یادداشت‌های شوالیه. (16)

          ایبابا ، باز هم منو اینبار یادداشتی درمورد بی پروا.

گذاشتم چند روزی از تموم کردن این کتاب بگذره و بعد نقدش کنم ✔️
این شما و این ، یکی از ترند ترین اثر فانتزی این چند ماه اخیر ، بی پروا:

_داستان این بار هم درمورد کشمکش های فکری و قلب تپنده کای بود. مجری قانون ، همان مجری سرد و بی احساس شهر ایلیا. اما حالا به دنبال دختری ملقب به ناجی نقره ای

_سایه ، [اوه ببخشید] پیدین.
پیدین قصه ما ، همان به ظاهر دخترک قوی و استوار در این جلد فرار میکند به جایی دور از مجری قانون. دور از پادشاهی.

پناه بر طاعون؛ این جلد رو واقعا از قبلی بیشتر دوست داشتم و باهاش ارتباط نسبتا بیشتری برقرار کردم. شاید برای فضا سازی بهتر بود ، یا ترجمه بهتر 
به هر حال مهم نیست.😔
این کتاب با وجود بهتر شدن باز هم نقص های قابل توجهی داشت که بهشون میپردازم:

♤ شخصیت پردازی رسما زیر خط فقره ☝️🏻 فقط کای بود و پیدین و گهگاهی (بعد از ۱۵۰ صفحه ) افکار اشفته کیت. 
هیچ شخصیت دیگه ای عملا وجود نداشت ، باز حداقل توی ناتوان چند نفری بودن که داستان رو پوشش بدن 🤡

♤ روند داستان. چقدر با روند داستان مشکل داشتم. اتفاق ها زیادی کش اورده شده بودن ، صد بار کای جون پیدین رو نجات داد، صد بار به احساسش گوش دادیم ، صد بار داستان رو از دید کای و پیدین خوندیم.

یه سوالی که پیش میاد تغییر رفتار سریع کایه. چرا کای که مجبور شده روی احساساتش پرده ای بزنه و ماسک مجری قانون رو بر صورتش میخ کنه ، و بعد با ورود هالیوودیش خونه پیدین رو به اتش بکشه، بعد از صد صفحه تبیدل میشه به یه پسر بچه ی احساساتی؟؟؟

بیاید اصلا وارد شخصیت پیدین نشیم. اینقدر که من سر رفتارش از عفت کلامم خارج شدم که خدا ببخشه.

و اما کیت. کیت عزیز من که این مجموعه رو به خاطر اون خوندم. باز هم با دید تعصبانه میگم: تنها جای خوب این کتاب کیت بود و بس. روابط دیو و دلبر برای من اهمیتی نداشت ، دلیل خوندن من فقط کارکتر اسیب دیده ایه که مردم ازش متنفرن.

وای پسر 😭😭😭چقدر طولانی شد. یک چیز کوچک درمورد پایانش بگویم و تمام: لورن ، عزیز من. 
توروخدا موقع کتاب نوشتن تریاک نک-
        

          عجب روزگاری اسقف ارجمند ، عجب رفتاری !

"زندگی بس کوتاه است"
از اون کتابایی که شاید وقتی یه روز دارید توی کتابفروشی قدم میزنید جلد عجیبش توجهتون رو به خود جلب کنه. از اون کتاب های خاص و منحصر به فرد .

داستان نامه های معشوقه ی قدیس اگوستین 《فلوریا》که هم فلسفی اند، هم عاشقانه و هم فوق العاده خاص.

جوری که نمیتونید تشخیص بدید واقعا گوردر نامه ها رو نوشته یا اینها اصیل و واقعی ان ؟

کتابی درمورد فردی که قصد داشت رستگاری روحش رو بدست بیاره ، به ازای هرچیزی. [حتی عشق]

این کتاب نامه های فلوریا ، معشوقه ی قدیمی اسقف بود در باب کتاب اعترافات.
        

