یادداشت‌های فائزه بانو (24)

          واقعا چه اسم مناسبی. زبان زندگی چیه؟ یه ارتباط بدون خشونت.
کتاب بی نظیری بود. تو کتابای رمان زیاد پیش میاد که دلت نخواد کتاب رو بذاری زمین. ولی در مورد کتابای روانشناسی اصولا برای من خسته کننده و حوصله سر بر هستن. اما این کتاب واقعا منو میخکوب کرده بود و فقط دلم میخواست بخونم. به نظرم برای هر فردی واجبه که حداقل یکبار این کتاب رو بخونه
        

          به نظرم کتاب جالبی بود. بیشتر حالت زندگینامه داشت و یه جاهایی وسط داستان، کمی خسته کننده میشد ولی در کل خوب بود و نکته های مفیدی داشت.
        

          جالب بود
        

          من کتاب های تاریخی دوست ندارم. ولی وقتی تاریخ داخل یه رمان قشنگ و لذت بخش قرار میگیره، خوشم میام.
        

          این کتاب از اون کتابایی بود که حتی از دیدن اسمش هم چندشم میشد. ولی بنا به دلایلی ملزم بخوندنش شدم. تو این کتاب میگه سخت ترین کارت رو اول انجام بده و بعد برو سراغ کارای بعدیت. اوایل به نظرم مفید بود ولی بعدها با توجه به روحیه خودم دیدم شاید همیشه هم نباید اینطور باشه 
        

          این کتاب رو خیلی سال قبل خوندم. یادمه با اینکه اول در نظرم جذاب اومد ولی نتونستم کامل بخونمش و شاید بعد از دو سه بار نیمه کاره موندن، بالاخره موفق به تموم کردنش شدم. و الان هم فقط کلیات کمی از کتاب یادمه
        

          این کتاب رو خیلی سال پیش خوندم. تنها چیزی که یادمه اینه که طنز بود و مثبت هجده و داستان قشنگی داشت و اون موقع خیلی دوستش داشتم. چند وقتی بود دلم میخواست دوباره بخونمش. ولی وقتی نظرات بهخوان رو خوندم، دیدم نظرات کاملا ضد و نقیض هستن. یه کم سرد شدم و به شک افتادم. و تصمیم گرفتم فعلا سراغ دوباره خوندنش نرم.
        

          کتاب خوب و مفیدی هست و با اینکه کلی اطلاعات خوب ازش به دست آوردم، اما خوندنش برام خیلی خسته کننده و حوصله سر بر بود. چندین بار نصف نیمه رها کردم و یا خوانشم رو از صوتی به متنی و متنی به صوتی تغییر دادم تا بالاخره تموم شد. با توجه به حجم زیاد کتاب، به نظرم اگه یه نمونه خلاصه شده داشته باشه، خیلی خوب میشه.
        

          من این کتاب رو به صورت صوتی از کست باکس گوش دادم. در اصل بیشتر از تم داستانی، در مورد مدیریت مالی هست و نکته های خوبی رو در این زمینه بیان کرده. و با توجه به اینکه حجم کتاب کم هست، ارزش حداقل یکبار خوندن رو داره. 
        

          کتاب شامل چند داستان کوتاه هست که هم مضمون جالبی دارن و هم قلم نویسنده قشنگه و به نظرم ارزش خوندن رو داره. من از طاقچه خوندم
        

          این کتاب خاطرات نويسنده از دوران افسردگی‌ش هست که در شصت سالگی دچار افسردگی شدید میشه. با اینکه یه جاهایی از کتاب خسته کننده میشد ولی در کل به نظرم کتاب جالبی اومد و خوندش خالی از لطف نیست. هم برای کسایی که افسردگی دارن و هم بیشتر از اون برای کسایی که افسردگی ندارن. چون توصیفات نویسنده هم در مورد شرح افسردگی‌ش جالبه و هم اینکه چطور تا قبل از افسردگی هیچ درکی از این موضوع نداشته و تازه بعد افسردگی تونسته در مورد اطرافیان و آشناهایی که دچار افسردگی بودن، بفهمه در چه شرایطی بودن. و به نظرم این دیدگاه برای همه نیاز هست، تا کسایی که دچار افسردگی هستن رو قضاوت نکنن و بیشتر باعث آزارشون نشن.
        

          با اینکه تعریفش رو خیلی شنیده بودم و نظرات اینجا هم خیلی مثبت بود ولی من نتونستم خیلی باهاش ارتباط بگیرم و به دلم ننشست
        

          کتاب جنایت در مجتمع مسکونی دوتا داستان داشت که هر دو جالب بودن. و در هر دو، تا آخرین صفحات داستان اصلا مجرم قابل حدس نبود. ولی تم کلی داستان مثل همه فیلمای پوآرو بود. که من خیلی از خوندن داستانی که بخاطر دیدن فیلمش ازش پیش زمینه دارم، خوشم نمیاد
        

          فکر کنم بعد این رمان دیگه رمان جنایی نخونم. داستان های پوآرو رو چون قبلا فیلماش رو دیدم دوست نداشتم. و این کتاب هم با اینکه بسیار جذاب و معمایی بود، اما چون کارکترهای اصلی بچه ها بودن، برام خیلی آزاردهنده بود. و من رو از خوندن داستان های جنایی دلزده کرد.
        

          من این کتاب رو در دوره نوجوانی خوندم و اولین کتاب رمانی بود که خوندم. اون موقع برام بسیار جذاب و دلنشین بود. طنز کتاب رو خیلی دوست داشتم و خیلی جاها صدای خنده‌م رو بلند میکرد. و البته خیلی جاها هم باعث گریه‌ام میشد. بعدتر همه کتاب‌های آقای مودب پور رو خوندم و این طنز و تلخی در همه کتابهاشون شبیه به هم بود و فقط شخصیت ها و داستان تغییر میکرد. که اون موقع ها خیلی مورد پسند من بود. در کل شاید این کتاب ها برای اون سن و در اون دوره کتابای بدی نبوده باشه ولی به نظرم الان با این همه رسانه و بلاگر کتاب، میشه انتخابای خیلی بهتری داشت.
        

          برای اولین بار با آقای نبویان در لباهنگ خندوانه آشنا شدم و در کلام و رفتارشون طنزی هست که وقتی همراه با وقار و متانتشون میشه، به نظرم خیلی تحسین برانگیز هست. بعد از اون با قصه های امیرعلی آشنا شدم و برام خیلی جذاب و دلنشین بود. که شنیدن صوتی کتابها، مخصوصا با صدای خودشون لذت داستان رو چند برابر میکنه
        

          گاهی دلم میخواست جای ورونیکا بودم🙁
        

          من کلا کتاب‌های رمان واقعی یا زندگی نامه دوست دارم. و مخصوصا داستان های مربوط به جنگ تحمیلی و زندگینامه شهدا.و از نظر من این کتاب فوق العاده بود
        

          برای من خیلی جالب بود. شاید اولین کتابی بود که من رو به خوندن کتابای روانشناسی علاقه مند کرد.
البته تو یه مورد با نویسنده موافق نیستم. نویسنده معتقده که هر انسان فقط و فقط یک زبان عشق داره. ولی به نظرم این قطعی نیست و ممکنه کسی چند زبان عشق داشته باشه ولی درصد اهمیتشون فرق کنه.
        

          نگاه به زندگی از دید فردی که بخاطر بیماری، فرصت زیادی برای زندگی نداره و دیدگاهش رو به مرگ و زندگی در ماه های پایانی عمرش بیان میکنه