حدودا صد صفحه آغازین کتاب ابدا کششی برای جذب مخاطب ایجاد نمیکرد حداقل برای من ؛نه به دلیل قلم نویسنده که بسیار هم قوی توصیف میکرد نکبت و سیاه روزی را .بلکه به دلیل شرح روزمرگی و طولانی شدن توصیفات و کسل کننده شدن شرح بدبختی کاراکتر.
از جایی که جنایت رخ داد تازه داستان مهیج شد و اتفاقات پشت سرهم سرازیر شدند به طوری که زمین گذاشتن کتاب را اندکی مشکل میکرد.
بخش جذاب کتاب مربوط می شود به شرح افکار جانی و تنش های روانی  و کشمکش های درونی او که به خوبی روانشناسی شده بود.
به توانمندی داستایوفسکی برای نویسندگی ایمان اوردم. خیلی جزئیات ریز و درشتی تو کتاب مطرح شده از افکار راسکلینکف که نشون دهنده دنیای درونی یک انسان بعد از ارتکاب به قتل هست. با این اثر، بسیار علاقه مند شدم کتابهای دیگر این نابغه ادبی رو بخونم.
          

            بابت این انتخاب خوشحالم ❣️

خانواده‌ی فینچ‌ در شهر خیالی می‌کمب در ایالت آلاباما زندگی می‌کنند.
 داستان از زمانی شروع می‌شود که پسر بچه‌ای به نام دیل برای تابستان به می‌کمب می‌آید و همبازی اسکات و جیم می‌شود.
داستان شهر می‌کمب خیلی واقعی‌تر از آن است که فکرش را بکنید
آدم های این شهر همان قدر خود برتر بین و بی‌رحمند که بعضی از آدم‌های عادی زندگی‌های خودمان هستند ولی به قول آتیکوس خوب که نگاه کنیم اکثر مردم خوبند..

به نظرم داستان اصلی این کتاب از دو بخش تشکیل شده بود؛
۱. رابطه‌ی اسکات و جیم با پدرشان و نحوه تربیت و تعامل این خانواده..
تربیت در محیطی صمیمی و پایبندی به اصول!
و فشار جامعه‌ بر روی اسکات و تکامل ذهنیت و تشخيص درست و نادرست برای اسکات و جیم..

۲.ماجرای یک پرونده‌ی حقوقی که باعث تغییر در این خانواده و شهر کوچکشان می‌شود..
بخش دوم شامل، داستان همیشگی تبعیض، ناعدالتی و نژاد پرستی است...
و چقدر همه چیز عالی توصیف شده بود!
چقدر ناآرامی های ذهن جیم زیبا به تصویر کشیده شده بود.

در تمامی فصل های این کتاب  شاهد تقابل بین خوبی و بدی هستیم..
چه تصمیماتی که جیم و اسکات درگیر آن می‌شدند
و چه ماجرای دادگاه تام رابینسون! 
تک تک اتفاقات کتاب این تقابل را به زیبایی نشان داده بود..
و چقدر همه چیز واقعی بود :))
چیزی که به شیرینی این کتاب می‌افزود، روایت کتاب از زبان اسکات بود!

از نکات تربیتی این کتاب غافل نشید
به نظرم بسیار کاربردی بودن👌
فقط نحوه رفتار آتیکوس با بچه هارو دنبال کنید:)♡

" آتیکوس حق داشت
می‌گفت آدم نمی‌تواند کسی را بشناسد مگر اینکه واقعا در کالبد او جا بگیرد و از نظرگاه او به دنیا نگاه کند.."
          

            معمولا هر جستار از کتاب مجموعه جستار رو تو یک روز می‌خونم که بتونم هر کدوم رو مزه مزه کنم، نزدیک ایده رو ولی در دو روز خوندم. خوش‌خوان بود، حرف‌های جالبی برای گفتن داشت و به‌نظرم همهٔ جالب بودنش رو مدیون ایده‌ش بود. مکان‌ها و نامکان‌هایی که توشون فکر می‌کنیم؛ خب خیلی وسوسه‌انگیزه. حرف مهیبی نمی‌زد، چیزی رو پرورش نمی‌داد، از جملهٔ روی کتاب جلوتر نمی‌رفت اما تجربهٔ خوندنش خوب بود. من دوستش داشتم.