آقای بکمن نشسته با چایی عصرش دو کلمه بنویسه دلش وا شه، و دل‌نوشته‌ی بین زمین و آسمونش یهویی شده این اثر هنری. فک کنم اگر قرار بود عمیق‌ترین احساسات بشر در مورد عشق و فقدان رو بکنن تو قوطی، اون قوطی یه چیزی شبیه این شصت صفحه کتاب می‌شد. کتاب‌های بکمن البته همیشه پر از احساسن، اما این یکی چون کوتاه‌تر بود انگار یه جورایی تنش بیشتری داشت. شما احتمالاً موقع خوندنش گریه می‌کنید. نه چون خیلی غم‌انگیزه، که البته خیلی غم‌انگیز هم هست، بلکه چون صدای بکمن از توی این قصه به تهِ تهِ ته قلب‌تون می‌رسه، و شما عادت ندارید دست کسی به اونجا بخوره. 
دست کم برای من که این‌طور بود.
ترجمه‌ی نه‌چندان دلپذیر البته بخشی از لذت خوندن رو به آدم کوفت می‌کنه، ولی می‌شه تحملش کرد.
          

            داستان در مورد پیرمردی هست که دچار آلزایمر شده. پسرش تد و نوه ش نوآ و همچنین همسرش که فوت شده بقیه ی افراد حاضر توی داستان هستند. خیلی لطیف و زیبا در مورد آلزایمر و رابطه پدر و پسر و پدربزرگ و نوه صحبت میکنه. واقعا داستان دلنشینی هست ولی تلخ خیلی تلخ. یه جاهایی دلگیر شدم از اینکه چرا من پدربزرگ نداشتم، یعنی داشتما منتها یکی رو قبل اینکه به دنیا بیام از دست دادم و یکی رو خیلی زودتر از اونی که باید...ه
          

            فضای ذهن پیرمرد،یه میدونه.یه میدون پره از چیزایی که مربوط به اون و اطرافیانشه .اما هرشب این میدون زیبا یواش یواش کوچیک تر میشه.چون بابابزرگ آلزایمر گرفته😭❤️‍🩹 

این کتاب کم حجم با دیالوگای پرمحتواست🥺🤌.در مورد مرگ و فراموشی 

معمولا کتابای کم حجم نمیتونند قلبمو فشرده کنند ولی از بکمن عزیزم چیز دیگه ای نباید انتظار داشته باشم🙃💘
          

            "- چرا دستمو انقدر محکم گرفتی بابابزرگ؟ 
+ چون همه چی داره ناپدید میشه نوا نوا
و من میخوام تو رو طولانی تر از چیزای دیگه برای خودم نگه دارم."

داستان در مورد پیرمردی هست که دچار آلزایمر شده و دنیای درون مغزش هر روز کوچکتر از روزهای قبل میشه. نوه اون "نوا" بسیار شبیه به خودشه؛ ریاضی رو خیلی دوست داره و انشای خوب نوشتن براش سخت و غیرممکنه. اونا چیزهای زیادی برای صحبت با هم دارن و البته یکی از اونها مادربزرگ هست. 

این کتاب هم غم داره و هم لبخندهای کوچک روی لب میکاره.  یه داستان کوتاه که از تفاوتها و پذیرش اونا میگه، از ترس از فراموشی چیزهای مهم و آدمهای عزیز زندگیمون، از کنار هم بودن در زمانهای سخت و تنهایی.
قشنگ بود و ترجمه هم خوب بود. من صوتیشو گوش دادم و گویندگی خوب بود.

لینک کتاب صوتی در طاقچه؛ 
https://taaghche.com/audiobook/43197
          

            چقدر اون نیمکت دو نفره، وسط میدونِ خاطره هایِ پدربزرگ، عزیز و دوست داشتنی بود
^^
آدم ها رو میشه دو جور از دست داد، یکیش اون لحظه ایه که جسمشون ترکت میکنه و دیگه کنارت حضور ندارن، و یکی دیگه ش زمانیِ که جسما" کنارت حضور دارن، اما دچار فراموشی شدن و روحشون تو رو رها کرده. واقعا کدمشون می تونه سخت تر و غیر قابل تحمل تر باشه!؟  

قطعا همه ی خاطرات ما از زندگی نمی تونه به یاد موندنی باشه ، حتی گاهی اوقات خاطره ها قشنگ و دوست داشتنی هم نیستن. اما میون اون همه خاطره، یه خرده ریزه های رنگی و قشنگی هم  وجود دارن که به زندگی هامون معنا و مفهموم می دن. همون خرده ریزه های کوچولوهستن که اگر "فراموش" بشن  زندگی کردن و زنده موندن رو برات زجر آور و غیر قابل تحمل می کنن. با این حال خیلی هم بد به نظر نمی رسه که گاهی اوقات بشه بعضی چیزها رو برای همیشه فراموش کرد. به قول کتاب 
یه نکته ی مثبت فراموشی اینه که چیزایی که آزارت میدن رو فراموش می کنی
          

            چه توصیف قشنگی داشت از فراموشی ،بارونی که خاطراتو میشورن و پاک میکنن...زخمی درون ذهن...بکمن خیلی قشنگ پیر مرد های دوست داشتنی را توصیف میکنه و احوالاتشون رو به تصویر میکشه تو کتاب مردی به نام اوه اما‌بهتر عمل کرده بود و اون کتاب قطعا دوست داشتنی تر بود...قبلا درباره آلزایمر یه سریال کره ای و یه فیلم آمریکایی دیده بودم و از هر زاویه که به این بیماری نگاه میکنی قلبت فشرده میشه و دردی روی سینت سنگینی میکنه... 

