ولی در مسیر سفرم چیزی جز اجتماعِ سوگوار تجربه‌های پریده رنگ دستم را نگرفته بود. هر بار در زندگی معنایی می‌یافتم، معنا فقط لحظه‌ای دوام می‌آورد و بعد در انبوهی از ندانستن‌های بسیار دود می‌شد و به هوا می‌رفت.

گرچه به ظاهر با نظریه پاسکال در تضاده، اما شاید به چیزایه مختلف فکر میکنیم تا از زندگی کردن دست بکشیم. و خیره شدن به افق شاید به این معنی باشه که ناخوداگاه داری با یه مشکلی دست و پنجه نرم میکنی.

این نبرد در خیالتون اتفاق افتاد. خیال میدون نبرد ماست. در خیال پیروز میشیم و در خیال شکست میخوریم.

بدن‌هایمان چهل تکه‌هایی‌اند از داستان‌های سفر در میانه‌ی زمین از ریشه‌هایی که بیرون کشیده شده و دوباره کاشته شده‌اند. بدن‌هایمان هم‌نشینی زبان‌های فراموش شده‌اند، همنشینی آواز‌های آزادی و دعاهای از دل برآمده بدنهایمان دیگر انکارشده، ابزار دست دیگران و زیر ذره‌بینشان نیستند. بدن‌هایمان، برای خودمان است. هر لبخندمان یک اعتراض است. هر لبخندمان یک معجزه. بدن‌هایمان برمی‌خیزند. پاهایمان مصمم قدم برمی‌دارند، می‌رقصند، شکم‌هایمان منشاء زایش‌اند، دست‌هایمان بالا می‌رود،قلب‌هایمان التیام میگیرد، صدایمان بلند می‌شود. بدن‌هلیمان این چنین سیاه، این چنین زیبا . هنوز اینجاییم، هنوز. برمی‌خیزیم. برمی‌خیزیم.

من را بگو که این قدر تلاش میکنم زبان دیگری یاد بگیرم و از کلمه‌هایی که از قبل بلدم استفاده نمی‌کنم.