یادداشت motahare ghaderi

                این کتاب یه حال غریب بارون تو خودش داشت... اوایلش ازش لذت می بردم ولی کم کم خسته م کرد. پراکنده گویی های راوی و خاطراتی که پس و پیششون میکرد و باعث میشد زمان ها رو قاطی کنی یک طرف و تعلیقی که میانه های داستان بیش از حد کشش میداد. این دل چسب نبودن تو یک سوم پایانی به اوج خودش رسید وقتی بچه ها رو برده بودن به "کلبه ها" ولی... تمام دلبری هاشو گذاشته بود واسه چند صفحه و حتی چند بند پایانی... بعضی کتابا رو فقط باید بخونی برا صفحات آخرشون... جون کتاب تو همون صفحاته... به نظرم این کتاب هم همینطور بود... میشه گفت جایی جمله ای نداشت که اصلا بشه مارکش کرد. نه چیزی که بشه ازش نقل قول کنی... لااقل چیزی چشم من رو نگرفت ولی الان که به کلش یه جا نگاه می کنم. ارزش خوندن داشت واقعا. لااقل واسه همون پایان خوبِ اسیر کننده ش!!! 
فعلا اصلا میل دوباره خوندنش رو ندارم ولی... از خوندنش لذت بردم و البته تا چن روز هم کابوسای عجیب غریب می دیدم.
نمره ش به سه و نیم تمایل بیشتری داره ولی به احترام پایان 4 دادم بهش!