خاصّیت همینگوی چیست؟ 
نه درونکاوی عمیق همچون داستایفسکی بزرگ!
نه توصیف های فوق العاده مانند گوگول!
نه زیاده گویی های هنرمندانه به سان استیو تولتز!

همینگوی، همینگوی است! ساده نویسی که اصل اساسی داستان نویسی را به نوقلمان و چه بسا پیرقلمان! آموخت. ( نگو. نشان بده. ) 
داستان پیرمرد و دریا در بستر یک قایق است، در دریا! و یک شخصیت اصلی. داستان قطعا لایه های بسیار پنهانی دارد که با یکبار خواندن کشف نخواهد شد. 
ترجمه استاد دریابندری و مقدمه فوق العاده ایشان، خود نقطه قوتی ست بر این شاهکار که مسبب دریافت نوبل شد،برای همینگوی پیر
          

            پیرمرد و دریا اثر ارنست همینگوی با ترجمه نجف دریابندری رمان کوتاهیست که مخاطب را با خود به دریا می کشاند.پیرمرد در آن روز بخصوص تصمیم میگیرد بزرگترین و مهمترین صید زندگی خود را داشته باشید.اینکه صید در دامش می افتد یا نه جوابیست که خواننده کتاب می بایست به آن پاسخ دهد.مرد در میانه ی راه رسیدن و نرسیدن گیر کرده و درام در همین لحظه آغاز میشود و جدال شکل می‌گیرد.دریای همینگوی دریای زندگیست،سرشار از تلاطم،فراز و فرود،امواج،صیدهای کوچک و بزرگ ،رسیدن ها و نرسیدن ها،آنچه پیرمرد همینگوی برای مخاطب می سراید ،حنگیدن برای رسیدن است .
          

            بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
سلام و نور.
پیرمرد و دریا  را که خواندم همان آرزویی درسرم جان گرفت که هنگام خواندن شاهنامه و نبرد سهراب و رستم.
آنجا دوست داشتم رستم ،تلاش  سهراب   را برای فهمیده شدن باور کند و او زنده بماند...
اما اینجا در داستان همینگوی دوست داشتم ماهی سالم به مقصد برسد. انگار با هربار ربوده شدن  بدن ماهی من هم همراه پیرمرد امیدم کمرنگ می‌شد. طرح و پیرنگ داستان آنقدر خوب پرداخته شده که خواننده از لحظه لحظه داستان لذت می‌برد.پیشنهاد می‌کنم این کتاب را بخوانید .آدمی به این باور می‌رسد که قصه نه  فقط در شهر و روستا و کوچه‌ها ، گاه وسط دریا بدون هیچ مرز و خط کشی در اوج خودش می‌تواند اتفاق بیفتد.
          

            کتاب پیرمرد و دریا نوشته ارنست همینگوی، نویسنده ی آمریکایی است. این کتاب شرح تلاش‌های یک ماهیگیر پیر کوبایی است برای به دام انداختن یک نیزه ماهی خیلی بزرگ است.
پیرمرد از جوانی ماهیگیری می کرده و در این کار خبره است. ولی مدت زیادی است که حتی یک ماهی هم صید نکرده‌است. و حالا با وجود پیری و ضعف جسمانی، با امید و اعتماد به نفس دوباره به دلِ دریا می زند و جان خود را برای صید یک ماهی به خطر می اندازد. کتاب، دو روز از زندگی پیرمرد را با جزییات زیاد شرح می دهد. توصیفات دقیق و واقعی همینگوی، خواننده را به درون داستان می کشد و او را با پیرمرد همراه می کند.
  کتاب «پیرمرد و دریا» در سال 1953 جایزه پولتیز و در سال 1954 جایزه ادبی نوبل را از آن خود کرده است.
          

            همنیگوی چقدر در نشان دادن درونیات یه آدم، قلم قوی ای داره
به ویژه تنهایی رو بهتر از هر چیز دیگه ای نشون میده، تنهایی که فرد با خودش داره و تلاشی برای بیرون رفتن هم نمیکنه ازش، این حس خیلی حس قوی‌ایه و همینگوی خیلی خوب نشونش میده
این کتاب، سراسر تنهایی بود و تنهایی
شاید حال من این برداشت رو نصیبم کرده، نمیدونم، ولی عالی بود
          

            کلا رابطه‌ی من با همینگوی زیادی خوبه و صحیح نیست مرور بنویسم برای کارهاش  یا بهتر بگم فکر می کنم برای خواننده ها بهتره مرور های دیگر رو هم نگاه کنن.
من انقدر قلم همینگوی برام لذت بخشه که پیش از خواندن می‌دونستم این یکی هم فوق العاده خواهد بود. اصلا کشته منو این آدم.
البته دروغ چرا اقتباس سینمایی پیرمرد و دریا رو خیلی سال پیش دیده بودم و کلیت داستان رو می‌دونستم.
اما داستان ، داستان پیرمردیه که تک و تنها از سواحل هاوانا به دریا می‌زنه و با یک قایق بادبانی نیزه ماهی ای حدود 1500 پوند رو به قلاب می اندازه. کل کتاب جریان تقلای پیرمرد تنهاست و دیالوگ با خودش، با  دریا و با ماهی.
اینم بدونید که در یک برهه ای خود جناب همینگوی همه چیز رو ول کرد رفت کوبا قایق گرفت و ماهی گیری کرد 
خلاصه اینجور کتاب ها خیلی نیازی به مرور نویسی من و امثال من نداره.
این ها ابر کتاب هستند و باید خواند و لذت برد .
البته سلیقه هم موثره، آدم های باسواد و کتاب خوان و خوش سلیقه ای هم می شناسم که اصلا از همینگوی خوششون نمی آد 
منظور اینه که حالا زوری هم نیست ، خوشتون نیومد هم طبیعیه .
          

