یکی از بهترین و زنونه‌ترین کتابهایی که تا به الان خوندم✨️
 ( البته در اصل سه تا کتابه )
توی دوکتاب اول، حس این رو داشتم که ازدواج کردم، و حالا بعد از ۱۵ سال زندگی مشترک، دفتر یادداشت‌های روزانه‌ی همسرم رو پیدا کردم و دارم می‌خونم. یک حس صمیمت و گرمای زنونه‌ی خاصی توی این قلم هست. و اون اصالت فرهنگ ارمنی-ایرانی که توی قلم جاریه به شدت دوست داشتنی بود. پر از احساسات رنگارنگ بود.
شاید به جرئت بتونم بگم هیچ کتابی تا این اندازه من رو غرق زندگی زنها نکرده بود.
تک به تک داستانهاش رو دوست داشتم.
از خوندنش واقعا لذت بردم.
بابت نوشتن این کتاب، ممنونم خانم پیرزاد.



      

        کتابی برای نخواندن
      

        من رو یاد راجر بنیستر انداخت. دونده و پزشکی که درزمان اون دانشمند‌ها می‌گفتن که اصلا انسان با این عضلات پا و مفاصل نمی‌تونه یک مایل رو در کمتر از ۴ دقیقه بدوعه.
خلاصه این کتاب حس و حال جالبی داشت. برای یکبار خوندن و گهگاهی نیم نگاهی بهش انداختن، خوبه.
علت اینکه این نسخه رو خوندم این بود که نویسنده بعد از مدت‌ها برمی‌گرده و فصل چهارم رو بهش اضافه می‌کنه.
یک چیزی که زیاد برام زیاد جالب نیست که اینکه بیش از حد روی این مسئله که محدودیت فقط توی افکار هست تکیه میکنه. 
به نظر این تفکر عمیقا میتونه ما رو ناکام و ناامید کنه. ما باید محدودیت های ذهنی و جسمی‌مون رو بشناسیم. این عقیده توی زندگی ممکنه ما رو دچار‌ خطاهای زیاد بکنه. ( اما اما اما این نکته رو در کنارش فراموش نکنیم که زندگی فقط همین نیست و ممکنه که بتونیم حتی فراتر بریم و محدودیت‌های جسم‌ و ذهن‌مون رو در شرایط خاصی کنار بزنیم. )

فصل آخرش رو برای این دوست داشتم که من رو یاد روند شیعه حکومتی انداخت که تمرکزش رو به جای اخلاقیات اشخاصی مثل امام علی، روی اثبات حقانیت، تعریف و تمجید این اشخاص گذاشت. یعنی با اینکار عملا پیام این افراد رو نادیده گرفت و صرفا به مدح این افراد پرداخت و این کار به نظرم حتی شناخت این افراد رو هم به انحراف کشوند.
      

        تکیه کتاب بیشتر روی بخش تاریخ جنگ و حکومت‌هاست، اما خوندنش رو حداقل برای یکبار به دوستام پیشنهاد می‌کنم.
مخصوصا الان که در جنگ هستیم. بعلاوه‌ی اینکه باخوندن این کتاب، شاید دست از یکسری کلیشه‌های قدیمی که صدها ساله باعث اختلاف بین ما و بقیه قوم‌ها و کشور‌ها میشه، دست برداریم. 
گاهی هر جنگ کوچکی که شروع می‌کنیم، آغاز یک نبرد بی پایانه که نسل در نسل ادامه پیدا می‌کنه و صرفا گاهی شعله‌اش خاموش میشه.
      

        یکی از بهترین‌‌ رمان‌هایی که می‌تونید در این زمان جنگ بخونید
      

        بامزه‌ترین کتابی بود که تا حالا خوندم. کلی باهاش خندیدم 😂تصویرگر و نویسنده‌ی این کتاب یکی هست و خیلی خلاقانه و جالب نوشته.
      

        بامزه بود. دوستش داشتم :) 
-تصویر‌های بامزه
-جملات و جمع‌بندی خوب
-خلاقیت
و...
      

