یک اتوپرتره واقعی!
کتاب تک جمله‌هاییه که ادوارد لووه درمورد خودش نوشته. از عادت‌های مختلفش، احساساتش… نمی‌دونم چطوری بگم که چطوریه :)) کتاب عجیب غریبیه و مناسب کسایی که می‌خوان یه چیز متفاوت بخونن. و بعیده «ارزش ادبی» خاصی داشته باشه، اما خب موجود جالبیه این کتاب… با یه حالت بی‌احساس درمورد خودش هی حرف می‌زنه و  شما رو به فکر وامی‌داره که به خودتون فکر کنید. ببینید می‌تونید اینقدر دقیق خودتون رو توصیف کنید؟ اصلا خودتون رو می‌شناسید؟
+ کتاب تقریبا هیچ آغاز و میانه و پایانی نداره. می‌تونی از وسط هر صفحه‌ای شروع به خوندن کنید. که یه جورایی دقیقا شبیه آشنا شدن با یه آدمه. از وسط زندگیش :)

اما ضربهٔ اصلی کتاب برای من یکی از جمله‌های پایانیش بود. خیلی برام عجیب بود که یک نفر اینقدر دقیق همون احساسی رو داشته باشه که من داشتم.
«هر قدر عمر کنم پانزده سالگی وسط زندگی من است.»
یادمه تولد پونزده سالگیم احساس کردم زندگیم نصف شد. برام معنای از نیمه عبور کردن بود ۱۵. اینکه چطور همچین احساسی داشتم رو نمی‌دونم. اما اون موقع فکر می‌کردم شاید سی سال عمر خواهم کرد. و برای همین این احساس رو دارم. هنوز سه چهار سالی مونده که به سی برسم، در نتیجه نمی‌دونم که واقعا بعدشم زنده خواهم بود یا نه، ولی وقتی این جمله رو خوندم، چندین دقیقه مکث کردم، بهش خیره شدم و با خودم گفتم: هرقدر عمر کنم، پانزده سالگی وسط زندگی من است.
          

            من تا یک مرحله‌ای از زندگی، اشتیاق زیادی به خوندن کتاب‌های خوب داشتم. بعدش علاقه‌ام رفت سمت اینکه نویسنده‌های کتاب‌های خوب، "چطوری" اون‌ها رو نوشتن؟ این اتفاق تو علاقه‌ام به روان‌شناسی هم افتاده‌. یعنی الان، بیشتر از اینکه بخوام مطالب روان‌شناختی بخونم، دوست دارم بدونم "روان‌شناس‌ها چطوری فکر می‌کنند". این کتاب یه جور منبع درسی اصلی تو روان‌شناسی به شمار میره، مهم‌ترین مکتب‌های فکری روانشناسی و نوع نگاهشون به بیماری‌ها و آسیب‌های روانی و شیوه پیشنهادی‌شون برای درمان رو توضیح میده. خواننده مبتدی شاید به نظرش سخت بیاد کتاب... ولی خواننده‌ای که مهارت‌‌های متوسط خوندن داشته باشه راحت می‌تونه باهاش جلو بیاد. عالیه و من از خوندنش سیر نمی‌شم. 
          

            از این کتاب‌هایی که از طوفان نوح به این ور، هیچکس از کتابخونه قرضشون نگرفته، ولی خوندنی و جالب و آموزنده‌اند. اگه به جنگ سرد علاقه دارید (خیلی جمله خنده‌داریه، واقعا کی به جنگ سرد علاقه داره؟:)) ذهنتون رو نظم می‌ده و وقایع مهم رو تشریح می‌کنه. آهان فهمیدم، اگه می‌خواید بسترهای اجتماعی فیلم اوپنهایمر رو خوب درک کنید :)) این کتاب رو بخونید. 
          

