یادداشت‌های زهرا برفی (19)

          من سفرنامه‌های وحید یامین‌پور رو دوست دارم؛ همچنین سفرنامه‌های رضا امیرخانی، برای من اشتراک این دو نفر در نوع نگاه اجتماعی و فرهنگیشون به اون نقطه از جهان هست که بهش سفر کردن…
یامین‌پور در این سفرنامه بیشتر از قبلی‌ها و حتی بعدی که احتمالا پاکستان باشه( چون در حال حاضر اونجاست)، اجتماعی شده.
نگاه نویسنده وجه‌های مختلف لبنان، مردمش، شهرها و خیابان‌ها و… رو پوشش میده و گاهی خودم رو اونجا می‌دیدم.
        

          ما ایوب نبودیم… از زمان چاپ کتاب تا نمایشگاه امسال که چاپ چهارم شد و راضی شدم به گرفتنش زمان زیادی برای من گذشته…
به خاطر اسم کتاب فکر می‌کردم تاب و توان خوندن این کتاب رو ندارم، با بعضی از جستارها مطمئن شدم که همینطوره…
کتاب باز هم بهم یادآوری کرد که همه‌ی ادم‌های این شهر گرفتار داستانی هستن، بعضی‌هاشون پیچیده‌تر…
بعضی داستان‌ها عمیق‌تر بود، جوری که با خودم می‌گفتم که نویسنده برای گفتن این حرف‌ها چقدر با خودش کلنجار رفته….
در کل دوستش داشتم، عمیق بود، غمگین بود، درگیرم کرد.
من چقدر آدم مراقبی هستم… من چقدر به مراقبت نیاز دارم… و بقیه هم.
        

          این کتاب رو توی مرکز شبه‌خانواده با بچه‌ها خوندم، چون یکی از بچه‌ها معلول هست و بعضی از بچه‌های دیگه شرایط اون رو درک نمی‌کردن.
کمک کننده بود.
        

          چندتا از داستان‌های موراکامی به مانگا تبدیل شده.
کتاب رو یکجا خوندم چون مانگاهای جالبی داره ولی اونقدر که براش کنجکاو بودم هم نبود.
        

          داستان و تصویرسازی کتاب رو هم من ۲۳ ساله دوست داشتم و هم دوست ۱۱ ساله‌ام. :)
        

          تیر ۱۴۰۴
یه کتاب با داستان کوتاه ولی خلاق و تصویرسازی‌های قشنگ.
مرداد ۱۴۰۴
امروز دوباره این کتاب رو با برادر ۱۲ ساله‌ام خوندم و کیف کردیم.
        

          با اینکه نویسنده این کتاب رو دوست دارم، اول که این کتاب اومد، به خاطر توجه زیاد ادم‌ها بهش، سمت کتاب نرفتم، تا نمایشگاه کتاب امسال که کتاب رو گرفتم و متوجه شدم که اشتباه کردم؛ کتاب لطیف‌تر و بامزه‌تر از اون خرده روایت‌های تکراری همیشه هست.
کتاب مجموعه‌ای از خرده‌روایت‌هاییه که یکچیزی به کتاب مربوط میشه و اون هم با سبک احسان رضایی.
مثلا در بخشی، به ما توصیه می‌کنه که مثل دکتر شخصی، کتابفروش شخصی داشته باشیم و داستان کتابفروش شخصی خودش رو تعریف می‌کنه.
کتاب رو تا نصفه خوندم و دیگه نتونستم تحمل کنم و سراغ کتاب‌های بیشتر نرم، چند تا کتاب رو همزمان باهاش شروع کردم.
        

          استونر رو در نمایشگاه کتاب و با معرفی مسئول نشر آموت گرفتم، که بعد از تموم کردن کتاب، حس کردم کل کتاب رو نخونده و فقط از روی مقدمه کتاب رو بهم معرفی کرده.
کتاب راجع‌به مردیه که چون از شهرشون بیرون نرفته، فکر می‌کنه دنیا به اندازه‌ی شهرشون هست…اما به محض اینکه متوجه اشتباهش میشه، شهر و خانواده رو پشت سر می‌ذاره و میره دنبال اون چیزی که بیرون شهر و توی دنیای جدید هست.
توی تمام کتاب یک جمله رو به خودم گفتم:(( انسان چقدر تنهاست.))
کتاب کشش خوبی داره، انقدر که ته کتاب دلم برای استونر تنگ شد؛ ولی جوری هم نیست که بخوام به ادم‌های زیادی پیشنهادش کنم.
        

          این کتاب رو در نمایشگاه امسال به پیشنهاد مسئول نشر کمیکا گرفتم.
کتاب مناسب نوجوان هست، اما برای من هم جذاب بود.
داستان راحت‌ نوشته شده و کشش داره و تصاویر هم به کمکش میان تا شما اون رو راحت بخونید.
فکر می‌کنم بهترین شن برای خوندنش ۱۲-۱۳ سال هست.
داستان از تولد حضرت علی شروع و تا زمان شعب ابی‌طالب ادامه پیدا می‌کنه که مابقی در جلد بعدی کتاب هست که فکر کنم هنوز چاپ نشده.
        

