کتاب بدی نبود. توصیفات خوب بود. هر چند تصویرسازی ها عالی نبودند.
        

          متبحر در توصیف فقر، طوری که می توانی آن را حس کنی و از آن بترسی. کاش او این برهه از زندگیِ مردم ایران را هم می دید (401 و 402) و با قلم توانمندش چیزی می نوشت.
او می‌نوشت و ما می خواندیم و بغض می کردیم و گاهی پنهانی گریه می کردیم.
از سختی و رنج مستاجران و بی خانه ها می نوشت. از بچه ها و نوجوانان و جوانان (دختر و پسر) که تمام خواسته هایشان و تمام آرزوهایشان را دفن کردند. از شرمندگی پدرها و مادران می‌نوشت که در فراهم کردن لقمه نانی عاجزند.
و از  مصائب دیگر که گریبانگیر خیلی از هم وطنان ما است.
روحت شاد علی اشرف درویشیان بزرگ. 
        

          در این حد قلم گیرایی داره که وقتی به دوستم این کتاب رو دادم، اواسط کتاب نتونسته بود تحمل کنه و کتاب رو پاره کرده بود و انداخته بود دور!
(و بهم گیر داد که اینها چیه میخونی؟ این خیلی خیلی غمگین بود، چطور خوندیش؟!)

ولی آخرین داستان کتاب یکم امیدبخش بود.
        

          آن تکه آینه شکسته روی جلد کتاب را می‌بینید؟
نویسنده همان را آرام آرام فرو می‌‌کند داخل قلبتان، 
علی رغم کوتاه بودن داستان ها شما را جوری با شخصیت اصلی همراه می‌کند که با تار و پود او عاشق می‌شوید گرسنگی و رنج و بی پولی می‌کشید و تحقیر می‌شوید و در واقع شما می‌شوید شخصیت اصلی این کتاب.
با این که داستان هایی که سراسر رنج است خیلی به دلم نمی‌نشیند اما قلم آقای درویشیان عزیز چون رنج را شیرین نوشته به دلم هم شیرین نشست.
        

          
این کتاب شامل چند داستان کوتاه مرتبط به هم هست که تمام داستان‌ها در فضای زندگی مردم فقیر و فرودست جامعه و در مورد نوجوانی از این خانواده‌ها و کار کردن این نوجوان در فصل تابستانه. خیلی فضای کتاب منو یاد فضای کتاب همسایه‌های احمد محمود  انداخت. در مجموع متوسط رو به خوب بود.ه

ه«آری پسرم، این است زندگی ما. هر کس دو دستی جیب خودش را چسبیده و گور‌ پدر دیگران. چرا؟! چون هیچ نمونه‌ای از دوستی و انسانیت در زندگی‌شان ندارند. معیارهای خوب و زیبای انسانیت را ازشان گرفته و پنهان یا نابود کرده‌اند. گاهی پیش خودم فکر می‌کنم که نکند از این که خوب و شریف باشند وحشت دارند. چون در چنین جامعه‌هایی آدم‌های خوب همیشه دچار دردسر می‌شوند.»ه
        

          کتابی به غایت قشنگ 
        

          کتاب در توصیف بینوایی مردم ضعیف و بیچاره است و چیز بخصوصی ندارد؛البته در برخی جاهای کتاب رگه هایی  از اندیشه سوسیالیستی نویسنده پیداست.
        

          این کتاب اولین مواجهه من با قلم علی اشرف درویشیان بود و برایم تداعی سبک و قلم احمد محمود بود ، همان‌قدر روان و خوشخوان و با همان سبک رئالیسم .
«فصل نان» یک مجموعه داستان است که موضوع مشترک همه‌ی داستان‌های این مجموعه فقر، محرومیت و ستم‌دیدگی آدم‌های حاشیه‌ای و فرودست جامعه است. درویشیان در این مجموعه با تیزبینی قابل ستایشی به روایت اجتماع این آدم‌ها و مصیبت‌هایشان می‌پردازد.
        

          .
«فصل‌نان»

فصل نان در مورد نان است، یا بهتر بگویم غم نان.
همین یک تکه نان که بعضی راحت بدستش می آورند وبعضی مثل خانواده آقای اشرف جانشان در می‌آید. 
آقای اشرف، کودکی سختی داشته. همیشه داستان‌هایش من را یاد بچگی آقای مردای کرمانی می اندازد.
سبک قلمشان‌ هم شبیه جلال آل احمد است( با کمی ارفاق) همانطور ساده و صمیمی.
فقر و‌ نداری محوریت اصلی همه‌ی داستان‌هاست. پایان بیشترشان تلخ است(به جز داستان آخر که کورسوی امیدی می گذارد) مثل خود زندگی! 
قبلا آبشوران‌ را از ایشان خوانده‌بودم.