            از معدود کتاب‌های تالیفی جالب توجه درباره تاریخ معاصر. مفصله و جزئیات بسیار داره، ولی هسته استدلالش اینه: چیزی که ما به‌عنوان "معضل فقر" در ایران معاصر می‌شناسیم، احتمالا بیش از همه به‌خاطر سیاست توسعه و گسترش راه‌ها و جاده‌های بین شهری به وجود امده. چون جاده‌ها امکان این را فراهم کردند که فقرا از محل زادگاه‌شان، راه بیفتند و بیایند در حاشیه‌ی شهرها تجمع کنند و توی خیابان‌ها گدایی کنند و... یعنی معضل فقر را اساسا "جابه‌جایی فقر" و مرئی‌شدن آن در شهرهای کلان ساخت. نثرش احتمالا برای مخاطب عمومی فنی به نظر بیاد، باوجوداین، خوشخوان و دلچسبه. روایت‌های شخصی‌ای که از به قول خودش "مستمندترین مستمندان" می‌ده هم بسیار جالب.
          

            موبی‌دیک یکی از کتاب‌های مورد علاقه‌م است و به همین بهانه هم این کتاب را که تقریری از زانیار ابراهیمی است دوستی به من هدیه داد. کتاب را از سر کنجکاوی‌ باز ‌کردم و کمی خواندم و دیدم چقدر حوصله می‌‌خواهد خواندنش و چقدر زانیار ابراهیمی به سیاق صالح حسینی سخت‌نویس است و چقدر باید ارجاعات فلسفی‌اش را دوباره مرور کنم و…
خلاصه پشیمان شدم از خواندنش اما آن ارادت قلبی به نهنگ بحر و کنجکاوی درباره‌‌ی اینکه چه چیزهایی پشت سر کتاب محبوبم گفته‌اند موتور محرکی شد برای اینکه کتاب را بخوانم. کتابی که اگر موبی‌دیک را نخوانده به سراغش  بروید چیزی دستتان را نمی‌گیرد یا اگر با مقدمات فلسفه آشنا نباشید و  البته اگر تحمل قلم صالح حسینی و زانیار ابراهیمی را نداشته باشید :)
          

            کتابی فوق‌العاده بود. از خوندنش بی‌نهایت لذت بردم و من رو دوباره با حال و هوای شب بیدار موندن و کتاب‌خوندن هیجان‌زده کرد.
همه‌چیزش بی‌نظیر بود و اینقدر دوستش داشتم که نمی‌دونم باید چقدر صبر کنم تا هیجانم نسبت بهش کم شه و بتونم عادی و منطقی درموردش صحبت کنم!
سایه باد، ترکیبی از همه ژانرهاست. معمایی، داستان در داستان، کتابی، اجتماعی و عاشقانه. همه چیز در هم پیچیده‌ست و این وسط نویسنده کلاف رو گم نکرده. حواسش به تک‌تک جمله‌هایی که می‌نویسه بوده. همه جزئیات اهمیت دارن. هر آدمی که تو داستانه  نقش منحصربفرد خودش رو داره. شهر و دالان‌های بی‌انتهاش در کتاب نمایانه و عشق من به اسپانیا و سفر به بارسلون رو هزاران برابر کرد. گرچه الان حس می‌کنم هفته در کوچه پس کوچه‌های شهر قدم زدم و مجسمه‌هاش رو می‌شناسم.
همه شخصیت‌ها به خوبی پرداخت شده بودن و تو حس می‌کنی می‌شناسیشون. حس می‌کنی می‌تونی حرفاشون رو حدس بزنی یا احساسشون رو حس کنی.
دنیل، خولیان، پنلوپه، میگل، فرمیو، خورخه، فرمین (و بوی آبنبات. یاد زوربا می‌انداخت منو گاهی)، بئا، نوریا و بقیه. :) و نترسین. گرچه شخصیت‌ها کمی زیادن اما اصلا گمشون نمی‌کنید و اگر هم گیج بشین روند داستانه و درست می‌شه. 
کتاب جذاب و خوش‌خوانیه و اگه خیلی وقته کتابی نخوندین که راحت خونده شه و خیلی سریع ۶۰۰-۷۰۰ صفحه پیش بره، انتخاب خوبیه.
و اگه بخوام یه حدودی از کتاب بگم که دستتون بیاد در چه حاله، اینطوریه که ...
نمی‌خوام بگم :))) خودتون بخونید تا بفهمید.

پ.ن: دلم می‌خواست هنوز توی شهرکتاب کار می‌کردم تا بتونم به آدم‌های زیادی معرفیش کنم و امیدوار باشم که دوستش داشته باشن.