        قشنگ بود. حس و حال کودکیم رو زنده کرد. مخصوصا نقاشی ‌های زیبایی که داشت. 
کتاب خیلی مناسب بچه‌هاست تا یاد بگیرن که نسبت به توانایی و استعدادشون بهم دیگه کمک کنن. همدلی کنن و نسبت به مشکلات دیگران بی تفاوت نباشن.
      

        داستان‌هایی از تهران با آلودگی و ترافیک همیشگی.
اکثرشون زیاد چنگی به دلم نزد. اما بین‌شون داستان‌های قشنگی که فکر رو درگیر کنه و یا احساس خاصی رو زنده کنه هم بود.
      

        تصویرسازی های داخل این کتاب رو خیلی دوست دارم.
 احساسات قشنگ و خاصی رو درونم زنده می‌کنند.
      

        آه. واقعا داستان عجیبی بود.
این کتاب رو یه آقایی که خودش هم اومده بود کتابفروشی کتاب بخره بهم معرفی کرد.
از داستان بگم براتون:
از یک لحاظ هایی واقعا دوستش داشتم. درگیرم کردم. احساساتم رو بر انگیخت. درگیر خاطراتم کرد. بهمم ریخت. گاهی اضطراب بهم داد. تب و سردرد عشق رو یادم انداخت. تک تک لحظه هاش رو جلوی چشمام تصویر می‌کرد. 
فقط مشکلم با یک قسمتی بود که هنوز نتونستم با اون مسئله‌ی فرهنگی کنار بیام. و یکجورایی حس عادی سازی و خوب کردن چهره‌ی اون اتفاق رو بهم میده که واقعا حس خوبی نیست. اما خب، چه میشه کرد؟
دنیاعه دیگه...
      

        یاد یکی از دوستام افتادم که می‌گفت " بابا این حتی رنگ جلد کتابش هم زرده" 😂
ولی خب واقعا به نظرم برعکس جلدش، کتاب زردی نبود. یکسری نکته‌ها درمورد استفاده کردن از تلفن همراه می‌گفت. برای مثال اینکه 
■ اصلا صبح‌تون رو با استفاده از گوشی شروع نکنید = چون باعث میشه باقی روز رو بی حوصله و بدون تمرکز سپری کنید. ( البته اگر عاشق باشید و منتظر پیام معشوق، داستان فرق داره. راحت باشید 😂 )

و در آخر بگم که خیلی کتاب  شسته رُفته‌ای بود. 
طبق تجربه‌ای که توی دوران سربازیم داشتم، چیزهایی که گفته رو تا حدود زیادی قبول دارم.
پیشنهاد من: حتما بخونید.
      

        کتاب کوتاهی درمورد زندگی نیما یوشیج بود.
و یک چیزی برام جالب بود، اینکه حتی استادان اون زمان نیما رو مسخره می‌کردن (ما معمولا تایید شدن توسط مردم مخصوصا استادان رو دوست داریم و معتبر می‌دونیم) اما اون معتقد بود که یک روزی می‌رسه که شعرش گیرا میشه و روزی هم می‌رسه که مجسمه اش رو می‌سازن :)
      

        راستش اصلا نتونستم با این کتاب ارتباط بگیرم و برام جذاب نبود. مکان ها مکرر عوض می‌شدن. مسئله‌ی خاصی توی کتاب اتفاق نمی‌افتاد. متن خسته کننده و معمولی بود‌. صرفا انگار داشتم خاطرات و حرفهای یک فرد با خودش رو می‌خوندم.
جمله‌‌ای که نظرم رو جلب کنه نداشت. تصویرسازی خاصی نداشت و ...
و راستش یکم برام عجیب تر این بود که این نویسنده برنده‌ی نوبل شده!
(این کتاب من رو یاد جزء از کل انداخت. هرچند جزء از کل به شدت قلم بهتر و داستان گیراتری داره.)
      

        راستش من به این کتاب رو دوست داشتم.
با شعر‌هاش ارتباط گرفتم، من رو یاد خاطراتم انداخت، گرفته‌ام کرد، غمگینم کرد و ... خلاصه تاثیرش را گذاشت.
قبول دارم که یکسری‌ شعرهایی که داشت ضعیف بود‌. اما خب با باقی اشعار من تونستم ارتباط بگیرم و حتی شاید برگردم و صفحاتی که دوست داشتم رو چندین بار بخونم.