یادداشت‌های سمیه بینا (57)

          آقای مرادی کرمانی روان می‌نویسد. خواننده را سوار ماشین می‌کند و در جاده‌ایی بی دست انداز می‌راند. تصویرهای اطراف جاده گاهی تلخ است و گاهی شیرین. تصویرهایی که تا ابد در ذهن می‌ماند و فراموش نمی‌شود. پا به پای شخصیت‌های داستان غصه و رنج و گاهی شادی در دل خواننده مینشیند.

بچه‌های قالبیافخانه دهمین کتابیست که از این نویسنده خوانده‌ام. کتابی که شامل دو داستان است با شخصیتهایی که از کودکی اسیر کارگاههای قالی بافی شده‌اند؛ پرز زیر پا را جمع کرده‌اند؛ یا نخ به نخ بافته‌اند و یا نقشه‌ خوانده‌اند. بچه هایی که به جای گشت و گذار در کوچه باغ‌های روستا و پریدن از روی نهرها، از صبح تا شب مشغول کار بوده و کودکیشان تحت سلطه صاحب کارگاه به کامشان زهر شده است؛ بچه‌هایی با آرزوهایی کوچک و زندگی بسیار سخت که عمرشان را پای فرشهایی گذاشتند تا  افرادی بی‌خبر از رنج پشت نخ‌های قالی، با خیال راحت پابرهنه یا با کفش روی آن راه روند.  

با این کتاب خواننده انگار در اتاق گلی نمور و تاریک ، با شکمی گرسنه کنار بچه‌ها نشسته و انواع بوهای آزاردهنده راهی دماغش می‌شود. 

 کتاب مانند مرو تلخ، کامم را تلخ کرد و هر کلمه‌ آن بغض گلویم را بزرگتر. من از نزدیک کارگاه قالی‌بافی ندیده‌ام اما با خواندن این کتاب پرت شدم به سال ۵۴ و قبلترش و کارگاهی که زندان  ابوغریبی بود برای خودش.

خواندن کتاب را به کسانی که روحیه خیلی حساسی دارند توصیه نمی‌کنم.


        

          ایده داستان خیلی جالب بود. کاش در واقعیت هم میشد برای چند لحظه به گذشته برگشت🥲
        

          خیلی بامزه بود. تصویرسازیش هم عالی
        

          نکات خوبی داشت. طنز کلامی نویسنده  جذابیت خوانش بالا میبرد.
        

          **غربت، پیشانی نوشت فاطمیون بود**
آخرین جمله کتاب  مانند آب سردی بود که روی تن تب‌دارم ریخته شد.
 امثال  علی جعفری ها به میدان رفتند تا ما به زندگی عادیمان ادامه دهیم و گاهی تکه‌هایی بپرانیم به طرف آنهایی که با حانشان  سپری بودند برای حفظ امنیت ما.

هزینه دادیم برای  درک سپر بودنشان.

 روحشان شاد و اجرشان با اباعبدالله

        

          خیلی تلخ بود🥲 چه شرایط سختی دارند.با گوش دادن این کتاب شرایط سخت(سخت واژه مناسبی نیست و وخامت اوضاع را نشان نمیدهد)  زندگی مردم غزه جلوی چشمم تصویر شد. 
به امید روزی که با نابودی اسراییل زندگی فلسطینی ها به حالت قبل ایجاد توده سرطانی برگردد.

        

          دوگار خیلی خوب توانسته است ایدئولوژی خود را در قالب شخصیتهای رمانش بیان کند. جایزه نوبل برازنده‌اش است.  
عوامل شروع جنگ جهانی اول و ۴ سال طول آن در متن رمان قرار گرفته  و به خوبی تشریع شده  است. 
آوردن تاریخ در دل یک رمان به خوانش و تفهمیم آن کمک میکند.  اطلاعات خوبی در رابطه با جنگ جهانی اول و سوسیالیست  و عقایدشان بدست آوردم. 
        

