اول با پادکست حمید کثیری اسم کتاب به گوشم خورد. با توضیحاتش از موضوع و محتوای کتاب خوشم اومد و فوری سفارش دادم. کتاب اصلا حجیم نیست (حدود صد صفحه) ولی اصلا روان هم نیست و نمی‌شه سریع خوندش. هم بخاطر اسم‌هایی که در متن هست و بار اول نمی‌دونید چطور بخونید و هم بخاطر قسمت‌هایی که توضیح فلسفی داره و باعث می‌شه نیاز باشه بعضی بندهای کتاب رو چند بار بخونید و مکث کنید و حلاجی کنید و باز بخونید تا کامل درک کنید. کتابیه که نمی‌شه فقط روخوانی کرد و گذاشت کنار. لازمه روی نکاتش عمیق بشید.
این کتاب به هرکسی که گوشی هوشمند داره یا توی شبکه‌های اجتماعی فعالیت داره شدیداً توصیه می‌شه.
          

            این کتاب را به این دسته از افراد پیشنهاد می‌کنم:

۱. کمال گراها، نه کمال طلب ها.
۲. کسانی که احساس تکرار و روزمرگی در زندگی می‌کنند.
۳. تشنگان ثروت، قدرت، علم و...
۴. کسانی که از زندگی کنونی خود لذتی نمی‌برند.
و...

این‌ها همگی ویژگی‌های اشخاصی است که به بیشتر خواهی مطلق - نه مقید - عادت کرده‌اند و نمی‌توانند از بند این زیاده خواهی بی پایان رهایی پیدا کنند.
          

            کتاب بدی نیست و ارزش خواندن دارد. بیش از هر چیز شجاعانه است که در این روزگاری که فرهنگ جهانی به این شکل درآمده که آدم باید هرچه را می‌‌خواهد هرچه بیشتر و بیشتر به دست آورد، توصیه کنید به خلاف جهت شنا کردن و تبلیغ کناره گرفتن و فضیلت خواندن آن.
البته از سوی دیگر حرف‌هایش برای خواننده‌ی ایرانی و مسلمان خیلی هم بدیع نیست، چرا که در فرهنگ ایرانی-اسلامی همه‌ی ما با فواید و مزایای ساده زیستی و قناعت آشنا می‌شویم. اما در ابعاد خودش باز خوب است هم با اندیشه‌ی غربی آشنا شویم و هم قدری مدرن‌تر به فواید قناعت نگاه کنیم و از سوی دیگر هم مضررات این خواستن بیش از حد این روزها و این عطش سیری ناپذیر مال دوستی قرن ۲۱ ام را نگاهی بیندازیم.
خلاصه کتاب جمع و جوری ست و خیلی راحت در یک نشست می‌خوانیدش. بد نیست وقت کردید نگاه کنید.
          

            بهترین نوع تلنگر خوردن خوندن مثال هاییه که بعد از خوندنش پیش خودت میگی: چقدر من اینطوری‌ام

*فومو*
پدیده ترس از دست دادن
درگیر یک بازی در تمامِ طول زندگی،بازیِ بیشتر خواستن،بازی رهایی از تمامِ تکرارها
هرکی بیشتر تکرار های زندگیش رو دوست نداشته باشه برنده تره
جنگیدن برای جدیدتر برای بیشتر 
جدیدتر بیشتر،جدیدتر بیشتر و همینطور تا اینکه به لحد درمان بشیم

کتاب خیلی قشنگیه،بهمون میگه ما دقیقا کی مبتلا شدیم به بیماریِ بیشتر خواستن
چرا بیشتر میخوایم و تا کی قراره بیشتر بخوایم؟!
حالا باید چکار کرد؟!
این بازی انتها نداره،ولی تو میتونی واسه پایان دادن به این استرس یه انتخاب داشته باشی
انتخاب کن که تموم بشه،انتخاب کن که گاهی تکرار کردن زندگی رو جذاب میکنه

همیشه بهترین اونچیزی نیست که عالی‌ترینِ
همیشه بهترین اونچیزیه که میتونه به نیازهامون جوابِ مثبت بده

تلنگر بزنیم به خودمون
به خودمونی که بدجوری گرفتارِ بیشتر خواستن
جلو رفتن های ناتموم
نارضایتی های دائمی

به شدت پیشنهاد میشه . . .
          

            اگه حتی مقدار کمی با فضای مشاغل و کسب و کارها و شرکت‌ها آشنا باشید، حتما می‌دونید که فضای ذهنی حاکم بر اکثر افراد، توسعه و شکوفایی و کشف ابعاد جدید فردی و مفاهیمی از این دست هست. در اکثر موارد هم بعد اقتصادی این فضاها، بسیار پررنگ‌تر از بقیه ابعاد هست. به طوری که شاید حتی بشه از بقیه ابعاد صرف نظر کرد و در راستای بیش‌طلبی اقتصادی دونست.

این کتاب دقیقا در مذمت همین توسعه (یا شاید زیاده‌خواهی) هست. اگرچه که به این نکته اشاره داره که شاید این حرف برای افراد یا کشورهای در حال توسعه که از یه سطح حداقلی برخوردار نیستند، درست نباشه. اما بحث اینه که سطح حداقلی کجاست؟ آیا برخی از ما دچار این بیماری نشدیم که به هر چیزی می‌رسیم، راضی نیستیم و کمال و حالت مطبوع رو در یک پله بالاتر می‌بینیم؟ و موقعی که به پله بالاتر می‌رسیم، پله بعدی و ...

به طور کلی در کتاب، پنج استدلال برای کناره‌گرفتن مطرح شده:
۱- سیاسی: بر مبنای بحران‌های اقلیمی و نابرابری اقتصادی و ...
۲- وجودی: فضیلت طلب چیزی یگانه که در تناقض با همه‌چیز خواهی هست.
۳- اخلاقی: اشتباه‌بودن برخی تئوری‌های حاکم بر فضای زیاده‌خواهی در مورد انسان.
۴- روان‌شناختی: مشکلاتی که با زیاده‌خواهی در معرض آن‌ها قرار داریم.
۵- زیبایی‌شناختی: simple is beautiful. زیبایی را نه در کمیت و سطح که در کیفیت و عمق باید یافت.

در کل به نظرم کتاب مفیدی بود. در میان این همه کتاب رشد و توسعه فردی، خوندنش رو پیشنهاد می‌کنم
          

            {کلا خیلی ارتباط نگرفتم باش؛ مگر چند استدلالِ میانی!}

با دو فصل اول اصلا ارتباط نگرفتم
با فصل آخر و نتایج هم کمی ارتباط گرفتم
فکت های دو فصل میانی اما به دردم خورد و واقعا جالب بود!


پیشنهاد میکنم اول دوتای دیگرِ سه‌گانهٔ این نویسنده خوانده شود؛ چون ارجاعات زیادی به آن‌ها دارد...
          

            اگر بگویم بهترین نعمت ها برای انسان آن است که همه روزه از تقوا و فضایل و سایر چیزهایی که از من شنیده اید گفت و گو کند و درباره خود یا دیگران تحقیق نماید (چون زندگانی بی تحقیق زندگانی نیست) نخواهید پذیرفت؛ لیکن آتنیان! با آن که نمی توانید باور کنید راستی همین است که گفتم.
-سقراط- 
از متن کتاب: ۴۹