از متن کتاب:

*افسوس که توی این دنیا کاه را جلوی سگ می اندازند استخوان را جلوی اسب.

*چاقی شان از لاغری مردم است!

#فصل‌ـنان
#کتابـخواندم
.‌
        

          فصل نان هم مثل آبشوران دل آدم را پر از غم میکند مثل داستان های صمد بهرنگی 😔
        

          علت دروغگویی نویسندگان پیش از انقلاب رو درک نمی‌کنم!

اگر کسی توانست یک سند ارائه بده که کتاب و ثبت نام مدرسه در پیش از انقلاب نیاز به پرداخت پول داشته بهش جایزه میدم.

این مثال از کتاب فصل نان که نوشته شده در سال ۱۳۵۰ هست، مشت نمونه خرواره و شرح ماجرا به همین یک خط دروغ علی اشرف درویشیان ختم نمی‌شه.

سر و رشته بسیار درازتره، چرا که کم نیستند نویسنده‌های دروغگویی که تاریخ معاصر ایران رو در رمان‌هاشون تحریف می‌کنند. و به اسم صدای فقرا بودن توجه عده‌ای رو جلب می‌کنند.

پی‌نوشت: در این زمان تغذیه رایگان قابل توجه و جذابی بین دانش‌آموزان سراسر کشور توزیع می‌شده. از آش در زمستان‌ها، میوه در بهار و پاییز، آجیل گاه و گاه و ... .

بماند که به خانواده‌های نیازمند هم قواره فرم مدرسه می‌دادند، که کودکان لباس مناسبی برای مدرسه داشته باشند.

قطعاً اون‌ها از این موضوعات خبر داشتند اما چرا دروغ نوشته‌اند و ادعای صدای فقرا بودن رو داشتند جای سوال داره!

استاد در ادامه (کتاب فصل نان) می‌فرمایند:

«برادکم، امسال می‌روی کلاس نهم خرجش گران‌تره»

و سوال من اینه که چه خرجی؟
جلسه انجمن اولیا برگزار می‌کردند پدر مادررا را تیغ بزنن؟
یا به اسم کمک‌های بشردوستانه برای کشورهای دوست و برادر کمک زوری جمع می‌کنند؟
یا به اسم آموزش ویژه مدارس دولتی شهریه‌های کلان از پدر و مادرهای بیچاره می‌گرفتند؟

به جز دفتر و خودکار که قیمت بسیار ناچیزی داشتند حتی برای ضعیف‌ترین قشر جامعه، چه چیزی برای خریدن و خرج کردن وجود داشت که این نویسنده عزیز داره اینطور واکنش میده؟

در ادامه نیز نویسنده همچنان به کار خود ادامه می‌دهد و چنین می‌نویسد:

«امروزه مدها در دست یک عده بچه‌باز است. در دست یک عده همجنس طلب. این است که می‌بینید. لباس پسرها را تن دخترها و لباس دخترها را تن پسرها می‌کنند...
چه معلم خوبی بود! سخنانش از دلش بر می‌آمد. پرشور پرهیجان.
نصفه‌ی سال غیبش زد. سر کلاس ما بود که صدایش کردند و رفت و دیگر او را ندیدیم. »

شکر خدا معنی معلم خوب رو هم در همین جمله دیدیم. فقط نمی‌دونم چرا از این معلم‌هایی که یهو غیب میشن در عالم واقعیت کسی ندیده و کسی نمی‌شناسه، نه خودشون و نه خانواده‌هاشونو. و اینکه چرا صبر نمی‌کنن تو ساعتی که سر کلاس نیست باهاش صحبت کنن یا اخراجش کنن. حتماً باید بچه‌ها ببینن که این قضیه داره اتفاق می‌افته. حالا چرا این اینطوریه چون نویسنده دلیلی نداره که بگه من می‌دونم که اینطوری شده. و در واقع تخیل نویسنده می‌خواد که قضیه اینطوری اتفاق بیافته.
مثل وقتایی که دوتا شخصیت توی یک داستان بدون هیچ منطق خاصی یه دفعه عاشق و دل خسته هم میشن، حالا چرا چون نویسنده می‌خواد.
وظیفه معلم تشویق دانش آموزان به سوگیری سیاسی نیست، وظیفه معلم تعلیم و تربیت کودکانه.

پی‌نوشت: این یادداشت از سه یادداشت جداگانه تشکیل شده و دلیل تفاوت در لحن‌ها همین است. 

پی‌نوشت دوم: عکسی که پیوت شده مربوط به یک فروشگاه در دهه ۵۰ شمسی است.

✍ سپهر ناصری