یادداشت آرنوش بصیری پور

        راض بابا را نخواندم ،شنیدم.از ان کتاب ها بود که هی باید وسطش بغضت را قورت دهی یا نم اشکت را بگیری.اسم کتاب خوب نیست.سخت به ذهن میرسه که مخفف« راضیه بابا » هست.اسم این شهید را شنیده بودم همسن و سالش هستم و شیرازی اما اسم کتاب برایم یادآور او نمیشد.
بخشی از کتاب را در راه برگشت از کربلا شنیدم.آرزوی شهادت از ان آرزوهاست که بر لب اکثر بچه شیعه ها هست اما این کتاب برای من تلنگر مهمی بود.رزق شهادت را که همین طوری نمی‌دهند با آروزی خالی خالی نمی‌دهند! باید مثل راضیه برایش زحمت بکشی...