یادداشت‌های گاهی متین (20)

          بامزه‌ترین کتابی بود که تا حالا خوندم. کلی باهاش خندیدم 😂تصویرگر و نویسنده‌ی این کتاب یکی هست و خیلی خلاقانه و جالب نوشته.
        

          بامزه بود. دوستش داشتم :) 
-تصویر‌های بامزه
-جملات و جمع‌بندی خوب
-خلاقیت
و...
        

          داستان‌هایی از تهران با آلودگی و ترافیک همیشگی.
اکثرشون زیاد چنگی به دلم نزد. اما بین‌شون داستان‌های قشنگی که فکر رو درگیر کنه و یا احساس خاصی رو زنده کنه هم بود.
        

          تصویرسازی های داخل این کتاب رو خیلی دوست دارم.
 احساسات قشنگ و خاصی رو درونم زنده می‌کنند.
        

          آه. واقعا داستان عجیبی بود.
این کتاب رو یه آقایی که خودش هم اومده بود کتابفروشی کتاب بخره بهم معرفی کرد.
از داستان بگم براتون:
از یک لحاظ هایی واقعا دوستش داشتم. درگیرم کردم. احساساتم رو بر انگیخت. درگیر خاطراتم کرد. بهمم ریخت. گاهی اضطراب بهم داد. تب و سردرد عشق رو یادم انداخت. تک تک لحظه هاش رو جلوی چشمام تصویر می‌کرد. 
فقط مشکلم با یک قسمتی بود که هنوز نتونستم با اون مسئله‌ی فرهنگی کنار بیام. و یکجورایی حس عادی سازی و خوب کردن چهره‌ی اون اتفاق رو بهم میده که واقعا حس خوبی نیست. اما خب، چه میشه کرد؟
دنیاعه دیگه...
        

          یاد یکی از دوستام افتادم که می‌گفت " بابا این حتی رنگ جلد کتابش هم زرده" 😂
ولی خب واقعا به نظرم برعکس جلدش، کتاب زردی نبود. یکسری نکته‌ها درمورد استفاده کردن از تلفن همراه می‌گفت. برای مثال اینکه 
■ اصلا صبح‌تون رو با استفاده از گوشی شروع نکنید = چون باعث میشه باقی روز رو بی حوصله و بدون تمرکز سپری کنید. ( البته اگر عاشق باشید و منتظر پیام معشوق، داستان فرق داره. راحت باشید 😂 )

و در آخر بگم که خیلی کتاب  شسته رُفته‌ای بود. 
طبق تجربه‌ای که توی دوران سربازیم داشتم، چیزهایی که گفته رو تا حدود زیادی قبول دارم.
پیشنهاد من: حتما بخونید.
        

          کتاب کوتاهی درمورد زندگی نیما یوشیج بود.
و یک چیزی برام جالب بود، اینکه حتی استادان اون زمان نیما رو مسخره می‌کردن (ما معمولا تایید شدن توسط مردم مخصوصا استادان رو دوست داریم و معتبر می‌دونیم) اما اون معتقد بود که یک روزی می‌رسه که شعرش گیرا میشه و روزی هم می‌رسه که مجسمه اش رو می‌سازن :)
        

          راستش اصلا نتونستم با این کتاب ارتباط بگیرم و برام جذاب نبود. مکان ها مکرر عوض می‌شدن. مسئله‌ی خاصی توی کتاب اتفاق نمی‌افتاد. متن خسته کننده و معمولی بود‌. صرفا انگار داشتم خاطرات و حرفهای یک فرد با خودش رو می‌خوندم.
جمله‌‌ای که نظرم رو جلب کنه نداشت. تصویرسازی خاصی نداشت و ...
و راستش یکم برام عجیب تر این بود که این نویسنده برنده‌ی نوبل شده!
(این کتاب من رو یاد جزء از کل انداخت. هرچند جزء از کل به شدت قلم بهتر و داستان گیراتری داره.)
        

          راستش من به این کتاب رو دوست داشتم.
با شعر‌هاش ارتباط گرفتم، من رو یاد خاطراتم انداخت، گرفته‌ام کرد، غمگینم کرد و ... خلاصه تاثیرش را گذاشت.
قبول دارم که یکسری‌ شعرهایی که داشت ضعیف بود‌. اما خب با باقی اشعار من تونستم ارتباط بگیرم و حتی شاید برگردم و صفحاتی که دوست داشتم رو چندین بار بخونم.
        

          در این حد قلم گیرایی داره که وقتی به دوستم این کتاب رو دادم، اواسط کتاب نتونسته بود تحمل کنه و کتاب رو پاره کرده بود و انداخته بود دور!
(و بهم گیر داد که اینها چیه میخونی؟ این خیلی خیلی غمگین بود، چطور خوندیش؟!)

ولی آخرین داستان کتاب یکم امیدبخش بود.
        

