یادداشت آرنوش بصیری پور

        خیلی وقت بود خواندن کتابی انقدر اذیتم نکرده بود!
از ان کتاب هاست که باید یک نفس سرش کشید.
علاقه مندان به قهوه ی تلخ از این یک دم فرو دادن کیف میکنند و ما بقی برای کوتاه شدن طول زهرمار شدنشان
از آنجا که علاقه به تلخی قهوه سلیقه ایست دوست نداشتن های من را هم بگذارید پای سلیقه ام

 نویسنده محترم دست و دل بازی کرده و چند شخصیت را به قصه اش اضافه کرده بی آنکه برایشان نقش های درخوری در نظر بگیرید مثل برخی شخصیت های زندان مثل دانیال و داوود.
در تصویرگری و فضا سازی و نگو نشان بده و مهندسی متن سنگ تمام گذاشته و روزهای کش دار بند سه را کش دار تر کرده آشفتگی احمد را نشانمان داده و خلاصه تکنیک ها کاملا در خدمت داستانش بوده و موفق شده به اعصاب مخاطب خش بیانداز که الحق احسنت دارد.
به طور کلی در عین حال که تلاش شده با روایت های کوتاه کوتاه  شخصیت ها کامل تر جلوه کنند اما پای شخصیت پردازی حتی در شخصیت های اصلی مثل مریم می‌لنگد
  
اما در مجموع با اثری رو به رو هستیم که علاقه مندان به قهوه تلخ میتوانند بر سرش با ما غیر علاقه مندان بنشینند و کل کلی کنند و این یعنی با یک اثر خوب که میتوانیم دوستش نداشته باشیم طرف هستیم.