با وجود اینکه هنوز خوندن کتاب رو تموم نکردم ولی تصمیم گرفتم درباره اش بنویسم البته نه در مورد قصه ی کتاب که اونهم در جای خودش نیاز به نوشتن یادداشت داره، درباره دو خصوصیت این کتاب که برام خیلی پررنگ و برجسته بود می خوام بنویسم.
اول اینکه انقدر این کتاب خواننده رو در لوکیشن های مختلف گم می کنه که حد نداره واقعا این حجم قدرتمند از ایجاد فضاهایی مرموز و تاریک و پر پیچ و خم و دائما خواننده رو در هزارتوی لوکیشن های مختلف غرق کردن ستودنیه، من که از خوندن این کتاب دارم لذت میبرم، تصویری کاملا واضح و روشن از اون چیزی که دارم میخونم در ذهن دارم با تمام جزئیات، و این قدرت فوق العاده نویسنده رو میرسونه
و دوم اینکه ترجمه فوق العاده خوب کتاب توسط خانم نازنین عرب، که تو یادداشت شون اول کتاب از حس عمیقی که به داستان های مودیانو و شخصیت های قصه هاش داشتند نوشتن، متن هم مستقیم از فرانسه ترجمه شده و مطلب بعدی هم اینکه خودشون مدتی در فرانسه زندگی می کردن که این هم بسیار موثر بوده در انتقال مفاهیم و اینکه این تصویر سازی های فوق العاده با تغییر زبان خدشه ای بهش وارد نشده و با همون قدرت برگردونده شده به زبان فارسی.
        

          راستش اصلا نتونستم با این کتاب ارتباط بگیرم و برام جذاب نبود. مکان ها مکرر عوض می‌شدن. مسئله‌ی خاصی توی کتاب اتفاق نمی‌افتاد. متن خسته کننده و معمولی بود‌. صرفا انگار داشتم خاطرات و حرفهای یک فرد با خودش رو می‌خوندم.
جمله‌‌ای که نظرم رو جلب کنه نداشت. تصویرسازی خاصی نداشت و ...
و راستش یکم برام عجیب تر این بود که این نویسنده برنده‌ی نوبل شده!
(این کتاب من رو یاد جزء از کل انداخت. هرچند جزء از کل به شدت قلم بهتر و داستان گیراتری داره.)
        

          حدودا بیست صفحه اول یکم نا امیدم کرد و پیش خودم گفتم نکنه باز یه داستان بی سر و ته مثل گشت شبانه باشه ولی کم کم شیوه ی نوشتن و داستان به سبک خود مودیانو شبیه شد مثل کتاب های بهار لعنتی و خاطرات خفته. داستان اینطوریه که ژان بعد از سالها نشسته و از روی دفترچه سیاهش که همیشه همراهش بوده و چیزهایی توی اون یادداشت میکرده داره داستان خودش و دختری به اسم دنی رو تعریف میکنه. داستانی که اندکی مرموزه و در جاهایی هم جنایی. اگر از طرفداران مودیاتو و سبک نوشتنش باشید حتما از این کتاب خوشتون میاد فقط تا ده پونزده درصد اول کتاب تحمل کنید