یادمه آخرای تابستون بود و من نزدیک به صبح این کتاب رو تموم کردم و باهاش اشک ریختم. بعد رفتم سراغ فیلمش و این شکلی شدم: 😐
دو ساعت فیلم بود ولی یک دهم از اتفاقات کتاب رو هم نتونسته بود شرح بده. پیشنهادم اینه که اول کتاب رو بخونید و بعد به عنوان جمع بندی فیلم رو ببینید.

موضوع کتاب اینه که یه سری از افراد تو مدارس خاص تربیت میشن و باید سالم ترین شیوه‌ی زندگی رو داشته باشن. حالا چرا؟ چون مال خودشون نیستن! چون از قبل سرنوشتشون مشخص شده!
کتاب زیاد وارد بحث علمی- تخیلی نمیشه ولی زندگی دردناک افرادی که انسان هستن و احساسات دارن و عاشق میشن و در نهایت باید در اوج جوانی با زندگی خداحافظی کنن رو به زیباترین شکل ممکن نشون میده.
واقعا قلم ایشی‌گورو بینظیره، بزودی کتاب کلارا و خورشید از همین نویسنده رو شروع میکنم.
          

            جدیدا متاسفانه و یا شاید هم خوشبختانه خیلی سخت گیر شدم راجع به کتاب هرچند در دادن ستاره ها دست و دلبازم. داستان کتاب راجع به مدرسه ای غیر معمولی است که در اونجا دانش آموزانی هستند که برای کار خاصی به وجود اومدند، اهدا عضو! داستان روی زندگی کات شخصت اصلی و دو دوست صمیمی اون روت و تومی بنا شده. موضوع داستان به نظرم خیلی جذابه اما انتظار بیشتری داشتم. به نظرم میشد جاهای با پر و بال دادن به موضوع اصلی جذابیت داستان رو برای خواننده بیشتر کرد. اما در کل کتاب خوبی بود و حرفای پشت داستان قابل تامله....ه
          

            این کتاب یه حال غریب بارون تو خودش داشت... اوایلش ازش لذت می بردم ولی کم کم خسته م کرد. پراکنده گویی های راوی و خاطراتی که پس و پیششون میکرد و باعث میشد زمان ها رو قاطی کنی یک طرف و تعلیقی که میانه های داستان بیش از حد کشش میداد. این دل چسب نبودن تو یک سوم پایانی به اوج خودش رسید وقتی بچه ها رو برده بودن به "کلبه ها" ولی... تمام دلبری هاشو گذاشته بود واسه چند صفحه و حتی چند بند پایانی... بعضی کتابا رو فقط باید بخونی برا صفحات آخرشون... جون کتاب تو همون صفحاته... به نظرم این کتاب هم همینطور بود... میشه گفت جایی جمله ای نداشت که اصلا بشه مارکش کرد. نه چیزی که بشه ازش نقل قول کنی... لااقل چیزی چشم من رو نگرفت ولی الان که به کلش یه جا نگاه می کنم. ارزش خوندن داشت واقعا. لااقل واسه همون پایان خوبِ اسیر کننده ش!!! 
فعلا اصلا میل دوباره خوندنش رو ندارم ولی... از خوندنش لذت بردم و البته تا چن روز هم کابوسای عجیب غریب می دیدم.
نمره ش به سه و نیم تمایل بیشتری داره ولی به احترام پایان 4 دادم بهش!
          

            نسبت به کتاب دیگه ای که از ایشیگورو خوندن بودم، با اختلاف جلو بود، کلا روایت جذابی بود، زندگی آدمهایی رو روایت میکرد که یه تفاوت اساسی با آدمهای اطرافشون داشتن، آدمهایی که لحظه لحظه ی زندگیشون و حتی مرگشون برنامه ریزی داشت و خودشونم ازش مطلع بودن، با این حال احساساتی شبیه بقیه داشتن، احساساتی که باعث میشد سعی کنن از این روند خارج بشن، اما همه چیز مشخصه...
          

            سلام.
من فیلم این چندسال پیش دیده بودم. ولی هیچوقت از اول تا آخر ندیده بودم و متوجه داستان نمیشدم. 
کتاب رو پارسال از نمایشگاه خریدم.
سیزده روز طول کشید تا بخونم چون درحال امتحان دادنم.
این دومین کتابی که از کازوئو خوندم، کتاب اولی که خوندم بازمانده ی یک روز بود که اصلا نتونستم تمومش کنم. نفهمیدم چرا!! ولی این کتاب رو دوست داشتم.

