تصویر واقعی بخشی از جنگ، که کمتر به ان پرداخته شده.ما بیشتر خواننده و ببیننده ی روایت پیروزی بوده ایم.ما قصه فرماندهان قهرمان را اغلب شنیده ایم.و البته بخشی هم از آن ور بوم افتادند و با خلق تصاویر یک سره سیاه لجوجانه تلاش کردند بگویند نه دفاعی بود و نه تقدسی! قتل بود نه شهادت!
اما کتاب هفت روز اخر هیچ یک از این دو طیف نیست.تکمیل کننده این پازل است.به دور از شعار زدگی، از نگاه یک سرباز وظیفه معمولی که خود نویسنده است. هفت روز اخر را روایت میکند.کتاب خاطره نگاری هست و نیست.قلم خوب و زبان داستانی اقای بایرامی اثر را تبدیل به یک رمان پر کشش کرده.
      

        پایان کتاب ابدا مناسب کودکان نیست!
      

        نویسنده سوار بر مغالطات تلاش میکند گزاره‌های ذهنی خودش را بخورد مخاطب بدهد.
خوش بینانه این است که نویسنده را مبتلا به خطای شناختی بپنداریم.چهار جستار در کتاب است که مبتلا به مغالطه است.عمیق نیست.علمی نیست.
نیم امتیازی که دادم! صرفا برای تلنگریست که میزند.تلنگری در این باب که پرداخت به حواشی و دامن زدن غیراخلاقی رسانه ها به شایعات چقدر میتواند عرصه را برای انهایی که در حصار آتش اند تنگ‌تر کند.
      

        مخاطب کتاب بیش از آن‌که کودک باشد ،بزرگسالانند
تحول ناگهاني معلم باور پذیر نیست.
داستان درگیر کلیشه ی بچه ی خلاق و معلم سختگیر است
این تیپ کتاب ها پسندیده میشوند شاید بخاطر این‌که خیلی از ما از این معلم ها ،با ذهن های خط کشی شده داشته ایم و پیروزی بیدی پیروزی دست نیافته ما در کودکي و نوجوانی مان است
      

        مراکش را با چای و نعنای ضابطیان میشناسم و حمایت های تیم فوتبالشان از فلسطین.قبل از شروع  به خوانش سفرنامه این بطوطه ،نمیدانستم قرار است با یک مراکشی دور دنیا را در قرن هشتم چرخ بزنم.پر توقع سراغ کتاب نروید که در ذوقتان میخورد.ابن بطوطه خیلی اهل توصیف و فضا سازی نیست.با عبارت های پرطمطراق ادبی قرن هشتمی قرار نیست مواجه شوید که اثر ترجمه ای امروزی دارد و خواندن کتاب ساده است.فعلا که جلد یک به پایان رسیده  و با وجودی که گاهی حوصله ام از دستش سر میرفت اما سراغ جلد دوم هم خواهم رفت.شهرهای ایران یا شهرهایی که شناختی نسبی ازشان داشتم.برایم دیدنشان در قرن هشتم جذاب تر بود.این سفرنامه وسط فریاد های گوش کر کن تمدن غرب، بهمان یاداوری میکند که کشورهایی که این رزوها شاید از رونق و توجه افتاده اند روزگاری شهرهایشان عروس شهرهای دنیا بوده است.ابن بطوطه از اهل تسنن است و نسبت به تشیع بسیار بدبین.موقع خواندن حکایت هایش از به قول خودش رافضی ها باید تامل کرد!آنچه دیگر در  سفرنامه ابن بطوطه برایم جالب بود.حضور پررنگ دراویش در جای جای جهان بود.در اینکه ابن بطوطه هم به دنبالشان بود  و دلیلیست در  بیشتر دیده شدنشان  تردیدی نیست.اما انگار زیست  ان زمانه درویش و عارف خیز تر بوده است!
      

        راض بابا را نخواندم ،شنیدم.از ان کتاب ها بود که هی باید وسطش بغضت را قورت دهی یا نم اشکت را بگیری.اسم کتاب خوب نیست.سخت به ذهن میرسه که مخفف« راضیه بابا » هست.اسم این شهید را شنیده بودم همسن و سالش هستم و شیرازی اما اسم کتاب برایم یادآور او نمیشد.
بخشی از کتاب را در راه برگشت از کربلا شنیدم.آرزوی شهادت از ان آرزوهاست که بر لب اکثر بچه شیعه ها هست اما این کتاب برای من تلنگر مهمی بود.رزق شهادت را که همین طوری نمی‌دهند با آروزی خالی خالی نمی‌دهند! باید مثل راضیه برایش زحمت بکشی...
      

