یک روایت فوق العاده پر هیجان و جذاب و دلهره آور از یک حمله و رزمندگان درگیر آن در 7 روز پیش از پایان جنگ ایران و عراق. خیلی کتاب پر کشش و جذابی بود.
        

          کتاب خوب 
واقعا در ادبیات جنگی ایران یا آنطور که بیشتر مرسوم است دفاع مقدس داستان خوب خیلی خیلی خیلی کم داریم 
اما هفت روز آخر آقای بایرامی هم فراتر از خوب بود
آنقدری خوب بود که من را پس از 24 ساعت سفر جاده ای که فقط قصد داشتم تورقی کرده و بخوابم ، بی خواب کرد و نشاند تا در یک مجاس همه اش را بخوانم 
خلاصه که تلخ است ولی خوش خوراک هم هست
بخوانید
        

          به قول خود بایرامی این کتاب فقط خاطراتش بود. ولی انقدر خوب نوشته و پرداخته که با یه رمان فرقی نداره. 
داستانی که انقدر واقعیه که غیرقابل باور میشه، و البته دردناک.
اون تشنگی و گرسنگی و سرگشتگی رزمنده‌ها که تو ناکجاآباد گیر کرده بودن، با هیچ فیلم  و کتابی قابل توصیف نیست.
        

          هفت روز آخر، نوشته محمدرضا بایرامی، کتابی است که برنده بهترین جایزه خاطره ادب پایداری در طول بیست سال شده است. دفتر ادبیات و هنر مقاومت انتشارات سوره مهر، ناشر این کتاب است. (کتابهای نقره ای)
محمد رضا بایرامی بیشتر برای نوجوانان می نویسد. البته این کتاب برای بزرگترهاست.
هفت روز آخر، از هفت روز آخر جنگ می گوید. روزهای آخر جنگ روزهای خاصی بود و نیازمند تحلیل بیشتر است. روزهای آخر احمد دهقان را خوانده اید؟
همین! وقت با ارزش خود را صرف مطالعه کنید.
کتابشناسی:
محمدرضا بایرامی، هفت روز آخر، تهران، انتشارات سوره مهر،چاپ یازدهم، 1387.
        

          هفت روز آخر از محمدرضابایرامی را همین چند دقیقه پیش تمام کردم . تعریف کتاب را خیلی زیاد شنیده بودم . از همان روی جلدش هم معلوم است : برنده ی بهترین خاطره ی ادب پایداری در طول بیست سال !

اما راستش حدود پنجاه صفحه ی اولش را واقعا به زور خواندم ! هی به خودم دلداری می دادم که نه کتاب خوبی است بخوان بخوان خوب می شود...جالب می شود...سر و ته دار می شود !

و بر خلاف سایر موارد اینبار درست در امد . از حدود صفحه ی 70 به بعد دیگر خیلی خوب شد . زمین گذاشتنش سخت شد . یک نفس خواندم !

الان که تمام شده می بینم واقعا استحقاق این همه تعریف و جایزه را داشته . الان که 144 صفحه اش را تا اخر خوانده ام مثل گیج ها شده ام وسط بیابان ، تشنگی ، دویدن ، گرما... و جنگ تمام شد !

هفت روز آخر ماجرای هفت روز آخر جنگ است و اگر50صفحه ی اولش را تحمل کنید واقعا خواندنی است
        