خلاصه ی کتاب: (بدون اسپویل)
کتاب درباره ی سه تا دوست هم مدرسه ای ست. کتی، روت و تامی.
ولی این سه تا دوست، بچهای عادی نبودن، سرنوشتشون از قبل مشخص شده بود. یه سرنوشت دردناک.

نظر من درباره ی کتاب:
کتاب متن خیلی روون و قابل فهمی داشت، البته یه جاهایی مترجم سعی‌ش رو کرده بود ترجمه کنه ولی خب!!!!
شخصیت اول کتاب،کتی، داره خاطراتش رو برامون تعریف میکنه. 
خاطرات کتی از دبستان شروع میشه توی مدرسه هیلشم. اولش کتی سعی داره همه چیو بهمون توضیح بده. اینکه چجوری تامی نمیتونه عصبانیت هاش رو کنترل کنه، یا اینکه روت دوست داره رییس بازی دربیاره.

بیشتر مطب کتاب از دبستان شروع میشه تا وقتی که از مدرسه بیرون میان. یعنی حجم بیشتر کتاب به اون دره برمیگرده.
این روش به نظرم جالب بود. اینکه نویسنده بخواد بگه "هی معلومه که وقتی آدم بچش و کم سن و ساله چیزایی بیشتری واسه گفتن هست تا وقتی ادم بزرگ میشه." 
خود من هم وقتی قسمت های مربوط به مدرسه رو میخوندم بیشتر لذت می‌بردم. حس میکردم دوباره برگشتم به همون زمان. همون زمان که بدون فکر کردن حرف می‌زدیم و دوستمون ناراحت میشد، همون زمان که سعی می‌کردیم کاری کنیم تا ناراحتی دوستمون رو جبران کنیم.

نویسنده قسمت بزرگ سالی تا پایان کتاب رو توی بخش سوم جا داد، یعنی شش فصل!!!!!
بزرگ سالی این سه تا دوست براشون خوب تموم نشد، کتاب که تموم شد آرزو کردم کاش این بچها بزرگ نمیشدن، کاش توی همون هیلشیم میموندن و هیچوقت بزرگ نمیشدن. کاش وقتی بزرگ میشدن چیزی می‌شدن که می‌خواستن.
ولی این ها همش آرزوست
آرزوهایی که از اونا گرفته شد.
          

            هو
.
"هرگز ترکم مکن" یکی از بهترین و تاثیر گذارترین رمانهایی ست که در سال گذشته خواندم.
رمانی که ترسیم گر زوال محتوم آدم دوران مدرنیته است.
داستان در موقعیتی خیالی میگذرد موقعیتی که بعید نیست با پیشرفت علم به وجود بیاید و داستان رمان رنگ واقعیت به خود بگیرد.
داستان در رابطه با موسسه ای در دهه 70 تا 90 میلادی در انگلستان است که دانش آموزان آن در شرایط ویژه ای قرار دارند و سرنوشت محتومشان مرگی ست که خود خواهی نخواهی به استقبال آن می روند.
داستان بسیار تاثیر گذار و رقت آور و درگیرکننده است و با شیوه داستانگویی درستی که دارد هیچگاه از ریتم نمی افتد.
واقعا تعجب برانگیز است که چگونه ایشی گورو ژاپنی داستانی با موقعیتی خیالی را در انگلستان از زبان یک دختر روایت میکند و اینقدر طبیعی و تاثیرگذار است؟ (البته ناگفته نماند که او از 6 سالگی در انگلستان زندگی میکند)
.
قسمتی از کتاب:
《...آن روز که تو را در حال رقص دیدم، چیز دیگری به نظرم رسید. دیدم دنیای تازه ای به سرعت دارد از راه میرسد. علمی تر و کارآمدتر، بله. با درمان بیشتر بیماریهای قدیم. دنیای عالی. اما خشن و بی رحم. و دختر کوچکی را دیدم با چشم های به هم فشرده که دنیای مهربان قدیم را به سینه می فشارد، دنیایی که از ته دل میداند باقی نمیماند و آن را بغل کرده تمنا میکند ترکش نگوید....》
.
خلاصه اگر میخواهید یک رمان خوب و درگیرکننده بخوانید در هفته آتی به یکی از کتابفروشی ها بروید و این رمان را تهیه کنید من که میخواهم رمان #بازمانده_روز  ایشی گورو را تهیه کنم و بخوانم.