        خیلی بامزه بود...
انرژی انفجاری اول داستان تا اخر باقی مونده بود و داستان دچار افت نمیشد.
مقابله کردن و جنگیدن با وجودی که واقعا میترسی در یک لایه قبل لایه بامزه رویی کمی پنهان شده بود.
      

        تبدیل روایات به قصه های کودکانه کار مشکلیست.اما خانم ثقفی به خوبی از پس این کار برامده.تصویرگری بسیار لطیف کتاب هم به کمک قصه ها امده
      

        کتاب داستان نبود.دعای کودکانه بود.تصویرگریش بهتر از متن بود.جملات خیلی بلندش آزار دهنده بود.
یک جاهایی در کودک احساس گناه ایجاد میکرد که پسند من نبود.نمیدونم هم با توجه به گروه سنی ب که مدنظرشون بوده اصلا چقدر این رویکرد درست هست
اما اگر کسی دنبال کتابی باشه که خلاقانه با فرزندش تمرین دعا کنند خوبه
      

        اگر معلم بودم زنگ علوم با بچه ها میخواندیمش
      

        یک حال گرفتاریست این کتاب! نمیشود در هیچ یک از شاخه های ادبیات روایی قرارش داد.
اما میشود توصیه به خواندنش کرد.تاریخ معاصر است با محوریت جز جدایی ناپذیرش ،امام خمینی ره
بنابراین ذهنتان را نسبت به حوادث تاریخی که از پیش از انقلاب شنیده اید منظم می‌کند.جزئیات بکار. آمده در کتاب نشان میدهد نویسنده محترم از پس چه تلاشی دست به نگارش کتاب زده.
      

        کتاب را نویسنده ای نوشته که کلمات در قلمش رام شده اند.کتاب با ارفاق و زیر سبیلی ،ان هم شاید فقط بخاطر اسم طلوعی میتوان جستار قلم دادش کرد.جان پرسشش انقدر زیاد نیست و بنظر هم نمیرسد در پی پاسخ باشد.
اگر صرفا تماشای  ادم ها مثل من برایتان لذت بخش است این کتاب را حتما بخوانید.اگر نیست سمتش نروید.چون احتمالا در پی اغلب یادداشت ها با یک که چی ؟رو به رو میشوید . البته برای من این طور نبود.قدرت کلمات طلوعی و میل وافرم به تماشای ادم ها فریبم داد. هر دو نسخه صوتی و بخشی الکترونیکش را خواندم.صوتیش برام لذت بخش تر بود.
      

        جملات بسیار بلند ،دیالوگ های نا مناسب 🥴
محتوای قصه هم بیشتر مناسب والدین بود تا کودک!
صرفا با تغییر راه رفتن به قل زدن ، اثر خلاقانه تولید نمی شه!😬
یک ستاره هم صرفا بخاطر تصویر گری شادش!
      

        درباره ذکاوت و هوشمندی در مواجهه با مشکلات در قالب قصه بود
      

        خیلی وقت بود خواندن کتابی انقدر اذیتم نکرده بود!
از ان کتاب هاست که باید یک نفس سرش کشید.
علاقه مندان به قهوه ی تلخ از این یک دم فرو دادن کیف میکنند و ما بقی برای کوتاه شدن طول زهرمار شدنشان
از آنجا که علاقه به تلخی قهوه سلیقه ایست دوست نداشتن های من را هم بگذارید پای سلیقه ام

 نویسنده محترم دست و دل بازی کرده و چند شخصیت را به قصه اش اضافه کرده بی آنکه برایشان نقش های درخوری در نظر بگیرید مثل برخی شخصیت های زندان مثل دانیال و داوود.
در تصویرگری و فضا سازی و نگو نشان بده و مهندسی متن سنگ تمام گذاشته و روزهای کش دار بند سه را کش دار تر کرده آشفتگی احمد را نشانمان داده و خلاصه تکنیک ها کاملا در خدمت داستانش بوده و موفق شده به اعصاب مخاطب خش بیانداز که الحق احسنت دارد.
به طور کلی در عین حال که تلاش شده با روایت های کوتاه کوتاه  شخصیت ها کامل تر جلوه کنند اما پای شخصیت پردازی حتی در شخصیت های اصلی مثل مریم می‌لنگد
  
اما در مجموع با اثری رو به رو هستیم که علاقه مندان به قهوه تلخ میتوانند بر سرش با ما غیر علاقه مندان بنشینند و کل کلی کنند و این یعنی با یک اثر خوب که میتوانیم دوستش نداشته باشیم طرف هستیم.