          هفت روز آخر، یادداشت‌ها و خاطرات بایرامی است از هفت روز آخر جنگ ایران و عراق...
یادداشت از سه‌شنبه ۲۱ تیر ۶۷ شروع می‌شود، روزهای آخر جنگ. از مقاومت رزمندگانی که در مقابل حمله عراق، عقب‌نشینی نمی‌کنند اما سردرگم‌اند و نمی‌دانند تکلیف چیست، از آن‌جایی که از فرماندهان خبری نیست و گروه‌هایی هم عقب‌گرد کردند. و در ادامه سرگردانی سه‌نفر از آنان در روستای جلیزی که حین این عملیات، به‌اجبار پیاده برمی‌گردند و از آتش تانک‌ها می‌گریزند.
مسیری بسیار سخت و طاقت‌سوز، با جریانات متفاوت در بیابان‌ها؛ از اسارت تا تشنگی.
بایرامی از گوشه‌های دیگری از جنگ می‌گوید که کمتر گفته شده یا حتی شاید ناگفته مانده.
راوی بین روایت، پرت می‌شود به خاطرات گذشته سنگر و خاکریز...
شرح فضا و صحنه‌ها قابل لمس است و گاهی نفس‌گیر. برای فیلم‌شدن، بسیار جذاب است.
در کل، بسیار پسندیدم. ضمن این‌که صوتی‌ش توصیه می‌شود.


        

          کتاب جذاب و قشنگی بود. و گاهی بسیار نفس گیر.
ولی آخرش یه کم بی مزه تموم شد. البته  این حس برای وقتی هست که به عنوان رمان بهش نگاه کنی. در صورتی که خود نویسنده هم گفته که این کتاب برگرفته از خاطراتش هست. پس در کل کتاب  خوبی بود.
        

          اگر بخواهم در زمینه ادبیات دفاع مقدس از بین کتابهایی که خوانده ام، ۵ اثر را معرفی کنم،حتما یکی از آنها همین هفت روز آخر خواهد بود
        

          یک روایت معتبر از یک جنگ واقعی.
بخوانید تا بدانید جنگ سخت است. مرد می‌خواهد. و تصور کنید که در چنین شرایطی چه خواهید کرد.
برای من خیلی سخت بود و دشوار تصور چنین لحظه‌هایی که خودم در این داستان نقش بازی کنم.
با این کتاب تمام اعتمادم به خودم و شجاعت‌م دچار چالش شد.
بسیار توصیه می‌شود.
        

          این کتاب مجموعه یادداشت‌های بایرامی از هفت روز آخر جنگ (از ۲۱تیرماه ۶۷ تا ۲۷ام) است اما به قول خود او، پا را از "مجموعه یادداشت" فراتر گذاشته و تقریبا نوعی رمان محسوب می‌شود.
البته نمی‌توان به‌طور کامل به چشم رمان به این کتاب نگاه کرد چون در این‌صورت پایان‌بندی آن کمی نازیباست.
روایت کتاب از سردرگمی سربازانی آغاز می‌شود که ارتش عراق درحال نزدیک‌شدن به آنان است و آنان اصرار به حفظ مواضع خود و ایستادگی دارند اما به فرماندهان دسترسی‌ای ندارند و نمی‌دانند که باید چه‌کنند! درهرصورت آنها نیز با پیش‌روی ارتش صدام عقب می‌روند تا جایی‌که در محاصره دشمن می‌افتند و برای فرار از اسارت در آن گرمای داغ و سوزانِ تیرماه، سر به کوه و دشت و بیابان می‌نهند.
و روایتِ تشنگی و خستگی و تاول پاها و سردرگمی و راه‌نابلدی آن چندنفر در این دشت است که اوجِ کتاب است و شما با آن همراه خواهید شد. اکثریتِ کتاب به روایت روز ۲۱ام می‌گذرد و سراسیمگی سربازان در دشت. بایرامی به خوبی این روز بسیار تلخ را توصیف کرده و مشخص نیست که اگر هرکدام از ما به‌جای آنان بودیم چگونه رفتار می‌کردیم و آیا از پسِ آن شرایط برمی‌آمدیم یا نه!
لحظه‌ای که آنان نجات پیدا می‌کنند و به "آب" می‌رسند حقیقتا لحظه عجیبی‌ست...
بخوانید و با روی سخت جنگ آشنا شوید و تلخی‌اش را بچشید البته که تلخی‌اش تو ذوقتان نخواهد زد!
        

