موبی‌دیک یکی از کتاب‌های مورد علاقه‌م است و به همین بهانه هم این کتاب را که تقریری از زانیار ابراهیمی است دوستی به من هدیه داد. کتاب را از سر کنجکاوی‌ باز ‌کردم و کمی خواندم و دیدم چقدر حوصله می‌‌خواهد خواندنش و چقدر زانیار ابراهیمی به سیاق صالح حسینی سخت‌نویس است و چقدر باید ارجاعات فلسفی‌اش را دوباره مرور کنم و…
خلاصه پشیمان شدم از خواندنش اما آن ارادت قلبی به نهنگ بحر و کنجکاوی درباره‌‌ی اینکه چه چیزهایی پشت سر کتاب محبوبم گفته‌اند موتور محرکی شد برای اینکه کتاب را بخوانم. کتابی که اگر موبی‌دیک را نخوانده به سراغش  بروید چیزی دستتان را نمی‌گیرد یا اگر با مقدمات فلسفه آشنا نباشید و  البته اگر تحمل قلم صالح حسینی و زانیار ابراهیمی را نداشته باشید :)