#کازئو_ایشی_گورو
#هرگز_ترکم_مکن
#مهدی_غبرایی
#نشر_افق
          

            به نام خالق کلمات
قصه کتاب هرگز ترکم مکن الگو گرفته از کتاب دنیای قشنگ نو نوشته آلدوس هاکسلی است. کتابی درباره امیال بی انتهای انسان. از دیر باز "خلقت" آرزویی دست نیافتنی برای انسان بود آرزویی که علم با نهایت قدرت برای رسیدن به آن در تلاش است.
در این دو کتاب جامعه ای ترسیم می شود باب طبع انسان معاصر. انسانی که هر روز از تعالی روح دور می شود و به تعالی جسم رو می آورد. انسان سرگشته و مفتون خویشتن.
هرگز ترکم مکن داستانی است پر کشش و البته زیبا بسیار زیبا. ایشی گورو هنرمندانه داستان را روایت می کند و خواننده گام به گام با خاطرات کتی همراه می شود. فضای توصیفی داستان بسیار هوشمندانه است و خواننده با گذشت چند صفحه از کتاب تمام فضاسازی ها را از نزدیک لمس می کند. 
زاویه دید نویسنده به موضوع و نوع بیان داستان و شخصیت پردازی ها بسیار خوب است حتی به جرات می گویم بسیار بهتر از هاکسلی.
هر چقدر در کتاب دنیای قشنگ نو از روح انسانی فاصله می گیریم و به راحتی تن می اندیشیم در کتاب ایشی گورو نقش جسم کمرنگ تر و نقش روح انسانی پر رنگ تر است حتی در آفریده های بشری برای اهداف خاص... 

در کل کتاب خوبی است برای درک انسان غریب معاصر....
          

            مطمئنا توی لیست ده کتاب برترم قرار نمیگیره.. شاید اگر یه دوست این کتابو بهم نداده بود هیچوقت نمیخوندمش..
سرعت پیشرفت داستان پایینه و حتی توی اوج و کلایمکس داستان هم هیجانی نمیگیرتت..
به عنوان داستان کوتاه کتاب بهتری می‌شد تا رمان
          