          به نام خدا ، سلام.
این نطر شخصیه منه پس لطفا نسبت بهش گارد نگیرید:
ناتوان ، اثر لورن که توی سه جلد یک جلد فرعی به چاپ رسیده.
نمیخوام اطلاعاا اصافه بدم ، پس بریم سراغ داستان:
داستان راجب دختری به نام پیدین عه که توی زاغه ها دزدی میکنه تا به صورت اتفاقی به شاهزاده کای _مجری قانون_ بر میخوره و احتنالا مسیر زندگیش عوض میشه.
اینکه داستان از زبان شخصیت های  اصلی (کای ، پیدین و کیت ) روایت میشه یکی از چیزای خوب ولی تکراری بود.
اوه ! توروخدا بیاید با هم صادق باشیم. 
ریتم داستان برام هیچ جذابیتی نداشت.داستان کند نبود ! بلکه خیلی تند و تکراری بود. عملا تنها محتوای داستان کای و پیدین بودن ، به مسابقات و دلایل پادشاه برای کشتن ادم های معمولی هییچ اشاره ای نشده بود.ابن گیج کننده و روی اعصاب بود ، و اینکه حتی درباره ی طاعون هم اشاره های ریزی بود.
دیالوگ ها تکراری و کلیشه بودن ، هیچ تعلیقی توی داستان وجود نداشت
تنها جایی که نویسنده تلاش کرده بود خلاقیت به خرج بده توی لاس های کای بود...
کلمات تکراری  توی کتاب بودن. مثل "به سان ، قریب الوقوع ، پناه بر طاعون ) و خیلی چیزهای دیگه

مثلث عشقی پیش اومده مضحک بود (توروخدا بس)
و اینکه روانم سر کیت روانی شد ،.

و یک نکته خیلی خلیییی مهم : هیییچ ، عملا هییییچ شخصیت پردازی ای انجام نشده بود 😭😭 
و در نهایت ، اینکه این داستان قطعا  پوئن های مثبتی هم داشت ، ( مثل شخصیت منحصر به فرد دو برادر ، روابطشون و افکار نسبتا قابل درک )  ولی پوئن های منفیش بیشتر توی چشم بود.
ایده ی داستان تکراری بود ، 
مثل صبا طاهر ، سارا جی ماس ، جنیفر ال  ارمنتراوت . (که نویسنده  متهم به دزدی ادبی ازشون شده بود)
توروخدا نگاه تعصبی نداشته باشد ، فانتزی _عاشقانه های خیلی بهتری هم هست.
و در نهایت اینکه این یک ستاره و نیم رو به خاطر کیت دادم (که وقتی نویسنده سی صفحه راجب جذابیت های کای میگفت ، پنج صفحه هم برای کارکتر کیت زمان میگذاشت )

ممنونم از اینکه برای این یادداشت وقت گذاشتید.
        

          سلام.
وقتی دارم این مطلب رو مینویسم ساعت دو و نیم شبه
کتاب انتونی هوروویتس رو تموم کردم و باید بگم عجیب ترین نویسنده ایه که باهاش مواجه شدم. در واقع دست سرنوشت بود که ازش کتاب بخونم و هر بار هم بگم : سگم دیگه کتاب بگیرم ازش .(همچنین سال بعد در حال مشاجره با مسئول غرفه ایرانبان ، که کدومش کتابش بهتره؟! )
انتونی همیشه برام یه معمای لاینحله.
اینکه با یه سبک متفاوت ، یه نگارش متفاوت و حتی یک دید متفاوت کتاب مینویسه جذابه.
اون اکثرا خودش رو هم وارد داستان هاش میکنه !
اگه جنایی های کلیشه ای ؛ مثل کارای فریدا و .... خستتون کرده بهتره بریدو کتاباشو بخونید.
توصیه ش میکنم؟ قطعا نه.
با این حال یکی از بهترین کتاب های جنایی ای که خوندم اثر موریارتیش بوده و هست.
نمیتونم حسو حالم رو بیان کنم ؛ 
در نهایت اینکه موفق باشی انتونتی هوروویتس ، گرچه هنوز هم بعد خوندن چندین اثر ازت ، انتظار دارم همجنسگرایی رو وارد داستانات نکنی.
        

