کتاب پرسه های شبانه - نقد و نظرات دربارۀ کتاب پرسه های شبانه

نیم قرن بعد، وقتی ردپای عمر روی غبار خاطره ها پیداست، دفترچه یادداشتی پیدا می کنید از روزهای گم شده جوانی تان و کلمه به کلمه و خط به خط همه آنچه را گرد فراموشی گرفته بود مرور می کنید. زنی را که دوستش می داشتید، کتابی که می خولندید، محله ای که پاتقتان بود، دوستانی که گذر زمان تنها تصویری مبهم ازآنها برایتان ترسیم می کند… فکر می کنید چه احساسی داشته باشیدّ این قصه ژان است. ژان در روزهای جوانی اش با دختر مرموزی آشنا می شود و امروز بعد گذشت نیم قرن در تلاش است تا ردپایی از او بیابد ولی پاریس حالا با پاریس پنجاه سال پیش فرق کرده و اندک نشانه های جسته گریخته ای در یک دفترچه یادداشت قدیمی، قطعات پازلی که باید کنار هم قرار بگیرد. شاید ژان بتواند بعد از پنجاه سال بالاخره بفهمد دنی که بود.

با وجود اینکه هنوز خوندن کتاب رو تموم نکردم ولی تصمیم گرفتم درباره اش بنویسم البته نه در مورد قصه ی کتاب که اونهم در جای خودش نیاز به نوشتن یادداشت داره، درباره دو خصوصیت این کتاب که برام خیلی پررنگ و برجسته بود می خوام بنویسم. اول اینکه انقدر این کتاب خواننده رو در لوکیشن های مختلف گم می کنه که حد نداره واقعا این حجم قدرتمند از ایجاد فضاهایی مرموز و تاریک و پر پیچ و خم و دائما خواننده رو در هزارتوی لوکیشن های مختلف غرق کردن ستودنیه، من که از خوندن این کتاب دارم لذت میبرم، تصویری کاملا واضح و روشن از اون چیزی که دارم میخونم در ذهن دارم با تمام جزئیات، و این قدرت فوق العاده نویسنده رو میرسونه و دوم اینکه ترجمه فوق العاده خوب کتاب توسط خانم نازنین عرب، که تو یادداشت شون اول کتاب از حس عمیقی که به داستان های مودیانو و شخصیت های قصه هاش داشتند نوشتن، متن هم مستقیم از فرانسه ترجمه شده و مطلب بعدی هم اینکه خودشون مدتی در فرانسه زندگی می کردن که این هم بسیار موثر بوده در انتقال مفاهیم و اینکه این تصویر سازی های فوق العاده با تغییر زبان خدشه ای بهش وارد نشده و با همون قدرت برگردونده شده به زبان فارسی.

راستش اصلا نتونستم با این کتاب ارتباط بگیرم و برام جذاب نبود. مکان ها مکرر عوض می‌شدن. مسئله‌ی خاصی توی کتاب اتفاق نمی‌افتاد. متن خسته کننده و معمولی بود‌. صرفا انگار داشتم خاطرات و حرفهای یک فرد با خودش رو می‌خوندم. جمله‌‌ای که نظرم رو جلب کنه نداشت. تصویرسازی خاصی نداشت و ... و راستش یکم برام عجیب تر این بود که این نویسنده برنده‌ی نوبل شده! (این کتاب من رو یاد جزء از کل انداخت. هرچند جزء از کل به شدت قلم بهتر و داستان گیراتری داره.)

حدودا بیست صفحه اول یکم نا امیدم کرد و پیش خودم گفتم نکنه باز یه داستان بی سر و ته مثل گشت شبانه باشه ولی کم کم شیوه ی نوشتن و داستان به سبک خود مودیانو شبیه شد مثل کتاب های بهار لعنتی و خاطرات خفته. داستان اینطوریه که ژان بعد از سالها نشسته و از روی دفترچه سیاهش که همیشه همراهش بوده و چیزهایی توی اون یادداشت میکرده داره داستان خودش و دختری به اسم دنی رو تعریف میکنه. داستانی که اندکی مرموزه و در جاهایی هم جنایی. اگر از طرفداران مودیاتو و سبک نوشتنش باشید حتما از این کتاب خوشتون میاد فقط تا ده پونزده درصد اول کتاب تحمل کنید