کتاب بدی نبود. توصیفات خوب بود. هر چند تصویرسازی ها عالی نبودند.
        

          
این کتاب شامل چند داستان کوتاه مرتبط به هم هست که تمام داستان‌ها در فضای زندگی مردم فقیر و فرودست جامعه و در مورد نوجوانی از این خانواده‌ها و کار کردن این نوجوان در فصل تابستانه. خیلی فضای کتاب منو یاد فضای کتاب همسایه‌های احمد محمود  انداخت. در مجموع متوسط رو به خوب بود.ه

ه«آری پسرم، این است زندگی ما. هر کس دو دستی جیب خودش را چسبیده و گور‌ پدر دیگران. چرا؟! چون هیچ نمونه‌ای از دوستی و انسانیت در زندگی‌شان ندارند. معیارهای خوب و زیبای انسانیت را ازشان گرفته و پنهان یا نابود کرده‌اند. گاهی پیش خودم فکر می‌کنم که نکند از این که خوب و شریف باشند وحشت دارند. چون در چنین جامعه‌هایی آدم‌های خوب همیشه دچار دردسر می‌شوند.»ه
        

          کتابی به غایت قشنگ 
        

          کتاب در توصیف بینوایی مردم ضعیف و بیچاره است و چیز بخصوصی ندارد؛البته در برخی جاهای کتاب رگه هایی  از اندیشه سوسیالیستی نویسنده پیداست.
        

          این کتاب اولین مواجهه من با قلم علی اشرف درویشیان بود و برایم تداعی سبک و قلم احمد محمود بود ، همان‌قدر روان و خوشخوان و با همان سبک رئالیسم .
«فصل نان» یک مجموعه داستان است که موضوع مشترک همه‌ی داستان‌های این مجموعه فقر، محرومیت و ستم‌دیدگی آدم‌های حاشیه‌ای و فرودست جامعه است. درویشیان در این مجموعه با تیزبینی قابل ستایشی به روایت اجتماع این آدم‌ها و مصیبت‌هایشان می‌پردازد.
        

          فصل نان هم مثل آبشوران دل آدم را پر از غم میکند مثل داستان های صمد بهرنگی 😔
        

          متبحر در توصیف فقر، طوری که می توانی آن را حس کنی و از آن بترسی. کاش او این برهه از زندگیِ مردم ایران را هم می دید (401 و 402) و با قلم توانمندش چیزی می نوشت.
او می‌نوشت و ما می خواندیم و بغض می کردیم و گاهی پنهانی گریه می کردیم.
از سختی و رنج مستاجران و بی خانه ها می نوشت. از بچه ها و نوجوانان و جوانان (دختر و پسر) که تمام خواسته هایشان و تمام آرزوهایشان را دفن کردند. از شرمندگی پدرها و مادران می‌نوشت که در فراهم کردن لقمه نانی عاجزند.
و از  مصائب دیگر که گریبانگیر خیلی از هم وطنان ما است.
روحت شاد علی اشرف درویشیان بزرگ. 
        

          در این حد قلم گیرایی داره که وقتی به دوستم این کتاب رو دادم، اواسط کتاب نتونسته بود تحمل کنه و کتاب رو پاره کرده بود و انداخته بود دور!
(و بهم گیر داد که اینها چیه میخونی؟ این خیلی خیلی غمگین بود، چطور خوندیش؟!)

ولی آخرین داستان کتاب یکم امیدبخش بود.
        

          آن تکه آینه شکسته روی جلد کتاب را می‌بینید؟
نویسنده همان را آرام آرام فرو می‌‌کند داخل قلبتان، 
علی رغم کوتاه بودن داستان ها شما را جوری با شخصیت اصلی همراه می‌کند که با تار و پود او عاشق می‌شوید گرسنگی و رنج و بی پولی می‌کشید و تحقیر می‌شوید و در واقع شما می‌شوید شخصیت اصلی این کتاب.
با این که داستان هایی که سراسر رنج است خیلی به دلم نمی‌نشیند اما قلم آقای درویشیان عزیز چون رنج را شیرین نوشته به دلم هم شیرین نشست.