            مطالعه‌ی کتاب رو در بامداد اولین روز تابستان ۱۴۰۲ تموم کردم. به خودم قول داده بودم تا آخر بهار این کتاب رو تموم کنم. (استاژری، بخش زنان) 
بعد از تموم شدن و بستن کتاب، یه حس قاراش‌میشی داشتم که هنوزم تا حدودی همون حس رو دارم. ترک‌ها یه عبارت کنایی دارن برای توصیف یک‌حس خاص که می‌گن: پروانه‌ها تو معده‌ت پرواز می‌کنن!! اونا برای توصیف شوق استفاده‌ش می‌کنن. من هم اگه بخوام واقعا حسم بعد از تموم شدن کتاب رو بگم، همینه. مثل حسم بود زمان وارد شدن به کتاب‌فروشی یا یه بخش جدید! یه ترکیبی از شوق و اضطراب. برام واقعا سواله هنوز که بعد از تموم شدن همچین کتابی چرا باید همچین حسی داشته باشم! بعد از چند دقیقه پردازش حسم، یهویی گریه‌م گرفت! و عجیب‌ترتر شد! 
خب درباره‌ی خود کتاب! حاوی لو رفتن داستان!
شروع و سیر داستان رو خیلی دوست داشتم. روایت کتاب، اول شخص بود. صمیمی بود. راوی داستان، کتی ه.، انگار داشت با یکی حرف می‌زد. اولش این خیلی ذهنم رو مغشوش کرد که این مخاطب کیه. اما خب به آخر داستان که رسیدم فکر کردم شاید با ما داشته حرف می‌زده! کَت، که آخر سال دوران مددکاری‌ش تموم می‌شد!، داستان خودش رو در مدرسه‌ی هیلشم تعریف می‌کرد. حالا اینکه مددکاری چیه؟، عضو دادن یعنی چی؟ و هیلشم کجاست؟، ابهامات داستانه. کتی خانوم از خلال به یاد آوردن و تعریف کردن خاطراتش، قدم قدم ما رو نزدیک می‌کرد به پاسخ همه‌ی این سوالات. شیوه‌ی روایت داستان به نظر من واقعا استادانه بود‌. انگار واقعا کسی نشسته بود و داشت خاطراتش رو تعریف می‌کرد.‌ پر بود از یک شاخه به شاخه دیگه پریدن؛ دقیقا مثل وقتی که یه چیزی رو به یاد میاریم بعد باعث می‌شه یه چیز دیگه یادمون بیاد و به همین منوال آخرش می‌پرسی از کجا رسیدی به این جا. اما این باعث نشده بود جریان داستان گیج‌کننده یا آشفته باشه. پرش‌های ذهنی و زمانی منظم بود و در عین حال تصادفی به نظر می‌رسید. 
کتی داستان خودش، روت و تامی رو تعریف کرد. از کودکی تا بزرگسالی. تا وقتی که مددکار هر دو شده بود زمان عضو دادنشون. از همون صفحات ابتدایی، یک علاقه، یک تفاهم، یک درک مشترک، بین کتی و تامی می‌بینیم. و خب منتظریم که کم کم عاشق هم بشن. اما نه! روت، دوست صمیمی کتی، کسیه که با تامی وارد رابطه می‌شه. یادم نمیاد کتی از روایتی که از اون زمان می‌کنه درباره‌ی علاقه‌ی خودش به تامی و حسادت یا حسرت خودش گفته باشه. اما کم کم که جلو می‌ریم حسرت این باهم بودن رو لابه‌لای همه‌ی کلمات و جملات حس می‌کنیم. و در نهایت وقتی انتهای داستان، کتی و تامی بالاخره بهم می‌رسن انگار چیزی کمه! ناقصه. انگار اگر در زمان خودش اتفاق نیفتد، از چشم نیفتد، از دهن می‌افتد! 
وقتی داستان شروع شد، وقتی رفت جلو، وقتی هر سه بزرگ شدن و از هیلشم به ویلاها رفتن، روت رو دوست نداشتم. اعصابم رو خورد می‌کرد که بین کتی و تامی قرار داره! اما به مرگ روت که رسیدم کتاب رو بستم و گریه کردم؛ به حال سرگشته‌ش! به از‌دست‌رفتگی‌ش! به شکنندگی‌ش! 
به‌نظرم بهترین شخصیت‌پردازی کتاب برای روت بود! شخصیت کتی هم‌چنان تا پایان داستان کاملا رمزگشایی نمی‌شد! کتی رو باید از خلال حرف‌ها و داستان‌ها و توصیف‌هاش می‌فهمیدی. اما روت و تامی از خلال فهم کتی برای ما قابل فهم می‌شدن. 
کم کم که جلو رفتیم فهمیدیم این بچه‌ها یک سری انسان شبیه‌سازی شده‌ هستن که باید تکه تکه اندامشون رو به انسان‌های "واقعی" که "روح داشتن!!" بدن و هیلشم هم برای همین بود. در اواخر داستان این امید برامون ایجاد شد که راهی برای مهلت گرفتن وجود داره. شایعه‌ای بود درباره‌ی بچه‌های مدرسه هیلشم (فقط) که اگر دو نفر بتونن اثبات کنن همدیگه رو حقیقتا دوست دارن می‌تونن چندسالی مهلت بگیرن و هرجور که می‌خوان زندگی کنن. تامی و کتی با کمکی که روت قبل از مرگش بهشون کرد!، برای این کورسوی امید تلاش کردن. اما خب فهمیدن این‌ها فقط شایعه بوده و کسی احتمالا به فکر عاشق‌شدن یا نشدن این بچه‌ها نیست. 
کتی از ابتدای داستان می‌گفت هروقت رانندگی می‌کنه چشمش دنبال هیلشم می‌گرده! هیلشمی که تعطیل شده! گاهی زمین بزرگی رو می‌بینه و یاد مزرعه میفته. گاهی ورزشگاهی و یاد ورزشگاه هیلشم میفته. گاهی برکه ای و... عجیب اینکه هیچ‌وقت نفرتی از هیلشم رو واضحا نمی‌بینیم‌. هیلشمی که حقیقت رو قاشق‌قاشق و ناقص به دانش‌آموزهای بخت‌برگشته‌ش می‌گفت و نمی‌گفت! و بازهم کتی فکر می‌کرد خودش، روت و تامی خوشبخت بودن که اونجا زندگی کردن! پناه‌گاه همیشه پناهه. خونه همیشه خونه است! حتی اگه بزرگ‌ترین خیانت رو در حقت کرده باشه! 
انتهای داستان، کتی رو به روی مزرعه‌ای بایر ایستاده بود در نورفُک، گوشه‌ی گمشده انگلستان در ذهن بچه‌های هیلشم. در خیالش اونجا مکانی بود که هرچه از کودکی از دست داده بود باد با خودش آورده بود. و خیال تامی در انتهای این تصویر... "خیال هرگز از این فراتر نرفت- من نگذاشتم." سوار ماشین شد و رفت به سمت اولین تکه‌تکه شدن! 
بهار بود و تو بودی و عشق بود و امید
بهار رفت و تو رفتی و هرچه بود گذشت.‌‌..!
.
در نهایت چند پاراگراف از مقاله‌ی clone alone از جان هریسن رو می‌نویسم که آخر کتاب، سنجاق شده بود: 
پس "هرگز ترکم مکن" واقعا درباره‌ی چیست؟ درباره‌ی فرسایش مدام امید است. درباره‌ی سرکوب کردن چیزی است که می‌دانید. درباره‌ی آن است که وقتی باید آرام بمانی، آرام ماندن چیزی را عوض نمی‌کند. در زیر ظاهر عاطفی و هموار و نه‌چندان گرم کتی، آتشفشان پرخروش یتیمی نهفته است که گدازه‌هایش هر دم آماده‌ی پرتاب است. 
در نهایت که فرجام کار غریب کتی، تامی و روت فاش می‌شود، خواننده خود را سرشار از نیرویی می‌یابد که نمی‌فهمد و نمی‌داند چه طور به کارش ببرد. "هرگز ترکم مکن" وادارتان می‌کند دست به هر کار شایست و ناشایستی بزنید تا به خود ثابت کنید که از هر کدام این شخصیت‌ها زنده‌تر، مصمن‌تر، آگاه‌تر و خطرناک‌ترید. 
این رمان خارق‌العاده و در پایان به نحو ترسناکی هوشمندانه، اصلا درباره‌ی شبیه‌سازی یا شبیه‌سازی شده‌ها نیست. بلکه درباره‌ی آن است که چرا از این احساس کاملا شخصی، کلافه‌کننده و خام که زندگی‌مان هرگز به صورتی که می‌توانسته باشد درنیامده است، نمی‌ترکیم، چرا یک‌روز صبح بیدار نمی‌شویم و گریان و نعره‌زنان به خیابان نمی‌ریزیم و همه‌چیز را خرد و ویران نمی‌کنیم؟!!  
.
کتاب رو دوست داشتم! و تا اینجا ایشی‌گورو رو بیش‌تر از موراکامی:))
          