          لحن شخصیتها و تصویرسازی عالی بود. زبان روان بود و خیلی راحت  خونده میشد.
        

          هنر نویسنده از کلماتی که کنار هم جمله و پاراگراف ساخته بودند، مشخص بود. داستانهایی که برای درک آن باید تا آخر خواند و قابل حدس نیست؛ ذهن را درگیر میکند و گاهی با پایان داستان سوالهای خواننده در پاره‌ایی از ابهام باقی می‌ماند.
        

          ساده و روان فداکاری گروهی از رزمند‌ه‌ها را روایت کرده است. رزمنده‌هایی که به جای تفنگ با بیل و کلنگ راهی به سوی آزادی بخشی از خاک ایران باز کرده‌اند.

        

          از زیست شناسی اطلاعات زیادی ندارم  ولی شنیدن این کتاب برایم ثقیل نبود. با زبانی ساده مسائل علمی را مطرح کرده بودند.
تلاش و جدیت دکتر بهاروند مثال زدنی است و افتخار میکنم به بودنشان. زندگی ایشان الگوی بسیار خوبی برای همه است.
 با هر سطر کتاب این سوال در ذهنم پررنگتر میشد: "من برای اعتلا و پیشرفت این کشور چه نقشی داشته‌ام🥲"  




        

          کتاب جذابی بود. همه فصلها با یک اتفاق غیرمنتظره تموم میشد طوریکه نمیتونستم رهاش کنم. پایانش هم که شوکه شدم حسابی
من نسخه صوتی را شنیدم و لذت بردم.
        

          فرم  نامه خیلی برام جذاب بود. از اینکه داستا در اوایل جوانی این رمان نوشته مشخص میشه چه استعداد خارق‌العاده ایی داشته
        

          خیلی قشنگ و پر از حس و حال خوب بود
        

          کلمه های کتاب مانند تیری در قلبم فرو رفت😭😭😭. نوشتن از این ماجرا کار سختی ست و خانم کاردانی به خوبی از عهده آن برآمده است. 
        

          ایده داستانها  خیلی جذاب بود. احساس مردان و زنان افعانستانی را خیلی خوب به تصویر کشیده بودند
        

          خیلی قشنگ بود. دلم براش تنگ میشه
زبانش ساده و جذاب بود.
        

          نوشته روی جلد کتاب بی معطلی بغض شد و راه گلویم رابست؛ بغضی که از همان سال ۹۸ گاه و بیگاه به سراغم می‌آید. 
همراه شدم با پدر امیرحسین قربانی، دانشجوی شهید حادثه پرواز اکراینی.
 به روایتش گوش دادم. روایتی که انگار میخواست آشفتگی روحیش را نشان دهد. گاه در تفت بود یا کانادا؛ گاه در فرودگاه و یا در اسارت زندان بعث. 
اول خوانش کتاب انگار در کوچه پس‌کوچه‌های یک شهر ناآشنا گم شده بودم؛ زمان و مکان از دستم در رفته بود. اما پس از خواندن چند بخش بیخیال فرم شدم و گذاشتم تا پدر حرفهای تلمبار شده‌ی دلش را  بیرون بریزد.
جمله به جمله کتاب بغضم را آب کرد و صورتم را خیس. خودم را سپردم به روایتش و قدم به قدم نزدیک شدم به پایانی که از همان ابتدای کتاب می‌دانستم.
تعداد صفحات کم است اما خواندن بی‌وقفه تحمل بالایی می‌خواهد که من ندارم.
خدا به‌ همه بازماندگان حادثه صبر دهد.


        

          کتاب مصور حال خوب کن 😍 
        

          در این کتاب با زبانی ساده و روان جزییاتی از سوره  حشر  بیان شده است. آوردن نکات کاربردی و مثالهای عینی به درک مفاهیم این سوره کمک می‌کند.