هرچند مانگا خوندن من به خیلی وقت پیش برمیگرده و اولین تجربه های من از این نوع ادبیات، مانگای جنایت و مکافات اوسامو تزوکا بود، همون زمانی که شاید  این حجم از علاقه به خوندن مانگا و تماشای انیمه یا نبود و یا جلب توجه نمی کرد و  فقط توی شماره هایی از نشریه محبوب برادرم، یعنی پیلبان، از مقاله های شروین فضل علی زاده راجبش چیزاهایی می خوندیم و بحث می کردیم،  اما  شخصا زیاد اهل خوندن مانگا نبوده و نیستم و طرفدار متعصبشم نبودم ولی انکار نمیشه کرد که گاها ایده های ناب و  نبوغی در این ادبیات میشه پیدا کرد که پشتوانه ی ادبی قوی هم داره. 
اما جدا از  این،  این نوع قصه گویی سرشار از اقتباس های خوبی از ادبیات جهانه، از جمله همون جنایت و مکافات تزوکا که ازش نام بردم.  نمی تونم بگم دوستش داشتم ولی با خودم فکر می کردم این نوع اقتباس با این نوع گرافیک، علی الخصوص امروز، می تونه همیشه مشوق  نوجووناباشه که برن اصل اثر رو مطالعه کنن، نوجوونایی که به مانگا علاقه زیادی دارند ولی میلی به خوندن ادبیات جهان نشون نمی دن، چون احتمالا ریتم کند و پر طمانینه ای داره که حوصله شون رو سر میبره .هرچند این فکرم تضمین شده نیست و من از امار نوجوونایی که با خوندن مانگاهای اقتباسی به خوندن آثار اساسی و درجه یک تمایل پیدا کرده باشند، اطلاعی ندارم. 
 وقتی داشتم مانگای داستانهای کوتاه موراکامی رو می خوندم هم  به یاد همین فکرم افتادم... مانگای موراکامی چهار داستان از سه جلد داستان کوتاه موراکامی (بعد از زلزله، نفر هفتم ، کجا می توانم پیدایش کنم) انتخاب کرده و من وقتی دنبال نسخه انگلیسی بودم به دو جلد دیگه ی این مانگا برخورد کردم که احتمالا اگه اشتباه نکنم مجموعا شامل دوازده داستان از موراکامیه که به شکل مانگا در سه جلد ارائه شده. علاوه بر اونچه بهش اشاره کردم (اشنایی و کنجکاو کردن ذهن برای خوندن کتابهای اصلی)  نکته ی خوب دیگه ای که این مانگا داشت، توجه به جزییات داستان های کوتاه بود که من قبلتر بهش توجه نکرده بودم و چون تصویری ارایه شده بود، منو شخصا، متوجه ریز جزییاتی از داستان کرد، که باید بهش دقت می کردم و سابقا نکرده بودم. اما از طرف دیگه، ازونجایی که موراکامی استاد دیالوگهای فلسفی - روان شناختیه، بخش های زیادی از دیالوگ بین افراد توی مانگا از دست رفته بود به خصوص در داستان ابر قوباغه و نجات توکیو. ولی در ارائه تصویر ذهنی درست و توجه به توصیفات ریز خیلی خوب عمل کرده. 
در آخر اگه با موراکامی آشنا نیستید و تعریفهای زیادی ازش شنیدید و تصمیم دارید موراکامی بخونید، توجه داشته باشید که داستان های موراکامی صرفا جهت سرگرمی  نیستند و اگه دنبال قصه گویی به شکل کلاسیک هستید، رئال پسندید، ممکنه بدجوری تو ذوقتون بخوره و حتی از سبک نوشتاری این نویسنده و دنیای جادویی که خلق کرده تا به نظر عادی برسه، منزجر بشید.
        

          شاید به چیزهای مختلف فکر میکنیم تا از زندگی کردن دست بکشیم...
        

          جالب بود واقعا. قبلا دوتا از داستان‌هارو خونده بودم و تصویرسازی شده‌اش خیلی دوست داشتنی بود برام.
        

          طول میکشه تا بفهمیم! 
طول میکشه تا بفهیم چه غم و ترسی پشت تک تک شخصیت‌های موراکامی وجود داره! غورباقه غول‌پیکری که قراره به کمک یه آدم معمولی توکیو رو از زلزله نجات بده، زنی که دنبال شوهرش توی ساختمون محل زندگیشون می‌گرده، هدیه تولدی که درس بزرگی به من داد و نفر هفتمی که از یه جایی به بعد زندگیش دیگه از موج‌ها نترسید! من عاشق تک تک شخصیت‌ها شدم.
چهارتا داستان که همشون ترکیبی از رئالیسم و ژانر فانتزی هستند و محوریت اصلی اونها از دست دادن، پشیمانی و سردرگمیه توی این کتاب گنجونده شده. فکر می‌کنم چندماه یکبار دوست دارم برگردم به این کتاب و یه روزه همه داستان‌هاش رو بازم بخونم! انگار مانگا خوندن داره یکی از مورده علاقه‌هام میشه:)
        

          امم مه
        

          درکنار تصویرسازی بسیار عالی و دلنشین  متن جذاب و خواندنی هم داره‌
۰۳/۷/۳۰
        

          گاهی یک کتاب، نه با حجمش، نه با داستان پیچیده‌اش، بلکه با حس و تصویر و عمقی که در دل آدم می‌کاره، جاودانه می‌شه.برای من «مانگاهای موراکامی» دقیقاً چنین تجربه‌ای بود.
اون چیزی که این کتاب رو برای من خاص و فراموش‌نشدنی کرد، تصویرسازی‌های بی‌نظیرش بود.طراحی‌هاش پر از جزئیاتیه که باید چند بار نگاهشون کنی تا لایه‌های مختلفش رو بفهمی.بعضی پنل‌ها اون‌قدر ساده و مینیمالن که اولش به‌نظر بی‌اهمیت میان، ولی کم‌کم می‌فهمی پشت اون سادگی، یه دنیای پیچیده از احساس و معنا خوابیده.
رنگ‌ها (اگه رنگی باشه) یا حتی خاکستری‌ها، به جای اینکه فقط تزئین باشن، انگار بخشی از روایتن.نور، سایه، چیدمان چهره‌ها و حتی خالی بودن بعضی فضاها، همشون چیزی رو روایت می‌کنن؛ چیزی که شاید با کلمه نتونی بگی، ولی دلت درکش می‌کنه.
برای من، تموم کردن این کتاب، مثل بیرون اومدن از یه رویای شیرین بود:))
 انقدر جذب فضا و حس تصویرها شده بودم که گذر زمان رو حس نکردم...