            یک رمان، که تنها کلمه در وصف آن محشر است. به شخصه گمان نمی کردم این کتاب آنقدر ها خوب باشد... اما حال به شما می‌گویم ؛ این رمان یک اثر هنری است و در نظر من مانند یک بنای مهندسی ساز نقش بسته است؛ 
روایت یک خط زمانی و یک زندگی که حول محور کاراکتر کاتی اچ می‌گردد ، شما زندگی کاتی و کودکانی را می بینید که در شرایطی خاص، دنیایی بی رحم زیست می‌کنند و در مراحل مختلف زندگی با چرا ها ، چگونه ها و این قبیل سوالات دست و پنجه نرم می‌کنند که تمامشان برگرفته و گُر گرفته از مصائب ماهیت زندگی این کودکان است. ایشی‌گورو واقعا چون یک معمار زبردست توانسته کاراکتر ها ، المان ها و فضا های متناسب با هر مرحله زندگی کاتی و دوستانش را در قالب این خط زمانی و این زندگی بگنجاند ؛ درست مثل یک پازل. و همین باعث می‌شود که شما در هرکجای داستان که باشید ، اتفاقات و روز های پیشین این کودکان را همچون خاطرات خود به یاد بیاورید. و از نظر من جز هنرمند صفتی برای نویسنده وجود ندارد. از تمام این ها که بگذریم ، ای‌شی گورو ثابت به من ثابت کرد که جز تخصص و ابتکار در آفریدن داستان ، می‌تواند بسیار شاعرانه ، با توصیف برخی صحنه ها و مکان ها ، تمام وجود خواننده را به رعشه در بیاورد. اگر بخواهم به شکلی کلی راجب این اثر نظر بدهم می‌گویم : روایتی فوق العاده