          سلام. درمورد این کتاب باید بگم که:  
خیلی کم پیدا میشه کتاب هایی که واقعا ازشون لذت ببرم.
این کتاب از همون کتاب های کمیاب بود ، ممنونم از سیسیلی و اریل برای اینکه لذت دوباره کتابخوندن رو بهم چشوندن. 
اگه بخوام نقدش کنم :
فضاسازیش دوستداشتنی بود و قلم نویسنده گیرا ، اما خیلی از جملاتش مفهوم نداشت و خیلییی باید فکر میکردید تا ببینید نویسنده چی گفته(شایدم به خاطر ترجمه بود ، من از نشر کیمیا خوندم)
و درکل اینکه با اینکه خیلی کتاب قشنگی بود ، یکسری از قسمت هاش کاملا کفر (؟) محسوب میشد و با عقاید من در تضاد بود. اما پیشمهادش میکنم ، ولی باید جملات  درست رو از جملات علط سوا کنید .

        

          یک بار دیگر به مامان نگاه میکنم. با صدایی به درخشندگی ستاره های راه شیری زمزمه میکنم :《 من و تو ، به سوی زندگی ، به سوی....》
برای جشن ورود من ، دزدان دریایی اتش بازی بزگری راه انداخته اند. افق با این اتش بازی ، از رنگین کمان هم قشنگ تر شده است . من خوشحالم.
حالا میتوانم کمی بخوابم.

"به سوی زندگی ، کتابی بود پر از حس و حال خوب . درمورد زندگی ، در مورد مرگ.


        

          این یکی از بهترین کتابایی بود که خوندم. داستان کاراگاهی به نام نیکی بلانه ،(شوهرم)
که کسی به اسم بانوی مرگ بهش مراجعه میکنه .
بعد از مدتی ادم فضایی ای به نام جینی و بعد هم پرنده ی سرخ.
از قلم ، و شخصیت پردازی داستان لذت بردم. 

        

          اگر قرار باشه به گورستان کتاب های فراموش شده برم و مجبور باشم تا اخر عمر از یک کتاب مراقبت کنم ، اون کتاب قطعا  بسیار بلند و فوق العاده نزدیکه.
چقدر دوستش داشتم . چقدر برام خاص بود و چقدر بهم کمک کرد. اما به قول پیپ اخر و پایان بهم وصل شدن ، این کتاب به روحم وصل بود  اما الان نسخه ای ازش توی کتابخونم نیست.
شاید به اندازه من لذت نبرید ، شاید هم بیشتر لذت ببرید ! این کتاب رو خیلی دوست داشتم  و ناراحتم که تموم شد ولی خوشحالم که پایانش ناراحت کننده نبود.
        

          کتاب "ماه بر فراز مانیفیست" از معدود اثاریه که طی سال ها کتاب خوندم واقعا ازش لذت بردم 
نمیتونم احساساتم در مورد این کتاب توصیف کن‌_ [ یادمه پیش خودم فکر میکردم چه کتاب بچگانه ای. گویا بچه خودم بودم]

 قلمش ، شخصیت پردازیش ، ایده ش و ... رو دوست داشتم و باهاش ارتباط خوبی برقرار کردم.

داستان در دو زمان متفاوت روایت میشه ؛ از وقتی که ابیلین تاکر به شهری به نام مانیفیست میره تا با کشیش شدی زندگی کنه ...
اما اتفاقی نامه هایی رو پیدا کنه  و اینجا پای پیشگو سادی به میون میاد _ پیشگویی که فقط از گذشته ها حرف میزنه_ گذشته ی شهر.

خیلی سر این کتاب اشک ریختم .
دست سرنوشت بود که این کتاب رو بخونم ،
از خواهر عارفه مچکرم.
        

          اگه دنبال یه فانتزی خوبید اخگر گزینه مناسبیه. گرچه جلد یکش روند داستان به نسبت کند تر بود و تا شروع مسابقات چنگی بر دل نمیزد و خواننده زیاد نمیتونست با شخصیتا ارتباط بگیره. خلاصه که برای من جذاب بود ، اما لایا که شخصیت اصلیه زیادی رو مخه و این کارو سخت کرد برام. در کل پیشنهاد خوندن
        

          کتاب قشنگیه به نسبت