معمولا هر جستار از کتاب مجموعه جستار رو تو یک روز می‌خونم که بتونم هر کدوم رو مزه مزه کنم، نزدیک ایده رو ولی در دو روز خوندم. خوش‌خوان بود، حرف‌های جالبی برای گفتن داشت و به‌نظرم همهٔ جالب بودنش رو مدیون ایده‌ش بود. مکان‌ها و نامکان‌هایی که توشون فکر می‌کنیم؛ خب خیلی وسوسه‌انگیزه. حرف مهیبی نمی‌زد، چیزی رو پرورش نمی‌داد، از جملهٔ روی کتاب جلوتر نمی‌رفت اما تجربهٔ خوندنش خوب بود. من دوستش داشتم.