          خاطرات نویسنده از روز ۲۱تا۲۳تیر که تو منطقه جنگی بودن و مجبور به عقب نشینی میشن. 
با قلم ساده و روان و بسیار خوب نویسنده کتاب خوندنی دراومده و لحظه به لحظه با نویسنده همراه میشی و پابه پاش پیش میری ماجرا رو. خستگی ها و تشنگی و سردرگمی تو بیابون برای خواننده قابل درکه و خوب نوشته شده.
از کتاب های واقعی درباره جنگ که بدون غرض نوشته شده.
        

          اتفاقی که در این کتاب روایت شده واقعی است و برای محمدرضا بایرامی اتفاق افتاده ولی قلم سحر آمیز استاد کاری با شما می‌کند که باور کردن داستان سخت می‌شود.
کتاب خاطراتی که دست کمی از یک رمان ندارد.
        

          باید بچه‌ی جنوب باشی تا بفهمی زیر آفتاب ۲۱ تیر راه رفتن یعنی چه!
بدون ابری که سایه‌ات کند. بادی به سر و صورتت بکوبد که از ته جهنم بیرون آمده است و با خورشید سر سوزاندنت رقابت می‌کند.
برای هر یک دقیقه‌ راه رفتن، سلول‌ سلول بدنت، هرکدام سه قلپ آب بخار می‌کنند. همین جنگ طبیعی کافی‌ست که تمام شوی. حالا وسط این معرکه صَدامِ بعثی هم به تمام رودخانه‌ها و آب‌های اطرافت شیمیایی زده است.
هفت روز آخر ماجرای هفت روز قبل از قبول قطعنامه ۵۹۸ است. هفت روزی که سگ‌ هار سال۶۷ فقط آتش می‌بارید. 
محمدرضا بایرامی، سربازی است که آن‌روزها حوالی جاده‌ی دهلران ــ اندیمشک عملیات بعثی‌ها را تجربه می‌کند. خاطرات آن هفت روز فصل‌بندی کتاب را تشکیل می‌دهد. بایرامی نویسنده‌ی خوبی است، برای همین بیشتر از اینکه حس خاطره‌خوانی داشته باشیم غرق رمان و شخصیت اصلی می‌شویم.
حس و حال کتاب با تمام کتاب‌های دفاع مقدسی که خوانده بودم فرق می‌کرد. آدم‌های این کتاب اسطوره‌ای نیستند. درست است که عشق به وطن دارند و تسلیم نمی‌شوند ولی در عین حال واقعی‌اند. شعارزده نیستند. می‌ترسند. با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند و بعد از همه‌ی این‌ها شجاعت‌شان رو می‌آید.
کتاب آن‌قدری پر کشش بود که بیخیال جمع‌خوانی شدم و جلو جلو تمامش کردم.
از من می‌پرسید خودتان را از لذت خواندنش محروم نکنید.
        

          تصویر واقعی بخشی از جنگ، که کمتر به ان پرداخته شده.ما بیشتر خواننده و ببیننده ی روایت پیروزی بوده ایم.ما قصه فرماندهان قهرمان را اغلب شنیده ایم.و البته بخشی هم از آن ور بوم افتادند و با خلق تصاویر یک سره سیاه لجوجانه تلاش کردند بگویند نه دفاعی بود و نه تقدسی! قتل بود نه شهادت!
اما کتاب هفت روز اخر هیچ یک از این دو طیف نیست.تکمیل کننده این پازل است.به دور از شعار زدگی، از نگاه یک سرباز وظیفه معمولی که خود نویسنده است. هفت روز اخر را روایت میکند.کتاب خاطره نگاری هست و نیست.قلم خوب و زبان داستانی اقای بایرامی اثر را تبدیل به یک رمان پر کشش کرده.
        

          للباقی
ظاهراً خاطرات نویسنده در هفت روز پایانی جنگ است که نویسنده در آن دوران سرباز وظیفه بوده است. به نظرم نکته جالب این کتاب تصویرسازی تشنگی شدید گروه فرار کرده به کوه ها بود که واقعاً تأثیرگذاشت بود.
للحق