          طی سال‌های دانشگاه، هیچ کدوم از اساتیدمون اینطور از افسردگی نگفتن…
بالاخره بعد خوندنش حس کردم، پس یکی دیگه هم می‌دونه من از چی حرف می‌زنم.
خیلی قشنگ و درست افسردگی رو توصیف می‌کنه.
        

          الان بعد از گذشتن مدت‌ها از خوندن این کتاب اومدم براش یادداشت بنویسم، اما چیزی که هنوز به خاطرم مونده اینه که داخل هرلحظه‌ای که این کتاب رو می‌خوندم، لحظه‌ی دیگه‌ای بود و خاطرم هست که باهاش خندیدم و اشک ریختم… این کتاب سفرنامه به کشورهای دیگه و سفرنامه به درون خودم بود…این کتاب رگ خواب من رو می‌دونست و من به عنوان یک زن باهاش همذات پنداری کردم، برای همین بیشتر از این راجع‌بهش نمی‌نویسم تا بیش از اندازه ازش تعریف نکنم.
من خیلی دوستش داشتم.
        

          جلد اول داستان‌های محکم‌تری داشت…
        

          فروشنده نشر کتابستان من رو با این عنوان به دام انداخت که:(( مهرداد صدقی خوندی؟؟؟ این مجموعه از اون‌ها هم بامزه‌تر هست.))
نقطه‌زنی کرده بود؛ هر دو جلد کتاب رو گرفتم و طی ۱۰ روز خوندم…
من تا صفحه ۹۰،۱۲۴،۱۸۹،۲۰۵ و… منتظر طنز ماجرا موندم اما نیومد، من سخت می‌خندم اما طنز رو می‌شناسم و این کتاب برام طنز نبود، اما اگر عمیق می‌شدم، گریه‌دار چرا.

🔆داستان از زبان مادر(حکیمه) یک خانواده تبریزی در دهه ۷۰ و مصائب اون هست که به خاطر استفاده از زبان ترکی در برخی بخش‌ها(با ترجمه در پاورقی) و توصیف خیلی خوب اوضاع( مزیت قلم نویسنده نسبت به مهرداد صدقی)، کاملا پای من هم به زندگی اونها کشیده شد، اما زندگی حکیمه خنده‌دار نبود، بیشتر گریه‌دار بود…
        

          کتاب راجع‌به اتفاقاتِ بین اهالی یک روستا از ترکیه‌ هست که از زبان سوم شخص بیان میشه.
داستان برای نوجوان نوشته شده اما به خاطر مفاهیم پشت داستان و رویافروشی قشنگ و روند بامزه‌ای که داره، بزرگسال هم می‌تونه ازش لذت ببره.
دوستش داشتم و باعث شد چند ساعتی فکرم آزاد بشه.
        

          داستان این مجموعه رو دوست دارم اما بیشتر از اون، عاشق تصویرسازی‌هاش هستم که فوق‌العاده‌‌اس.
        

          این مجموعه کمیک از نشر مهرسا، واقعا قشنگه.
این کتاب افزوده‌ی زیادی از زندگی محمدعلی به شما نمی‌ده چون برای این تلاشی نمی‌کنه؛ بیشتر روی تلاش کردن برای محمدعلی شدن، تمرکز می‌کنه که به نظرم برای بچه‌ها جالب‌تر هم هست.
        

          متن مصاحبه‌ی ۱۱۰ دقیقه‌ای با امام صدر، درست یک سال قبل از ربوده‌ شدن ایشون.
کتاب بسیار کوتاهه اما طی همین مقدار بخش‌های مهمی داره که من زیرش خط کشیدم؛ حدود ۵۰ صفحه کتاب متن و حدود ۲۰ صفحه تصویر و باقی نمایه هست.
امام طی این زمان از طریقه پیوستنشون به حوزه و زندگی شخصی، اومدن به لبنان، اوضاع لبنان و … صحبت کردن.
دوستش داشتم.
        

          🖇️۱۲ روایت از مواجه‌ آدم‌ها، از دور و نزدیک با سید ابراهیم رئیسی.
🔖به طور خلاصه کتاب حول یک کلمه هست، حسرت…
چند روایت از تلاش اقای رئیسی در مناصب مختلف و چند روایت از شوک حادثه.
دوست دارم اردیبهشت هرسال برم سمتش اما همه‌ی روایت‌هاش جونِ ادامه‌ دادن ندارن، شاید خوب باشه ناشر روایت‌هایی رو حذف و اضافه کنه.
        

          داستان مادری که متوجه میشه چند ماه بیشتر از زندگیش باقی نمونده و حالا می‌خواد به فرزندش بگه، چطور بعد از رفتن مادرش، زندگی کنه…
از خوندنش پشیمون نیستم اما احتمالا به کسی هم توصیه‌اش نمی‌کنم؛
گاهی من رو مجبور به فکر می‌کرد اما به فکر فرو نمی‌برد.
ایده‌های مادر برای مواجه با مرگ برام جالب بود اما داستان درگیرم نمی‌کرد، نه از نظر احساسی که من نگران مادر و بچه‌اش نشدم و نه از نظر داستانی؛ که البته از اول باید حدس می‌زدم که توی ۲۰۰ صفحه چه اتفاقی قراره بیوفته.