای شیرین اما می شود گفت دنیایش دیوانه بود!
نمی توانم بگویم نویسنده خارق العاده بود، می گویم نویسنده در ادای آنچه خواسته خلق کند توانا بود!
کتابی بود که بعد از پایان یافتنش قیدِ دوباره خواندنش را نزدم!
اما دوباره خواندنش را به خودم قول ندادم!
"شگفت زده شدن مهم نیست، مهم این است که چه چیزی شما را شگفت زده کند"