دوست من اگر این کتاب رو خوندی و نتونستی دستور العمل هاش رو اجرا کنی.یا اینکه دستور العمل هارو حتی برای مدت طولانی انجام دادی اما تغییر خاصی توی زندگیت ایجاد نشد..تبریک میگم...تو یه انسان معمولی هستی مثل ۹۹/۹۹۹درصد انسان های کره ی زمین. ملال، تسویف در انجام کارها، تنبلی و دیگر حالات روانی و جسمی دیگر که از دید کتاب به عنوان موانع پیشرفت شناخته میشن در اکثر مواقع ناخواسته هستند و ناشی از رنج های زندگی یا نوعی روان نژندی.کسی که دچار افسردگی عمیق هست حتی اگر ۴۰ روز(به درخواست نویسنده) روتین صبح گاهی رو اجرا کند بازهم ممکن است که در افسردگی مانا باشد با این تفاوت که از اینکه دستورات یک کتاب پر فروش و معروف، درمانی برای درد های او نشده اند، احساس نومیدی یا شرم کند.با این تفاسیر اما،به منظور کسب اطلاعات سطحی یا امتحان روتین هایی که شاید بتونه در بهبود سبک زندگی به شما کمک کنه، این کتاب رو خوندن بد نیست...ولی شخصا پشیمونم که چند ساعت وقت رو صرف تمام(نه کاملا) کردنش کردم‌. 
        

                من ناخواسته آموخته ام...جمله ای که هانتا شخصیت اصلی رمان میگوید.جامعه ای که در آن جای کتاب های خوب در زیرزمین نموری است که موش ها و آدم ها به همزیستی رسیده اند و به جای آنکه بذر اندیشه را در باور مردم بارور کنند خوراک دستگاه پرس بی رحم میشوند که عدل کاغذی میسازد احتمالا به سرنوشت پوستر های افراد معروف یا آگهی تبلیغات.انسان در این جامعه دچار انزواست.انزوای اندیشه.و به مرور هویت خود را از دست میدهد.هانتا جایی بسیار عمیق تر از زیر زمین کارگاه در اعماق دانشی که ناخواسته آموخته بود و تخیلاتش تنهایی دلپذیر و پر هیاهویی داشت.
        

                هر عزیزی که از دست میدهیم بار اندوهمان از دنیا سنگین تر میشود.کاش به جای انکه در مراسمات سوگواری از دست رفتگان به مهمانان بگوییم در شادی تان جبران کنیم، دنبال راهی باشیم تا در هنگامی که دوستانمان در غم از دست دادن هستند به یاریشان برویم.البته اولین گام کمک پذیرفتن سوگ آنها و تلاش نکردن برای نادیده گرفتن اندوهشان است.ما بقی راه را احتمالا خودشان نشانمان خواهند داد.کتاب دلپذیری بود البته مقداری شرح و تفصیل های تکراری در موقعیت های مشابه ملال اور بود...
        

                در هیاهوی دلسوزی ها برای امثال آیدین ها که حقشان را از زندگی نگرفته اند و شکفته نشده پژمردند من در رنج اورهان مینویسم.او که در زمستان طاقت فرسای زندگی، هرچه دوید راهی به آغوش کسی نیافت و حسرت دیده شدن و دوست داشته شدن ریشه ی کینه ای برادر سوز در وجودش بارور کرد.و چه سخت است قضاوت آدمی که در هزار رنج ندیدنی غوطه ور است.
        

                هوا را از من بگیر، کار را نه...کار عامل موثری جهت هویت بخشی و احساس شوق و انگیزه ی زندگی در فرد میباشد به شرطی که کار مناسب با روحیات و نیاز ها و ظرفیت های انسان باشد که اگر اینگونه نباشد آسیب های بسیار روحی و جسمی به انسان وارد خواهد شد.معمولا اکثر کتاب هایی که راجع به کار نوشته شده اند چرایی و اثرات وضعی کار کردن بر فرد و جامعه را بررسی میکند اما کتاب حاضر بیشتر ماهیت فلسفی کار و ارتباط آن با روحیات انسان را با قلم ساده نویس لارس اسوندسن بیان میکند که درخور تامل و تفکر میباشد.
        

                بیگانه با خود، بیگانه با جامعه، بیگانه باعشق و غرق در مرگ معنای زندگی.مورسو بازتاب روح جنگجوی کاموست که وقتی حرفش شنیداری ندارد و آرمانهایش به سخره گرفته میشود از عشق و معنای زندگی تهی شده و در انزوای روحی گرفتار شده است.زندان مورسو زندان تفکر و اگاهیست و اعدام آن قتل معنای زندگی.