            .




اگر بخواهم به یکی از مشکلات اصلی ادبیات داستانی امروز ایران بپردازم، این نقل قول را از ارنست همینگوی بیان می‌کنم: «دشوارترین کار این است که انسان نثر سرراست و صادقانه بنویسد. اول باید موضوع را شناخت، بعد باید نوشتن را یاد گرفت. هر دو کار یک عمر وقت می‌خواهد، و هر کس که سیاست را به عنوان راه فرار انتخاب کند تقلب کرده است.» 


نمونه‌ای نثر پیرمرد و دریا: «همیشه در اندیشه‌اش دریا را «لامار» می‌نامید، و این نامی است که در زبان اسپانیایی کسانی که دریا را دوست می دارند به دریا می‌دهند. گاه دوست‌داران دریا به دریا دشنام می‌دهند، اما دشنام را همیشه چنان می‌دهند که انگار دریا زن است. برخی از ماهی‌گیران جوان، آن‌هایی که ریسمان‌هاشان گوی شناور دارد و از پول کلان روزهای رونق بازار جگر بمبک قایق موتوری خریده‌اند، دریا را «ال‌مار» می‌نامند که مذکر است. از دریا همچون یک حریف یا مکان یا حتی دشمن نام می‌برند. ولی پیرمرد همیشه در اندیشه‌اش دریا را همچون زن می‌انگاشت، یا همچون چیزی که مهر و قهر می‌ورزد، و هر گاه کار زشت یا وحشیانه‌ای از او سر می‌زند از آن روست که اختیارش با خودش نیست. می‌پنداشت که مهتاب دریا را می‌گیرد، چنان که زنان را می‌گیرد.» 



مقدمه نجف دریابندری بر «پیرمرد و دریا» عالی است: «مارک‌توین به سنت زبان ادبی آمریکا در بهترین شکلش – یعنی زبان دقیق و فصیح ادگار آلن پو، هوتورن، تورو و امرسون – متصل است، و در حقیقت خود او یکی از نمایندگان برجسته این سنت است. در سرگذشت هکلبری‌فین مارک‌توین در قالب یک پسربچه ساحل می‌سی‌سی‌پی می‌رود و نه تنها جهان را، بلکه زبان انگلیسی و لهجه‌های گوناگون مردم سواحل رود می‌سی‌سی‌پی را هم از دریچه چشم او می‌بیند و از زبان او نقل می‌کند... در نسل بعد، زبان هلکبری‌فین رسمیت پیدا می‌کند. شروود اندرسن این زبان زنده و شیرین و گویا – و بی‌شکل و گسیخته – را نه به عنوان زبان آدم‌های داستان بلکه همچون زبان طبیعی نویسنده به کار می‌برد. نویسنده زبان توده مردم را بازی نمی‌کند، بلکه آن را زندگی می‌کند... همینگوی از زبان استادان فضل‌فروش، از زبان نویسندگان و شاعران متظاهر و متکلف، از زبان سیاست‌بازان و تبلیغ‌گران ژاژخا و هرزه‌لا، دور می‌شود و به زبان زنده و جاری توده روی می‌آورد. اما یکی از مشخصات زبان توده – یا دست کم زبان هکلبری‌فین که الهام‌بخش همینگوی است- محدودیت دامنه لغات و نیم‌بند بودن یا ژله‌ای بودن ساختار و صورت‌های دستوری آن است.»
          

            یک جایی خواندم ارنست همینگوی زمانی که مشغول نوشتن پیرمرد و دریا بوده است، بارها بدحال شده و بعد از انتقالش به بیمارستان، پزشکان علت را دریازدگی تشخیص داده اند.
در حالی که او در زمان نوشتن آن رمان کیلومترها از دریا فاصله داشته است…
به گمانم آنقدر غرق در پیرمرد و دریای خویش بوده که بوی دریا گرفته و دریازدگی بدحالش کرده!


          

            شاید داستان درظاهر خیلی ساده به نظر برسه ولی ابدا اینطوری نیست و حرف های زیادی برای گفتن داره.تلاش کردن،ناامید نشدن،موفقیت یا شکست...
شاید آخر داستان به نظر برسه پیرمرد شکست خورد،ماهی ای که اینقدر برای شکار کردنش تلاش کرد از دست رفت،اما به نظر من این شکست نبود،اون برای خواسته اش هرچقدر میتونست تلاش کرد،حتی بیشتر از توانش هم تلاش کرد،هیچوقت ناامید نشد،شک نکرد،عقب نشینی نکرد،پشیمون نشد،از هدفش دست نکشید .زندگی به نظر من همینه،مهم نیست آخر مسیر به اون چیزی که میخوایم نرسیم،یا از دستش بدیم،همین که براش تلاش کردیم و بیخیالش نشدیم یه موفقیت بزرگه.