          کتابیه که اگر می‌تونستم می‌خریدم و به هر مردی ( وحتی زنی که مردی رو دوست داره و می‌خواد بهش کمک کنه) هدیه می‌دادم.
(حتی به نوجوون ها هم پیشنهاد می‌کنم)
چندسال پیش، یک پخش کننده‌ی کتاب که داشتم ازش کتاب می‌خریدم؛
 پرسید:وانشناسی هم می‌خونی؟
گفتم: خوب باشه آره. رفت و برام این رو آورد.
وقتی موضوعش، قیمتش (اون موقع ۶ هزار تومن که واقعا ارزون بود) و طرح جلدش رو دیدم اول فکر کردم از این کتاب‌ به درد نخورهاست.
اما اما اما
وقتی خوندم تبدیل شد به یکی از بهترین کتاب‌هایی که خوندم از بس که پر از نکته‌هایی که واقعا هر مردی نیاز داره قبل از اینکه هر نوع رابطه عاطفی و عشقی رو امتحان کنه، بدونه. 
حیف این کتاب که توی ایران معروف نشده.
        

          کتابی بود که هنوز که هنوزه بهش فکر می‌کنم.
کتابی که واقعا ذهن آدم رو درگیر میکنه. تنوع شخصیت به شدت عالی داره. سبک نگارش خاص خودش رو داره. بعضی قسمت های کتاب انقدر قوی تصویرسازی می‌کرد که نمی‌تونستم ادامه بدم و کتاب رو میگذاشتم کنار تا یکم ذهنم استراحت کنه. احساس ترس، رهایی، خشم و ... رو بسیار عالی انتقال میده.
واقعا ذهن خلاق و قدرتمندی داشته.
-
ترجمه هم خوب بود و سعی کرده بود دقیقا مثل سبک خود نویسنده، ترجمه اش رو انجام بده.
-
یکی از چیزهایی که غیرمستقیم تو ذهنم انداخت این بود که:
اگر همین الان کور بشم، چه چیزها و افرادی برام باارزش باقی می‌مونن؟ به چه کسایی می‌تونم اطمینان کنم؟ کدوم آدم ها همچنان برام زیبا هستن؟
-
(یه چیزی که برام سواله اینه که: چرا شخصیت شوهر با وجود اینکه میدونست همسرش می‌تونه ببینه، با اون فرد نزدیکی کرد؟ )
        

          برای من از اون اثرها بود که با وجود گذشت چند سال، حس و حال داخل کتاب، مفاهیمش و تصویری که توی ذهنم ایجاد کرد هنوز جلو چشم‌هامه(مخصوصا وقتی مریض میشم میاد سراغم ).
پیشنهاد میکنم این کتاب رو با صدای محسن زر آبادی گوش بدید.(صدای بم و پیرمردطور خاصی داره و به شدت روی این کتاب ‌نشسته).
        

          شاید بدترین کتابی که خوندم.
-لو دادن داستان از همان ابتدای کتاب
-کشش نداشتن داستان
-جمله های به شدت ساختگی و مصنوعی
-شخصیت پردازی ضعیف
-جمله بندی ضعیف
- و . . . 
        

          کتابی بود که کاش این اسم رو براش انتخاب نمی‌کردن و جلد بهتری هم براش طراحی می‌کردن. کتابی که اسناد جالبی از افراد علمی و کتب مختلف غیردینی در موضوعات مطرح کرده میاره. اطلاعاتی که من حتی توی مجله دانستنیها هم بهشون برنخورده بودم. اگر به موضوعاتی مثل مثلث برمودا، اهرام مصر،  موجودات فرازمینی و ... علاقه دارید، بد نیست که این کتاب رو هم یک نگاه بندازید.
        

          این کتاب رو چندسال پیش دوستم بهم قرض داد، گفت: <<من نمیخونم، تو کتاب دوست داری، تو ببر و بخون و برام بیار >>.
خوندمش و شد جزو یکی از دوست داشتنی ترین کتاب‌هایی که تاحالا مطالعه کردم.
جملاتی که گفته میشد، اون حرفهایی که درباره‌ی استخوان‌های انسان بود و ... برام جذاب بود. از اون کتاب‌هاست که شاید اوایلش آدم رو جذب نکنه ولی ارزش ادامه دادن داره.
(وقتی این کتاب رو تموم کردم، به طرز عجیبی دیدم که ناخودآگاه ترسم از تاریکی ریخته )
این کتاب رو انقدر دوست داشتم که بارها هدیه دادم.
        

          دوست داشتم
فضای تعمیرکاری باحالی داشت.
( یکی از چیزهایی که از این کتاب یاد گرفتم این بود که اگر قراره توی رشته‌های عملی تحصیل کنید، حتما برید توی محل کار و تجربه کسب کنید. )
        

          این کتاب رو چندسال پیش خوندم و بعدش هدیه دادم.
داستان کشش داشت. گهگاهی اتفاقات و جالبی می‌افتاد اما از نظر من پایان بندی جالب و منطقی‌ای نداشت.
برای یکبار خوندن بد نیست.
        

          یکی از بهترین آثار ایرانی‌ای بود که تا حالا خوندم.
شخصیت های مختلف، وصل شدن اول به آخر داستان، جمله بندی و کلمات خوب، قابل باور بودن داستان، داستان های کوتاه در دل داستانی بلند، وقایع فرهنگی و تاریخی مختلف، نشون دادن داستان از دوزاویه و جنسیت مختلف و ...
کتابی بود که اکثرش رو داخل پادگان خوندم و دوست داشتم مدام ادامه بدمش ( حتی موقع خوندن برمی‌گشتم و صفحات قبل رو مرور می‌کردم).
دوستش داشتم و به نظرم حتی در سطح و سبک  "نام من سرخ" اورهان پاموک بود.