یادداشت‌های انیس پورقنبری (15)

            " وسوسه باید وارد دنیا شود ولی بد به حال کسی که از طریق او وسوسه وارد شود"

لئو جان!
خیلی خوشحالم که تصمیم گرفتم این کتابتو بخونم.
 بشدت باهات موافقم توی مضمون و درون‌مایه حرفی که زدی.
تالستوی عزیز؛
درست گفتی!
هیچوقت گوشه گیری و رهبانیت باعث رشد و تعالی نمیشه و توی اجتماعه که باید بزرگ و بزرگوار بشیم.
خیلی از کتابت لذت بردم و قول میدم بقیه کتاباتو هم بخونم بزودی!
تا نامه‌ای دیگر خدافظ😁
          

            مدت‌ها بود کتاب شهدا را که می‌خواندم چشم‌هایم را روی سطر‌ها و قلم ضعیف می‌بستم و غرق در محتوا میشدم.
اما این کتاب علاوه بر محتوای فوق‌العاده‌اش باعث کیف کردن من از قلم زیبای نویسنده شد.

کتاب راجع به مادر‌شهیدی که ۱۷سال از فرزند جانباز قطع نخاعی‌اش نگه داری می‌کند.
اعتراف میکنم تا امروز که این کتاب را تمام کردم نگاهم به جانبازی درست نبود و هیچوقت فکر نمیکردم آنقدر سختی داشته باشد.

من مادرم؛ میفهمم عشق به فرزند یعنی چه.
گاهی خودم را جای شهلا خانم و پسرم را جای شهید حسین می‌گذاشتم ....من؟ نه نه نه!من نمی‌توانم مثل شهلا باشم...
شهلا خانم تو جز قوی‌ترین زنهایی هستی که من میشناسم .
من مات و مبهوت ِ  مادری کردنت هستم که ۱۷سال با عشق صبوری کردی.

این کتاب رو توصیه میکنم؟ قطعا و حتما و حتی فورا😁❤️
          

            خلاصه بخواهم بگویم باید بگویم:  متوسط؛
نه انقدری خوب بود که بخواهم چیز خاصی بگویم،
نه انقدری بد بود که بخواهم بگویم نخوانید!
ارزش یکبار خواندن را دارد.

قصه‌گویی خوبی داشت و موقعیت را به حد قابل قبولی خوب درآورده بود. کشمکش‌ها اکثرا ساده و گره‌ها قابل حل بودند و شوک قوی به داستان نمی‌داد.
شخصیت‌پردازی سهراب(شخصیت اصلی داستان) که پسر مدرسه‌ای بود بنظرم خوب نبود و گاهی رفتارش با سن و پسر بودنش نمیخوند. 
اما شخصیت‌های دیگر داستان را دوست داشتم و خوب بود.

این کتاب را با خوانش خود نویسنده خوندم.
خانم شیرمحمدی الحق صدای زیبایی دارند ولی در ادای احساسات و حالات قوی نبودند.

          

            "خمره" اولین تجربه هوشنگ مرادی‌کرمانی خوانی من بود!

نوع نگارش حقیقتا سلیقه من نبود بخاطر گره‌های ساده و توصیفات کوتاه و کم و....
اما چون این کتاب برای رده سنی نوجوان نوشته شده این نوع نگارش طبیعی بود و ایرادی وارد نیست.

یک نکته جالبی که کتاب داشت حس شیرینی بود که تمام مدت مطالعه توی دهانت میچرخید.
شخصیت‌های خمره آدم های خاکستری بودند مثل تمام آدم‌های اطرافمان برای همین باورپذیری کتاب بالا بود و خواننده را با خودش همراه می‌کرد.
ادبیات متعهد مرادی‌کرمانی ستودنیست؛ اینکه با وجود فقر و کمبود امکانات باز هم جوری بنویسی که حس شیرین زندگی جریان داشته باشد کار هرکسی نیست اما هوشنگ‌خان خوب از پسش برآمده است.
دقتی که در کتاب و توصیفات زندگی روستایی بود مطمئنا برآیند تجربه زیسته‌ی نویسنده بود.

مخلص کلوم؛
خداقوت آقای نویسنده؛ حالمون خوب شد با کتابتون ❤️
          

            "چقدر از آنه یاد گرفتم"

حقیقتا مدت‌ها بود کتاب به این شیرین و گوارایی نخونده بودم.لذت برم از شخصیت‌پردازی عالی خانم مونتگمری!
از مثبت اندیشی آنه و مهربونی داینا و دقت ماریلا و سادگی متیو و... 
حس میکنم آنه روی نگاهم به دنیا اثر گذاشته....


گرچه اگه روزی دختردار بشم و دخترم به سن نوجوانی برسه هرگز کتاب آن‌شرلی رو بهش پیشنهاد نمیکنم چون مطمئنا هرچقدر آنه نقاط خوب و مثبت داره ولی خیال‌پردازی  پیش از حد آنه و یکسری مسائل اخلاقی اصلا مناسب سن نوجوان نیست
          

            موقع خواندن این کتاب؛ چشم‌هایم برق میزد. دستهایم را به‌هم می‌مالیدم و میگفتم: آفرین عطیه عطار زاده!
شیر مادر و نان پدر حلالت (البته در بخش فرمی فقط😂)

کتاب پر است از  نگو نشان بده های  فوق‌العاده. البته نویسنده از زیر دیالوگ نوشتن مویرگی فرار کرده است که من میبخشمش بخاطر این  توصیفات نابش😂 
گرچه متاسفانه باید بگویم این کتاب از نظر محتوا یک کتاب سیاهِ چرک و غیر متعهد است و بوی خون میدهد

شاید روزی برگردم و دوباره چشم‌هایم را ببندم و باز هم بخوانمش...شاید ...