جمله‌ای از کتاب: 

معنی زندگی چیست؟ همراهی
یه جواب طولانی تر...
همراهی و بستنی
چه جور بستنی؟
درک شدن خیلی حس شیرینیه 

عصبانی شدن از جهان بی فایده است نمیشه باهاش جنگید بخواهیم یا نخواهیم زورمون به بعضی چیزها نمیرسه
          

            خاطرات بخشی از وجود ما هستن چه خوب چه بد اونا جزوی از زندگی ما هستن و بعضی هاشون انقدر با ارزشن که هیچ جوره نمیتونیم فراموشش کنیم اما بعضی اوقات یه مشکلی پیش میاد که همون خاطره هم فراموش میشه پدربزرگ عاشق و دلتنگ مادربزرگ بود جوری که حتی بعد از اینکه از دستش داد توی ذهنش هنوز باهاش حرف میزد ولی کم کم آلزایمر اون خاطراتش که درباره خودشو و مادربزرگ بود رو ازش گرفت ولی بعد با حرفای نوه‌اش درباره مادربزرگ که قبلا خودش بهش گفته بود تونست باز بیادش بیاره بخش عاشقانه کتاب جذاب بود چون یک عشق پاک و واقعی رو که سال ها پا برجا بوده رو نشون میداد و اینکه چقدر از دست دادن کسی که عاشقشی میتونه سخت و ترسناک باشه.
          

            اگر فردریک بکمن همین یک کتاب را هم نوشته بود رسالت نویسندگی اش را برای همه ی عمر قطعا به انجام رسانده بود از منظر دیگر شاید بتوان گفت خدا را باید شکر کرد که فردریک بکمن را آفرید . 
مثل کتاب قبلی که از بکمن خوانده بودم این یکی هم رفته بود سراغ کمک کردن به آدم ها در مواجهه با غمی دیگر از نوع بزرگش . 
پشت سر گذاشتن اندوه درگیر شدن یکی از عزیزان با آلزایمر واقعا کار سختی ست . اینکه کسی قبل از اینکه بدنش بمیرد دچار مرگ ذهنی شود به مراتب وحشتناک تر است تا مواجه شدن با خود مرگ . 
نمی خواهم بیش از این داستان را لو بدم ، اصلا کار عاقلانه ای نیست . فکر می کنم تمام کسانی که با آلزایمر سر و کار دارند چه مبتلایان و چه خانواده هایشان خوب است بخوانند و بقیه هم بخوانند شاید خدای ناکرده روزی گذرشان به این بیماری افتاد .
          

            بهترین توضیح برای این کتاب متنی است که خودنویسنده در مقدمه کتاب نوشته است:
(زمانی یکی ازبت‌های زندگی من گفت:«یکی از بدترین چیزهای پیری این است که دیگر هیچ ايده‌ی تازه‌ای به ذهنم نمی‌رسد».
این کلمات را هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم زیرا که بزرگترین ترس من این است که تخیلم را قبل از بدنم از دست بدهم. حدس می‌زنم که تنها من نیستم که چنین ترسی دارد. نژاد انسان به شکلی عجیب از پیرشدن بیشتر می‌هراسد تا از مردن.
این رمان، داستانی است درباره‌ی خاطره‌ها و گم شدنشان. یک نامه‌ی عاشقانه است و در عین حال خداحافظی آهسته‌ی یک پدربزرگ با نوه‌اش و یک پدر با پسرش.
صادقانه بگویم اصلاً منظورم اين نبود که اين کتاب را حتماً بخوانید. بلکه اين کتاب را نوشتم فقط به اين دلیل که می‌خواستم افکار خودم را سروسامانی داده باشم. چون من از آن دسته آدم‌هایی هستم که باید افکارم را روی کاغذ ببینم تا برایم معنا پیدا کنند. اما به هرحال تبدیل شد به رمان کوتاهی در این باره من چطور دارم با از دست دادن فوق‌العاده ترین ذهنی که می‌شناختم کنار می‌آیم و درباره‌س از دست دادن کسی که هنوز هم اینجاست. و اینکه چطور می‌خواهم موضوع را برای بچه هایم توضیح بدهم. اگر برایتان جالب باشد باید بگویم دارم دست از فکر کردن به آن برمی‌دارم.
این داستان درباره‌ی ترس است و درباره‌ی عشق و اینکه چطور این دو اغلب دست دردست هم پیش می‌روند و در نهایت درباره‌ی زمان است، وقتی که هنوز مالک آن هستیم. از اينکه این داستان را به خودتان تقدیم می کنید سپاسگزارم.)